Chuk-ի, Ուլուանայի և տեսիլքի համատեղ պատմվածքը

[Chuk]

Չհավանել ասել չեմ ուզում… Կարդացի Արտակի գրածը, մի քիչ ուլուանայի մաքուր մտքերից (ապրես Ուլուանա, հրաշք ես)։ Սակայն մեկ նշում պետք է անեմ. Իմ կարծիքով այս կարգի համով հոտով նորավեպ գրելուց պետք է արձանագրել այնպիսի դրվագներ, որոնք իրական են, այլ ոչ թե Լուսնից իջաց, կամ էլ դեռ եթերում… Օրինակ, եթե պրոֆեսոր պարոն Աբրահամիանը ունեցել է տուն քաղաքում, ապա այդ տան արժեքով նա պետք է որ չապրեր չքավորի պես, ինչ–որ մի գյուղում, կամ վլվլար իր ունեցավածքի վրա՝ կանխավ գնելով ամեն իրերից երկու օրինակ, որ իր ունեցած դրամը ինֆլացիայի պատճառով չարժեքազրկվեր… Եւ եթե այդ նորավեպը տեղի էր ունենում Հայաստանում, ապա անհնար է, որ մեռելը մնա անթաղ. դա ուղղակի հայությունից հեռու է։ Այդ պրոֆեսորն ինձ մեկ պահ հիշեցրեց Լեվ Տրոցկուն… Մի տեսակ հայ մարդու պատմություն չի։ Ինձ ճիշտ հասկացեք։ Չնայած գիտեմ, հիմա կասեք որ սա նոր ձեւ է… Սայնս Ֆիքչն կամ էլ Տրանս Ֆիքշն… Բան չունեմ ասելու։ Ուղղակի ասացի այն, ինչ զգացի ձեր գրառումը կարդալուց։

Չեմ ուզում համեմատվել, որովհետև ընդհանրապես համեմատելի չի, բայց ենթադրենք Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենության» մեջ եղածն էլ, ընդ որում ամբողջությամբ, բանականության մեջ չի տեղավորվում: Եվ եթե բանականությանը հետևենք և հիմք ընդունենք միայն իրապես տեղի ունեցողը, ապա Փոքր Մհերը պիտի չկարողանար ժայռի մեջ մտնել ու այսքան երկար սպասեր իր ազատագրմանը: Այդ ճանապարհով գրականությունը մի անգամ արդեն գնացել է. այդ ճանապարհը կոչվում էր սոց-ռեալիզմ: Դրա շնորհիվ էլ Նաիրի Զարյանը գրեց իր «Հացավանը»: Ենթադրում եմ, որ վեպի վերնագիրը քեզ ոչինչ չասեց, բայց մեր ավագ սերունդը հրաշալի գիտի, որովհետև նրանց պարտադրում էին կարդալ միայն այդպիսի գործեր և ճաշակը ձևավորվում էր դրա շուրջ: Եվ հենց դա էր պատճառը, որ Շուկշինը դարձավ ռուս նոր գրականության առաջնորդը, որովհետև նրա գործերում կար և՛ իրականը՝ ռեալիզմը, և՛ երևակայությունը, և՛ խտացված նյութը, և՛ իրականում այնքան էլ սոցիալիստական չէր: Գրականությունն ու լրագրությունն իրարից տարբերվում են: Լրագրողը հիմնվում է փաստերի, իրական կերպարների վրա, իսկ գրականության հիմնաքարը երևակայությունն է:

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Հարգելի Չուկ, Վարպետն ասեց անխնա, բայց ոչ այդքան Երկու փորձված ադմինների հետ համատեղ պատմվածք գրելուց մտածեցի խայտառակ չլինենք ու մուսաներիս հապշտապ օգնության կանչեցի, թե չէ ի՞նչ գրական տաղանդի մասին կարող է խոսք լինել

Իսկ ես այնուամենայնիվ վստահ եմ, որ ունես ստեղծագործություններ ու շատ կուզեի դրանք կարդալ

[ivy]

Ես էլ կարդացի։
Շատ–շատ հավանեցի պատմվածքը, նույնիսկ էնքան եմ ոգևորվել, որ հիմա իմ համատեղ պատվածքի բաժինն էլ կգրեմ, թեև մինչ այդ հավես չունեի։
Ապրեք երեքդ էլ։
Չուկի տված սկիզբը շատ հետաքրքիր էր, անկանխատեսելի շրդադարձների մեծ պոտենցիալով. իսկը համատեղ պատմվածքի համար։ Ուլուի բաժինն ամենաշատը հավանեցի. պահածոների գաղափարը ընտիր էր, շարադրանք էլ անթերի։ Տեսիլքի շարունակությունը նույնպես լավն էր, հատկապես հետաքրքիր էր դագաղի՝ կյանք փրկելու գաղափարը։ Միայն թե իմ կարծիքով Համոյի մահվան մասին գրելը չէր սազում ամբողջ պատմվածքին։ Գուցե իմաստը այն էր, որ ի վերջո դագաղը իր նպատակին ծառայեր՝ ցույց տալով, որ փրկությունն ու հրաշքը լավ բան են, բայց միևնույն է Համոն իր դագաղի բաժինն էր դառնալու, որովհետև այդ է աշխարհիս օրենքը։ Հասկանում եմ, բայց միևնույն է էդ վերջին պարբերությունը կհանեի։
Հաճույքով կկարդայի տեսիլքի այլ գործեր։

[Վարպետ]

Ես ուզում եմ հատուկ շնորհակալություն հայտնել Չուկին, ՈՒլուանային և տեսիլքին հատկապես այն բանի համար, որ շարժեցին ivy-ի և իմ բարի նախանձը, քանզի երկուսս էլ ունեին պարտավորություն մեր մասով` այլ եռյակներում, ու անկատար էինք թողել Ես էլ իմ հերթին գնում եմ իմ բաժին` մտորելու Բարի ժամանց: Եռյակ կազմել ցանկացողներին սպասում եմ գրանցամատյանում

[Morpheus_NS]

Ես մի փոքր ավելի քննադատաբար կմոտենամ: Չուկը իր մասը լավ է ձեւակերպել, միայն որոշ բացեր կան. նախ Համոն այդքան կանխատեսող լինելով դագաղ առնելու փոխարեն կարող էր փողը պահել եւ այդքան խոսակցությունների պատճառ չդառնալ: Հետո էլ Չուկը շատ իր գրած սկզբով շատ բարդ խնդիր է Ուլուանային ու Տեսիլքին առաջադրել: Դե Ուլուանան էլ մի պահ երեւի մտածել է, թե նկուղում դագաղը ինչպես կարելի ա օգտագործել ու որոշել է դրա մեջ պահածո պահել: Ասեմ, որ Ուլուանայի առաջադրած շարունակությունը հետաքրքիր էր, միայն թե պետք է փաստել, որ ամբողջ պատասխանատվությունը այդպիսով ընկավ տեսիլքի վրա: Անկեղծ ասած, Տեսիլքի մասը ինձ այնքան էլ դուր չեկավ, ընդհանրապես համոզիչ չէր, մանավանդ էն պահը, որ Համոն գնացել էր, որ դագաղը բացի ու պառկի մեջը: Սակայն իմ կարծիքով Տեսիլքը արել էր մաքսիմում ինչ կարող էր, ուղղակի Չուկը եւ Ուլուանան բարդ խնդիր էին նրան առաջադրել:
Էս էլ իմ կարծիքը:

[Ֆոտոն]

Ես մի փոքր ավելի քննադատաբար կմոտենամ: Չուկը իր մասը լավ է ձեւակերպել, միայն որոշ բացեր կան. նախ Համոն այդքան կանխատեսող լինելով դագաղ առնելու փոխարեն կարող էր փողը պահել եւ այդքան խոսակցությունների պատճառ չդառնալ: Հետո էլ Չուկը շատ իր գրած սկզբով շատ բարդ խնդիր է Ուլուանային ու Տեսիլքին առաջադրել: Դե Ուլուանան էլ մի պահ երեւի մտածել է, թե նկուղում դագաղը ինչպես կարելի ա օգտագործել ու որոշել է դրա մեջ պահածո պահել: Ասեմ, որ Ուլուանայի առաջադրած շարունակությունը հետաքրքիր էր, միայն թե պետք է փաստել, որ ամբողջ պատասխանատվությունը այդպիսով ընկավ տեսիլքի վրա: Անկեղծ ասած, Տեսիլքի մասը ինձ այնքան էլ դուր չեկավ, ընդհանրապես համոզիչ չէր, մանավանդ էն պահը, որ Համոն գնացել էր, որ դագաղը բացի ու պառկի մեջը: Սակայն իմ կարծիքով Տեսիլքը արել էր մաքսիմում ինչ կարող էր, ուղղակի Չուկը եւ Ուլուանան բարդ խնդիր էին նրան առաջադրել:
Էս էլ իմ կարծիքը:

Համաձայն եմ: Բարդ էր առաջադրված խնդիրը: Բայց հնարավորինս հաջողվել է: Հավես էր: Լավ էլ իրական էր: Աչքիս առաջ նման դեպքեր կան: Ոմանց բնորոշ ենթատեքստ ունի: Ինձ հետաքրքիր էր: Շնորհավորում եմ:

[Harcaser]

Ես միայն առաջին մասը հավանեցի, իսկ մնացած մասերում Չուկի առաջադրված խնդրի ամբողջական լուծումը չնշմարեցի: Չուկի շարադրանքը իր իսկ բլոգի ոճը չուներ. նույնիսկ շատ էր տարբերվում, իմ կարծիքով. մի քիչ կանացի ձեռագիր էր:
Ներեցե՜ք անկեղծությանս համար:

[Chuk]

Ես միայն առաջին մասը հավանեցի, իսկ մնացած մասերում Չուկի առաջադրված խնդրի ամբողջական լուծումը չնշմարեցի: Չուկի շարադրանքը իր իսկ բլոգի ոճը չուներ. նույնիսկ շատ էր տարբերվում, իմ կարծիքով. մի քիչ կանացի ձեռագիր էր:
Ներեցե՜ք անկեղծությանս համար:

Ներելը կներենք, պարզապես նշեմ, որ ես «բլոգի ոճ» չունեմ

[ուզուզ]

դուրս շատ եկավ աստիճանաբար դագաղը իր "թախծալի" կերպարից վերածվեց գույնզգույն պահածոներով սնդուկի