Մեր АТС–ը թվային չի, պիտի սկզբում 0 հավաքես ու սպասես մինչև մի հատ զանգ գնա, հետո հավաքես 91, 93, 94 կամ 77, որ բջջայինի զանգես։ Մի օր տենց 0 հավաքեցի, մեկ էլ մեկն ասումա նենց կինոյի մեջի գանգստերա–խռպոտա–պագշոտ ձայնով. «Հըմի անունդ ի՞նչա»։ Մի մանկա–ամչկոտ–օրիորդային ձայն պատասխանումա. «Չեմ ասի»։ Քմծիծաղ, հետո հարցնումա. «Խի չես ասի՞, օր»։ Պատասխան՝ չգիտեմ։
Վերջը, թողեցի դրանք սիլիբիլի անեն, անջատվեցի, նորից 0 հավաքեցի, սպասում եմ, մեկ էլ մեկն ասումա. «Ալո, ու՞մ եք ուզում»... Այ մեր հեռախոսի գծերը սենց աննորմալ բան են. հաճախ մեզ զանգում են ու հարցնում, թե ում ենք ուզում, դե գնա բացատրի, որ դու չես զանգել...
Երևանից մի երիտասարդ մասնագետ գնում է Գյումրի՝ դասավանդելու։ Դասից հետո դուրս էգալիս տանջված տեսքով, մեկը հարցնում է՝ ինչու՞ ես այդպես հոգնած։ Սա էլ վիրավորվում է, թե՝ հոգնածը դու ես, արա։Javakhk-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ