Զվարճալի պատմություններ

[Ուլուանա]

Սրտիկ, էս ի՞նչ արեցիր։ Մեռա ծիծաղից...

[Marinushka]

Էս դեպքը պատահել է ծանոթներից մեկի հետ շատ տարիներ առաջ: Էս մարդը մտնում ա աշխատասենյակ ու ընկերներին հարցնում. << Ինձ կլեչատնի գլխով ու քյաչալ կոստյումով մարդ չի հարցրել?>>:

Ընկերներից մեկն էլ, կրկին շատ տարիներ առաջ բացում է տաքսու դուռը և վարորդին ասում. <<Զեյթուն ջան, Վարպետ կտանես?>>:

[Djavaxhq]

Մի զվարճալի պատմություն էլ ես հիշեցի
Ուրեմն մեկին լավ հարբած տուն են տանում տունը որ տեսնում է ասում է.
-Լավ էլ պետք չի ես մնացածը մենակ կերթամ:
Սրան թողնում են մենակ ես խեղճն էլ գնում մտնում է շանը բունը քնում է մի քիչ հետո շան գռմռոցից զարթնում չի ջոկում ուր է ասում է.
-Շուշան խռմփացնում ես:
Ձեռը գցում է շան վզով ու զարմացած.
-Իյա Շուշան ես շբով ես քնել:

[գյումրեցի աղջիկ]

Պատմում է Ռուբեն Գասպարյանը (Ղուրբան):

Մի հաճախորդ ուզեց, որ իր «Վոլգա» մակնիշի ավտոմեքենան «Մարսկոյ վալնա» (այդպիսի ներկ կա) գույն փչվի:
Աշխատողս չկարողացավ գլուխ հանել: Մեքենայի վրա փոսեր կային, առանձ զամասկելու փչեց: Երբ մեքենայի տերը տեսավ, որ ամբողջ ներկը ծորացել էր, իսկ փոսերը նույնությամբ մնացել էին, այսինքն՝ ամբողջ մեքենայի վրա ալիքներ էին, սրտնեղվեց և ասաց.
«Ախր, այ Ղուրբան, մեքենայի վրայի փոսերը նույնությամբ մնացել են:
«Ախպեր ջան, համ «Մարսկոյ վալնա» ես ուզում, համ էլ մեքենայի վրա ալիք չես ուզում, որ լինի, բա դա եղա՞վ»,-իմ հերթին նեղացա ես:

[գյումրեցի աղջիկ]

Տատս պատմում էր, որ իրենց վերևում ապրող հարևանները շատ են անհանգստացրել իրենց: Երբ մի գիշեր արթնացել են ուժեղ գմբոցից և առավոտյան հարցրել են թե այդ ինչ էր, հարևանուհին պատասխանել է. «Գարդիռոբի դուռն էր, գիշերը պոկվեց ու ընկավ ցած...»: Մի անգամ էլ այդպիսի գոբոցից վեր թռած տատս առավոտյան նորից հարցնում է հարևանուհուն թե ինչ էր պատահել: Այս անգամ լսում է. «Գոռիկիս շապիկն էր.... » Գոռիկը նրա 30 տարեկան տղան է... Տատիկս զարմանում է «Շապիկի՞ց էր այդ գմբոցը»: Հարևանուհին պարզաբանում է. «Ինքն էլ մեջն էր.....

[John]

Ռազմագիտության դաս էր…եղանակները որ տաքացել են՝ դրսում ենք դաս անում: ռազմագիտության ուսուցիչը 45-ին մոտ տղամարդ է… ուրեմն շատերի կիսամյակային գնահատականը տատանվում էր 4-ի ու 5-ի մեջ… էս դասատուն եկավ ու ասեց.«Ով որ հինգա ուզում, թող ձեռք բարձրացնի…» բնականաբար բոլորը ուզում էին… «Աղջիկներին դնում եմ հինգ, իսկ տղեքը պետքա վաստակեն իրանց հինգը քրտինքով… տեսնու՞մ եք թենիսի դաշտի մոտի քարերը… ամեն մարդ իրա քաշին համապատասխան երեք քար է տանում ու քցում հողամասի անկյումում՝ ծիրանի ծառի տակ ու իրա կիսամյակային հինգը ապահովվում է…»: գնացինք իրա նշած տեղը… ասֆալտի վրա լցված էր շինարարական աղբ, որի գերակշռող մասը 10-15 կգ-անոց քարեր էին… առաջադրանքը կատարեցինք, վերադարձանք, հինգերը ստացանք… Մեկ էլ մեր տղեքից մեկը հարցրեց. «ընկե՛ր ……յան, էդ զիբիլը մեր դպրոցի հայաթի ասֆալտի վրա ի՞նչ գործ ուներ…» Էս դասատուն տատանվում էր՝ պատմի՞, թե՞ չէ… վերջապես որոշեց պատմել, բայց մի պայմանով, որ դպրոցում չենք տարածի… Ուրեմն էս մեր տնօրենը մի օր երեկոյան դպրոցից մեքենայով տուն գնալիս է լինում՝ համարյա դպրոցի դարպասների մոտ մի բեռնատար մեքենա է դիմացը դուրս գալիս ու մեր տնօրենը ստիպված է լինում ճանապարհը զիջել… հետո էլ նենցա ստացվում էս բեռնատարի հետ խոսակցության են բռնվում…
տնօրեն-Ի՞նչ ես տանում
վարորդ-հող
տնօրեն-ու՞ր ես տանում
վարորդ-դե տանեմ քաղաքից դուրս մի տեղ դատարկեմ գամ
տնօրեն-խի՞ ես քաղաքից դուրս հասնում… մեզ էլ հենց հողա պետք՝ տար դպրոցի բակում մի հարմար տեղ դատարկի… մի րոպե, զանգեմ պահակին զգուզացնեմ…
տնօրենը պահակին զգուշացնումա, պահակը դարպասը բացումա, բեռնատարի պարունակությունը դատարկվումա պահակի ցույց տված տեղը… քանի որ մութա լինում՝ պահակը չի ջոգում, թե ինչը ինչոցա… տնօրենը առավոտ գալիսա դպրոց ու տեսնում… շինարարական աղբ… բաԼ տենց բաներ…
դե արի ու մի նշի, թե որտեղացի՞ է մեր տնօրենը… ապարանցի

[Tatev]

Մի զվարճալի պատմություն էլ ես հիշեցի
Ուրեմն մեկին լավ հարբած տուն են տանում տունը որ տեսնում է ասում է.
-Լավ էլ պետք չի ես մնացածը մենակ կերթամ:
Սրան թողնում են մենակ ես խեղճն էլ գնում մտնում է շանը բունը քնում է մի քիչ հետո շան գռմռոցից զարթնում չի ջոկում ուր է ասում է.
-Շուշան խռմփացնում ես:
Ձեռը գցում է շան վզով ու զարմացած.
-Իյա Շուշան ես շբով ես քնել:

Էդ շունն ա՞ էդքանը պատմել։

[Djavaxhq]

Էդ շունն ա՞ էդքանը պատմել։

Չգիտեմ երեւի

Ավելացվել է 4 րոպե անց
Մեկին, որ նոր էր Ռուսաստանից ընտանիքով վերադարձել հարցնում են ինչ կար չկար ենտեղ դե ասում է
-ինչ լիներ Ռուսների երեխեքը մի մատ երեխա ռուսերեն ընենց էին բլբլացնում մեր տղեքը մեծ մարդ էին չէին կարում գոնե միքիչ խոսեին:

[Karina]

Էս դեպքը պատահել է ծանոթներից մեկի հետ շատ տարիներ առաջ: Էս մարդը մտնում ա աշխատասենյակ ու ընկերներին հարցնում. << Ինձ կլեչատնի գլխով ու քյաչալ կոստյումով մարդ չի հարցրել?>>:

Ընկերներից մեկն էլ, կրկին շատ տարիներ առաջ բացում է տաքսու դուռը և վարորդին ասում. <<Զեյթուն ջան, Վարպետ կտանես?>>:

Նմանատիպ մի պատմւթյուն էլ քրոջս հետ է կատարվել: Զանգահարում ա մեր հարևանի տուն.
-Վարդան տյոտյա, Սուսան ձյաձյան տանն ա՞

[Մանե]

դե արի ու մի նշի, թե որտեղացի՞ է մեր տնօրենը… ապարանցի

Դե եթե պահակն էլ Ժոռը լինի...

[Մարիամ]

ուրեմն սենց մի զավեշտալի դեպք տեղի ունեցավ իմ սիսադմինական օրերից մեկում..
Մի անգամ շատ փոքրիկ մի չաթիստուհի եկավ մեր մոտ. Մի կես ժամ չաթելուց հետո կարիք ունեցավ նկարը ուղարկելու. մտածեց մտածեց.. և վերջապես հարցրեց.
-նկարս ո՞նց ուղարկեմ.
-իսկ նկար ունե՞ս.
-հա.... ունեմ.
-դե ֆլոպիկտ մցրա դիսկավոդի մեջ ու ուղարկի.
-էղաֆ. (կարծես թե ջոկեց, ու ձևն էլ գիտեր)
մեկել տեսնեմ 10x13սմ չափսի ֆոտոն խցկում է ֆլոպի սկավառակ կարդացող արտաքին հիշ. սարքի մեջ

լավ ա 20x25 չափի նկար չէր

[Root]

4 Տարի առաջ Մոսկվայում էի .... մեքենայով շրջելիս խնդրեցի տանել հանրահայտ կայարանի մոտ ... հարցրեցին որ կայարանի ... երկար ժամանակ չէի կարողանում անունը հիշել... հետո հանկարծ հիշեցի .... Վլադիմիրսկի Ցենտրալ

[Djavaxhq]

Ռուսաստանում ծառայող մի հայ փորձում է աղջիկ կպցնել, մոտենում է աղջկան ու ասում.
-Ախ տի բամբակնայա, բեզ ոսկոռնայա, զավտռա չաս պիյատ յա ստոլբա տի ստոլբա
Կարճ ասաց վերջը չգիտեմ ոնց հաջողվում է ծանոթանալ:
մի հանդիպման ժամանակ տեսնում է հրամանատարին ու վախեցած:
- դեվուշկա, տամ լույսնակ, սուդա պպզի

[Ուլուանա]

Չգիտեմ, թե որքանով է զվարճալի, բայց ժամանակին ինձ կարգին զվարճացրել էր...
Ուրեմն մի քանի տարի առաջ, երբ աշակերտներիցս մեկի հետ անգլերեն էի պարապում (2-րդ թե 3-րդ դասարանցի էր), այդ օրվա դասը մասնագիտությունների, զբաղմունքների մասին էր։ Դե, տարբեր բառեր ենք սովորում՝ ուսուցչուհի, բժիշկ, ինժեներ, նկարիչ և այլն, բնականաբար, ես նրան հարցնում եմ, թե ինչ է ուզում դառնալ, թե ինչ են աշխատում իր ծնողները, քույրը և այլն, ինքն էլ պատասխանում է։ Մեկ էլ հանկարծ հարցրեց (աշակերտներիս միշտ նախօրոք ասում եմ, որ ինձ անունով դիմեն). «Անահիտ, իսկ դու՞ ինչ ես ուզում դառնաս...»։ Ու նենց հանգիստ, սովորական տոնով հարցրեց, կարծես իր դասընկերներից մեկին հարցնելիս լիներ, էլի, կամ իր տարիքի որևէ երեխայի։ Ես էլ մտածում եմ՝ լավ, էս երեխայի մտքով հեչ չի՞ անցել, որ ես արդեն վաղուց դառել եմ էն, ինչ դառել եմ, իսկ թե ինչ էի ուզում դառնալ, արդեն էական չի, կարևորը որ արդեն մի բան դառել եմ։ Մի՞թե նրան ոչինչ չի ասում էն, որ եթե ես էստեղ նստած իր հետ անգլերեն եմ պարապում, ուրեմն երևի անգլերեն դասատու եմ դառել։ Մի խոսքով, իրեն էդպես էլ ասեցի, որից հետո ինքն էլ զարմացավ, որ մտքով չէր անցել դա։

Բա, փաստորեն, այդպես էլ է պատահում, երբ աշակերտն իր ուսուցչուհուն հարցնում է, թե վերջինս ինչ է ուզում դառնալ...

[Գաղթական]

Մոտ 1,5 տարի առաջ ապրում էինք մի հանրակացարանում` ես, մեկ այլ Հայ տղա և մի Վրացի:

ՈՒչան՝ Վրացին, չնայած որ արդեն 40-ն անց էր, ինչ-որ երեխայական ու անհեթեթ մտածելակերպ ուներ, և, սրա համար, բոլորիս անեկդոտների հիմնական հերոսն էր:

Օրերից մի օր նա մեզ խնդրեց.
- Տղերք ջան, վաղը մեկդ հետս եկեք էլի.. բժիշկի մոտ հանդիպման եմ.. թարգմանելու կարիք կա..

քանի որ վաղ առավոտյան էր նշանակված հանդիպումը, ես դարձա մյուս Հայ ընկերոջը՝ Եղոյին.
- Եղ ջան, քել դու հետը գնա էլի, ես էդքան շուտ հելնողը չեմ..

էդպես էլ պայմանավորվեցինք:

Հաջորդ առավոտյան ինձ արթնացրեցին ՈՒչայի ձայները (բնականաբար՝ իրար մեջ շփվում էինք Ռուսերեն լեզվով).
- Յաղիշ, դուրս չե՞ս գալիս: հանկարծ չուշանանք..

չգիտեմ ինչու, այդ մարդը "Եղիշ" չէր կարողանում արտասանել, և միշտ կանչում էր "Յաղիշ", ինչն անասելիորեն նյարդայնացնում էր վերջինիս..

լսվում է Եղոյի ձայնը (ես դեռ սենյակումս պառկած հետևում եմ երկխոսությանը, բայց կռահում եմ, որ Եղոյի ձայնը լսվում է լողասենյակից).
- արա դե հանգիստ թող իյա.. հլա կես ժամ կա.. ասեցի հեսա դուրս եմ գալիս..

նորից է լսվում դռան թակոց..
- Յաղիշ, ասում եմ՝ հանկարծ չուշանանք..
- արա դե ամեն 5 րոպե որ գաս դուռը ծեծես՝ հաստատ չենք գնա..

մի 5 րոպե լռություն տիրեց..

հետո Եղոն դուրս է գալիս լողասենյակից և, հավանաբար, գտնում է ՈՒչային՝ կազմ պատրաստ կանգնած ընդհանուր մեծ սենյակում: լսվում է ՈՒչայի ձայնը, որն ուզում է ներկայացնել իր նոր տաբատը.
- նայի Յաղիշ.. ջինսս լավնա՞.. երեկ եմ առել..
- օօ.. մոյը ջինս..

"մոյը" - Հոլանդերեն նշանակում է - "սիրուն".. չգիտեմ, թե ինչու Եղոն էդ պահին Ռուսերենից թեքվեց Հոլանդերենի, բայց ՈՒչան, շփոթելով "մոյը" (Հոլանդերեն - "սիրուն") Ռուսերեն "մոյի"-ի հետ (Ռուսերեն - "իմը"), նեղացած հայտարարեց.

- իմը-իմը.. խի՞ա քոնը.. էդ իմ ջինսնա..

լսվում է Եղոյի առողջ ծիծաղը, որը կռահելով ՈՒչայի հասկացածը, և շատ չխորանալով՝ ասում է.
- հա.. բայց ես էլ ունեմ դրա նման ջինս..
- մեկա իմն ավելի լավնա՛..

էս մթնոլորտում նրանք դուրս են գալիս սենյակից ու ես, վերջապես, ստանում եմ հնարավորություն շարունակել քունս..

երեկոյան Եղոն պամտեց, թե ինչ է տեղի ունեցել արդեն բուժքույրի ընդունարանում..
ուրեմն՝ իրավիճակը.
բուժքույրը նստած է սեղանի մոտ ու թղթի վրա գրանցում է ՈՒչայի բոլոր առողջական գանգատները: Նրան դեմ-դիմաց կողք-կողքի նստած են Եղոն ու ՈՒչան: ՈՒչան պատմում է իր գանգատները Ռուսերեն, իսկ Եղոն թատգմանում է դրանք Հոլանդերենի..
բուժքույրի հագին լինում է մի կիսաթև T-shirt, որը, կիսով չափ, ծածկում է ուսի դաջվածքը, փոխարենը՝ ցուցադրելով դաջվածքի մնացած մասը: Ընթացքում, ՈՒչան նկատելով այդ դաջվածքը, խնդրում է Եղոյին.

- Յաղիշ, հլա հարցրու էդ ինչա նկարած ուսին..
- արա էլի սկսի՞ր.. հիվանդությունդ պատմի, գնանք.. էստեղ է՞լ պիտի մեզ խայտառակ անես..
- չէ, դե բա չիմանանք ինչա ուսին նկարած.. հլա տես ինչ սիրունա.. բայց չեմ ջոկում ինչ կարա լինի ամբողջ նկարը..
- "բիջո", ասինք՝ չէ.. ես խայտառակ չեմ ուզում լինեմ.. կամ հիվանդությունդ պատմի, կամ էլ՝ գնացինք էստեղից..

("բիջո" - Վրացերեն դիմելաձև է.. ասենք Հայերեն "արա"-ի նման.. Վրացիներին դիմելուց, հիմնականում օգտագործում են այս արտահայտությունը.. շատ ավելի հազվադեպ՝ "ձմա", "ձմաո", ինչը նշանակում է - "եղբայր": սա գործն էլ է հեշտացնում, երբ չես կարողանում մտապահել բազմատեսակ, մեզ համար խորթ, անունները: Նույն տրամաբանությամբ՝ Հայերին համարյա բոլոր ազգերի ներկայացուցիչները դիմում են "ախպեր", "ախպեր ջան"-ով, կամ, ասենք թուրքերին՝ "կարդաշ", և այլն..)

- ախպեր, խի՞ պիտի խայտառակ լինենք.. դու ասա, որ ես եմ հարցնում ու վերջ..

երբ երկխոսությունը շատ է երկարում, բուժքույրն այլևս չի դիմանում ու դիմում է Եղիշին.
- էդ ի՞նչ է պատահել:
- դե էս պարոնը պատմում է, թե ինչպես է իր գլուխը ահավոր ցավում, երբ առավոտները քնից արթնանում է.. ,- արագ հորինում է Եղիշը..

բուժքույրն ինչ-որ հարցեր է սկսում տալ էդ գլխացավի հետ կապված.. ՈՒչան չի դիմանում.
- ի՞նչ ասեց..
- ասեց, որ մի հատ էլ էտենց նկար "հետև"-ին կա..
- իյաաա.. սրա միտքը ոնց-որ ծուռա.. հլա հարցրու, թե բա էնտե՞ղ ինչա նկարած.. ,- ուրախանում է ՈՒչան:

Եղիշը "թարգմանում" է ՈՒչայի պատասխանները կապված "գլխացավ"-ի հետ, և հետևում են բուջքույրի մեկնաբանությունները, թե ինչից դա կարող է լինել..
ՈՒչան անհանգստանում է.
- ախպեր, հիմա՞ ինչա ասում..
- ասումա՝ թող գործից հետո գա, երկու նկարներն էլ ցույց կտամ..

ՈՒչայի ոգևորությանը չափ ու սահման չկա..
բուժքույրը, նկատելով հաճախորդի ուրախությունը, ինքն էլ է ուրախանում, որ կարողացավ օգնել ու ժպիտով պատասխանում ՈՒչային..

անցնում է մի քանի օր..

ՈՒչայի նոր արկածների տարափի ներքո, արդեն այս պատմությունը սկսում է խամրել ու մոռացվել..

մի երեկոյան էլ՝ նստած մեր սենյակում խաղաթուղթ ենք խաղում՝ "Դուռակի", երբ ՈՒչան, հանկարծ, ինչ-որ բան հիշելով, վրդովված հայտարարում է.

- ախպեր հիշո՞ւմ ես էն բուժքույրին.. էս էլ արդեն որերորդ օրնա, գնում եմ դրանց դռան մոտ կանգնում, կանգնում, մինչև դրանց գործը պրծնի.. ընկերուհիների հետ դուրսա գալիս ու կողովս անցնում՝ առանց մի բան ցույց տալու, կարծես թե ես եմ իրան բան խոստացել.. էնենց էլ "հալլո"-ա ասում տականքը ու ժպտում.. աչքիս հետս խաղումա գիտեք..