Ժողովուրդ, բայց ի՞նչ կապ ունի էս ամեն ինչը ղարաբաղյան հակամարտության հետ: Կա կոնկրետ փաստ, հարկավոր ա տալ կոնկրետ գնահատական, ցանկալի ա առաջարկել կոնկրետ լուծման տարբերակ: Փաստն էն ա, որ էս հակամարտության վիճակը էսօր Հայաստանի համար լոռի ա: Հաջորդ քայլը պիտի լինի նախ՝ որոշելը, թե էսօր ո՞վ ա պատասխանատու սրա համար, ո՞վ ա թերացել, սխալվել, ոչ կոմպետենտ եղել, ո՞վ ա մեղավոր, ու հետո՝ թե ի՞նչ ա պետք անել կամ փորձել անել: Հա, վերևի քննարկումները հետաքրքիր են, կարևոր են և այլն, բայց կոնկրետ էսօրվա իրականության ու էս թեմայի հետ կապ ունեն այնքանով, որքանով:
Վերևում մի քանիսը Մեֆին մեղադրում էին, որ նա էսքան բանը բարձրաձայնելու իրավունք չունի: Բայց. օբյեկտիվ վատը մնում ա օբյեկտիվ վատ՝ անկախ նրանից, թե ով, երբ, ում, ինչու ա ասում այդ մասին: Սպանությունը միշտ սպանություն ա, դավաճանությունը միշտ դավաճանություն ա, պարտությունը՝ միշտ պարտություն: Էն, որ էդ ամենի մասին խոսողը, ասենք, Եհովայի վկա ա, չի արդարացնում սպանողին կամ դավաճանողին: Եթե ձեզ ծխող մարդը ասի, որ ծխելը շատ վնաս ա առողջությանը, դուք իր ինադու կշարունակեք ծխե՞լ, կամ ծխելը կդադարի՞ վնաս լինելուց:
Կա գաղափար: Իդեալ: Տեսլական, եթե կուզեք: Դրան հասնելը անհնար ա: Բայց այն ամբողջ լավը, որին մարդիկ հասնում են, ձեռք է բերվում այդ իդեալին ձգտելու ճանապարհին: Ու եթե իդեալը անհասանելի ա, դա դեռ չի նշամակում, որ ձգտելն իզուր ա:
Ձուկն էլ գլխից ա հոտում: Պատճառը թողած պետք չի ընկնել հետևանքների հետևից: Կարելի ա, իհարկե, պայքարել հետևանքների դեմ՝ չմոռանալով, սական, պատճառը: Հարևան թեմայում էլ, օրինակ, քննարկվում էր, թե եթե պատերազմ լինի, կգնա՞նք կռվելու: Եթե: Ոչ մեկի մտքով չանցա՞վ հարցնել՝ ինչու: Ինչու՞ պատերազմ լինի: Ինչու՞ պիտի այսօր ակնհայտ կերպով Հայաստանի դիրքերը թուլանան: Ինչու՞ պիտի էսօր ունենանք դեմոկրատիայի դիմակի տակ թաքնված էս ֆաշիզմը: Հա՛, ինչուն շատերի համար պարզ ա, ու շատերս էլ հասկանում ենք, որ միանգամից էդ ինչուն վերացնել հնարավոր չի: Բայց նպատակին հասնելու համար նախ հարկավոր ա էդ նպատակը տեսնել: Որպեսզի էն փոքր քայլը, որ մենք կարող ենք էսօր անել, լինի քայլ՝ ճիշտ ուղղությամբ:
Մեջբերել
Էջանիշներ