Ռազմագիտության դաս էր…եղանակները որ տաքացել են՝ դրսում ենք դաս անում: ռազմագիտության ուսուցիչը 45-ին մոտ տղամարդ է… ուրեմն շատերի կիսամյակային գնահատականը տատանվում էր 4-ի ու 5-ի մեջ… էս դասատուն եկավ ու ասեց.«Ով որ հինգա ուզում, թող ձեռք բարձրացնի…» բնականաբար բոլորը ուզում էին… «Աղջիկներին դնում եմ հինգ, իսկ տղեքը պետքա վաստակեն իրանց հինգը քրտինքով… տեսնու՞մ եք թենիսի դաշտի մոտի քարերը… ամեն մարդ իրա քաշին համապատասխան երեք քար է տանում ու քցում հողամասի անկյումում՝ ծիրանի ծառի տակ ու իրա կիսամյակային հինգը ապահովվում է…»: գնացինք իրա նշած տեղը… ասֆալտի վրա լցված էր շինարարական աղբ, որի գերակշռող մասը 10-15 կգ-անոց քարեր էին… առաջադրանքը կատարեցինք, վերադարձանք, հինգերը ստացանք… Մեկ էլ մեր տղեքից մեկը հարցրեց. «ընկե՛ր ……յան, էդ զիբիլը մեր դպրոցի հայաթի ասֆալտի վրա ի՞նչ գործ ուներ…» Էս դասատուն տատանվում էր՝ պատմի՞, թե՞ չէ… վերջապես որոշեց պատմել, բայց մի պայմանով, որ դպրոցում չենք տարածի… Ուրեմն էս մեր տնօրենը մի օր երեկոյան դպրոցից մեքենայով տուն գնալիս է լինում՝ համարյա դպրոցի դարպասների մոտ մի բեռնատար մեքենա է դիմացը դուրս գալիս ու մեր տնօրենը ստիպված է լինում ճանապարհը զիջել… հետո էլ նենցա ստացվում էս բեռնատարի հետ խոսակցության են բռնվում…
տնօրեն-Ի՞նչ ես տանում
վարորդ-հող
տնօրեն-ու՞ր ես տանում
վարորդ-դե տանեմ քաղաքից դուրս մի տեղ դատարկեմ գամ
տնօրեն-խի՞ ես քաղաքից դուրս հասնում… մեզ էլ հենց հողա պետք՝ տար դպրոցի բակում մի հարմար տեղ դատարկի… մի րոպե, զանգեմ պահակին զգուզացնեմ…
տնօրենը պահակին զգուշացնումա, պահակը դարպասը բացումա, բեռնատարի պարունակությունը դատարկվումա պահակի ցույց տված տեղը… քանի որ մութա լինում՝ պահակը չի ջոգում, թե ինչը ինչոցա… տնօրենը առավոտ գալիսա դպրոց ու տեսնում… շինարարական աղբ… բաԼ տենց բաներ…
դե արի ու մի նշի, թե որտեղացի՞ է մեր տնօրենը… ապարանցի
Մեջբերել
John-ի խոսքերից
Էջանիշներ