StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Ի՞նչ է նշանակում «գիտի, որ պետք է սիրել» , իր «երեխային», հա՞…
Օրինակ՝ դու ինքդ որեւիցե մեկին սիրո՞ւմ ես, այն պատճառով, որ գիտես, որ պետք է սիրել:
Ի՞նչ է նշանակում «գիտի, որ պետք է սիրել» , իր «երեխային», հա՞…
Օրինակ՝ դու ինքդ որեւիցե մեկին սիրո՞ւմ ես, այն պատճառով, որ գիտես, որ պետք է սիրել:
Վերջին խմբագրող՝ Մարկիզ: 17.09.2008, 20:04:
Ո՛չ, տենց չի: Մայրն էլ, հայրն էլ սիրում են, որովհետև չեն կարող չսիրել: Ուղղակի խնդիրը տղամարդ-կին էության, խառնվածքի տարբերությունն է, որը որոշ դեպքերում կարող է մեկնաբանվել այնպես, ինչպես StrangeLittleGirl-ը ասաց: Երբեք մի ասեք, որ մայրն ավելի շատ է ընդունակ սիրելու, երբեք մի ասեք, որ հայրը կարող է չսիրել, եթե չհասկանա: Միևնույնն է, սեփական երեխային չսիրել հնարավոր չէ, նույնիսկ մեեեեեեծ ցանկության դեպքում:
Ավելացվել է 3 րոպե անց
Հա, Մարկիզ, իրականում խելոք բան ա ասում Բյուրը, կարաս մի բան անես զուտ անելու համար, ու նույն բանը անես գիտակցելով: Օրինակ, ընկերությունը. մարդ կա, ու շատ, որ ընկերություն է անում, որովհետև չի կարող չանել, որովհետև այդպիսին է էությունը, իսկ կա մարդ, որը շատ լավ գիտակցում է, որ ընկեր լինելը լավ բան է, այո, միշտ պետք է լինել ընկերների կողքին, բայց չի կարող ընկերություն անել, որովհետև չի կարող անել, որովհետև այդպիսին է էությունը: Ու շատ դ-վար է տարբերել դա: Նույնը Բյուրն ասում է մոր և հոր սիրելու դեպքում, բայց այստեղ դա չի գործում, Բյուր, ուղղակի չի գործում, ու վերջ:
Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 17.09.2008, 20:11: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Лучше Гор могут быть только Горы.
Փորձեմ։ Մայրական բնազդը կնոջ մեջ ներդված է ի սկզբանե, նույնիսկ երբ նա դեռ ոչ կին է, ոչ էլ, առավել ևս, մայր։ Դա կարող է դրսևորվել պարզապես փոքր երեխաների, հարազատների նկատմամբ, իսկ մայր դառնալու դեպքում ավելի է ուժեղանում ու երևի նաև ամրապնդվում գիտակցական պատասխանատվությամբ։ Պատահական չի, որ փոքրիկ երեխաների հետ հիմնականում սիրում են խաղալ, փաղաքշել տարիքով ավելի մեծ հենց աղջիկ երեխաները, ոչ թե տղա։
Բացի դրանից, եթե նայեք վիճակագրությանը, թե որքան հայրեր ու որքան մայրեր են լքել իրենց երեխաներին, կնկատենք, որ իրենց երեխաներին լքող հայրերն ակնկայտորեն անհամեմատ ավելի շատ են։ Դա, իհարկե, պատասխանատվության պակասից է գալիս, որն, ինչ խոսք, բնորոշ է ինչպես տղամարդկան, այնպես էլ կանանց, սակայն հենց այստեղ է, որ բացահայտվում է մայրական բնազդը, այսինքն՝ եթե պատասխանատվության զգացումը, որը գիտակցական է, երկուսի մոտ էլ չկա, կնոջ մոտ մնում է բնազդը, որի շնորհիվ նա չի լքում երեխային, իսկ տղամարդը, որն այդ բնազդը չունի, հանգիստ լքում է։ Խոսքս ընդհանուրի մասին է, բացառություններ, իհարկե, միշտ էլ կարող են լինել. բոլորս էլ գիտենք, որ իրենց երեխաներին լքող կանայք էլ կան։
Մի բան էլ։ Հաճախ է լինում, որ արդեն հասուն տարիքում երեխաները լուրջ կոնկֆլիկտներ են ունենում հատկապես հայրերի հետ, հաճախ հարաբերությունները խզելու աստիճանի։ Ուշադրություն դարձրեք, որ դա լինում է հիմնականում հայրերի հետ, ոչ թե մայրերի, որովհետև մայրերը, անկախ ամեն ինչից, միշտ էլ ընդունում են իրենց երեխաներին, ներում են ամեն ինչ ու գուցե գիտակցաբար կիսելով իրենց ամուսնու տեսակետը, միևնույն է, շարունակում են շփվել իրենց երեխաների հետ։ Պատճառը, կարծում եմ, հենց այդ մայրական բնազդ կոչվածն է։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Դա սեր չի:
Ընկերասիրությունն էլ «զգացմունք» չէ: Բառ է ուղղակի բառ լինելու համար: Մարդու իր բնավորության շնորհիվ, մեկ այլ մարդուն «նվիրվելը», նրա համար լավն անելը կամ լավն անելու ձգտումը, չի նշանակում, որ կա զգացմունք այդ երկու մարդկանց միջեւ…
Դա զուտ մարդկային բնավորության, աշխարհհայացքի դրսեւորումն է:
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Այսինքն՝ ի՞նչ եք ուզում ասել:
Երեխան սիրում է իր ծնողին, քանի որ գիտի, որ պետք է սիրի՞…
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Ուրվական, վերջին երկու տողը քեզ չէր ուղղված:
Վերջին խմբագրող՝ Մարկիզ: 17.09.2008, 20:01: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Կարծում եմ դուք շփոթում եք ծնողական սերն ու բնազդը: Իմ բերած օրինակում հենց դա էլ ուզեցի ցույց տալ:
պարզապես մի օրինակ բերեմ, որով հենց տարբերվում են հայրական ու մայրական բնազդները. Երբ երեխայի շունչն անգամ արագանում է օրորոցում, /դեռ նույնիսկ չի լալիս/, մայրն արթնանում է բնազդով, իսկ հայրը՝ ոչ: Լրիվ համամիտ կլինեմ այն մտքի հետ, որ կան հայրեր, ովքեր գուցե իրենց արթնացնելուց հետո ավելի պատասխանատվորեն կպահեն մանկիկին, բայց այ բնազդն երեխային վտանգ սպառնալու, իր օգնության կարիքն զգալու՝ չունեն հայրերը: Խոսքս սխալ չհասկանաք, բնազդ չունենալ չի նշանակում երեխային քիչ սիրել կամ վատ պահել:
Ուզում եմ իմ կարծիքն էլ արտահայտել՝ մի փոքր շեղվելով «բնազդ» բառից, բայց մնալով հայրության թեմայի սահմաններում։
Ինձ թվում է, հայրությունը և հենց հայրը ծնվում են մոր մեջ։ Մայրն է երեխային ու հորը կապող օղակը, և հենց մոր միջոցով է ստեղծվում հոր կերպարը երեխայի մոտ և երեխայի կերպարը հոր մոտ։ Թե ինչպես կձևավորվեն հայրական զգացմունքերը, կախված է հենց կնոջից։ Մի դեպքում մայրը երեխայի հետ դառնում է սիմբիոզ՝ անկյուն հրելով տղամարդուն, որի մոտ ոչ միայն չեն ձևավորվում հայրական զգացմունքներ, այլև առաջանում է խանդ, քանի որ ինքը դառնում է անտեսված։ Մեկ այլ դեպքում կինը կարողանում է երեխայի ծնունդով ավելի ամրապնդել իր ու ամուսնու սերը՝ միաժամանակ առաջացնելով տղամարդու մոտ երեխայի հանդեպ ջերմություն ու պատասխանատվություն, և ամենակարևորը՝ ընտանիքի զգացում։
Թե ինչպես երեխան կվերաբերվի հորը, նույնպես մորից է կախված, և մեծ մասամբ որոշվում է հենց նրանով, թե կինը ինչպես է վերաբերվում իր տղամարդուն։ Մոր՝ հոր հանդեպ ունեցած զգացմունքները կարող են երեխային անցնել տարօրինակ ճշտությամբ։ Հոր կերպարը այդ իմաստով մոր մեջ է։ Դրա վառ ապացույցն է մի իրական պատմություն։
Մի ընտանիքում երեխայի ծնվելուց մի քանի օր առաջ ապագա հայրը հեռացել է զինվորական ծառայության, և այնպես է ստացվել, որ չի կարողացել երկու տարվա ընթացքում վերադառնալ տուն։ Այնուամենայնիվ, ամուսինների միջև կապը, և կնոջ ուժեղ սերը տղամարդու հանդեպ միշտ վառ է մնացել այդ ամիսների ընթացքում։ Վերջապես, երկու տարի անց տղամարդը վերադարձել է տուն ու եկել է իր ծառայողական ընկեների հետ։ Հենց նրանք ներս են մտել, երկու տարեկան ճուտկիկը անմիջապես վազել ու փաթաթվել է հոր ոտքերին... Ինչպե՞ս է երեխան ճանաչել իր հորը այդքան տղամարդկանց միջից, և ոչ միայն ճանաչել, այլև անհուն ջերմությամբ փարվել նրան։ Կնոջ՝ տղամարդու հանդեպ ունեցած զգացմունքները անցել են երեխային այնպիսի ուժգնությամբ, որ անգամ կարողացել է ճանաչել իր հորը։ Սա միայն մի բանի մասին է խոսում՝ հոր կերպարը մոր մեջ է, և հայրությունն էլ հենց մայրն է ծնում...
Հա՛, մինչև քսան տարեկան հորս հենց մենակ դրա համար եմ սիրել. հայրս է, ուրեմն պետք է սիրեմ:Օրինակ՝ դու ինքդ որեւիցե մեկին սիրո՞ւմ ես, այն պատճառով, որ գիտես, որ պետք է սիրել:
Գո՛ռ, գուցե կոպիտ հնչի, բայց եթե մի բան չգիտես, մի խոսիր, լա՞վ:Ո՛չ, տենց չի: Մայրն էլ, հայրն էլ սիրում են, որովհետև չեն կարող չսիրել: Ուղղակի խնդիրը տղամարդ-կին էության, խառնվածքի տարբերությունն է, որը որոշ դեպքերում կարող է մեկնաբանվել այնպես, ինչպես StrangeLittleGirl-ը ասաց: Երբեք մի ասեք, որ մայրն ավելի շատ է ընդունակ սիրելու, երբեք մի ասեք, որ հայրը կարող է չսիրել, եթե չհասկանա: Միևնույնն է, սեփական երեխային չսիրել հնարավոր չէ, նույնիսկ մեեեեեեծ ցանկության դեպքում:
Իսկ երրորդ տարբերակ չկա՞:Ինձ թվում է, հայրությունը և հենց հայրը ծնվում են մոր մեջ։ Մայրն է երեխային ու հորը կապող օղակը, և հենց մոր միջոցով է ստեղծվում հոր կերպարը երեխայի մոտ և երեխայի կերպարը հոր մոտ։ Թե ինչպես կձևավորվեն հայրական զգացմունքերը, կախված է հենց կնոջից։ Մի դեպքում մայրը երեխայի հետ դառնում է սիմբիոզ՝ անկյուն հրելով տղամարդուն, որի մոտ ոչ միայն չեն ձևավորվում հայրական զգացմունքներ, այլև առաջանում է խանդ, քանի որ ինքը դառնում է անտեսված։ Մեկ այլ դեպքում կինը կարողանում է երեխայի ծնունդով ավելի ամրապնդել իր ու ամուսնու սերը՝ միաժամանակ առաջացնելով տղամարդու մոտ երեխայի հանդեպ ջերմություն ու պատասխանատվություն, և ամենակարևորը՝ ընտանիքի զգացում։
Եթե այդպես լիներ, պետք էր ենթադրել, որ…Թե ինչպես երեխան կվերաբերվի հորը, նույնպես մորից է կախված, և մեծ մասամբ որոշվում է հենց նրանով, թե կինը ինչպես է վերաբերվում իր տղամարդուն։ Մոր՝ հոր հանդեպ ունեցած զգացմունքները կարող են երեխային անցնել տարօրինակ ճշտությամբ։ Հոր կերպարը այդ իմաստով մոր մեջ է։
Ինձ թվում է մայրական բնազդը պայմանավորված է հղիության շրջանում պտղի՝ մայրական սրտի տակ, մայրական օրգանիզմում գտնվելու փաստով: Հայրական բնազդ այս դեպքում չի կարող լինել: Ի դեպ մայրական կամ հայրական բնազդ ասելով նկատի ունեմ զավակին պատահածի դեպքում ծնողի մոտ հեռազգացության դրսեվորումը՝ ասենք մայրը զգում է, որ իր որդուն վատ բան է պատահել:
Իսկ եթե խոսքը գնում է կենդանական կամ մարկային աշխարհում սահմանային եւ ոչ սահմանային իրավիճակներում սեփական զավակին պաշտպանելու բնազդի մասին, ապա դա հատուկ է եւ՛ հորը, եւ մո՛րը:
И чтобы нас никто не разлучил,
Я превратил тебя в воспоминания. -Григорий Лепс
Ռազմավարական խաղ Travian.ru
ivy, ասածներիդ հետ լիովին համաձայն եմ երեխայի մեջ հոր կերպարի, հորը սիրելու վերաբերյալ, բայց ոչ հակառակը։ Ու բերված օրինակն էլ կարծես հենց միայն առաջինն էր ապացուցում։
Հ. Գ.
Բյուրակն, ցանկություն առաջացավ քո իսկ խոսքը քեզ ուղղել.
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Արշա՛կ, փակագծերը բացելու ցանկություն չունեմ: Դու ինքդ շատ լավ գիտես, թե ես ինչի մասին եմ ասում: Ու կարծեմ մի ժամանակ գոնե այդ հարցում ինձ չէիր հակառակվում:
Հա, պատմությունը միայն առաջինն էր ապացուցում, ինչ վերաբերում է նրան, որ հայրությունը ծնվում է մոր շնորհիվ, դա միայն կարծիք էր, ապացույց չեմ բերել, միայն երկու օրինակ եմ գրել, էն էլ գուցե ոչ համոզիչ...
+ երեխային կրծքով կերակրելը։ Էլի շատ ուժեղ կապ է ստեղծում մոր ու երեխայի միջև։ Իմիջիայլոց, շատ դեպքեր են եղել, երբ հղի կինը նախորոք որոշել է, որ ծննդաբերելուց հետո երեխային մանկատուն կամ ուրիշի է տալու, բայց մի քանի անգամ երեխային կրծքով կերակրելուց հետո էլ չի կարողացել տալ երեխային ու հրաժարվել է էդ մտքից։
Բայց համաձայն չեմ, որ այդպիսի կապ հոր մոտ չի կարող առաջանալ։ Ինչ խոսք, հավանաբար վերը թվարկված հանգամանքների պատճառով էդ կապը մոր դեպքում սովորաբար շատ ավելի ուժեղ է լինում։
Համաձայն եմ։ Ու դա տարածված է նաև կենդանական աշխարհում(և՛ մոր, և՛ հոր դեպքում)։
Եթե խոսքը Գոռի գրառման մասին է, ապա ճիշտն ասած վստահ չեմ, թե կոնկրետ ինչը նկատի ունեիր։ Ուղղակի թեթև քննադատություն էր «չգիտես մի խոսիր» կոչիդ վերաբերյալ։Այսինքն՝ հնարավոր է որ հիմա էլ համաձայն եմ։
Ու խիստ համաձայն չեմ. «հայրը սիրում է, որովհետև գիտի, որ պետք է սիրել» մտքիդ հետ։
Սենց ասեմ. ներկայացրածդ իրավիճակներում մոր հոր նկատմամբ վերաբերմունքը, կարծում եմ, որ նպաստող հանգամանք կարող է լինել, բայց ոչ իրենով պայմանավորող։ Կարծում եմ շատ բան հենց հորից է կախված։
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 17.09.2008, 22:59:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Խոսքս «երբեքների» մասին էր: Երևի մտքով չի անցել, որ կարող է հանդիպել մարդկանց, որոնք նկատել են, թե ինչպես իրենց հայրերն իրենց չեն սիրում: Ոչ թե ատում են, այլ պարզապես անտարբեր են: Իսկ «հայրը սիրում է, որովհետև գիտի, որ պետք է սիրել» միտքը հաստատող մի պատմություն էլ ես կպատմեմ, բայց մի ուրիշ օր: Հիմա պիտի քնեմ: Բարի գիշեր:Եթե խոսքը Գոռի գրառման մասին է, ապա ճիշտն ասած վստահ չեմ, թե կոնկրետ ինչը նկատի ունեիր։ Ուղղակի թեթև քննադատություն էր «չգիտես մի խոսիր» կոչիդ վերաբերյալ։ Այսինքն՝ հնարավոր է որ հիմա էլ համաձայն եմ։
Ու խիստ համաձայն չեմ. «հայրը սիրում է, որովհետև գիտի, որ պետք է սիրել» մտքիդ հետ։
Ներողություն, որ միջամտում եմ: Իսկ հոր կարծիք լսելու ցանկություն կա? Եթե իհարկե կարծիքներն այնքան արամատավորված չեն, ինչպես նաեւ` համոզվածությունները սեփական ճշմարտացիության մեջ:
В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…Чарльз Дарвин
Մեծ հաճույքով կլսեիՆերողություն, որ միջամտում եմ: Իսկ հոր կարծիք լսելու ցանկություն կա? Եթե իհարկե կարծիքներն այնքան արամատավորված չեն, ինչպես նաեւ` համոզվածությունները սեփական ճշմարտացիության մեջ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ