Տանը նստած ընկերոջս հետ հիշում էինք թե ինչքան միամիտ ենք եղել երեխա ժամանակ, մեր խոսակցությունը լսում էին իմ և ընկերոջս աղջիկը:
Մենք էլ խոսում էինք այն մասին որ երբ հետաքրքիր հաղորդում էր լինում հեռուստատեսությամբ և հանկարց տնեցիք խանութ կամ մի այլ տեղ էին ուզում ուղարկել մեզ, խափում ասում էին հեռուստացույցը կանջատենք երբ գաք այդ նույն տեղից կշարունակեք նայելը և այսպես դիմելով մեր երեխաներին ասեցինք տեսնում էք ինչ միամիտ ենք եղել մենք: Սակայն նկատեցինք որ մեր երեխաները չհասկացան թե ինչի մասին ենք խոսում ու զարմացած իրար նայելով հարցրեցին, բայց ինչ կա այդտեղ միամիտ լինելու:
Ասեցինք որ մեզ խափում էին, բայց մենք հավատում էինք որ իբր երբ հեռուստացույցը անջատում են հաղորդումները կանգնում են: Նորից զարմացած ասեցին, բայց ո՞նց չեն խափել: Մենք մի պահ լրջացանք ասինք լսեք այ երեխեք ընենց եք խոսում ոնց որ էս աշխարհից չլինեք: Աղջիկս ասեց այ պապ հիմա դու ինձ ասա թե որ օրվա հաղորդումն էս ուզում նայել որ տանը չես եղել ու հեռուստացույցն էլ անջատածա եղել, ես էլ մտածեցի մի հատ լավ հոկեյ էր եղել որ բաց էի թողել, ասեցի այս թիմերի մրցամարտը որը տեղի էր ունեցել դրա առաջի օրը: Եվ զարմանքիս տեղ չկար երբ աղջիկս դրեց այդ հոկեն և ասեց դե վայելի:
Ես ու ընկերս նայեցինք իրար ասինք երեխեք ջան փաստորեն մենք հիմա էլ ենք միամիտ, ընկերս ասեց պատկերացրա էն ժամանակ ֆանտազիա թվացող ու հիմա մեզ դեռ չիմացած ժամանակ էսքան զվարճացնող էդ երևույթը իրականությունա:
Սակայն մեր երեխեքն էլ մեզ վրա էին զարմացել, թե էս ինչ մի մեծ հայտնագործություն արինք որ սենց զվարճացան մեր ծնողները, չպատկերացնելով անգամ, որ դա մեզ համար ֆանտազիայի ոլորտից էր, իսկ իրենց համար սովորական երևույթ ու այդպես էլ չեն կարողանում ըմբռնել որ սրանից ըդհամենը 10 տար առաջ այդպիսի բան չկար:
Մեջբերել
Էջանիշներ