Զվարճալի պատմություններ

[LisBeth]

Նայած ով ո՞նց կհասկանա

Դե ուրեմն ես չեմ հասկացել էդ զվարճալի մասը, ուզում էի իմանալ դուք ոնց եք հասկացել:

[Այբ]

Դե ուրեմն ես չեմ հասկացել էդ զվարճալի մասը, ուզում էի իմանալ դուք ոնց եք հասկացել:

Մարդիկ տարբեր հայացքներ ունեն: Ու շատ բնական է, որ արձագանքները տարբեր են լինում:

[LisBeth]

Մարդիկ տարբեր հայացքներ ունեն: Ու շատ բնական է, որ արձագանքները տարբեր են լինում:

Էհ, հա բան չունեմ ասելու, հենց էտ ա էլի հարցը, որ ուզում էի իմ հայացքից տարբերվող հայացք ունեցող մարդուց իմանալ, թե ինչ է տեսնում ինքը:

[Տրիբուն]

Մի քիչ առաջ CTC-ով ֆիլմի գովազդ են ցույց տալիս «Последний неандерталец»: Աղջիկս ինձ հարցնում ա, թե неандерталец-ը ինչ ա: Ու մինչև ես հասցնում են պատասխանել, տղես էն կողմից առաջ ա ընկնում ու սկսում ա մանրամասն քրոջը բացատրել, բա «դրանք կարճ ձեռքերով և կարճ դնչով, ուղիղ և երկար քթով, ավելի մկանոտ մարդիկ էին, որոնք ապրել են վերջին սառցե դարաշրջանի ժամանակաշրջանում ու հետո ձուլվել են ժամանակակից մարդկանց՝ հոմո սափիենսի հետ»: Ես սենց բերանս բաց նայում եմ տղուս ու հարցնում եմ «տղա ջան, դու էս որտեղի՞ց գիտես», ասում ա «մեր դասագրքում էր գրած», հարցնում եմ «ո՞ր դասագրքում», ասում ա. «հայոց պատմության»:

[Ռուֆուս]

Ձյաձ, նեանդերտալեց չի, նեանդերթալյան մարդ ա: Մի քիչ հպարտացի քո նախնիներով, այ մասոն

[Նաիրուհի]

Երեկ քուրիկներիցս մեկը պատմեց, վաԴացանք

Մի քանի տարի առաջ էս քուրիկս օգնում է մամային լողանալ (էդ տանը ցնցուղ չկար, թասիկով ջուր է լցնում)։ Առաջին բաժակ ջրից հետո մաման ասում է.
-Վայ, էս լույսե՞րն ինչի տարան։
Քուրիկիս սիրտը կանգնում է, որովհետև տեսնում է, որ լամպն անտարբեր շարունակում է վառվել։ Ասում է.
-Մամ ջան, ո՞ւր է, չեն տարել լույսերը, նայի՝ լույսը վառվում է։
Հորքուրս թե՝ չէ ու չէ, լույսերը տարան, թե չէ ինչի՞ պիտի միանգամից էսպես մթներ։
Քուրիկս արդեն ինչ ասես մտածում է, հիշում լսած բոլոր պատմություններն էն մասին, թե ոնց են մարդիկ հանկարծակի կուրացել, մտածում է՝ կարո՞ղ է ջրից եղավ, շատ էր տաք, սարսափած կանգնած՝ հազար ու մի բան է մտքով անցնում, մեկ էլ էդ պահին հորքուրս ասում է.
-Վա՞յ, էս փաստորեն աչքե՞րս էի փակել,,,

[Smokie]

Երեկ քուրիկներիցս մեկը պատմեց, վաԴացանք

Մի քանի տարի առաջ էս քուրիկս օգնում է մամային լողանալ (էդ տանը ցնցուղ չկար, թասիկով ջուր է լցնում)։ Առաջին բաժակ ջրից հետո մաման ասում է.
-Վայ, էս լույսե՞րն ինչի տարան։
Քուրիկիս սիրտը կանգնում է, որովհետև տեսնում է, որ լամպն անտարբեր շարունակում է վառվել։ Ասում է.
-Մամ ջան, ո՞ւր է, չեն տարել լույսերը, նայի՝ լույսը վառվում է։
Հորքուրս թե՝ չէ ու չէ, լույսերը տարան, թե չէ ինչի՞ պիտի միանգամից էսպես մթներ։
Քուրիկս արդեն ինչ ասես մտածում է, հիշում լսած բոլոր պատմություններն էն մասին, թե ոնց են մարդիկ հանկարծակի կուրացել, մտածում է՝ կարո՞ղ է ջրից եղավ, շատ էր տաք, սարսափած կանգնած՝ հազար ու մի բան է մտքով անցնում, մեկ էլ էդ պահին հորքուրս ասում է.
-Վա՞յ, էս փաստորեն աչքե՞րս էի փակել,,,

Մի անգամ լողանալուց աչքերս փակել էի: Բացեցի, տեսա մու՜թ-մութ ա:
Անջատիչն էին ճտտըցրել

[Alphaone]

Այս պատմությունը միայն նրանք կհասկանան, ովքեր մաֆիա խաղալ գիտեն, խաղում ենք, խաղաղության կորպուսի հայաֆիկացված կամավորներն էլ մեզ հետ: Կեսից ամերիկացիներից մեկի դեմ քվեարկեցինք, արդեն պիտի խաղը լքի, մեկ էլ մի բուռ դրամ ա հանում, առաջ պարզում…
Հա, ծիծաղելուն մոռացա ասեի՝ հակակոռուպցիոն կենտրոնում էինք այդ պահին:

[Smokie]

Մի անգամ մեր ամենօրյա հյուրը մեր տանն էր: Մտա, բարեւեցի, գնացի սենյակից: Քիչ անց էլի եկա սենյակ, հարցնում ա:
- Խի՞ չես թրաշվում:
Էստեղ ես բերանս մինչեւ ականջներս բաց իրան եմ նայում, մի քանի վահրկյան նայեց ինձ...
- Թրաշվեցի՞ր

[Ruby Rue]

Նոր հաշմանդամության մասին նյութ էի գրում ու էս պատմությունը հիշեցի:

Հոկտեմբերին՝ Երևանի տոնի նախօրեին, քաղաքապետին բաց նամակ էինք գրել, որ Երևանը պետք է հարմարեցվի նաև հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց համար, որ հետո քաղաքապետարան բողոքի ակցիա անեինք:
Դրա համար գրասենյակից մի անվասայլակ վերցրինք ու դուրս եկանք փողոց՝ պլակատների համար ֆոտոներ անելու: Քանի որ ես էլ նյութ պիտի գրեի բողոքի ակցիայի ու Երևանի անմատչելիության մասին, հետն էլ՝ ահավոր հոգնած էի փողոցներով թրև գալու համար, ինքս նստեցի անվասայլակին:
Տարբեր իրավիճակներում լուսանկարներ էինք անում. սկսած երթուղայիններից վերջացրած պոնչիկանոցի անմատչելիությամբ: Ու քանի որ անմարդկային ջանքեր էր պահանջվում անվասայլակը տվյալ մայթով քշելու համար, որի վրա շինարարություն էր ընթանում, ես մի պահ վեր կացա, որ հեշտ լինի սայլակը տեղափոխել: Ու էդ ժամանակ դիմացներովս երկու տղա էին անցնում:
- Վախ հո՜րըս արև: Տե՞սար ոնց կայնեց,- սարսափած ասաց առաջինը՝ խաչակնքվելով:
- Ապե, կարո՞ղ ա քաշել ես: Տեղը հանգիստ նստած ա:
Մինչև երկրորդ տղան շրջվել էր, ես արդեն նստել էի անվասայլակին:

Քանի որ էդ ամենը ընթանում էր մեր ֆոտոյի դասի ժամանակ ու բոլորն էլ պիտի ոչ միայն լուսարկարվեին, այլև իրենք էլ նկարեին, ես տեղս զիջեցի ընկերներիցս մեկին: Ես լուսանկարում եմ իրեն, իսկ էն տղաները, որ Կորյունի փողոցով անընդհատ վերուվար էին անում, էլի մեզ հանդիպեցին:
- Արա՛, նայի, նստածի դեմքը փոխվել ա: Լուրջ եմ ասում՝ ուրիշ մարդ ա,- ասաց վախեցածը:
- Մորըս արև, թարգի հա՞,- պատասխանեց անուշադիրը:

Հետո էլի ես նստեցի սայլակին, և լուսանկարում էինք, որ պուլպուլակներն էլ հարմարեցված չեն հաշմանդամների համար: Ու կրկին մոռանալով անվասայլակը՝ ես կանգնեցի, որ ջուր խմեմ:
- Արա, մորը՜ս արև: Էս ինվալիդ չի, կամ էլ ...,- արդեն ձեռքը սրտին դնելով ասաց տղան, որը բախտի բերմամբ էլի մեր ճանապարհին էր հայտնվել:
- Չէ ընգեր, դու լուրջ քաշած ես,- պատասխանեց երկրորդը մի խղճալի հայացք գցելով նախ ընկերոջ, հետո էլ՝ անվասայլակին նստած «խեղճ» աղջկա, այսինքն ՝ իմ վրա:
Ես հազիվ ծիծաղս զսպելով ուզում էի մոտենալ իրենց ու բացատրել թե ինչն ինչոց է, բայց հետո մտածեցի, որ տեսնելով, թե ոնց եմ հերթական անգամ ինքնուրույն վեր կենում անվասայլակից՝ խեղճ տղան կա՛մ կաթված կստանա, կա՛մ գոռալով կփախչի:

Հ.Գ. Էդ պահին ահագին զվարճալի էր, բայց հետո ամբողջ օրը մտածում էի, որ իրականում ուզում էինք լավ բան անել, բայց ոմանք վախեցան, ոմանք էլ՝ երևի մտածեցին, որ ծաղրում ենք հաշմանդամություն ունեցողներին:

[ivy]

Ինչ լավ ա գրում էս մեր պստո Ռուբին

[Վոլտերա]

Ուրեմն էն ժամանակ որ նոր էի գրանցվել ակումբում (այսինքն մի երեք- չորս ամիս առաջ) լիքը բան իրար էի խառնում: Նախ չգիտեի, ոնց են օրագիր բացում: ՈՒ օրագրի տեղը ակումբի բլոգում էի գրում:
Խառնում էի ակումբցիներին. (Նեղանալ չլինի) Վիստին ու Բյուրին- էս վերջերս հասկացա, որ ավատարներն էի իրար նմանեցնում, Իմփրեշին ու Գալին- էլի երևի ավատարների պատճառով, դե արդեն ասել եմ, որ գիտեի, իբր Արէան աղջիկ ա, CactuSoul -ին ու Chilly-ին էի խառնում, տո շատ գիտեմ ինչի Keybord-Ին ու Unknown-ին էլ էի խառնում էն սկզբնական շրջանում Ռամշին ու Արէային էլ էի խառնում: վախենում էի Ուլուանայից (չնեղանաս, որովհետև հիմա քեզ շատ եմ սիրում, ճիշտ ա էլի եմ վախենում, բայց շատ քիչ ), սիրահարվել էի Ռուբիին, որովհետև մտածում էի, որ տղայա (էդ իհարկե ակումբից առաջ էր), մտածում էի էս Չուկն ով ա, որ իրեն էդքան աստվածացնում են էս մեկն էլ ասեմ, բայց վրաս չծիծաղաք... Քույր Քերիի տեղը Քույր քեռի էի կարդում ոչ մի կերպ չէի հասկանում Sambitbaba-ի մականունն ու ավատարը (ճիշտն ասած մինչև հիմա էլ չեմ հասկանում) ամենաշատը սիրում էի Շինարարի ու Հայկօի ավատարները ու մեկ էլ կատաղած էի Ռայադերի վրա
Ու էն ժամանակ ահավոր կապված էի ակումբի հետ, ու ամեն օր պարտադիր մտնում էի: Հիմա էլ տենց չի
Կարոտ էլ եմ էն ժամանակները

[Վահե-91]

ոչ մի կերպ չէի հասկանում Sambitbaba-ի մականունն ու ավատարը (ճիշտն ասած մինչև հիմա էլ չեմ հասկանում)

ես էլ, մինչև հիմա

[Ուլուանա]

...Ու էն ժամանակ ահավոր կապված էի ակումբի հետ, ու ամեն օր պարտադիր մտնում էի: Հիմա էլ տենց չի
Կարոտ էլ եմ էն ժամանակները

Այ աղջիկ ջան, մի քիչ շուտ չի՞ նոստալգիայի մեջ ընկնելու համար ։

[Վոլտերա]

Այ աղջիկ ջան, մի քիչ շուտ չի՞ նոստալգիայի մեջ ընկնելու համար ։

Չէ, ես տենցն եմ. Ամեն ինչ կարոտում եմ, անգամ եթե պատճառ չկա