Դե իմ դեպքում շատ հաճախ հենց էդպես է. կան մարդկային հականիշներ, որոնք քննադատում եմ, բաներ, որոնք երբեք ինքս չեմ անի կամ որոնք ուղղակի նյարդայնացնում են, բայց հենց այն, ինչը վերաբերում է ուրիշների մեջ չհանդուրժելուն (այս բառը համարում եմ մի քիչ ավելի խսիտ, քան ուղղակի չընդունելը), հաճախ իմ սեփական թերություններն են։ Երևի աֆորիզմի հեղինակի տեսանկյունից էլ է էդպես. բայց դե իհարկե չի կարելի ընդունել՝ որպես դոգմա... ոչ էլ որպես կատարյալ անհեթեթություն, քանի որ առնվազն երկու հոգի դրա մեջ ճշմարտություն են տեսնում։
Երրորդն եմ