երբ ուսանող էի, հետս էնքան ծիծաղելի ու անհարմար դեպքեր էին լինում, որ շատերը պետքա ցույց տալով ավելի իրական ու ծիծաղելի կլինի, քան գրելով, բայց կսահմանափակվենք մենակ գրելով....
ուրեմն ես մշտական մետրոյով էի գնում դասի, դե մեր տանը մոտ, հարմար ու ապահով էր միմիայն դա, դրա համար էլ հիմա զզված էլ չեմ նստում...
մի օր գնում եմ դասի, ու շենգավիթում պետք է նստեյի մեկ այլ մետրո, որը տանում էր <գեղից> քաղաքու որ դռան առաջ որ կանգնած էի նկատեցի, որ էսօր չեմ նստի, ու նայեցի կողքերս մյուս վագոնի մետրոյի դռան առաջ, մարդիկ արդեն տեղավորվել էին, վազեցի որ նստեմ, չէ երևի ավելի շուտ քայլեցի, մեկ էլ տեսնեմ դռները փակվեցին, ու Մերին մնաց Շենգավիթի կանգառում, դռների առաջ պիկ խծկված, չմռթված դեմքեր, ու ես ժամը 8:30ա ուրիշ առիթ չունեմ դասիս հասնելու
ու կիսաողորմելի դեմքով նայում եմ ամենառաջը՝ իբր մետրո վարողը տեսնի, որ մի հոգի մնացելա, դե երբեմն, դա ազդում էր ու բացում էր դռնեը, ու տեսնեմ ոչ, ինքը կանգնած մնացելա, ու աշխատացնումա, որ գնա, ես էլ քիչա մնում լացս գա, նայում եմ դատարկ կայարանը ես մենակ, լքված կանգնած եմ, մեկ էլլլ....սկսվում է իմ սիրելի կինոն...
ուրեմն մետրոյի դռները բացում է ողջ ուժով մի տղա, էդ պահին նենց տպավորություն էր որ <Սուպերմենի> վերջին սերիանա, ու ես դեռ շշմած կանգնած եմ, իրեն եմ նայում, բայց սպանեք դեմքը չեմ հիշում, ու ինձ ասումա՝
- Շուտ արա ներս մտի, - ու չեմ կարող բացատրել ձեռքերի արանքից, մի կերպ, անհարմար ոնց ներս մտա, ինձ քցելով ներս, խեղճը ամբողջ ուժով պահել էր դռները, ու ես էնքան էնքաաաաաաա՜ն ամաչկոտ եմ եղել:foll, որ հիմարի պես ներս մտա, ու նենց կամաց ու շշուկով ասեցի մերսի, որ խեղճը չլսեց էլ երևիու տենց անգամ չիմանալով էլ փրկիչիս գնացի դասի
....
շարունակելի...
Մեջբերել
Էջանիշներ