ՂԱՐԱԲԱՂՅԱՆ ՀԱՐՑԸ ԵՎ ԻՆՔՆԱՎԱԽԵՑՄԱՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԿԱՐԾՐԱՏԻՊԵՐԸ
Սկզբում եղել է խոսքը` Լավ չենք ապրելու, Սերգո ջան, մինչև ՀԱՐՑԸ չլուծվի: Ճիշտ դուրս չեկավ խոսքը: ՀԱՐՑԸ չլուծվեց, բայց Սերգոն այդ արանքում սկսեց շատ լավ ապրել և հիմա էլ, ոնց որ թե, չի բողոքում:
Հետո եղավ միտքը: Ավելի ճիշտ` մտքերի շարան: Մեկը մեկից վախենալու, ինչպես նաև` մեկը մեկից գայթակղիչ: Եկեք մեկ անգամ ևսª «ազգի համար բախտորոշ այս օրերին», կրկին վախենանք և գայթակղվենք բոլորս միասին: Ասել է, թե` ազգովին: Զի հայրենի իշխանություններն արդեն որերորդ տարին է, որ զբաղված են մեզ «ի շրջանս յուր» դարձնելու ազգանվեր գործով: Ասել է թե` վախկոտն ու ստրուկը որպես հայի միակ հոմանիշներ մեր մեջ կրկին արմատավորելու տքնանքով: Եկեք բայց սկզբից վախենանք, հետո նոր գայթակղվենք: Այդպես երևի թե ավելի թեթև կտանենք: Զուր չի ասված ինչ-որ մի մեծ հայի շուրթերով. «վերջը լավ ըլնի…»:
ԿԱՐԾՐԱՏԻՊԵՐ ՍԱՐՍԱՓԵՑՄԱՆ
1. «ԱՌԱՆՑ ՓՈԽԶԻՋՈՒՄՆԵՐԻ ՀԱՐՑԻ ԼՈՒԾՈՒՄՆ ԱՆՀՆԱՐ Է»
Բայց չեն ասում, թե ում համար: Մենք մեր հարցերը լուծել ենք, թերևս դեռ կիսատ: Ով որ Ղարաբաղի վերաբերյալ ինչ-որ խնդիր ունի, թող ինքը մտածի: Այն փիլիսոփայությունը, որը դրված է այսօրվա բանակցային գործընթացում, «փոխզիջման» բառի տակ հասկանում է հենց ամենախաս զիջում զուտ հայկական կողմից: Ով քաղաքական և դիվանագիտական մտքի հայոց տիտաններ, բացատրեք նվաստիս, վերջապես, թե այս պահին հատկապես ինչն է մեզ զիջելու Ադրբեջանը: Բարդան, Եվլախը, Կիրովաբադը: Ինչի դիմաց ենք Ադրբեջանին հող նվիրելու: Արդյոք Ղարաբաղի անկախության ճանաչման դիմաց: Է թող չճանաչի: Որ մինչև հիմա չի ճանաչել, ինչ է, անկախ չենք եղել և ինչով ենք տուժել:
2. «ԵԹԵ ՀՈՂԵՐԸ ՉՏԱՆՔ, ԱԴՐԲԵՋԱՆԸ ՊԱՏԵՐԱԶՄ ԿՍԿՍԻ ՄԵՐ ԴԵՄ»
Վախցանք, ապե: Է, քսան տարի առաջ էլ սկսեց: Տո երանի չէ, որ մեր հարցերը հենց զուտ պատերազմով լուծվեին, ու էլ չընկնեին տարբեր բենզա-քյաբաբային և նմանատիպ այլ ոլորտների ծնունդ քաղաքական կոչվող գործիչների ձեռքը: Եվ բերեք գեթ մեկ օրինակ, երբ մի ազգը հարևանին հող է տվել` հանգիստ ապրելու երաշխիքների դիմաց: Չկա այդ օրինակը, որովհետև աշխարհում չկա այդչափ հիմար մի ազգ, որ հավատա նման անհեթեթության: Մեզանից շատ ավելի հաջողակ ազգերը, կարծես, առաջնորդվել են շատ ավելի նվազ մարդասիրական սկզբունքով` «խաղաղություն ես ուզում` պատրաստվիր պատերազմի»: Ու չեն տուժել:
3. «ԵԹԵ ԶԻՋՈՒՄՆԵՐԻ ՉԳՆԱՆՔ, ԱՇԽԱՐՀԸ ՄԵՐ ԴԵՄ ԿՍԿՍԻ ՊԱՏԺԱՄԻՋՈՑՆԵՐ ԿԻՐԱՌԵԼ»
Այդ առումով մտահոգվելու բացարձակապես առիթ չունենք: Նախ անհասկանալի է, թե ինչպես է աշխարհը պատժում մի ինչ-որ ժողովրդի: Պատժում է սովորաբար պետությանը, ի դեմս նրա իշխանության: Բայց դա էլ բացառվում է այն դեպքում, երբ իշխանությունը արտահայտում է իր ժողովրդի տեսակետն ու կամքը: Վատագույն դեպքում, եթե այդ ազգն ու նրա իսկական ընտրյալները, համենայնդեպս, աշխարհի դուրովը չեն, ազգն ու ղեկավարը պատժամիջոցները կրում են միասին և ի վերջո դուրս գալիս ինչ-որ բան շահած ու պահպանած: Մեր մոտ ամեն ինչ հակառակն է. մեր ղեկավարությունը աշխարհի դուրովն է, բայց մեր դուրովը չէ: Մենք էլ մեր ղեկավարության դուրովը չենք ու չենք էլ եղել` հա էլ մեր վրա տանկ ու զորք է հանել: Այնպես որ, աշխարհը դժվար թե մեր դեմ ավելի դաժան պատժամիջոցներ հնարի և կիրառի, քան արդեն քանի տարի օրն ի բուն կիրառում են մեր հայրենի, հարազատ իշխանությունները, աշխարհի թողտվությամբ: Կկրճատվեն դրսի ֆինանսական ներարկումները: Իսկ էսօր որ կան, մեզ ինչ: Օգտվողների աչքը լույս: Դուք չեք թողնում, որ դրսում աշխատող մեր հարազատների վաստակը լրիվ մեզ հասնի, դրամը խաղացնելով քամում եք, դրսի վարքերից եք արդյոք մեզ բաժին հանելու: Իսկ թե դրսի հոպարները ինչ դաստիարակչական ապտակներ են նախատեսնում իրենց կամքը չկատարողների համար, մենք, հասարակ մահկանացուներս, կներեք, ինչ կապ ունենք այդտեղ: Մենք ով ենք:
ԿԱՐԾՐԱՏԻՊԵՐ ԳԱՅԹԱԿՂՄԱՆ
Դրանք բոլորը եթե միավորենք, կունենանք հետևյալ փայլուն մի բանաձև. «Եթե հողերը տանք, ճանապարհները կբացվեն, Հայաստանը կներգրավվի տարածաշրջանային տարբեր նախագծերի մեջ, կսկսի հզորանալ, և բոլորս կսկսենք լավ ապրել»:
Հավատում ենք մեծ սիրով: Բայց այդ հանճարեղ բանաձևը երկրի և ժողովրդի վրա կիրառելուց առաջ կիրառեք նախ ձեր վրա, պարոնայք ազգի հայրեր: Ամեն մեկդ, ձեր ունեցած սեփականությունից մի աննշան մաս զիջեք որիշի և տեսնենք, թե դրանից ինչքան ժամանակ հետո դուք կսկսեք ավելի հարստանալ ու զարգանալ: Հենց որ դա տեսանք, պատրաստ ենք հանձնել ոչ միայն Աղդամը, այլ նաև Երևանը:
Իսկ ինչ վերաբերում է ապաշրջափակմանն ու ճանապարհների բացմանը, ապա սա նույնպես հարց չէ: Նախ, գոյություն ոնեցող իրականությունն այնպիսին է, որ այդ ամենից օգուտ կսկսեն քաղել մի քանի անհատներ, և ոչ թե ամբողջ բնակչությունը: Թալանի ձևը կգտնվի, եթե արդեն իսկ գտած ու պատրաստած չէ: Իսկ ամենակարևորը` նույնիսկ շրջափակման պայմաններում Հայաստանում առկա է երկնիշ թվերով նկարագրվող տնտեսական աջ: Պատկերացնում եք ինչ տեղի կունենա, եթե հանկարծ ճանապարհները բացվեն: Կովկասյան վագրը կարձանագրի տնտեսության մեջ աննախադեպ մի թռիչք` երևի արդեն եռանիշ թվերով նկարագրվող տնտեսական աճ: Հաշվի առնելով մեզ հետ չառնչվող աշխարհում մոլեգնող այսօրվա տնտեսական ճգնաժամը, այդ բանը չարժի որ թույլ տրվի: Չարժի էլի, որ մեր բարեկեցության պատճառով առկա ճգնաժամը վերածվի համաշխարհային տնտեսական աղետի: Այնպես որ, քանզի Հայաստանի ապաշրջափակումը այսօր օրակարգի խնդիր չէ, չարժե շտապել և հողերը հետ տալ: Մի քիչ էլ էստեղ-էնտեղ բազար արեք, պարոնայք: Որիշին տալը հա էլ կա: Հայերիս մոտ դա շատ հեշտ է ստացվում:
ԱՐՏԱՎԱԶԴ ԲԱՍԵՆՑՅԱՆ
Մեջբերել
Վիշապ-ի խոսքերից
Եվ կրկնեմ, իմ կարծիքով ոչ նրա համար, որ հայերը վտանգավոր են, կամ ինչ որ բան կարող են ձեռնարկել, հայերը մեր մեջ ասած հիմա մենակ ձեռնարկվողի դերում են, հիմա բոլորը մեզ միայն ձեռնարկացնում, ձեռ–մեռ են քցում… ուզում են՝ տալիս ենք։
Էջանիշներ