Զվարճալի պատմություններ

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

10 րոպե ուշացած բացում եմ լսարանի դուռը.
- Ինչի՞ ես ուշանում.
- Քնած էի մնացել.

Ամբողջ կուրսը հայացքն ուղղեց վրաս.
Թվում ա թե զարմանալու բան չկա, բայց երևի ես առաջին մարդն էի, ով երկրորդ հերթի (մեկ անց կեսի) դասից նման պատճառով էր ուշացել

[Նաիրուհի]

ՖԲ չաթով խոսում եմ ջավախքցի ընկերներիցս մեկի հետ, ով մի ժամանակ լրջորեն սպորտով էր զբաղվում, անգամ Հայաստանի չեմպիոն է եղել։ Խոսելն էլ ո՞րն է, համարյա վիճում ենք, հաշիվ ենք պարզում, բնականաբար՝ մեր բարբառով։

Ես (մի երկար նախադասություն, վերջում՝ ահավոր հոգնած)- Ա դե ախպոր պես, վերջացու, հավաս չունիմ քեզի էդքան բանը բացատրելու, ինչղ կուզես՝ մտածե։

Նա- Եզն ա ես էի, հա՞։ Ապրիս, մալադեց։

Մի քանի վայրկյան շշմած նայում էի գրածին՝ փորձելով հասկանալ, թե էդ ինչի՞ տենց նեղվեց։ Մեկ էլ տեսնեմ՝ վերևի նախադասության մեջ «քեզի» բառի ք-ն չեմ գրել։ Կես ժամ համոզում էի, որ ուղղակի վրիպակ է

[Meme]

ուսանող ժամանկվանիցս հետս էնքան ծիծաղելի դեպքեր են եղել, որ էս մեկը թարմ նյութերիցա, նրանք հետո կպատմեմ, սա ավելի շատ անհարմար իրավիճակա քան ծիծաղելի, ինձ համար իհարկե ծիծաղելիյա, որովհետև ուշքի չէի գալիս կատարվելուց հետո...


գնում եմ աշխատանքի, ու արդեն մոտենում եմ Մաշտոցի այգուն , ու մինչ մոտենալս, մի տղա կողքովս անցավ նենց հազաց, ինձ թվաց ականջակալով ականջս կախ ընկավ գլխիցս, վախեցած հայացքով կողք նայեցի. եկավ արագ կողքովս անցավ, դեե ես էլի շարունակեցի քայլերս, ու մինչ Մաշտոցի պուրակին կից գտնվող կրպակին կմոտենայի, տեսա, որ մի մոտոցիկլետ է կանգնած, իսկ գլխի կրելունը վրան դրված, դե ինձ համար մոտենում եմ, մեկ էլ ինչ տեսնեմ, էն մարդը, որը հազում էր ականջիս տեսնեմ մոտեցավ, ու էդ մոտոցիկլավարի գլխինը վերցրեց, իձն էլ թվաց նստում է ու գնա, իրենն է, դե ճանապարհիսա ուզած չուզած տեսնում եմ ,տեսնեմ ինչ...
սա վերցրելա ու գնումա, ու մի հատ էլ վերցնելուց առաջ պտտվեց հետ, ծիծաղելով ինձ նայեց, հոգեկանի դեմքով ու գնաց. ես էլ խառնվեցի իրար ու արագ մոտեցա տիրոջը, որը անջատված առևտուր էր անում կրպակից.
- Մոտոն ձերնա?
- Հա,- ժպիտով ասումա մի երիտասարդ տղա.
- Ձեր էդ գլխի բանը գողացան,
- Ոնց , ով գողացավ, - ու մոտենում եմ, որ ցույց տամ, մեկ էլ ինքը մոտենումա իրա ընկերոջը, ու ...
- Ախպեր , դե լավ էլի, յանիմ ինչ ես անում, - ու ծիծաղալով ինձ են մոտենում էդ գողացողը ու տերը, որը ըստ երևույթին ընկերոջ գլխին սարքել էր, ես էլ շփոթված ու անջատված, կարմրած կանգնած եմ, իբր կրպակից բան էի ուզում առնեյի , մեկ էլ գողացողը.
- Ինչ խաբարբզիկ աղջիկ ես, իբր խի ասեցիր, այ խաբարբզիկ,- երևի էդ պահին հովհարային անջատումենր էր մոտս, որ ես մենակ լսում էի, չէի հասկանում ինչա կատարվում, ասա տնաշեն թող գնա գործիդ, ուր էլ կանգնել ես. ու շարունակումա, - բայց մեկա ախպեր էս աղջիկը լավնա, որ ասեց , պիտի մի հատ մաղարիչ անես, - ու ես ոչ նայում եմ, ոչ էլ ուղղակի կանգնած եմ,- մեկ էլ տերը պտտվեց, ու .
- Մերսի,- ես գլխով եմ անում, ու շարունակումա,- ճիշտա մաղարիչ եմ անելու, մոտոյով պտույտ Երևանով, մոտոյից չես վախում,- ու ես էդ պահին նենց եմ չէ ասում, ոնց որ պատասխանում եմ իրա վերջին նախադասությանը, բայց հետո անջատումներս ավարտվում են ես ասում եմ չեմ ուզում, ու անհետանում եմ էդտեղից, ինչքան կարող էի շուտ....


հ.գ՝ վատն էնա, որ էս ժամանակ, խոսելու կորղությունս ամոթից կորցնում եմ...

հ.գ.գ՝ մտածում եմ կարողա թաքնած տեսախցիկային մի բան էր, բայց էդ դեպքում գոնե կասեյին, որ նկարել են, ուֆֆ, ով իմանա է

[CactuSoul]

Ասեցի` ակումբ բերեմ` չմնա FB-ի բաժին դառնա, ափսոս ա ))

Տարիներ առաջ էր, գնացել էի ձայնասկավառակների մի խանութ՝ ընկերներիցս մեկին տեսնելու, ով էնտեղ աշխատում էր: Խանութում ձայնասկավառակները դասակարգված էին ըստ ժանրերի: Մենք դռան կողքին էինք, որտեղ համաշխարհային ֆոլկ երաժշտության սկավառակներ էին շարված: Ընկերս՝ Աշոտը, ինչ-որ հետաքրքիր art-rock էր դրել, լսում էինք... Ես ծանոթանում էի հերթական երաժշտական հրաշքին, իսկ ինքը` վայելում հերթական անգամ:
Աստիճաններով դանդաղ, "ծանր-ծանր" բարձրանալով` ներս մտավ մի միջին վիճակագրական "պուզատի":
- Բարև, ախպերս:
- Բարև, - Աշոտի աչքերի արտահայտությունն էդ պահին տեսնել էր պետք, նկարագրել չի լինի:
- Ախպերս, ընենց հավեսով ռաբիզ երգերի կալեկցիա ունե՞ս:
- Չէ: Առանձին երգիչների դիսկեր ունենք, բայց հավաքածու չունենք:
Այցելուն մի քիչ հիասթափվեց, շրջվեց, որ գնա, մեկ էլ`
- Ո՞նց թե չունեք, բա էս ի՞նչ ա, - իր գտածոից ոգևորված, կարելի է ասել, հաղթական տոնով մատնացույց արեց մի ֆոլկ երաժշտության սկավառակ:
- Բայց սա ռաբիզ չի, իսպանական ֆոլկ երաժշտություն ա, - "գիտեմ, որ դա Ձեզ բոլորովին չի հետաքրքրի" տոնով պատասխանեց Աշոտը:
- Յա... Բա ինչի՞ ա վրեն գրած "Սպանիչ"... - անկեղծորեն զարմացավ ռաբիԶասերը:

[Meme]

երբ ուսանող էի, հետս էնքան ծիծաղելի ու անհարմար դեպքեր էին լինում, որ շատերը պետքա ցույց տալով ավելի իրական ու ծիծաղելի կլինի, քան գրելով, բայց կսահմանափակվենք մենակ գրելով....

ուրեմն ես մշտական մետրոյով էի գնում դասի, դե մեր տանը մոտ, հարմար ու ապահով էր միմիայն դա, դրա համար էլ հիմա զզված էլ չեմ նստում...
մի օր գնում եմ դասի, ու շենգավիթում պետք է նստեյի մեկ այլ մետրո, որը տանում էր <գեղից> քաղաքու որ դռան առաջ որ կանգնած էի նկատեցի, որ էսօր չեմ նստի, ու նայեցի կողքերս մյուս վագոնի մետրոյի դռան առաջ, մարդիկ արդեն տեղավորվել էին, վազեցի որ նստեմ, չէ երևի ավելի շուտ քայլեցի, մեկ էլ տեսնեմ դռները փակվեցին, ու Մերին մնաց Շենգավիթի կանգառում, դռների առաջ պիկ խծկված, չմռթված դեմքեր, ու ես ժամը 8:30ա ուրիշ առիթ չունեմ դասիս հասնելու ու կիսաողորմելի դեմքով նայում եմ ամենառաջը՝ իբր մետրո վարողը տեսնի, որ մի հոգի մնացելա, դե երբեմն, դա ազդում էր ու բացում էր դռնեը, ու տեսնեմ ոչ, ինքը կանգնած մնացելա, ու աշխատացնումա, որ գնա, ես էլ քիչա մնում լացս գա, նայում եմ դատարկ կայարանը ես մենակ, լքված կանգնած եմ, մեկ էլլլ....սկսվում է իմ սիրելի կինոն...

ուրեմն մետրոյի դռները բացում է ողջ ուժով մի տղա, էդ պահին նենց տպավորություն էր որ <Սուպերմենի> վերջին սերիանա, ու ես դեռ շշմած կանգնած եմ, իրեն եմ նայում, բայց սպանեք դեմքը չեմ հիշում, ու ինձ ասումա՝
- Շուտ արա ներս մտի, - ու չեմ կարող բացատրել ձեռքերի արանքից, մի կերպ, անհարմար ոնց ներս մտա, ինձ քցելով ներս, խեղճը ամբողջ ուժով պահել էր դռները, ու ես էնքան էնքաաաաաաա՜ն ամաչկոտ եմ եղել:foll, որ հիմարի պես ներս մտա, ու նենց կամաց ու շշուկով ասեցի մերսի, որ խեղճը չլսեց էլ երևի ու տենց անգամ չիմանալով էլ փրկիչիս գնացի դասի....


շարունակելի...

[Meme]

յաա էս թեման էլ ինձանով արեցի հա՜

նոստալջիի շարքերից...

ուրմեն մի օր ես էլի ուսանող եմ ու էլի մետրո, որ ասում եմ ուսանող, միշտ մետրոն աչքիս առաջնա գալիս, վյախք, ոնց չեմ սիրում էլ. ու էլի խծկված ու պիկ ժամերիցա առավոտյան, որ հազիվ ես տեղավորվում, ու դե ես էլ հազիվ եմ տեղավորվել, ու կանգնել եմ, ու էն պահնա, որ ոչ կարող եմ ոչ մի անկյունից, ոչ մի տեղից բռնվել, ու խելոք կագնել, ու սպասում եմ, որ հեսա հեսա կկանգնի, ու վերջ.... Մերին էն չեղած հատակն էլ կգրկի, որը ամբողջությամբ մարդկանցովա լցված...
գալիսա առաջին կանգնառը, կանգնումա, ու ստացվումա հավասարակշռությունս պահպանել, բայց համարյա մեջտեղում եմ, ու անկապ աննպատակ կանգնած եմ, ու դիմացս մի շատ բոյով տղայա կանգնած էնքան մոտա, որ շնչում ու արտաշնչումա դեմքիս, կիպ կանգնած եմ ,ու արդեն շունչս կտրվումա ամոթիցս, չգիտեմ ոչ կարող եմ հետ կագնել, ոչինչ չեմ կարող, ու վերևից էնպեսա նայում, քիչա մնում գոռամ, եկավ հաջորդ կանգառը , ու արդեն քիչ էր մնում ընկնեյի, ինքն էլ դե ուշադիր նայումա, մեկ էլ դիմացավ դիմացավ ու չդիմացավ. թևը ուսով մեկ պարզեց, ու որ հաստ ու խրոխտ ձայնով չասեց.
- բռնվի քուրիկ ջան,- ես էլ խառնված ու շփոթված, պատասխանեցի.
- չէ , մերսի,- ու հիմա տեղ եմ ման գալիս պաղկվելու, թաքնվելու, կորչելու իրա աչքերից, խուճապի մեջ էի, ամոթս էդքան մեծ էր, խեղդում էր, կանգնել էր կոկորդիս, հետ ու առաջ գլուխս արեցի, տեսա ելքը, էն ոնցա ֆիլմերի մեջ սպիտակ լույսա վառվում, մի կին էր բռնված կանգնած, մոտեցա, արդեն մոտենալ ու շարժվել հնարավոր էր, ու վախեցած ասեցի.
- կներեք կարելիյա ձեզանից բռնվեմ,- էս կինն էլ նենց հավեսով կին էր. կիսաժպիտ նայեց դեմքիս ու.
- հա բալես, արի, - ձեռքս նենց վերցրեց ու դրեց ձեռքերի մեջ, ու բռնեց, որ մինչև կանգառս բռնել էր պինդ, արյունս կանգ էր առել, բայց ապահով էի...
լավ էր կագառուսմ ձեռքս խդրեցի թողնել ու ուրախ գնացի դասի...


էս էլ սենց...կներեք անկեղծությանս համար...

[_Հրաչ_]

Մի բան էլ ես պատմեմ:

90-ականների ձմեռային երեկոներից մեկն ա: Նորություն չեմ ասի, բոլորդ էլ գիտեք՝ ցուրտը, մութը ու էդ ժամանակների կոլորիտը կազմող մյուս երևույթները, բոլորն իրար հետ վիճակ ա, ձյունը նստած... Հայրս մեքենայով ինչ-որ գործով գնում ա Գյումրի: Քաղաքը նոր մտած՝ ավտոյի վրա մի լուրջ անսարքություն ա առաջանում, որ երկար ժամանակվա չարչարանք ա պահանջում: Ուրեմն էդ ցրտին սկսում ա քանդել փչացած մասերը, յուղոտվում, փոշոտվում և այլն: Էդ ընթացքում որ ծխախոտը վերջանում ա, որոշում ա ծխախոտ գնել: Մոտենում ա մոտակա խանութներից մեկը, ներս մտնում ու խնդրում վաճառողուհուն, որ ծխախոտ տա: Վաճառողուհին էլ.
- Ինճ կքաշի՞ս օր, ապ ջան:
Հայրս էլ էդ մրսած, մեքենայի չլուծված խնդրից ջղայնացած վիճակին պատասխանում ա.
- Էլ ի՞նչ պետք ա քաշեմ, այ ցավդ տանեմ, շան տանջանք:


Տխուր թվեր էին, բայց հիշելու ուրախ բաներ ունենք, այնուամենայնիվ:

[Այբ]

Մեր հարևանը պանրի խանութ է բացում: Չգիտեմ՝ ոնց է լինում, մի ռուս գալիս է սրա խանութ ու ռուսերեն հարցնում, թե ի՞նչ են վաճառում: Մեր հարևանը հասկանում է, թե ինչ է ասում, բայց չկարողանալով հիշել, թե ռուսերեն պանիրը ոնց են ասում, պատասխանում է.
_Պանիռռռռռռռռ...

[Նաիրուհի]

Մոտ տասը տարվա պատմություն եմ հիշել, երբ դեռ դպրոցական էի, ու «Կլոնն» առաջին անգամ էին ցույց տալիս։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր հայտարարում էին, որ չեն նայում, ինչ-որ չափով պատկերացում ունեին այդ սերիալի մասին։

Ճեմարանում տարբեր խմբերի մի քանի սաներով քննարկում էինք անում հոգեբանի ժամի ընթացքում, տարբեր հասարակություններում կանանց դերի մասին էինք խոսում, ու մեծ մասը համարում էր, որ Արևելքում կանայք ճնշված են, շատ տխուր բան է մահմեդական կին լինելը, մեկ էլ մի աղջիկ բոլորին դեմ դուրս եկավ, թե՝ Արևելքի ավանդույթները շատ էլ լավն են։
Բնականաբար վիճաբանություն սկսվեց, ու մի տղա ասաց.
-Բա որ էդքան դուրդ գալիս են էդ ավանդույթները, ինչի՞ չադրա չես կրում։
Էս աղջիկն էլ իրեն չկորցրեց.
-Ես դեռ չեմ հասունացել։

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

Երթուղայինում վերջի նստարաններին էի նստած, որ 4-5 հոգով են նստում իրար կողքի: Կողքիս տեղը որ ազատվեց, մի կին եկավ նստելու: Դիմացս ծխախոտի տուփ էր ընկած, ետ կինը վերցրեց, առանց բան ասելու դրեց գիրկս ու նստեց կողքիս նստարանին.
Ես զարմացած, չհասկանալով ինչ ա կատարվում, վերցրեցի ծխախոտի տուփը ու մեկնեցի ետ կնոջը: Ինքն էլ թե.
- Ձերը չէ՞ր.
Թե ինչ անցավ մտքովս, ինձ թվաց կատակ ա անում հետս, ասեցի.
- Չէ, ես էս մեկից չեմ ծխում.
Ետ կնոջ մյուս կողքի տամարդը վերցրեց սիգարետը, բայց ինձ ուղղված դեմքերը չփոխվեցին ու չկարացա էլ ծիծաղամ, որ հասկանային կատակ եմ արել
ու ինչի՞ եմ հիմա ուրախացել, չեմ հասկանում

[Vardik!]

Իմ օրվա սկիզբն ու վերջը տարբեր են իրարից էնքան՝ ինչքան գիշերն ու ցերեկը:
Ուրեմն,էսօր ամբողջ ցերեկն ինձ էի հատկացրել: Նախ՝ գեղեցկության սրահ,հետո՝ հյուր գնալ,հետո՝ սկայպով զրույց... Մտածում էի,թե էսօր լրիվ սուպեր էլ կմնա:
Տուն եմ գալիս: Արդեն երեկո է: Երեխաներին լողացնելուց հետո հարմար տեղավորվում եմ գիրք կարդալու: Մեկ էլ... Մի դմփոց,ու խոհանոցում անձրևա գալիս: Նենց էլ անձրևա,որ լամպը նույնիսկ վառվեց: Ոչ մի բան չի օգնում,կաթումա ու կաթում: Լենինականցիքի խոսքն եմ հիշել.
-Տունը զոտիգով ման գուքանք:
Համ լացսա գալիս,համ ծիծաղս: Բարձրանում եմ վերևի հարկ: Հարևանի դուռը թակում եմ ու մի,մեղմ ասած,անջատված դուռը բացումա: Բացատրում եմ,որ մեր տանը չոր տեղ չկա,մի բան արեք,էլի: Սա էլ.
-Խնդրում եմ,մեզ հիմա ներեք,թե հարց կա,էգուց բազառ կանենք,հա՞:
Ինչևէ,անձրևը մի կես ժամից դադարեց,բայց քանի որ ես էս հարևաններիս սիրեմ գը,մի բան էլ պատմեմ:


Մի երկու ամիս առաջ նույն հարևանը դռան զանգը տալիսա ու խնրում,որ թույլ տամ պատշգամբ դուրս գա:
_Ինչի՞:
-Մեր տան բանալին կորցրել եմ,ձեր պատշգամբով բարձրանամ մեր տուն ու դուռը բացեմ:
Նայում եմ ու հասկանում,որ ինքը մեր պատշգամբից ավելի շուտ առաջին հարկ կիջնի,քան վերև կբարձրանա:
-Չի կարելի,կընկնեք: Ուրիշ ձև դուռը բացեք:
Համառումա,անվերջ խնդրում: Ստեղ սրանից ազատվելու համար խորամանկության գնացի: Ռուսները հաճախ հայերին խառնում են մուսուլմանների հետ,իսկ նրանք ադաթ ունեն,որ մենակ կինը տղամարդու ներս չի թողում:
-Ես մենակ եմ,չի կարելի,որ ձեզ ներս թողեմ:
Ի զարմանս ինձ՝ միանգամից հասկացավ:
Անցնումա երկու ժամ: Նորից դռան զանգը:
-Ո՞վա:
-Ձեր հարևաննա: Ես արդեն մրսեցի երկու ժամ աստիճաններին նստելով: Ինչ կլնի,զանգի ձերոնց,տես,թե երբ են գործից գալու:

[Srtik]

Հորաքույրս (23 տարի է, ինչ ԱՄՆ-ում է բնակվում) քոլեջում միջազգային ուսանողների գրասենյակում էր աշխատում։ Իրենց նախկին բոսն էլ շատախոս ֆիլիպինցի էր, որ հենց տեսնում էր հին աշխատողներին, թթվում էր ականջներին։ Մի օր հորքուրը գրասենյակներից մեկի կողքից անցնելիս նկատել էր, որ նա էնտեղ է, ճամփան փոխել, փախել էր ու հանկարծ հանդիպել իր ուկրաինացի գործընկերոջը։
Էս մարդու առաջին հարցն էլ հենց բոսի մասին է եղել, թե արդյոք տեսե՞լ է նրան։ Հորքուրն էլ շշուկով ցույց է տվել, թե որ օֆիսում է էդ կինն ու իր ժանգոտած ռուսերենը գործի դնելով՝ ասել.
-Олег, когда я заметила ее, я так пукнула, я так пукнула!
Էս Օլեգը կարմրել ու չի իմացել՝ ինչ ասի, ժպտացել ու գնացել է։
Հետո նոր է հորքուրի մոտ «տեղ հասել», որ ախր էդ բառն ամենևին էլ «պուկ փախչել» չի նշանակում։

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

Ավտոբուսի մեջ տեղ ազատվեց, նստեցի մի քիչ քնեմ: կողքիս ապակուն ինչ-որ սոսինձ էր քսած, չէի կարա գլուխս դնեի, մտածեցի ուղղակի գլուխս հետ տանեմ: ետ ինչ հարմար էր՝ փափուկ ու բարձր, մտածում էի ո՞նց չեմ նկատել, որ էս աթոռները գլուխը հենելու տեղ ունեն, որ մինչև հիմա գլուխս չոր պատուհաններին խփելով եմ քնել: լավ հանգստացա, մեկ էլ հետևիս նստարանի ուղևորը ձեռքով ուսիս թխկացրեց կամաց, ռեֆլեքսորեն վեր թռա, հետ նայեցի՝ կանգնել էր որ իջներ: մտածեցի երևի պատահական ա ինձ կպել, նույն ձևով տեղավրվեցի, որ մի քիչ էլ քնեմ, են էլ զգում եմ մի բան են չի՝ գլուխս հենելու տեղ չկա էլ

[Արամ]

Ուրեմն կանգառում` ես Անվերնագիրը մեկ էլ ընկերս նստած ենք` խնդում-մնդում ենք, մեկ էլ ծառերի վրա լույսեր տեսանք.
-Էս ի՞նչ ա, էս էլ են Պուտինի գալու վրով դրել...
Կողներս մի հատ կին կար նստած, ֆռաց ու զարմացած հարցնում ա.
-Ո՞նց, Պուտինն ա եկել...
Ես ստեղ չկամ....հիստերիկ ծիծաղում եմ, զոռով ձեռքս կծել եմ, որ չխնդամ ու պախկվել եմ Անվերնոի հետևում:
- Հա եկել ա:
- Ո՞նց երեկ թե էսօր...:
- Էսօր, էսօր ա եկել:
- Էդ չլինի համերգ-մամերգ ա, որ եկել ա...:

Բլին...արա...էս ինչ վատ պատմեցի:

[Meme]

ուրեմն, քանզի մենակ ես եմ մինչև հիմա սենց ամոթալի վիճակների մեջ հայտնվում , պատմեմ...


էսօր աշխատանքից տուն եմ գալիս, ու արդեն սկսելա ախքատավարձացավով տառապալից սպասումը, մոտակա բանկերից մեկին մոտեցա, սարքերից մեկը չէր աշխատում, մյուսի մոտ մի աղջիկ էր կանգնած մոտեցա հերթի մեջ էի, ու նենց հաճելի ու սիրուն ձյուն էր գալիս, որ հեչ չէի նեղվում, որ սպասում էի
ինքը վերջացրեց, ես էլ դե մեջքով էի՝ քաղաքավարությունից դրդված, գնաց մոտեցա, որ ես միացնեմ, տեսնեմ նստելա, թե՜....
մինչև էդ էլ նկատել էի, բանկի կողքով անցնելիս, որ աշխատողներից մեկը, ով ոստիկանի հագուստով էր, դռան մոտ կանգնած նայում է, թե ոնց եմ մոտենում մի սարքին, հետո մյուսի մոտ հերթ կանգնում...
գնում եմ, քարտս մոտեցնում, ու....չի մտնում, նորից եմ փորձում, էլի չի լինում, արդեն մի քանի փորձից հետո ջղայինանում եմ համ իմ համ սարքի վրա , դե զգում եմ ինքն էլ ՝ ոստիկանը, կանգնած ապուշացած նայումա, նայեցի ու շատ հանգիստ խնդրեցի օգնել. (կարծում եմ ամոթ բան չկա), ու ինքը կիսադոդաքմծիծաղախառը մոտեցավ, ասում եմ կօգնեք չի լինում.
մեկ էլ իրա էդ դեմքի արտահայտությունը վրան, ասումա.

- ոնց չի լինում է՜-ու նենց յանիմ ես հինավուրց, եսիմ որ ջհանդամից եմ, քարտից էլ օգտվել չգիտեմ, պարապ եմ իրան եմ խոսացնում,
այն ինչ, էն ինչ վիճակում եմ, որ մտածում եմ, սա էլա երևի փչացել, էն աղջկանից հետո , ու իրան եմ դիմում...
մեկ էլ մի քիչ սպասեց, իբր որ ուղղվի ,ու ասեց.
- մոտեցրե՛ք,- ( դեմքի արտահայտությունը չենք մոռանում ) մոտեցրեցի ու........ ձեռքիցս վերցրեց, ուղղեց ու...հոպլյա՜....


ու ես ինքնաբերաբար դարձա իմ վերը թվարկածը


էլ ինչ ասեմ, մարդ էլ 2 տարի քարտով աղքատավարձը ստանա, ու ....ամո՛թթ
նենց էլ վերջում ինձանից գոհ եկա անցա, ոնց որ աղքատավարձս նստել էր, ինքն էլ չէր տալիս :toshakaru tati

հ.գ՝
մեկ մեկ կարելիա մեզ էլ հոգնել