Որ քո տրամաբանությամբ շարժվենք, ուրեմն՝ Թալեաթին, Էնվերին ու Ջեմալին հայերին կոտորելու համար կարելի է հայրենասեր անվանել: Դե այդպես է դուրս գալիս, քանի որ Հիտլերին փաստորեն արդարացնում ես և հատուկ նշում ահա սա.Արիացի-ի խոսքերից
Հետաքրքիր է, ի՞նչ էին արել Հիտլերին ու գերմանացիներին, ասենք՝ հրեա հասարակ բանվորի, առևտրականի կամ թեկուզ բանկիրի նորածին երեխան, կինը կամ թեկուզ հենց այդ բանկիրը, որ տարավ, ողջ-ողջ վառեց նրանց: Այն էլ՝ մեկին չէ, երկուսին չէ, վառեց միլիոններով: Դա հայրենասիրությու՞ն է:Չէ որ Հիտլերն էլ իր հայրենիքի մասին մտածելով էր էդքան մարդ կոտորում:
Գարեգին Նժդեհը, նախքան պատերազմն ու պատերազմի ժամանակ, ապրում էր Գերմանիայում: Երկրորդ՝ Նժդեհն իր համոզմունքներով ու գաղափարներով նացիոնալիստ էր: Երրորդ՝ Նժդեհը Խորհրդային Միության ու կոմկուսի թշնամին էր: Ահա այս ամենն էին պատճառ հանդիսացել, որ Գարեգին Նժդեհը համագործակցի նացիստների հետ: Հազիվ առիթ էր՝ ազատագրել հայրենիքը խորհրդային լծից: Դրա համար էլ փորձում էր կազմավորել հայկական լեգիոններ (որով, ի դեպ, բազմաթիվ հայերի կյանք է փրկել):
Բայց այս ամենով հանդերձ, Նժդեհը մարդկության դեմ հանցանքներ չի կատարել, երեխաներ ու կանայք չի վառել: Նժդեհը ռազմիկ էր՝ ազնիվ ու խիստ հայրենասեր: Մինչև վերջ էլ այդպիսին մնաց: Լինել նացիոնալիստ, չի նշանակում լինել հրեշ, մանկասպան, եղեռնագործ:
Հետևություն. Նժդեհը, ի տարբերություն տականք, սադիստ, հոգեկան խանգարում ունեցող, չար ու մանրախնդիր Հիտլերի, կարգին մարդ էր:
Ու, ընդհանրապես, պետք չէր Նժդեհին համեմատել Ադոլֆի հետ ցանկացած հարցում:
Մեջբերել
Էջանիշներ