Ինչի՞ իրատեսական չեն:Ինձ համար, ճիշտն ասած, Արմեն Այվազյանի "ազգայնական" հայտնի դրույթները անհասկանալի են` ՀՀ-ի այսօրվա պոտենցիալից ելնելով` ոչ իրատեսական, դրա համար այնքան էլ լուրջ չէմ ընդունում նրան;
Միանգամից ասեք որ մեր ապրելը իրատեսական չի գնանք մեռնենք պրծնենք:
17 տարի ապրում ենք այդ ոչ իրատեսական Իրականության մեջ ու մարդիկ էլի չեն ուզում հավատալ որ դա հնարավոր է:
Պայքար, պայքար մինչև ՀԱՂԹԱՆԱԿ:
Կոմս, ես ունեմ իմ քաղաքական հայացքները, դրանք հստակ են. ըստ այդ հայացքների և իմ տրամաբանության, ես կարծում եմ, որ նստատեղի վրա պառկելով հարց չի լուծվի, դուրս չենք գա էդ վիճակից, սա նշանակում է որ պետք է կատարվեն փոփոխություններ, շատ լուրջ փոփոխություններ, ասում եմ լուրջ, որովհետև ողջ պետական ապառատը փտած է` չունենք իրավապահ համակարգ, չունենք դատական համակարգ, չունենք ուսումնական հաստատություններ, ու սենց շատ կարելի է թվարկել, սրանք հերթով փոխելն արդյունք չի տա, մինչև հասնենք չորրորդին, առաջինը, որն արդեն փոխել էինք, փտած կլինի նորից, որովհետև կոռուպցիան, հանցավոր արարքները, բոլոր ապօրինությունները խրախուսվում են պետական մակարդակով, պետքա փոխել վերին օղակները, մի առիթով մեջբերել եմ, կրկնեմ Վարդան Պետրոսյանի բերած տեղին օրինակը. երբ տանիքից ջուր է կաթում, պետք չի ներսից անընդհատ գաջ քսել, պետք է վերևից փոխել տանիքը, այսինքն` պետք չի ցածր դիրքերում գտնվող պաշտոնյաներին հերթով հեռացնել աշխատանքից, անընդհատ փոխել նրանց, կադրային ջարդը կլինի անիմաստ, անօգուտ, պետք է փոխել վերին օղակների վերաբերմունքը, հսկողությունը դեպի այդ պաշտոնները: Այ սա է դուրս գալու ճանապարհը, որը մեծ ջանքեր է պահանջում, իսկ տվյալ դեպքում, ինչպես արդեն տեսանք` նույնիսկ զոհեր: Ցավալի է, բայց փաստ:Koms-ի խոսքերից
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Մարդուկ, տվածդ հղումը չի աշխատում ինձ մոտ, չի բացում, եթե դժվար չի այդ նյութը տեղադրի, կքննարկենք, բայց մինչ այդ ասեմ, որ ամենևին էլ պարտադիր չի, որ շարժման մեջ գտնվող յուրաքանչյուր մասնակցի կարծիք համապատասխանի մյուսների կարծիքներին: Սա բազմիցս է նշվել թե՛ այս ֆորումում, թե՛ հեռուստատեսությամբ ու տպագիր մամուլում շարժման մեջ տարբեր դիրքեր զբաղեցնող ամձանց կողմից, և որպեսզի այս հարցում կասկած չառաջանա քեզ մոտ, բավական է միայն նայել, թե քանի կուսակցություն է ներգրավվել շարժման մեջ, և մի հարցի մասին տարբեր կուսակցություններ ինչպիսի դիրքորոշում են ցուցաբերել: Կներես, բայց շարժման ողջ տրամաբանությանը ծանոթացնելու ո՛չ ժամանակ ունեմ, ո՛չ հավես, միայն ասեմ, որ շարժումը համաժողովրդական է, և նրանում կարող են ներգրավված լինել միևնույն հարցի շուրջ տարբեր հայացքներ, տարբեր սկզբունքներ ունեցող քաղաքական ուժեր, առավել ևս` շարժման շարքային մասնակիցներ: շրժմանը միացած ուժերին միավորում է ո՛չ հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցը, ո՛չ ռուս-վրացական պատերազմը, ևոչ էլ այլնման մասնավոր խնդիր, շարժման մասնակիցները միավորվել են և կոչված են պայքարելու Հայաստանի Հանրապետությունում ժողովրդավարություն հաստատելու` պետությունն իր իրական տիրոջը` ժողովրդին վերադարձնելու, բռնապետությունից ազատելու ու իրական անկախ պետության վերածելու համար: սա ինքս ընդհանրացրի, ավելի մանրամասն կարող ես կարդալ տպագիր մամուլում կամ շարժմանը վերաբերող կայքերում:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Մարդուկ, Կոմս, թեման տեղից էլ մի բան չի, առանց էդ էլ գրառումները հիմնականում թեմայի իմաստից շեղվում են, եթե իհարկե, իմաստ, որպես այդպիսին կա այս թեմայում: Եկեք քաղաքական վերլուծաբանների, լրագրողների, հոդվածագրերի կենսագրություններն ու «ազգայնական» հայտնի դրույթներն այստեղ չքննարկենք, եթե ցանկությունը մեծ է, գտեք համապատասխան թեմա, կամ, չլինելու դեպքում բացեք, քննարկենք:
Մարդուկ, մինչ այս հարցին անդրադառնալը, խնդրում եմ`մեկնաբանի, թե ինչ է նշանակում «սովորական ժուռնալիստ»:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
ԵՐԿՈՒ ՀԱՎԱՍԱՐՈՒՄ ՄԻ ՔԱՆԻ ԱՆՀԱՅՏՈՎ
Երբ նախագահական ընտրապայքարի օրերին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը հրապարակեց իր ծրագիրը, ես այն կարծիքը հայտնեցի, որ նոր նախագահը, ով էլ որ ընտրվի, ընդօրինակելու է այդ ծրագրի արտաքին քաղաքականության հիմնական ուղղությունները, որոնք են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության եւ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումները: Այդպես էլ եղավ: Սերժ Սարգսյանը փորձում է գտնել այդ կնճռոտ հարցերի լուծումը:
Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտություն
Ռուս-վրացական հնգօրյա պատերազմը ԱՊՀ երկրների սառեցված հակամարտությունների մեջ ղարաբաղյանը մղեց առաջին պլան: Մեր քաղաքական «ցեխը» նկատելի հուզում ապրեց, ավելի ռոմանտիկների մոտ բարձրացավ ադրենալինը, հնչեցին ձայներ Հարավային Օսեթիայի, Աբխազիայի, Կոսովոյի, անգամ Հյուսիսային Կիպրոսի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու օգտին, ինչը, բնականաբար, ուներ մի բարի նպատակ` հասնել Ղարաբաղի միջազգային ճանաչմանը: Ավելի տաքարյունները սկսեցին սպառնալ, որ դա կանի Հայաստանը: Ռուսաստանը անմիջապես սառեցրեց կրքերը` հայտարարելով, որ Օսեթիան եւ Աբխազիան Ղարաբաղ չեն: Այսինքն` կրկին անգամ փաստվեց, որ Մոսկվան ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը: Նույնը արդեն քանիերորդ անգամ կրկնվեց Վաշինգտոնի, Իրանի եւ Եվրոպայի կողմից: Սակայն այս հավաստիացումները այնքան էլ չհամոզեցին ադրբեջանական ղեկավարությանը, որը լրջորեն անհանգստացած էր ռուսական գործողություններով Վրաստանում: Բաքուն քաջ գիտակցում է, որ մոսկովյան բարեկամությունն իր հետ պայմանավորված է նավթի պաշարների ու ածխաջրերի տեղափոխման ուղիների նկատմամբ նրա հետաքրքրություններով: Իլհամ Ալիեւը, լինելով ռուսական դպրոցն անցած քաղաքագետ, լավ է հասկանում, որ Կրեմլը մատների արանքով է նայում իր «ճոճանակային» դիվանագիտությանը Արեւմուտքի եւ Արեւելքի միջեւ այնքան ժամանակ, քանի դեռ Ապշերոնում կա նավթ, եւ քանի դեռ Բաքուն կտրուկ շարժում չի արել ՆԱՏՕ-ի ուղղությամբ: Ռուսները Ղարաբաղում հեշտությամբ կարող են կրկնել Օսեթիայի սցենարը: Սիրո մեդալեոնի մյուս երեսը ատելությունն է: Մոսկվան քթի տակ է, Վաշինգտոնը` օվկիանոսից այն կողմ: Այս պարագան, ինչպես նաեւ Վրաստանով անցնող ադրբեջանական կոմունիկացիաների համար ստեղծված լուրջ վտանգը, նկատելիորեն սթափեցրին Բաքվին, եւ նա այսօր հրաժարվում է հարցը ռազմական ճանապարհով լուծելու պլաններից: Իսկ որ նման պլաններ եղել են, վկայում են Ռուսական Գլխավոր շտաբին մոտ կանգնած աղբյուրները, ըստ որոնց` թուրքական ռազմական հետախուզությունը, ճիշտ հաշվարկած լինելով Սահակաշվիլիի պարտությունը, Ալիեւին խորհուրդ է տվել ձեռնպահ մնալ պլանավորած ռազմական գործողություններից: Չկա չարիք առանց բարիքի: Օգոստոսյան դեպքերի միակ շոշափելի օգուտը, իմ կարծիքով, այն է, որ մենք խուսափեցինք հնարավոր ռազմական բախումից: Մյուս օգուտը (միգուցե վնա՞սը) այն է, որ հիմնախնդրի կարգավորումը կարծես թե շարժվեց մեռյալ կետից: Սակայն այն, ինչ կատարվում է Ղարաբաղի շուրջ, հիշեցնում է իսպանական դղյակի գաղտնիքները: Բանակցության գաղտնիությունը սուրբ գործ է, որից էլ կախված է նրա հաջողությունը: Սակայն կան համազգային նշանակություն ունեցող պրոբլեմներ, երբ իշխանությունները պարտավոր են ընդհանուր գծերով տեղյակ պահել ժողովրդին կատարվածի եւ կատարվելիքի մասին, իսկ անհրաժեշտության դեպքում անցկացնել հանրաքվե: Բայց երբ բանակցային կողմերից մեկը կանխամտածված կամ քաղաքական միավորներ շահելու միտումով բաց է թողնում մի երկու ֆրազ, այն փոթորկում է ողջ հասարակությունը: Խոսքը վերաբերում է Աբդուլլահ Գյուլի Երեւան կատարած այցելությունից հետո արած հայտարարության այն մասին, թե հայկական կողմը վերադարձնում է Ղարաբաղի գրավյալ տարածքները: Ուրեմն դեպքերը զարգանում են հետեւյալ կերպ: Նա հանդես է գալիս այդ հայտարարությամբ, Ադրբեջանի, Թուրքիայի եւ մյուս երկրների ԶԼՄ-ները լայնորեն թմբկահարում են ասվածը, մեր իշխանությունները լռում են հերոս պարտիզանի նման, Հայաստանն ու Ղարաբաղ սիրող քաղաքացիները հուզվում, հասնում են ինֆարկտի դուռը: Եւ շատ իզուր: Սերժ Սարգսյանը մինչեւ նախագահ դառնալն էր հայտարարել այդ տարածքները վերադարձնելու հավանականության մասին: Իսկ մենք ի՞նչ ենք ունենալու տարածքներից դուրս գալու դեպքում: Ավելի վուլգար հարց. ո՞րն է Ղարաբաղի գինը: Հնարավորություն միանալու նավթատարների՞ն եւ կառուցվելիք երկաթգծերի՞ն: Ակտիվ մասնակցություն տարածաշրջանային ինտեգրացիոն գործընթացների՞ն: Հայտնի չէ: Հավասարում անհայտով: Խնդիրը այն է, որ տարածքների ազատագրումը վտանգավոր է ոչ միայն Ղարաբաղի համար, որը այդ դեպքում կարող է պարզապես հայաթափվել: Նայեք, խնդրեմ, քարտեզին, Հայաստանի հարավային սահմանին եւ պատկերացրեք Գորիս-Ղափան-Մեղրի առանցքի «մերկությունը» ու խոցելիությունը նման պայմանագրի ստորագրումից հետո: Եթե սրան ավելացնելու լինենք վերջերս Մեդվեդեւի եւ Ալիեւի բանակցությունները Լաչինի միջանցքի անհասկանալի ստատուսի վերաբերյալ, ինչը մինչ այդ կարծես թե քննարկման առարկա չէր, ապա պատկերը դառնում է մռայլ եւ մտահոգիչ: Եթե իրերն անվանելու լինենք իրենց անունով, մենք վտանգում ենք Զանգեզուրը, եթե ոչ այսօր, ապա վաղը: Կորցրինք Զանգեզուրը` կդառնանք Կովկասի Սվազալենդ, որը Աֆրիկայի խորքերում Մորփեոսի գիրկն ընկած, ոչ մեկին չհետաքրքրող մինի պետություն է:
Ժամանակին ԼՂՀ-ն բանակցային կողմ էր, հետո դուրս մնաց այդ գործընթացից հայկական «հեռատես եւ խելոք» դիվանագիտության շնորհիվ, իսկ Հայաստանին կպավ ագրեսորի պիտակը: Հիշեցնեմ, որ 1994 թվականին ԵԱՀԿ-ի բուդապեշտյան գագաթնաժողովում իսկական դիվանագիտական դուել տեղի ունեցավ հայկական եւ թուրքական պատվիրակությունների միջեւ: Թուրքիան համառորեն ձգտում էր այնպիսի բանաձեւի ընդունում, համաձայն որի` հայկական զորքերը դուրս պետք է դուրս բերվեին գրավյալ տարածքներից եւ այնտեղ մտցվեին միջազգային խաղաղապահ ուժեր, որի 1/4-ը կազմելու էր թուրքական կոնտինգենտը: Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը փայլուն հաղթանակ տարավ, նաեւ շնորհիվ այն հանգամանքի, որ ԼՂՀ բանակցությունների ինքնուրույն կողմ էր: Այս բոլորը պատմում եմ որպես գագաթնաժողովի մասնակից: ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանը վերջերս հայտարարեց, որ Հայաստանից եւ Մինսկի խմբի համանախագահներից պահանջում են, որպեսզի նրանք վերականգնեն բուդապեշտյան գագաթնաժողովի կարգավիճակը, որի համաձայն` ԼՂՀ-ն կրկին ներգրավվի բանակցային գործընթացներին: Պաշտոնական Երեւանը կրկին համեստորեն լռում է:
Անցնենք առաջ: Օրերս նախագահը «Մեդիամաքսին» տված հարցազրույցում նշեց, որ խորհուրդ է տվել Ալիեւին լուրջ ներդրումներ անել Լեռնային Ղարաբաղում: Սերժ Սարգսյանը հավանաբար ինքն էլ չէր սպասում, թե ինչ ռեակցիա կարող էր ունենալ արտահայտած միտքը: Բաքվում եղան առաջարկներ Ղարաբաղում ստեղծել ազատ տնտեսական գոտի, վերականգնել գրավված տարածքները, այն, ինչ չարվեց մեր կողմից 10 տարվա ընթացքում: Ադրբեջանցիների դիրքորոշման լեյտմոտիվը հետեւյալն է. «Ղարաբաղը մերն է, թող զարգանա»: Սա ադրբեջանցիների մասին, որոնք, մեղմ ասած, այսօր մեր բարեկամները չեն: Իսկ երբ ԱՄՆ-ի համաշխարհային անվտանգության ինստիտուտի ռուսական եւ ասիական ծրագրերի տնօրեն Նիկոլայ Զլոբինն է կոչ անում «խաղաղ բանակցությունները քաղաքական հարթությունից տեղափոխել սոցիալ-տնտեսական հարթություն»` գտնելով, որ այդպիսով «Ադրբեջանը շանս կունենա շահել տեղական բնակչության համակրանքը», սա արդեն մտածելու առիթ է տալիս: Ո՞վ ումի՞ց է փոխ առնում այս մտքերը: Իսկ Հայաստանում նախագահի ապոլեգետները մրցություն են հայտարարում` նրա մտքերին գեղարվեստական ձեւավորում տալու համար: Սա Սերժ Սարգսյանին մատուցված արջի հերթական ծառայությունն է: Ասվում է, որ նրա խոսքերը կտրել են կոնտեքստից եւ սխալ հասկացել (սա արդեն պլագիատ է օսկանյանական դիվանագիտական գանձարանից): Անգամ հայտարարվում է, որ նախագահի հայտարարությունը սարկազմ էր: Այսպես, ո՛չ ավել, ո՛չ պակաս: Վաղուց ժամանակն է, որ հայ քաղաքական էլիտան հասկանա. պետական բարձր մակարդակով ասված յուրաքանչյուր խոսք, յուրաքանչյուր միտք գրվում է այնպիսի լեզվով եւ ոճով, որպեսզի հնարավոր չլինի աղավաղել, կրճատել կամ ինչ-որ մաս հանել կոնտեքստից: Իսկ գալով սարկազմին` կներեք, դա արդեն այլ ժանր է եւ աղերս չունի պետության լիդերի խոսքի հետ: Պարզապես խոստովանենք, որ եթե ինչ-որ հեռահար քաղաքական նպատակներ չկան` կապված ղարաբաղյան ներդրումների պատմության հետ, ապա այս միտքը արծարծելը դիվանագիտական կիքս էր: Մի խոսքով, Ղարաբաղի հիմնահարցը այսօր հավասարում է անհայտներով: Թե ինչպիսին կլինի հանգուցալուծումը, ցույց կտա ժամանակը: Բայց պետք չէ օժտված լինել վերլուծական ունակություններով` հասկանալու համար, որ բացառելով պատերազմը` Հայաստանը եւ Ադրբեջանը իրագործում են «խաղաղություն հողի դիմաց» ծրագիրը, առանց լուծելու Ղարաբաղի ստատուսը: Հայկական կողմը կամովի՞ է գնում է այս քայլին, թե՞ ստիպողաբար: Եւ ինչպե՞ս չհիշես այսօր Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի 11 տարի առաջ գրած «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հոդվածը, որը դիվանագիտական փայլուն փաստաթուղթ է: «Այն, ինչ մերժում ենք այսօր, ապագայում խնդրելու, բայց չենք ստանալու, ինչպես բազմիցս եղել է մեր պատմության մեջ»,- հոդվածում նշում է առաջին նախագահը:
շարունակելի
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
շարունակություն
հայ-թուրքական հարաբերություններ
Գյուլի բլից այցելությունը Հայաստան կարեւոր էր: Ես առաջիններից մեկն էի, որ ողջունեցի նախագահի այդ քայլը: Այն բխում է հանրապետության ներքին եւ արտաքին քաղաքական շահերից: Թուրքիայի հետաքրքրությունների սպեկտրը Կովկասում լայն է, բազմակողմանի: Դրանց իրագործման ճանապարհը փակում էր Հայաստանը` Ռուսաստանի օգնությամբ: Հարավային Կովկասում աշխարհաքաղաքական իրադրության փոփոխությանը զուգընթաց փոխվում է ռուս-թուրքական հարաբերությունների բնույթը: Գործում է «դու` ինձ, ես` քեզ» պարզունակ մոդելը: Թուրքիան այնքան ձգեց ամերիկյան նավերի անցումը Դարդանելով ու Բոսֆորով, որ ռուսները մաքրեցին վրացական առափնյա ուժերի հաշիվները: Համենայնդեպս, ներկա փուլում նրանց շահերը որոշ առումով համընկնում են: (Առայժմ համընկնում են: Ես այնքան էլ չեմ հավատում այս բարեկամության երկարակեցությանը: Չեմ բացառում նաեւ, որ Թուրքիան կարող է կրկնակի խաղ խաղալ ԱՄՆ-ի հետ): Մոսկվան կանաչ լույս վառեց Անկարայի համար` նպատակ հետապնդելով նախ` սահմանափակել այստեղ Վաշինգտոնի գործողությունները ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում եւ հետո` օգտագործել թուրքերին` Բաքվի հետ իր հարաբերությունները սերտացնելու համար: Այսպիսով, Հայաստանին սպառնում է ռուս-թուրքական հարաբերություններում խաղաքարտ դառնալու հեռանկարը: Որպես տակտիկական միջոց Գյուլն ընտրել է «Կովկասյան կայունության եւ անվտանգության պլատֆորմը», որը, իմ կարծիքով, մեռածին երեխա է: Գալով հայ-թուրքական հարաբերություններին` մենք ուզում ենք հաստատել դիվանագիտական հարաբերություններ եւ ամենագլխավորը` բացել սահմանը, որն այսօր մեզ համար լենինգրադյան բլոկադայի ճեղքման նման մի բան է: Իսկ Թուրքիայի նախագահը կառքը դնում է ձիուց առաջ: Ասում է` ազատեք «օկուպացված» տարածքները, ստեղծենք ինչ-որ տխմար հանձնախումբ, որը նշանակում է մեր կողմից եղեռնի ժխտում: Եւ հետո նոր խոստանում է բացել սահմանը:
Մի քիչ լավ չի ստացվում, Աբդուլլահ էֆենդի: Ախր, այս բոլորը մենք արդեն անցել ենք: Եթե ժամանակին համաձայնվեինք հրաժարվել Ղարաբաղից եւ եղեռնից, հիմա մեր դիվանագիտական հարաբերությունները կնշեին իրենց 15-ամյա հոբելյանը: Այժմ գանք դեռեւս չկայացած հարաբերությունների ամենակարեւոր կետին: Հայկական կողմը արդյոք տվե՞լ է իր համաձայնությունը Թուրքիային` Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի լուծման գործընթացում հանդես գալ որպես միջնորդ: Տվե՞լ է, թե՞ ոչ: Սա է հարցերի հարցը եւ հավասարման ամենամեծ անհայտը: Մի հանգամանք պետք է խիստ պարզ լինի Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությանը. Թուրքիայի մասնակցությունը ղարաբաղյան գործերին, լինի միջնորդի, օժանդակողի կամ որեւէ այլ կարգավիճակով, հակացուցված է հանրապետության պետական եւ ազգային շահերին:
Շատ վաղուց` դեռեւս Քրիստոսի ծնունդից առաջ, հին հռոմեացիները արեցին մի կարեւոր հայտնություն. «Ցոնցորդիա դոմի, ֆորիս պախ», այսինքն` համաձայնություն երկրում` խաղաղություն նրա սահմաններից անդին: Մեր երկրում այսօր չկա համաձայնություն, այլ կա ներքաղաքական դիստրոֆիա: Մենք ոչ միայն չենք հասնի ղարաբաղյան հակամարտության` մեզ համար բարենպաստ հանգուցալուծման, ոչ միայն չենք բացի Թուրքիայի հետ մեր սահմանը, այլ նաեւ տանուլ կտանք մեր բոլոր դիվանագիտական ձեռնարկումները եւ կվերածվենք մարգինալ պետական սուբյեկտի, քանի դեռ` ա) երկրի բանտերը լցված են քաղբանտարկյալներով, բ) մաքրված չէ մարտի 1-ի եւ հոկտեմբերի 27-ի արյունը, գ) ոստիկանները եւ կարմիր բերետավորները չեն քնում զորանոցներում, դ) «Ա1+»-ը չի վերադարձել եթեր, դատաիրավական համակարգը չի դադարել էժանագին բալագան լինելուց, ե) չի վերացել կոռուպցիան եւ «բեսպրեդելը», զ) պառլամենտը չի դարձել գրաճանաչ: Այս ցուցակը կարելի է անվերջ շարունակել` ներառելով բազմաթիվ կետեր` սկսած դպրոցից, վերջացրած էկոլոգիայով եւ երեւանցու անբաժան մասնիկը դարձած քաղաքի աղբով:
Արտաքին քաղաքականությունը եւ դիվանագիտությունը ունեն իրենց երկաթյա գրված եւ չգրված օրենքները: Կլուծես տանդ հարցերը` քեզ կհարգեն եւ կլսեն դրսում եւս: Եւ ոչ ոք ի զորու չէ խախտել դրանք, անգամ եթե դու պետության ղեկավար ես, ի պաշտոնե:
ԱՐՄԱՆ ՆԱՎԱՍԱՐԴՅԱՆ
Արտակարգ եւ լիազոր դեսպան
Աղբյուր՝ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
կա մի կարևոր կետ էլ, որը մտցված չէ վերևի ցուցակի մեջ
- Սերժ Սարգսյանը հիմա լեգիտիմ նախագահ է՞, նա ներկայացնում է նախագահական ինստիտուտը՞… թե ոչ՞
…
Կարծում եմ հարցերի հարցը այս է: Երբ այս հարցը ստանա իր վերջնական ու անբեկանելի լուծումը, էն ժամանակ էլ մնացած, ածանցիալ հարցերը կընգնեն իրենց տեղը
«Թող այսօր էլ արեգակը ծագե արեւելքից եւ մայրամուտ ունենա արեւմուտքում: Մարդիկ ծնվեն եւ մեռնեն: Եւ ամենայն գործ մարդկային, որ գործվի, թող շարունակե գործվել»:
ՔԱՋ ՆԱԶԱՐ
Եթե Սերժ Սարգսյանի` նախօրեին ԱԺ-ում ունեցած ելույթ-ուղերձը համեմատենք Քաջ Նազարի հրովարտակի վերը բերված հատվածի հետ, ստիպված պիտի լինենք խոստովանել, որ Նազարի տեքստը մի քանի գլուխ բարձր է: Այն պարզ պատճառով, որ Նազարի հպատակները իրականության մեջ գոնե տեսնում են իրենց տիրակալի խոսքերի արտահայտումը. արեգակը իրոք ծագում է արեւելքում եւ արեւմուտքում մայր է մտնում, մարդիկ իրոք ծնվում եւ մեռնում են: Ինչ վերաբերում է Սերժ Սարգսյանի տեքստին, այն այլ կերպ, քան «լեզվական պանոս», դժվար է որակել: Նման տեքստեր մարդիկ արտաբերում են միայն այն ժամանակ, երբ ասելիք չեն ունենում, եւ այս փաստը փորձում են քողարկել ինչ-որ էլիտար բառակույտերի տակ. «ըստ ամենայնի, համենայնդեպս, ի սկզբանե»: Եւ ելույթին հետեւած խղճուկ ծափերը եկան արձանագրելու, որ անգամ կոճակ սեղմողների խորհրդարանը գլխի ընկավ, որ ամբիոնում գտնված անձը 37 րոպե խոսեց ու ոչինչ չասաց: Բայց այս ֆոնին բոլորովին ուրիշ հարց է ծագում. ոչընտիրի ինչի՞ն էր պետք այսպիսի խայտառակ եւ ջրիկ տեքստ արտասանել ԱԺ ամբիոնից: Նման պահվածքի համար Սերժը շատ կոնկրետ դրդապատճառ ունի. բանն այն է, որ ինքը խնդիր ունի մարդկանց հիշեցնելու, որ ինքը ամեն օր երկրի թիվ մեկ աշխատասենյակ այցելող մարդն է, իր կարծիքով` Հայաստանի նախագահը: Եթե նա մի օր հեռուստաէկրաններին չի երեւում, ինչ-որ ճառեր չի արտասանում, իշխանական բուրգում քայքայման պրոցեսները ակտիվանում են, որովհետեւ այդ նույն իշխանական բուրգը ամեն օր ավազակապետության վերջի սպասման մեջ է: Սերժ Սարգսյանն ու նրա շքախումբը խնդիր ունեն ամեն օր սեփական հայտնությամբ ազդարարել. այս օրն էլ բարեհաջող ավարտեցինք: Եւ ահա, այսօրինակ ազդարարումների համար ստիպված է զանազան ինֆորմացիոն առիթներ մոգոնել: Ու քանի որ իրականության մեջ հարմար ինֆորմացիոն առիթներ չկան, իրական ինֆորմացիան բոլորովին ուրիշ բանի մասին է վկայում, այս իշխանական շրջանակները հայտնվում են լեզվական պանոսի վիճակում: Եւ այս առումով Սերժ եւ Տիգրան Սարգսյանները մի կատարյալ ներդաշնակ զույգ են կազմում: Վարչապետի ֆուտլյարը, օրինակ, թերեւս չգիտի էլ, որ արդեն միմոսի դերակատարություն է վերցրել իր վրա: Մի հին անեկդոտ կա. բանակային հրամանատարությունը սպայի բնութագրի մեջ նշում է նրա մի շատ կարեւոր առանձնահատկություն. «Նա կարողանում է իր հետեւից տանել մարդկանց. զինվորները հաճույքով գնում են նրա հետեւից` տեսնելու համար, թե նա էլ ինչ հիմարություն կգործի»: Տիգրան Սարգսյանը հենց այս անեկդոտի կենդանացած հերոսն է, որը ամեն օր հայտնաբերում է, որ ապրելու համար հարկավոր է շնչել եւ սնվել: Եւ այս հայտնագործումը անում է այնպիսի հանդիսավորությամբ, որ չես կարող կասկածել նրա անկեղծության մեջ. նա լրջորեն մտածում է, թե այս տիեզերական գաղտնիքը միայն իրեն է հայտնի, եւ աչքերի փայլն էլ վկայում է, որ նման հայտնագործությունների համար հույս ունի Նոբելյան մրցանակ ստանալ: Ինչ վերաբերում է Սերժ Սարգսյանին, մեկուկես տասնամյակ երկրի բարձրագույն ղեկավար պաշտոններ զբաղեցնելու արդյունքում նա որոշել է ուղերձով դիմել վարորդներին, որ նրանք երթեւեկելիս խախտումներ չանեն, նա հայտնաբերել է, թե խորհրդարանը ինչ է եւ ինչի համար գոյություն ունի, թե իշխանության տարբեր թեւերը ինչ հարաբերությունների մեջ պիտի լինեն միմյանց հետ: Այս ամենը, իհարկե, հոյակապ է. բայց մարդիկ սովորաբար այսօրինակ եզրակացություններ անում են միջնակարգ դպրոցի կրթական ծրագիրը բավարար չափով յուրացնելու արդյունքում: Եւ հիմա տպավորությունն այնպիսին է, թե Սերժ Սարգսյանը նախագահի աթոռին հայտնվել է իր ինտելեկտուալ մակարդակը բակալավրի աստիճանի հասցնելու հույսով. մի բան, որ իր նախորդի մոտ չստացվեց անգամ տասը տարվա ընթացքում:
ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ
http://www.hzh.am/
4 /10 / 2008
Մտածեցի, տեսնես էս չարաբաստիկ 37 թիվը պատահակա՞ն է , թե ելույթ ունեցողը ուզում էր հիշացնել… 37 թվի մասինամբիոնում գտնված անձը 37 րոպե խոսեց ու ոչինչ չասաց
<Սերժ սարգսյանը> թեմա եք արել խոսում եք Լևոնչիկից որ 1000%-ով լավնա ու ճիշտա ամեն ինչ արել ու անում:
Սատանան տիրում է Աշխարհը
Հիմա ինչ Արտ, սա թմայում բերված ենթադրությունների հերդական հաստատումը չի՞
Բա ես սպասում էի, որ ինչ որ նոր բան պիտի ասած լինի Նավասարդյանը, մասնավորաբար ջախջախիչ փաստարկներ, որ ՍՍի Արցախի ու թուրքերի հետ հարաբերությունների վերաբերյալ արածներին ԼՏՊն այլընտրանք կարող է առաջարկել։
Ինքան տեսնում եմ, ոչ մեկի մոտ անգամ ԼՏՊի կողմնակիցների մոտ կասկած չկա, որ ԼՏՊն էլ լինի ՍՍն էլ անելիքը նույնն է լինելու հանձնել ազատագրված տարածքները թուրքիայի հետ սահմանի բացման հաշվին։ Կրկնվեմ, ուղղակի մեկը ապաշնորհ տարգաշ է էժանով է ծախում մյուսը ավելի թանգ կարա ծախի...
Թեման սկզբից ի լրիվ կարդա....<Սերժ սարգսյանը> թեմա եք արել խոսում եք Լևոնչիկից որ 1000%-ով լավնա ու ճիշտա ամեն ինչ արել ու անում:
Թեմայի վերնագիրը չես կարդացել՞՞՞<Սերժ սարգսյանը> թեմա եք արել խոսում եք Լևոնչիկից որ 1000%-ով լավնա ու ճիշտա ամեն ինչ արել ու անում:
Ու համ էլ Լևոնչիկ չի, այլ Պարոն Նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոյան
Շատ ես ուզում, թեմա բացի "Ես սիրում եմ քեզ, Սերժիկ" մեջը գրի, որ Սերժ Սարգսյանը լրիվ ճիշտ ա ու լրիվ ճիշտ ա արել
Բայց վախենում եմ գրելու բան չլինի
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
voter, իհարկե չի հաստատում քո ասածները և իհարկե հստակ բացատրում է, թե ինչու է տեսակետդ սխալ: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ բավական նուրբ հարց է ու դժվար է հասկանալը, թերևս ուղեղի գերլարում էլ ոմանց համար անհրաժեշտ լինի: Երկու բառով իր ասածը նույն իմ ասածն է. նույնն է նպատակը, տարբեր են ճանապարհները: Մի կողմի առաջարկած ճանապարհը հնարավոր հաղթանակի տանողն է, մյուսինը՝ կործանման: Մեծ ընկալում եմ ցանկանում քեզ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
ՆախԱգահը ներկայացնում է կամ իր տեսակետները թիմի միջոցով կամ թիմի տեսակետները իր միջոցով:
Վելուծությունը ցույց է տալիս որ երկու դեպքում ել ունենք բացասական արդյունք, այսինքն ՆախԱգահը անհատականություն չէ ,՛իսկ թիմը զուրկ է ինտելեկտից, հետևաբար ակնհայտ են բոլոր գործընթացն երում՝քաղաքական և տնտեսական , Հայկական կողմի երրորդ համարում լինելու նախապայմանները:
ԱռԱջին նախագահը չկարողացավ իրականացնելի ԱռԱջինի գլխավոր առաքելությունը , հասկանալով իր բացթողումները և նրանցիծ բխած խնդիրները նա փորձում է հանդես գալ որպես առԱջին:
Հնարավոր չէ ,քանի որ ինչպես սիրում է ասել երրորդ նախԱգահը «դուք ասում եք որ, իսկ ես ասում եմ որ..»: B ԼՏՊ տեսել է և իր Աուստեռլիցըև իր Բորոդինոն սա պատմական բացարձակ ճշմարտություն է:
Հարկավոր են նոր խաղացողներ նոր Վարդապետներ
Հին աստվածները պետք է օգնեն նոր Վարդապետներին
Վերջին խմբագրող՝ Մեղապարտ: 07.10.2008, 14:14:
Եթե գլուխ չունես, չի էլ ցավի
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ