Աշխարհում շատ տարածված երևույթ ա, երբ ծնողները բաժանվում եմ կամ ծնողներից մեկը մահանում ա ու որոշ երեխաներ մեծ հոգեկան ապրումների մեջ են ընկնում: Առավել խորն ա լինում նրանց ցավը, երբ իրենց միայնակ ծնողը որոշ ժամանակ անց փորձում ա կարգավորել իր անձնական կյանքը… Եթե երեխան նորմալ մարդ ա լինում ու մտածում ա իր ծնողի երջանկության մասին, ապա, իմ կարծիքով, նա միայն կողմ կլինի, որ իր ծնողի անձնական կյանքում հայտնվի մեկ այլ մարդ, որը կկարողանա երջանկացնել ծնողին, բայց, ցավոք, լինում են այնպիսի դեպքեր, երբ երեխաներն էգոիստորեն են մոտենում այս հարցին և ընտրության առաջ են դնում ծնողին. «կա՛մ ես, կա՛մ ինքը»… Նման բաներ լինում են վաղ հասակում և տարիներ անց երեխան հասկանում ա, որ իրենց ծնողն անձնական կյանքիկարիք ունի, որ ծնողը մենակ իրենցով ապրել չի կարող և համակերպվում են այն մտքի հետ, որ ծնողը կարգավորի իր անձնական կյանքը: Սակայն լինում են ցավալի դեպքեր, երբ նույնիսկ հասունացաց, արդեն ձևավորված մարդը կտրուկ դեմ ա իր ծնողի անձնական կյանքին… Անցնում են տարիներ, երեխաներն ամուսնանում են, սեփական ընտանիք են կազմում, հեռանում են ծնողից, իսկ ծնողի համար արդեն էն տարիքն ա, երբ անձնական կյանք ստեղծելու համար բավակնին ուշ ա… Այդ դեպքում ծնողը մնում ա միայնակ, արդեն առանց երեխաների… Շատ ցավալի իրավիճակ ա, նման մի քանի դեպք գիտեմ ու հիմա ինձ հետաքրքիր ա ձեր կարծիքը հետևյալ թեմայի վերաբերյալ: Ինչպե՞ս կվերաբերեիք նրան, եթե ձեր ծնողները բաժանվեին և ամենքը ցանկանար անձնական կյանք ստեղծել: Կընդունեի՞ք ձեր ծնողի նման քայլը, թե կհրաժարվեիք նրանից: Եվ ընդհանրապես, մյուս ընտանիքներում, երբ նման բան ա լինում ո՞նց եք դրան վերաբերում:
Անձամբ ես կողմ եմ, որ նման դեպքերում ծնողները վերսկսեն իրենց անձնական կյանքը…
Մեջբերել
Ասելու շատ բան ունեմ, բայց կլռեմ, կարդացողները շատ են 
Բյուրակն-ի խոսքերից
:
:
Էջանիշներ