Կարծեմ՝ Ակումբում հայրության մասին թեմա չկա։ Ես փնտրեցի, չգտա, եթե սխալվում եմ, ապա խնդրում եմ այս թեման միացնել արդեն գոյություն ունեցողին։
Այսօր մտածում էի հայրության մասին ու թե ինչով են հայրական զգացմունքները տարբերվում մայրականից։ Ասում են՝ հայրական բնազդ չկա, բայց գուցե դա այդպես չէ... Իսկ եթե իսկապես չկա հայրական բնազդ, ապա ինչո՞վ են պայմանավորված հայրական զգացմունքները։ Արդյո՞ք դրանք միայն սոցիալական կյանքի ծնունդ են, չէ՞ որ բնության մեջ այն չկա։ Ի՞նչ կարծիքի եք։
Որքան գիտեմ շատ կենդանիների դեպքում էլ կա հայրական «բնազդը»։ Այսինքն՝ երբ հայր կենդանին պաշտպանում, խնամում է ձագերին։ ivy, դա նկատի ունես չէ՞ բնության մեջ հայրական բնազդ ասելով։
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Հա, Արշակ, դա նկատի ունեմ։ Եկեք համ կենդանական աշխարհինը քննարկենք, համ մարդկային, համ էլ տեսնենք՝ մայրականից ինչով է տարբերվում։Արշակ-ի խոսքերից
Իմ խորին համոզմամբ հայրական բնազդ կոչվածը չկա: Կարծեմ էլի եմ գրել ֆորումում, չեմ հիշում ինչ առիթով: Մայրական սերը բնազդային է, գոյություն ունի երեխայի ծննդյան պահից: Դրա համար մեկ-մեկ նույնիսկ պարզունակ է: Իսկ հայրականը ձևավորվում է ժամանակի ընթացքում, ավելի գիտակցական է: Դրա համար կարող է մեկ-մեկ բացակայել:
Կոնկրետ իմ դեպքում(դեռևս հայր չեմ) պատկերացնում եմ առավել մեծ հոգատարության, գուցե և բազմապատկված հարգանքի(միայն ոչ սիրո, սերը կմնա նույնը) զգացում առաջին հերթին երեխուս մոր հանդեպ: Եվ իհարկե մի տեսակ հզորացման զգացում ու մեծ պատասխանատվություն զգացում: Հայր դառնալով արդեն կյանքը կփոխի իրա իմաստը, ավելանում ա ևս մի պատճառ, հանուն որի պետք ա ապրել, աշխատել, պայքարել կյանքի դժվարությունների դեմ: Ու ամենակարևորը, մայրական սերը առանց հոր դաստիարակության երեխայի համար կարող է «երես տալու» նման մի բան լինել: Հայրական բնազդ իհարկե կա: Մայրական բնազդը հոգատարությունը, քնքշությունը և խնամքն է, իսկ հայրականը՝ մի քիչ ավելի ուրիշ հարթության վրա է: Օրինակ պաշտպանելը, սովորեցնելը, դաստիարակելը, բարեկեցություն ապահովելը: Այս ամենը ունի նաև մայրը, բայց հոր արածը ուրիշ հարթության վրա է:
էսպես չի մնա
Մայրականն էլ նենց ոչինչ մեկ-մեկ բացակայում է…իհարկե, ավելի քիչ:
Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ. ես էլ եմ կարծում, որ հայրական բնազդ՝ որպես այդպիսին, երևի չկա կամ գրեթե չկա, բայց դա չի նշանակում, որ հայրական զգացմունքներ չկան, ուղղակի դրանք բնազդային մակարդակի չեն, իմ կարծիքով, ինչպես Բյուրն ասաց, ավելի շուտ՝ գիտակցական մակարդակի են։ Ամեն դեպքում մայրականի հետ համեմատելի չեն։
Հենց քո նկարագրածը գիտակցական հայրական զգացմունքների վառ օրինակ է, իմ կարծիքով։ Ոչ մեկը չի ասում, թե հայրերը զգացմունքներ չունեն իրենց երեխաների նկատմամբ, խոսքն ուղղակի բնազդայինի ու գիտակցականի տարբերության մասին է։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իսկ չի լինու՞մ, որ ասենք ծննդատանը առաջին անամ հայրը պետք է իր երեխային տեսնի ու բազում մանչուկների միջից հենց իր երեխային է զգում…
դա ի՞նչ է,չեմ կարծում, թե գիտակցական հայրական զգացմունք կարելի դա անվանել…
իսկ գուցե ինչ-որ տեղ շատ թաքուն պահված էդ հայրական բնազդն էլ գոյություն ունի, ուղղակի էնքան ուժեղ արտահայտված չի, ինչքան մայրականը…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Ան ջան, ես էլ քո գրառման հետ եմ համամիտ
Իրոք, հայկական զգացմունքները ավելի շուտ գիտակցական մակարդակում են, իսկ բնազդով գործում է զուտ «սեփականությունը պաշտպանելը» որպես ընտանիքի ուժեղ ու գլխավոր անդամ, դա կենդանիների մոտ բավական ցայտուն դրսևորում ունի
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Լավ ուրիշ ձևով ասեմ: Հիմա ահագին բան կա, որ կարամ անեմ, ու ավելի լավ ապրեմ: Բայց սպանեն չեմ անի: Իսկ երեխուս համար ամեն ինչ կանեմ: Դառնում ա որ ես ինձ ավելի շատ չեմ սիրու՞մ: Ոչ իհարկե, ցանկացած մարդ էլ իրան սիրում ա, բայց ի՞նչն ա ինձ ստիպելու մեջիցս էլ ճղվեմ հանուն ընտանիքի: Այ հենց դրա մասին ա խոսքը:Հենց քո նկարագրածը գիտակցական հայրական զգացմունքների վառ օրինակ է, իմ կարծիքով
էսպես չի մնա
Չեմ հասկանում՝ ի՞նչ է նշանակում գիտակցական է՞, թե՞ բնազդային: Գիտակցական ոլորտի մասին խոսելիս, արդեն չենք կարող խոսել «զգացմունքի» մասին:
Կամ՝ լավ: Ասենք՝ կա տարբեություն: Մեկը գիտակցական է, մյուսը՝ բնազդային:
Որեւիցե մեկը կարող է «ընդգծել» այդ սահմանը՝ դրանց տարբերությունը…
Երևի ես կարող եմ:
Մի քանի տարի առաջ մի հատ աննորմալ իրա երեխուն կենդանի թաղել էր:
Հիմա ինքը գոնե մայրական բնազդով որ օժտված լիներ, չէր կարող նման բան անել: Բայց արի ու տես էդ անասունի մոտ բացակայում էին ցանկացած տիպի մարդկային հատկությունները, բացի խոսալուց: Այ ինքը զուրկ էր մայրական բնազդից:
էսպես չի մնա
Ես դա նկատի չունեի:
Ես շատ հստակ սահման եմ դրել գիտակցական և բնազդային սիրո միջև: Մայրը սիրում է, որովհետև չի կարող չսիրել, իսկ հայրը սիրում է, որովհետև գիտի, որ պետք է սիրել:Չեմ հասկանում՝ ի՞նչ է նշանակում գիտակցական է՞, թե՞ բնազդային: Գիտակցական ոլորտի մասին խոսելիս, արդեն չենք կարող խոսել «զգացմունքի» մասին:
Elmo ջան, լավ էլ ասել ես՝ աննորմալ: Իսկ երևի թե խոսքը նորմալ մարդկանց մասին է:
Բոլորի գրառումները կարդացի, պարզապես մի օրինակ բերեմ, որով հենց տարբերվում են հայրական ու մայրական բնազդները. Երբ երեխայի շունչն անգամ արագանում է օրորոցում, /դեռ նույնիսկ չի լալիս/, մայրն արթնանում է բնազդով, իսկ հայրը՝ ոչ: Լրիվ համամիտ կլինեմ այն մտքի հետ, որ կան հայրեր, ովքերր գուցե իրենց արթնացնելուց հետո ավելի պատասխանատվորեն կպահեն մանկիկին, բայց այ բնազդն երեխային վտանգ սպառնալու, իր օգնության կարիքն զգալու՝ չունեն հայրերը: Խոսքս սխալ չհասկանաք, բնազդ չունենալ չի նշանակում երեխային քիչ սիրել կամ վատ պահել:
Կենդանիների մոտ էլ մայրական բնազդն ավելի ուժեղ է, հիշեք գայլուհին ոնց էր ավելի կատաղորեն պաշտպանում Մաուգլիին
Վերջին խմբագրող՝ Մանոն: 17.09.2008, 20:03:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ