Զվարճալի պատմություններ

[Ուլուանա]

Եվրոպական որոշ երկրներում (օրինակ Գերմանիա) ծննդավայրը նշելուց պարտադիր գրվում է SU (Soviet Union), եթե իհարկե անձը ծնվել է ԽՍՀՄ–ի փլուզումից առաջ։


Հ.Գ. Իսկ օրինակ նոր «եվրոպականացված» երկրներից՝ Լեհաստանում բավական է գրել Armenia.

Լավ, բայց էդ Soviet Union–ի հետ նաև երկրի անունն է գրվում, չէ՞։ Փաստորեն, եվրոպացիները էդ Սովետ բառը որ տեսնում են, երկրով էլ չեն հետաքրքրվում, հա՞, իրենց համար Սովետն ու Ռուսաստանը նույնական են։

[Գաղթական]

Լավ, բայց էդ Soviet Union–ի հետ նաև երկրի անունն է գրվում, չէ՞։ Փաստորեն, եվրոպացիները էդ Սովետ բառը որ տեսնում են, երկրով էլ չեն հետաքրքրվում, հա՞, իրենց համար Սովետն ու Ռուսաստանը նույնական են։

ահան..
դե երկրի անունն էլ՝ հենց Սովետն է..
ծննդավայր՝ երկիր ՍովետՄիություն, քաղաք Երևան..

առաջին անգամ, երբ Շվեյցարիայում գրանցվում էի՝ հենց Հայաստան էլ գրել էի..
որոշ ժամանակ հետո նամակ եկավ, թե ձեր երկրի անունը սխալ եք լրացրել՝ ձեր ծնվելուց էդպիսի երկիր չկար..
էն ժամանակվանից հետո սովորությունա ամեն տեղ լրացնել Սովետ ու ճշտել, որ ռուս չեմ..

[Մանուլ]

Մի քանի տարի առաջ մեր հեռուստացույցը հազար տարվա շիվակի էր: Պուլտը փչացած էր: Ահագին երկար ժամանակ ծառայել էր բնօրինակ պուլտը, հետո փչացավ, ու նորն առնում էինք, անընդհատ փչանում էր: Հեռուստացույցն էլ մի սարքին վիճակում չէր. ինքն իրեն ալիքներն էր փոխում, ձայնն էր իջեցնում-բարձրացնում ու նման բաներ անում :
Մի օր ես, մամաս, պապաս գնացել էինք տատիկենցս համար հեռուստացույց գնելու, ձեռքի հետ էլ մեր հեռուստացույցի համար պուլտ առանք: Եկանք տուն, բայց քրոջս չասացինք :
Հիմա մերոնք նստած հեռուստացույց են նայում, ես էլ գնացի, զուգարանի դուռը չխկացրի, որ քույրս մտածի` զուգարանում եմ, ինձ չկասկածի : Ու միջանցքից ալիքը փոխում եմ: Էդ ժամանակ ընդհանրապես պուլտը չէր աշխատում, հեռուստացույցի կոճակներով էինք փոխում: Քույրս ասում ա` «էս հեռուստացույցն էլի գժվեց, ինքն իրեն ալիքը փոխում ա », - ու գնաց փոխեց իր ֆուտբոլը: Մի րոպե հետո նորից փոխում եմ: Քույրս արդեն զարմանում ա: Ասում ա՝ էդ ո՞նց ա լինում : Նորից փոխում ա: Մեկ էլ մամաս ու պապաս հորինեցին, որ խնդրենք շիվակիին, կփոխի մեր ուզած ալիքը : Ասում են` «շիվակի՛ ջան, շիվակի՛, փոխի 4-ը»: Ես փոխում եմ, քույրս զարմանում ա : Ասում ա՝ «հլը մի հատ շուշուտ փոխի 1-ը », - չեմ փոխում, բնականաբար : «Չէ, Լուսին, դու պիտի ջան-ղուրբանով ասես, որ փոխի: Նայի, շիվակի՛ ջան, շիվակի՜, փոխի 1-ը, հա՞»: Դե ես էլ փոխում եմ : Քույրս ավելի ա ջղայնանում ու զարմանում : Ասում ա` էդ ի՞նչ եք անում, ո՞նց եք անում : Ես էլ հազիվ եմ կարողանում ծիծաղս զսպել միջանցքից : Եվ այդպես 17 անգամ : Լավ, մի քիչ քիչ : Տենց ահագին գժվացրինք քրոջս, բայց հիմա ասում ա, որ չէր հավատում, որ հեռուստացույցն ինքն իրեն էր փոխում : Բայց խաբում ա, լավ էլ հավատում էր :
Տենց :

[Գաղթական]

մի անգամ Վրացիների հետ սեղանի էինք..
երբ կենացները շատ քաղցրացան, սրանք նորից հիշեցին Հայ-Վրացական հազարամյա ռազբորկեքը..
ու այդ թվում՝ ինչի՞ են Հայերը մտածում, թե Վրացական այբուբեն ստեղծողը Հայ է եղել..
մեկն էլ հարցնում է.
- ձեր մեջ երևանցի կա՞..
- հա կա, - ասում եմ.. մեզնից մյուս 2-ը վանաձորցիներ էին..
- այ դու կիմանաս ձմաո, էդ ճիշտա՞ - ասում են Հայերը Երևանում մի հատ արձան են սարքել, թե իբր մեկը Հայկական այբուբենը ստեղծել ու իրանից գոհ նստելա.. կողքն էլ մի Վրացի ծնկաչոք աղաչումա, որ իրանց համար էլ այբուբեն ստեղծի..

[Reh32]

Դեպքը պատահել է ամենամտերիմ ընկերոջս հետ. սիրահարվում է մեր բուհ ընդունված առաջին կուրսեցի աղջկան, գնում է գալիս հետևից հետաքրքրվում, պարզում, որ լավ աղջիկ ա որոշում ա մոտենալ ու խոսել հետը. բայց դե էտ անտեր առաջին անգամը ոչ թե դժվար այլ շաատ դժվար ա. Կոնսերվատորիայի բակում կանգնած իրա մեջ սկսում ա պլանավորել թե ինչ ա խոսալու, որ հարցին ինչ ենթադրվող պատասխան կտա այս աղջիկը, մեկ էլ էս աղջիկը ընկերուհիների հետ հայտնվում ա դիմացը, մի քիչ առաջ են գնում, կանգնում ու սկսում ընկերուհիներով խոսալ. Դե ընկերս մտածում ա , որ գնա կանգնի աղջիկների մեջ ու բոլորի ներկայությամբ ասի.
-Կարելի ա ձեր հետ առանձնանալ?
դե մինչև ուժերը տեղն ա հավաքում մի քանի անգամ էլ կրկնում ա մտքում ասելիքը. Էս աղջկա ընկերուհիները թողնում գնում են էս աղջիկն էլ մնում ա մենակ կանգնած.
դե մտածում ա որ հեն ա բախտը բերեց միայն պետք է վերջին ուժերը հավաքել ու ասել ինչ մտածում ես. Գնում ռիսկով կանգնում ա դիմացը ու ասում ա
-Կարելի ա ձեր հետ առանձնանալ?
Էս աղջիկը մոլորված շուրջնա նայում ու սկում բարձրաձայն ծիծաղել.
Ընկերս տեսնում ա, որ էս աղջիկը ծիծաղում ա սկսում ա առանց հասկանալու ինքն էլ ծիծաղել.
մի խոսքով էդպես ոչինչ էլ չեն խոսում, թողնում է աղջկան ու կարմրած հետ գալիս.

[Հարդ]

Դեպքը պատահել է ամենամտերիմ ընկերոջս հետ. սիրահարվում է մեր բուհ ընդունված առաջին կուրսեցի աղջկան, գնում է գալիս հետևից հետաքրքրվում, պարզում, որ լավ աղջիկ ա որոշում ա մոտենալ ու խոսել հետը. բայց դե էտ անտեր առաջին անգամը ոչ թե դժվար այլ շաատ դժվար ա. Կոնսերվատորիայի բակում կանգնած իրա մեջ սկսում ա պլանավորել թե ինչ ա խոսալու, որ հարցին ինչ ենթադրվող պատասխան կտա այս աղջիկը, մեկ էլ էս աղջիկը ընկերուհիների հետ հայտնվում ա դիմացը, մի քիչ առաջ են գնում, կանգնում ու սկսում ընկերուհիներով խոսալ. Դե ընկերս մտածում ա , որ գնա կանգնի աղջիկների մեջ ու բոլորի ներկայությամբ ասի.
-Կարելի ա ձեր հետ առանձնանալ?
դե մինչև ուժերը տեղն ա հավաքում մի քանի անգամ էլ կրկնում ա մտքում ասելիքը. Էս աղջկա ընկերուհիները թողնում գնում են էս աղջիկն էլ մնում ա մենակ կանգնած.
դե մտածում ա որ հեն ա բախտը բերեց միայն պետք է վերջին ուժերը հավաքել ու ասել ինչ մտածում ես. Գնում ռիսկով կանգնում ա դիմացը ու ասում ա
-Կարելի ա ձեր հետ առանձնանալ?
Էս աղջիկը մոլորված շուրջնա նայում ու սկում բարձրաձայն ծիծաղել.
Ընկերս տեսնում ա, որ էս աղջիկը ծիծաղում ա սկսում ա առանց հասկանալու ինքն էլ ծիծաղել.
մի խոսքով էդպես ոչինչ էլ չեն խոսում, թողնում է աղջկան ու կարմրած հետ գալիս.

Կոնսերվատորիայում?

[Norton]

«Գողը» ընդամենը պարտքացուցակից իր պարտքն էր ջնջել

Ապարանում մեր օրերի համար հատկանշական զավեշտալի դեպք է արձանագրվել։ Խանութներից մեկը գող է մտել՝ գիշերը կոտրել են դռան փականը, մտել ապրանքով լի խանութ, սակայն խանութի տերն ու նրա հրավիրած ոստիկանները հայտնաբերել են, որ ոչինչ չի պակասում, ոչինչ չեն գողացել, ամեն ինչ տեղում է։ Միայն հաջորդ օրը խանութի աշխատողներից մեկը պարզել է, որ «գողն» ընդամենը պարտքերի ցուցակում իր անվան դիմաց գրված պարտքն է ջնջել ու առանց որևէ ապրանք տանելու՝ հեռացել։

Tert.am

)

[Գաղթական]

մի ընկերոջ հետ մի օր սենյակումս նստած նարդի էինք խաղում, մեկ էլ՝ դուռը ծեծեցին..
մի սևամորթ էր.
- իմացել եմ ազատ սենյակ ունեք, կարելի՞ է նայել..
ոնց որ թե դուրն եկավ..
- իսկ դուք ո՞ր երկրից եք..
- Հայաստան..
Հայերեն.
- իյաա, բայլուուուս.. իմա՞լ ես..
ընկերոջս հետ իրար նայեցինք.. Հայերեն մի քանի բառ արտասանող այլազգիների շատ էի հանդիպել.. բայց սևամորթ՝ 3-րդ անգամ..
- իսկ դո՞ւ որ երկրից ես..
- Յամայկա..
- բա Հայերե՞ն որտեղից գիտես..
- մեր մոտ Հայեր կային շինարար.. ինձ մի քանի բառ Հայերեն էին սովորեցրել ու շատ օղի խմել..

դե բնական է՝ «իմալ ես» սովորեցնողները առանց օղի խմել սովորեցնելու յոլա չէին կարողանա գնալ..

[Ժունդիայի]

Տատիկիս արկածներից մի քիչ պատմեմ: Տատս ծնունդով գյումրեցի է: Միայն գյումրվա բարբառով խոսալն ինքնին անսպառ հումոր է արդեն:
Տատուս ոտքը քանի տարի է արդեն ցավում է, ու ի՜նչ միջոց ասես խեղճ կնիկը չի օգտագործում: Բակում ով ինչ խորհուրդ տալիս է, հաջորդ օրը անտարակույս պիտի օգտագործի: Վիտամին C-ից սկսած, կաղամբի, լոշտակի թուփից, տո էլ ինչ տեսակի անհայտ ծագում ունեցող բուժման միջոցով վերջացրաց: Այդքան ոտքը չի ցավում, որքան իրեն ներ է շնչում, ու ամենա կարևորը` ուշադրության կենտրոում անընդհատ լինելն է: Երգի՜նք, գեդի՜ն, մահ ու գերեզման` ինքն ու իրա ոդը: Այնքան լավ է զգում, երբ հարցնում ես «Ռիմա տոդա ոդըդ ի՞նշխ է»: Աշխարհն իրանը չի, աչքի լույսն ես դառնում: Ասում ենք ա՜յ տատ ջան, ամեն մեկի ասածն օգտագործում ես, դրա համար էլ ոտքիդ խնդիրը գնալով բարդանում է: Իյաաա՜, ո՞նց կլինի: Մի օր եկավ տուն ասում է.
-Հբը իմածագ, 4-րդ հարգի Ռուբենի հարսը բժիշկ է:
Հարցնում ենք, էդ ինչից իմացավ, որ հենց բժիշկ է, ասաց.
-Իաաա, բժիշկ է, հբը ի՞նչ է, կսե «Ռիմա տադիգ ոդդ ինշխ է»:
Հիմա էլ, երբ այստեղից զանգում ենք իրեն, հարցնում ենք, ինչպես է, պատասախանը`«լավ եմ, ոոո՜ճինջ, հանդեր ոդս է էլի մենագ»:
Զեյթունում ջրերը գրաֆիկով են տալիս, տատս էլ, սովորույթին համաձայն, ամանները միշտ ջուրը կտրելուց 15-20 րոպե առաջ է լվանում: Երբ ջուրը կտրում են, իմանում է ինքն է փակել փականը ու երբ առավոտյան ջուրը կրկին տալիս են, 4-րդ հարկից մինչև 8-րդ հարկ հարևանները զանգում են մեր տուն: Բայց դա տարիքի հետ կապ չունի, որքան գիտեմ ինչ տեղափոխվել են շենք, նույն պատմություն է` 30 տարի: Թե քանի ռեմոնտի «հեր ա անիծել» տատս, միայն Աստված գիտի: Վերջին ժամանակներս արդեն հարևանները չեն էլ բողոքում: Սովորել են: Մի անեկդոտ կա, որ զապը հետևից խփում է մերսեդեսին մի քանի անգամ, սկզբում մերսեդեսի տերը ուզում է սպանի զապի վարորդին, բայց մի քանի անգամ կրկնվելուց հետ, արդեն սովորում են: Էն որ բիձեն ասում ա.-«քշի, քշի ապե, ես եմ, ես»: Կարգին հաղորդումից է կարծեմ… Զավեշտալին այն է, որ վերջին ժամանակներս տատս պրիզնատ չի էլ գալիս: Մեղքը մեկ գցում է հարևան Արաքսիկի վրա -«ըդիգ հաաա՜՜ստադ էն չաղն էր, էգավ, բացեց ու գնաց», մեկ 7-րդ հարկի Տոսյաի վրա:
Մի օր հերթական անգամ էլի բաց էր թողել, 8-րդ հարկի հարևան էլ նոր էր վերանորոգել տունը: Սա զանգեց ու սկսեց բողոքել… Այնքան էր գոռում, որ ներքևի հարկի իրա բնակարանից գոռգոռոցը լսվում էր…
-Այ կնի՛կ, հերիք եղավ, բո՜լ էղավ էլի, դու ինձ մի օր ինֆարկտի կհասցնես, կնիկս ջրելուդ դարդից մեռավ, ինչ ես ուզում ա՜յ Անաստված:
-Իյա Տիգրան եղբայր, ընչի ես լկտի կնիգ ե՜մ, ինչ ե՜մ, էդ ինչեր ես, խոսում, ո՞վ ա ջրե, ան տէ՛ա, գեդինը չոր չոր է:
Ու մինչև Տիգրան ձյաս համոզվելու համար 8-րդ հարկից 9-րդ հարկ կբարձրանար, տատս 2 վարկյանում այնպես մաքրեց հատակը, ապշել էի: Խեղճ բիձեն շվարել էր, մտածում էր կարող է տանիքից է ջրվել, բայց ախր այդ ժամանակ անձրև չէր էլ եկել նույնիսկ:
Տատս մի սովորություն էլ ուներ: Ո՜վ սիրահարվեր իրա թոռներին, վիզ դրած ուզում էր, որ մենք էլ այդ աղջկան սիրահարվեինք: Ասումեինք -«ա՜յ տատ ջան, ախր դրա ինչն ես հավանել որ: Հլա մի հատ թառլան թոռաներիդ նայի, բա մենք դրանց ենք արժան»:
Ասում էր -«այ բալամ էնկա՜՜ն մեղկ է, հա գուլա, հա գուլա, չես ուզե հեդը քիճըմ ման գաս, մարտ ես մեգել տեսար...
Ծառայությանս ժամանակ ծնողներս արտերկրում էին, քանի որ Երևանում էի ծառայում, տատս պարտադիր ամեն երկուշաբթի գալիս էր ինձ տեսակցության: Պարտադիր ձեռքը մի բան առած գալիս էր մոտս: Ու այնքան էր ուրախանում, որ իրա թոշակով կարողանում էր թոռանն ուրախացնել: Մի օր էլ չեմ հիշում ինչի համար շաքարավազ էի խնդրել, որ հաջորդ հանդիպման ժամանակ բերեր: Գլուխ էր գովացել, -«հբը, էնորը գնածել էի էրեխուս մոդը` պիսոգոոո՜վ, բանով»:
Իմացել էր, որ ծխում եմ, մի օր տեսնեմ 4 տուփ ծխախոտ է բերել ինձ: Երևի մի 6-7 շերտ թղթով ու երկու թափանցիկ ցելոֆանով փաթաթած: Թե ու՞մից էր թաքցրել, Աստված գիտի… Վախեցել էր երևի: Ծխախոտը պայուսակից հանեց, թաքուն տվեց ինձ ու ասում է.
-Բալա ջան, ըսիգ քեզ եմ բերե, նայե տես հեչ մեգին չըսես, թե չե օր մորդ անգաջն ընգել ա է՜, ընձի կըսբանե:
Երբ Հայաստանից պետք է այստեղ գայի, մի քանի օր առաջ որոշեցի տատուլիս «ռեստորան» տանել: Որ չեմ հիշում տատուս աչքերում որքա՜ն փայլ կար, ակամայից հուզվելս գալիս է:
Որոշել էինք գործիցս հետո հանդիպել Կովկաս պանդոկի դիմաց: Մտանք, տեղավորվեցինք: Տատս այնքան ոգևորված էր արածս քայլից, որ երբ մատուցողուհին մոտեցավ պատվերը գրանցելու, տատս սկսեց ինձ գովաբանել.
-Սպեսնա թոռ էլ աշխարհում կա, նայե տես է՜, տադիգին ռեստորա՜ն է բերել: Բալա ջան կերևա օր սիրուն ախճիգ ես: Ամուսնացաձ ես:
Բացասական պատասխանը լսելով, ասեց:
-Հբը, այ օր ամուսնանաս, թոռանս նման տղեմ կառնիս: Էրեխես, ոչ ծխող է (թմրամոլ), ոչ խմող, պադերի տագ էլ պուպուզան տղեքից չէ:
Ընթրիքից հետո, չգիտեմ մտքումս ինչ ծագեց, որոշեցի տատուս տանել Մոսկվա կինոթատրոն ֆիլմ դիտելու: Ֆիլմի անունը չեմ հիշում, բայց պատերազմի մասին էր: Կրակոցների, տանկերի դղրդյունների ժամանակ խեղճ տատս անընդհատ վեր էր թռնում: Մի կերպ դիմացավ մինչև ֆիլմի ավարտը ու զգացվում էր, որ լավ վախեցել էր աղմուկից, բայց որպեսզի ինձ չնեղացնի, մի բառ չասած: Ամենա զավեշտալին այն էր, որ ֆիլմը մոտավորապես 11 անց վերջացավ: Բոլորը երիտասարդ զույգեր էին` թև թևի, ուս-ուսի գցած: Ես էլ տատուս թևանցուկ արած, ինք էլ ոտքը կաղ գցելով, իջնում էինք աստիճաններով: Բոլորն ապշահար մեզ էին նայում: Երևի կամ հաստատ առաջին անգամ էին մեծահասակին տեսնում կինոթատրոն այցելելիս, հատկապես գիշերվա այդ ժամին:
Տատիկիս հետ կապված զավեշտները, որ եթե լրիվ պատմեմ երևի 100-ից ավել գրառում կկազմի: Բայց այսօր այսքանը:

Առիթից օգտվելով էլ ասեմ` տատս կարոդցել եմ քեզի արեվուդ մեռնիմ...

[Հինատա]

Ձմռանը, դասերից հետո ընկերուհիներով որոշում ենք ինչ որ տեղ գնալ: Մեկ էլ տեսնեմ վերարկույիս վրա մորեխ: Վախից ինքնատիրապետումս կորցրեցի, աչքերիս դեմը սևացավ: Հիմա պայուսակս բռնել ու խփում եմ վերարկույիս, հետո պայուսակս գցում եմ ու ընկերուհուս պայուսակով, հետո քրոջս և այդ ամենը կատարվում էր ճչոցիս ներքո: Մեկ էլ քույրս մոտենում է ասելով, թե Աստղիկ հանգստացի ոչ մի մորեխ էլ չկա, ծիտն է ծռտել վերարկույիդ:

Մի քանի ամիս առաջ ականատես եմ եղել, շատ զզվելի, բայց ծիծաղելի պատմության: Ուրեմն երթուղային տաքսու մեջ եմ նստած և ոնց որ մեկը ինձ ասեր՝ նայի այն պապիկի վրա: Նայեմ տեսնեմ պապիկը սովորական իր համար նստած է և հանկարծ հավեսով փսխում է դիմացի կնոջ վրա, ոչ թե մի անգամ այլ մի քանի:

[Դատարկություն]

Հարազատներիցս մեկը չգիտես ինչի ծովախոզուկի անունը Խոնջիկ ա դրել, իրեն էդպեսա դիմում (ինչ անունա է՜ գտել): Ծովախոզուկի նկարները գործի տեղում ցույցա տվել, ասելա՝ «Էս Խոնջիկնա... Խոնջոն...»: էս գործի տեղի գործընկերուհիները իմացել են, թե «ծովախոզուկ» կենդանու հայերեն անվանումը «խոնջիկ» ա, գնացել են կենդանաբանական խանութ ասել են.
- Բարև ձեզ, դուք խոնջիկներ ունե՞ք վաճառքում
Սկզբում էդ վաճառողները երևի ուշաթափվել են, հետո չգիտեմ ոնց բացատրել են իրենց, որ էդ «խամյակների մեծ տեսակներին» ծովախոզուկ են ասում:

Հետո եկել են քրոջս ասել են.
- Դու էդ կենդանու անունը ճիշտ չգիտես, դրա անունը իրականում ծովախոզուկ ա

[Գաղթական]

Վրացիների շարքը շարունակելով.
հատուկ այլազգիների համար լեզվի ուսուցման դպրոց հետներս մի Վրացի երիտասարդ էր գալիս..
ինքը փոքրուց հայրենիքից դուրս էր եկել ու երբ Ռուսերեն էր խոսում, մեզ թվում էր, թե ինքը դեռ Վրացերեն է խոսում.. նամանավանդ, որ ասածի կեսը հենց մայրենիով էր ասում..

մի օր դուրսը կանգնած ծխում ենք, ասեց՝ էնքան եմ կարոտել մեր ուտելիքները, ես էլ հաստատեցի, թե հա՝ Վրացական խոհանոցը լավն է..
- տի շտո բիճո, գռուզինսկիյե դելիկատեսի էտը վաբշե..
հարցնում եմ՝ ի՞նչ դելիկատես ի նկատի ունի..
- նու խինկալի էտը սուպեռ..
բացատրում եմ, որ խինկալին դա դելիկատես չի.. ընդամենը խոհանոցա.. դելիկատես՝ ասենք երբ Չինացիները որդեր են ուտում, կամ Ֆրանսիացիները գորտի տոտիկներ..
- դա տի վափշե նիզնայըշ շտո տակոյը դելիկատես, յա գռուզին տի մնե գավարիշ պռա խինկա՞լի բիճո..
կողքից էլ մեջ ընկան, թե ինչ ես հետը գլուխ դրել.. թող մի քիչ խոսա՝ ուրախանանք..
սա էլ շարունակումա.
- յա նապռիմեռ առմյանսկիյը դելիկատեսի տոժը լիուբլյու..
ասում եմ՝ կարաս մի քանի սիրածդ «առմյանսկիյը դելիկատեսի»-ներից թվես..
- նու տամ տոլմա.. շալախո..
ասում եմ՝ արա տոլման էտի խոհանոցա, շալախոն՝ պար..
- իիիհ բիճո տի վափշե տակ ի նե պօնյըլ շտո տակոյը դելիկատես..

[SSS]

Երեկ առավոտյան, եղբայրս, թե իրենց մոտի օֆիցերներից մեկը Մուրացանի Հոսպիատլումա,պետքա գնամ տեսության, մի բան դրեք տանեմ... Ես էլ միրգ դրեցի , խմորեղեն ու կոնֆետներ,եղբայրս էլ, թե թափանցիկա տոպրակը մի հատ սիրուն տոպրակ տուր, ես էլ զբաղված էի, ասացի գնա իմ պահարանի վերևի դարակում լիքը կա, մեկը վերցրու...Վերցրեց գնաց...մոտ 2 ժամից դռան շրխկոց եմ լսում և դեպի ինձ սլացող ինչ որ օբյեկտ.
-Աղջիկ ջան, դու հո խայտառակ չես?
_Ինչա եղել,-պատասխանում եմ ես, ահավասիկ անտեղյակ և շիվարած
_Էս ինչա?,-ասում է եղբայրս դեպի ինձ "մեկնելով" տոպրկաը... նայում եմ տոպրակին. վրան մեծ տառերով գրվածա ''Կանացի Ներքնազգեստ", ու... մեջն էլ կանացի ներքնազգեստ

Թե ասա քեզ ով էր խնդրում մտնեիր պահարանս

[Գաղթական]

նայում եմ տոպրակին. վրան մեծ տառերով գրվածա ''Կանացի Ներքնազգեստ", ու... մեջն էլ կանացի ներքնազգեստ

խայտառակը որնա - ասա օֆիցերը եղբորդ սխալ հասկացած չլինի..

[Ժունդիայի]

Ծառայությանս ժամանակ տեղի ունեցած մի երկու զավեշտներից:

Մի հոկտեմբերյանցի սերժանտ ունեինք, ինքը ցանկացած բայ մի ձև էր հոլովվում՝ վերջում ավելացնելով ա տառը: Օրինակ՝ եթե մեկին պետք է ասեր խմի´ր, ապա՝ խմա´, քնի´ր՝ քնա´... լվացվա´, լողցա´, ավլա´ և այլն: Ու կապ չուներ եզակի թե հոգնակի կդիմեր: Հերթական անգամ պետք է ճաշարան գնայինք, շարքով քայլեցինք հասանք ճաշարանի մոտ մեկ էլ մեր սերժանտը.
-Հավսաաար, զգա´ստ, գլարկնեեեեեե՜րդ....հա´նա:

***

Մի օր էլ տղաներով զորամասի պատի մյուս կողմում էինք հայտնվել զինվորներից մեկի հետ ինչ-որ ներքին խնդիրներ էին առաջացել, «զրուցում» էինք, ինչևէ...Այդ օրերին էլ ռազմական ոստիկանությունը կարգազանց, համազգեստի խախտում արած զինվորներին, նույնիսկ սպաներին հավաքում տանում էին: Այդ օրը մեզ էլ շրջապատեցին մեքենաներով ու հայդե դեպի ՌՈ: Մտել ենք ՌՈ ի՞նչ տեսնենք՝ քաղաքում ինչքան փուռչուլ-փնթի մայոր կար բոլորին հավաքել, լցրել էին մի դահլիճում: Այլ կոչում ունեցողներ էլ կային, բայց չգտեմ ինչու, մեծամասնությունը ճաշարանի պռապռչիկոտ մայորներ էին: Ինչևէ: Բռնեցին, տարան, արձանագրեցին, մի երկու ապուշ սևազգեստ նորաթուխ «ջահել» լեյտենանտ էլ սկսեցին իրենց երազած տղու տեղ դնել՝ հիմար-հիմար արտահայտվել: Ի՞նչ խոսայիր էդ ապուշների հետ, րոպեներն էինք հաշվում՝ երբ պիտի հետ գնանք զորամաս ու մի քանի օր կալանատանն անց կացնենք: Բայց զորամաս չվերադարձանք, այլ քաղաքային կալանատուն ու 1 շաբաթ մնացինք այնտեղ:
Այն պահն էր, որ մամաս մի քանի օր հետո պետք է Հայաստանից գնար, բոլորին զգուշացրել էի, որ հանկարծ այդ մասին խոսք չգնար՝ մամաս «ճամփի վրա» էր: Այդ ժամանակ էլ մեր բարեկամներից մեկը ՌՈ-ում սպա էր: 330 տարին մեկ էր զանգում մեր տուն, 460 տարին մեկ էլ՝ մեզ այցելում: Այդ օրն էլ թարսի նման զանգել էր մեր տուն ու ոնց որ ինադու՝ մամայիս պատմել: Ինքն էլ մի այլ կարգի հաստապռոշ ու թլոշի ակցենտով խոսացող ա: Զանգել էր ու սկսել.
-Մաին ջան բաեվ, ոոոո՜նց ես քույ ջան: Իմացե ես Յաֆուլիկիդ են բըյնել: Մեկ մտացեծի եյեխուն մի բան անեմ, պլծնի, էն էլ Մային ջան կնեես ես իլավասու չեմ: Տղեքից մեկն էկավ ասեց Յաֆո անունով բայեկամ ունես ենթասպա Լուրիկյան, ես էլ միանգամից տեղը բեյեցի ու ընթացք չտվեցի, ասեցի տո լաավ եք այել բյնել եք: Մային ջան կնեյես էլի դե կողներս գենեյալ կար բա՜ն կար.....


Այ քեզ ապուշ նապաստակ...բա