Ուսուցիչների և դպրոցական տարիներից խոսք գնաց, մի այսպիսի բան հիշեցի...
Դասերից փախնել չէի սիրում, բայց երբ դասարանով էինք փախչում, ես ել ետ չէի մնում...
Դե պատահում էին դեպքեր, երբ <իբր> դասարանի բանալի էինք կորցրել դրսում և ամբողջ դասարանով այդ բանալին էինք փնտրում...
Դե մի անգամ էլ դասարանի երեխաներով որոշեցինք չփախնել, այլ դուռը ներսից փակեցինք, մենք էլ ներսում լուռ նստեցինք: Թարսի պես էլ այդ օրը ամենաչար տղան չէր եկել...
Ուսուցչուհին եկավ , դուռը թակեց և զայրացած ասաց.
- Վաչե' դուռը բացիր, հակառակ դեպքում կգնամ տնօրենի մոտ...
Վաչեն հենց այդ նույն չար տղան է...
Հաջորդ օրը մենք Վաչեին պատմում ենք , թե ինչ է եղել, ու ինքը ինչ անի, որ լավ լինի... Մոտենում է այդ ուսուցչուհուն, որը արդեն համոզվել էր, որ դասարանում իրոք մարդ չկար , և ասում է, որ ինքը դասարանում չի եղել , դասարանը դատարկ է եղել, մարդ չի մնացել ...
Ուսուցչուհու հարցը.
- Դե եթե այդքան խելոք ես, ուրեմն ասա, թե ո?նց ես իմացել, որ ես ինչ եմ ասել...
Կամ էլ գնա ՎԻնի Պուխի մուլտֆիլմը նայի ... а если дома никого нету, кто говорит
Էջանիշներ