Խնդրեմ, դա քո իրավունքն է: Միայն նշեմ, որ կա յուրաքանչյուր մտքի փաստացի ապացույցներ, այդ թվում նաև պատերազմի ականատեսների ու գործող անձանց տեսքով, որոնք դեռևս ողջ-առողջ են ու կարող են այդ մտքերը հաստատել:Chuk-ի խոսքերից
Այո, բոլորս պիտի հավաքվենք Մատենադարանի շենքի առաջ ու գոռանք՝ «Լե-վոն, նա-խա-գահ: Սեր-ժիկ, հեռ-ա-ցիր»
Հարցն էլ հենց այն է, որ հաղթանակած բանակով դիվանագիտական դաշտում ջախջախիչ պարտություն կրեցինք: Ի տարբերություն ռազմական գործին, դիվանագիտությունը ՀՀՇ-ի գործիչերի հարազատ տարերքն էր, բայց արի ու տես որ խայտառակ դիլետանտություն ցույց տվեցին հենց այստեղ: Եթե անձնանվեր ազատամարտիկներ ու սովետական կրթությամբ ռազմի դաշտում թրծված հայ սպաներ չլինեին, ես չեմ պատկերացնում ինչ կկատարվեր Ղարաբաղի ու ընդհանրապես Հայաստանի հետ:
Իսկ թիկունքի ողջ կյանքի մասին ավելի լավ է էստեղ չխոսենք: Այն տարիներին, երբ շատերն իրենց բնակարանի բանալիները պատրաստ էին փոխել ինքնաթիռի տոմսերով, մեր ընտանիքը ՌԴ-ից տեղափոխվեց Հայաստան: Հայրս տեղավորվեց հիմնարկներից մեկում ու ականատես եղավ ռազմավարական նշանակության գործարանների չտեսնված թալանի, այդ թվում նաև շեղված ծանրության կենտրոնով փամփուշտների գործարանի բնաջնջմանն ու հաստոցների վաճառքին Իրանին (նշեմ, որ միայն փամփուշտների անունը ահ ու սարսուռ էին առաջացնում թշնամու շարքերում): Կարող եմ պատմել նաև կրթության ոլորտում վնասարարություն մասին, որտեղ մայրս էր աշխատում: Ու էլի շատ հերոսական արկածներ ՀՀՇ-ի մասին: Բայց չեմ պատմի` բոլորս էլ լավ գիտենք:
Մեջբերել
Էջանիշներ