Իմ գրառումնա: Ու ինչ, դրանից բխումա, որ բոլոր ճյուղերում էլ պետքա պարտադիր ներկայացված լինեն? Եթե իշխանության ճյուղերը դիտարկենք որպես մեկ ամբողջություն, պարզ կդառնա ասածիս իմաստը:
Իմ գրառումնա: Ու ինչ, դրանից բխումա, որ բոլոր ճյուղերում էլ պետքա պարտադիր ներկայացված լինեն? Եթե իշխանության ճյուղերը դիտարկենք որպես մեկ ամբողջություն, պարզ կդառնա ասածիս իմաստը:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Բխում ա:REAL_ist-ի խոսքերից
Չի բխում, քանի որ եթե ընդիմությունը իշխանության ճյուղերից գոնե մեկում լիարժեք ներկայացվածա, ապա նշանակումա այն ներկայացվածա նաև իշխանության ճյուղերում`պետական կառավարում իրականացնող իշխանության մարմինների ամբողջական համակարգում:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Արի խոսակցությունը տեղափոխենք տրամաբանության բաժին- շարունակենք:
Խնդրեմ, տեղափոխի: Բայց նախ և առաջ պետքա ընդունել, որ իշխանության ճյուղերը իրարից անկախ չեն գործում, այլ սերտ փոխկապված են և ընդհանուր միասնություն ոնեն:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Ռեալիստ ջան, իշխանության ճյուղերը՝օրենսդիր, գործադիր, դատական, պետք է գործեն իրարից անջատ: Հիմա դու բերելով իշանության մի ճյուղի՝այն է օրենսդիրի օրինակը, տարածել էս այն ամբողջ իշխանական համակարգի վրա, որը ոչ միայն սխալ մեկնաբանությունների տեղիք է տալիս, այլ ընդհանուր սխալ է հնչում ըստ իս: Չեմ հասկանում ինչ կա այստեղ երկարեցնելու:
Իսկ զսպումները իրականում ընդդիմությունից չի, զսպող մի օղակ է անկախ դատական համակարգը, իսկ դատավոր քաղաքական պատկանելություն չպետք է ունենա:
Գործադիրը ևս կազմվում է ընտրություններում հաղթաց կուսակցությունից կամ կոալիցիայից ու փաստորեն հիմնականում հաստատում են այն օրիագծերը, որը ուղղարկվում է իրենց իսկ ուժերից կազմված գործադիրի կողմից, բայց անշուշտ պառլամենում ընդդիմությունը մեծ զսպող օղակ է, մանավանդ, երբ մեծ քանակով է ներկայացված և կարող է քվերակության վերջնական արդյունքի վրա ազդել:
Վերջին խմբագրող՝ Norton: 25.12.2009, 18:44:
Բիձա (25.12.2009)
Իշխանության համակարգը միասնականա, թե ոչ? Իրար սխալ ենք հասկանում, քանի որ տարբեր կողմերից ենք երևույթին մոտենում: Իշխանության ճյուղեր ասելով ես ի նկատի ունեի պետական իշխանության համակարգը, ոչ թե ամեն ճյուղը առանձին առանձին: Պատշաճ ներկայացված լինելով թեկուզ միայն օրենսդիր իշխանության մարմնում, ընդիմությունը ներկայացվածա լինում ամբողջ իշխանական համակարգում:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Ռեալիստ ջան, իշխանական համակարգ ասելով ինչ էս հասկամում?
Իմ իմանալով ընդդիմությունը ներկա է իշխանության միայն մի ճյուղում՝օրենսդիր: Իր ներկայությունը գորածադիրին միայն օրինագծերի, առաջարկություններով ա սահմանափակվում, այն էլ հաստատվելու դեպքում:
Իսկ մնացածը բխում է կոնկրետ իրավիճակից՝ քաղաքական իրադրություն, ընտրությունների արդյունք և այլն: Կոնկրետ ՀՀ-ի նման երկրներում, ըսկի օրենսդիրում նորմալ ընդդիմություն չկա, էլ ու մնաց մնացածը:
Վերջին խմբագրող՝ Norton: 25.12.2009, 18:54:
Իշխանական համակարգ ասելով ի նկատի ունեմ պետական ապարատը, որը իրականացնումա հասարակության պետական կառավարումը: Իշխանության տարնջատման սկզբունքի համաձայն պետական կառավարումը իրականացվում է 3 թևերի միջոցով` օրենսդիր, գործադիր, դատական:
Բիձան ասեց, որ դեմոկրատիայի ուժը իշխանության երեք ճյուղերի գոյություննա: Ես նշեցի, որ հակակշիռների և զսպումների համակարգը չի կարող իրականացվել առանց իշխանության ճյուղերում(համակարգում, ոչ թե դրանցից յուրաքանչյուրում) ընդիմության ներկայության: Զսպումների և հակակշիռների համակարգը գործումա միայն 3 կարևորագույն բաղադրատարրերի առկայության դեպքում`
1. Իշխանություն
2. Դիմադրության ուժ` ընդիմություն
3. Անկախ ապաքաղականացված դատական մարմիններ
Իշխանությունը ինքն իրեն չի կարող զսպել: Այսքան բան: Հուսով եմ իրար հասկացանք:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Չհասկացանք:
Ռեալիստ ջան, էդ 3-ի մասին որտեղ ես կարդացել՞ կցիտես՞:
Իշխանության թևերն ինքնին հակակշիռ կեցվածքի մեջ են: Օրենսդիրն ուզում է գործադիրին իրեն ենթարկի, գործադիրը թքած ունի օրենսդիրի ու մյուսների վրա էլ: Առհասարակ հասարակության մեջ ամեն ինչ կառուցված է ոչ թե բարի ցանկության, այլ շահի վրա:
Քո 3-ի տեսությունը առհասարակ ոչ տեսական, ոչ օբյեկտիվ հիմքեր չունի:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 25.12.2009, 19:37:
Պրատադիր պետքա մի տեղ կարդացած լինեմ Բիձա ջան? Պետության և իրավունքի մասին պատկերացումներս ձևավորվել են տարբեր աղբյուրներից: Չնայած համոզված եմ, որ նման դասակարգման բազմաթիվ տեսաբաններ հանգած կլինեն:
Իշխանության, պետական միասնական քաղաքականություն ունեցող ուժի մոնոպոլիան գործադիրում և օրենսդիրում բերումա նրան, ինչ մենք ունեն մեր երկրում: Մեր մոտ իշխանության 3 թևերում էլ միայն իշխանություննա: Ցանկացած դեմոկրատական երկրում ընդիմությունը զսպումների լծակներ ունի իշխանության նկատմամբ, խորհրդարանում բավական ձայներ ունի, որ կարողանա ազդել խորհրդարանի գործունեության վրա, նույնիսկ ներկայացվածա լինում գործադիր իշխանության մեջ: Հենց դրանից ելնելով էլ ԱՄՆ, Մեծ Բրիտանիան կիրառում են երկկուսակցական համակարգը, որի դեպքում միշտ ընդիմության դիրքը խորհրդարանում ապահովվածա և նրա հետ հաշվի են նստում:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Real-ist ջան, պարտադիր չի, ցանկալի է: Ուղարկել եմ նամակով նայի տես, մի գուցե բարիշենք ինչ որ սկզբունքների վրա:
Իսկ եթե դիսերտացիա գրելու լինես,էդտեղի եղած թեզերով կարող ես մի ամսում պաշտպանել:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 25.12.2009, 20:39:
Բիձ ջան, պառլամենտական ընդդիմության նպատակը իշխանությունը չի այլ հնարավորին ազդեցությունն է… իշխանության հասնելու միակ ձևն ընտրություններն են որոնք տեղի են ունենում պարբերաբար (5-4 տարին մեկ)… իսկ պառլամենտական ընդդիմությունը դա բավականին մեծ ուժ ու ազդեցություն է եթե հաշվի առնենք որ քվեարկություններն արվում են ոչ թե along the party line, այլ հիմնված նրանց ընտրողների նախասիրության և պատկանելով որոշակի պառլամենտական մեծամասնության դա դեռ չի նշանակում որ բոլոր անդամները միշտ կողմ են քվեարկում կուսակցության առաջարկներին… մեծամասնության և փոքրամասնության (ընդդիմության) միջը միշտ էլ մեծ կապ ու բանակցություններ են առակ,որովհետև առանց դրա հնարավոր չի… պառլամենտում մեծամասնություն չի նշանակում մինշանակ ինչ օրենք ուզես կարող ես անցկացնել… էլ չեմ ասում եթե պառլամենտի մեծամասնությունն ընդդիմությունն է… և ինչպես գիտես օրենքն անցնելուց հետո գործադիրըպարտավոր է այն իրացնել… ինչպես տեսնում ես տեսնում ես ընդդիմություն լինել բոլորովին էլ չի նշանակում ոչ մի ազդեցություն չունենալ, ինչպես նաև հաղթել դեռ չի նշանակում տոտալ կոնտրոլ…
Ինչ վերաբերվում է Հայաստանին, ապա ընդդիմությունը Հայաստանում որևէ կերպ ներկայացված չի և որևէ լծակից օգտվել չի կարող ու այս դեպքում նրա իշխանության ձգտումն ավելի քան արդարացված է ու ես կասեի մեր դեպքում նույնիսկ անհրաժեշտ որովհետև նախ՝ նրանք դափորձում են անել ժողովրդի միջոցով, այսինքն ակտիվ քաղաքացիական հասարակության հիմքերը դնելով (թե դա ինչքանով է հաջողվում դա ուրիշ հարց է) և երկրորդ նրանց նպատակն է անել այնպես որ ընտրությունների միջոցով բոլոր քաղաքական ուժերն էլ ներկայացված լինեն խորհրդարանում, դատական համակարգը լինի անկախ նմանապես և մամուլը … ի հարկե կարող ես չհամաձայնվել որ սրան հասնելու միակ ձևը ընդդիմության իշխանության գալն է, համենայն դեպս դա է եղել ըստ նրանց իշխանության գալու ու ժողովրդից նեցուկ խնդրելու պատճառը… ուրիշ հարց որ դու և շատ մարդիկ ելնելով անձնական կամ այլ պատճառներից չեն վստահում…
Մեֆ ջան արի նախ տարանջատենք արևմտյան պառլամենտ մտնելու համար միլիոններ դնող մարդուն ընդիմությունից:
1-Ամեն ոք, ով ձգտում է մտնել պառլամենտ որպես անկախ կամ կուսակցական կանալներով, նպատակ ունի իշխանություն ձեռք բերելը: Անկախ այն բանից, թե հետո որպես փոքրամասնություն-ընդիմություն, կամ մեծամասնություն- իշխանության սատարող հանդես կգա պառլամենտում:
Պառլամենտի անդամը դա արդեն իշխանություն է տվյալ անձի մասշտաբով: Այսինքն ի դեմս պառլամենտ ձգտող մարդկանց մենք գործ ունենք իշխանության ձգտող մասսայի հետ:
2-Երբ մեկը մտնում է պառլամենտ և ըստ կոնկրետ իրադրության հայտնվում է ընդիմության մեջ ապա իր անձի մասով նա պահպանում է իշխանությունը, իսկ պետական իշխանության մասով այն կորցնում: Նրան մնում է հնարավորինս չափ դեմ խաղեր տալ, որ հետագայում իր կուսակցությունը շատ տեղեր շահի ու իրենց թիմը դառնա մեծամասնություն:
Արդյոք քեզ թվում է, թե 40 հանրապետական սենատորներից գոնե մեկը կողմ չէր առողջապահական նոր փաթեթին, որ կողմ քվեարկեր: Իհարկե այդպես չէր-խաղեր էին տալիս: Պետության վրա 3 տրիլիոն նստող ու պետությունը կզցրած այս ասպարեզը շատ էլ լավ թալանի բուն է: Մի գուցե ինքդ ավելի լավ գիտես, բայց արի ու տես, որ թքած ունեին իրական պրոբլեմի վրա ու եղածը զուտ հետագա իշխանության կռիվ է:
Հայաստանի մասով ես կասեմ, որ մենք բազմաթիվ սկզբունքային անցակետեր պռավալ ենք տվել և ստաբիլ դեմոկրատիայի սկզբունքները մեզ համար կիրառելի չեն:
Մենք էքստրեմալ իրավիճակում ենք- մարդիկ կրակում են:
Եվ իմ վերաբերմունքն էլ գալիս է ոչ թե անվստահությունից առ կոնկրետ մարդիկ, այլ անվստահությունից առ կրկնվող ու նորից պռավալի հանգեցնող տեխնոլոգիաները կրակողների առկայության պայմաններում:
Բիձա ջան, ասեմ… անկախ նրանից թե ինչքան փող է ծախսում և ինչ նպատակներով է որևէ մեկը մտնում պառլամենտ նրանց միակ լծակը դա ժողովրդի ձայնն է… ընտրողը ձայն տվեց կմտնես, չէ, չես մտնի… հիմա ինչքան էլ նա ձգտի իշխանության ու անձնական հարմարավետության դրա միակ միջոցն իր ընտրողին գոհացնելն է … նա պարտավոր է իր ընտրողին ներկայացնել պառլամենտում… նրա կարիերայի ու հարմարավետության միակ գրավականը դա է … նա պետք է գոհացնի ընտրողին որ մյուս անգամ էլ իրեն ձայն տան…Մեֆ ջան արի նախ տարանջատենք արևմտյան պառլամենտ մտնելու համար միլիոններ դնող մարդուն ընդիմությունից:
1-Ամեն ոք, ով ձգտում է մտնել պառլամենտ որպես անկախ կամ կուսակցական կանալներով, նպատակ ունի իշխանություն ձեռք բերելը: Անկախ այն բանից, թե հետո որպես փոքրամասնություն-ընդիմություն, կամ մեծամասնություն- իշխանության սատարող հանդես կգա պառլամենտում:
Պառլամենտի անդամը դա արդեն իշխանություն է տվյալ անձի մասշտաբով: Այսինքն ի դեմս պառլամենտ ձգտող մարդկանց մենք գործ ունենք իշխանության ձգտող մասսայի հետ:
2-Երբ մեկը մտնում է պառլամենտ և ըստ կոնկրետ իրադրության հայտնվում է ընդիմության մեջ ապա իր անձի մասով նա պահպանում է իշխանությունը, իսկ պետական իշխանության մասով այն կորցնում: Նրան մնում է հնարավորինս չափ դեմ խաղեր տալ, որ հետագայում իր կուսակցությունը շատ տեղեր շահի ու իրենց թիմը դառնա մեծամասնություն:
Արդյոք քեզ թվում է, թե 40 հանրապետական սենատորներից գոնե մեկը կողմ չէր առողջապահական նոր փաթեթին, որ կողմ քվեարկեր: Իհարկե այդպես չէր-խաղեր էին տալիս: Պետության վրա 3 տրիլիոն նստող ու պետությունը կզցրած այս ասպարեզը շատ էլ լավ թալանի բուն է: Մի գուցե ինքդ ավելի լավ գիտես, բայց արի ու տես, որ թքած ունեին իրական պրոբլեմի վրա ու եղածը զուտ հետագա իշխանության կռիվ է:
Հայաստանի մասով ես կասեմ, որ մենք բազմաթիվ սկզբունքային անցակետեր պռավալ ենք տվել և ստաբիլ դեմոկրատիայի սկզբունքները մեզ համար կիրառելի չեն:
Մենք էքստրեմալ իրավիճակում ենք- մարդիկ կրակում են:
Եվ իմ վերաբերմունքն էլ գալիս է ոչ թե անվստահությունից առ կոնկրետ մարդիկ, այլ անվստահությունից առ կրկնվող ու նորից պռավալի հանգեցնող տեխնոլոգիաները կրակողների առկայության պայմաններում:
… ինչ վերաբերվում է 2 կետին ապա ասեմ կուսակցության կողմնորոշումը կախված է ընտրազանգվածից… նույնը անհատ պառլամենտականներինը… եթե տվյալ պառլամենտականի ընտրազանգվածը (նաև ինքը) թեքվում է հակառակ ուղղությամբ ապա կամ հետևում են իրենց ընտրողին ու պահպանում են իրենց տեղը, բայց գնում հակառակ կուսակցությանը, որն էլ իր հերթին գնում է կոմպրոմիսների ու հաշտվում այն մտքի հետ որ իր թիմից մեկն այնուամենայնիվ կքվեարկի հակառակ թմի օգտին, բայց մյուս հարցերում կմնա կուսակցության գծին հմահունչ… կամ էլ քվեարկում են կուսակցության ցուցմունքով և վտանգում իրենց տեղը պառլամենտում
… սա շատ խճճված ու խրթին հարց է, բայց հիմնականում ամեն ինչ արվում է ընտրողին գոհացնելու ու ընտրազանգվածը պահելու համար, թեկուզ հենց սեփական շահերի համար … ի հարկե կարելի է "քոնսփերասի թեորիով" այս ամենը հերքել, բայց ես "քոնսփերասի թեորիին" չեմ հավատում
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ