Հայկօ-ի խոսքերից
voter, ողջունելի է, իհարկե, նման կարծիքը, սակայն բացարձակապես իրատեսական չէ: Եթե Սերժ Սարգսյանը ինչ-որ հայավնաս փաստաթուղթ ստորագրի հակամարտության վերաբերյալ, ու այդ փաստաթղթի իրագործման այսպես ասած «գարանտ» լինի թեկուզ Ռուսաստանը (այսինքն՝ հարցի լուծումը Ռուսաստանին ձեռնտու լինի), ամեն ինչ վերջացած է: Ես համաձայն եմ Տրիբունի այն մտքի հետ, որ այսօր բնավ էլ ամբողջ աղգը չէ, որ վեր կկանգնի ու կբողոքի նման բանի դեմ: Սակայն եթե անգամ ամբողջ Հայաստանը միահամուռ քայլի դեպի ռազմաճակատ, էլի ոչ մի բան չի ստացվի: Էս դեպքում կոնֆլիկտը չի մնա արդեն միայն հայ-ադրբեջանական: Մի կողմում կլինի Հայաստանը՝ մենակ, մյուս կողմում՝ Ռուսաստանն ու միջազգային կառույցների աջակցությունը: Հիշու՞մ ես անցած տարվա ռուս-վրացական պատերազմը. պատերազմն էլ չէ, ջարդը (ցավալի է, բայց՝ փաստ): Նույնը կկրկնվի այստեղ: Եթե անգամ ղարաբաղյան հարցը ստանա այնպիսի լուծում, որը ձեռնտու կլինի նաև ԱՄՆ-ին, այսինքն՝ Ռուսաստանն ու ԱՄՆ-ն կոնսենսուսի գան այս խնդրում, անգամ այս դեպքում (ավելին՝ հատկապե՛ս այս դեպքում) Ռուսաստանը հայկական կողմից բողոքներ լինելիս մեկ վայրկյան անգամ չի հապաղի Ղարաբաղ ու ապա՝ Հայաստան զորք մտցնելուց:
Արի խոստովանենք, որ Հայաստանի դերակատարությունը բանակցային գործընթացում շատ չնչին է, եթե միայն դեռ գոյություն ունի. ամեն ինչ որոշում է Ռուսաստանը: Փաստաթուղթ ստորագրողն էլ է ՌՖ-ն լինելու՝ Սերժ Սարգսյանի (կամ մեկ ուրիշի) ձեռքով: Իսկ Ռուսաստանը իր «աճեցրած» համաձայնագիրը կպաշտպանի իր ողջ ռազմական ուժով, մի՛ կասկածիր: Ընդհուպ մինչև երկրորդ Ցխինվալը, քանի որ Ռուսաստանի համար այսօր տարածաշրջանում իր ազդեցությունը պահպանելը կենսական՝ ազգային ու տարածքային անվտանգությանը համարժեք խնդիր է:
Մեջբերել
Էջանիշներ