Ոնց ա ձեզ թվում: Ղարաբաղի Նախագահը եթե ցանկություն ունենա, կարո՞ղ է դեմ կանգնել էս ամենին, թե՞ հիմա էն դարն ա , որ սերժենք մի վայրկյանում գլուխը կուտեն: Ոնց որ ասենք Անդոյի գլուխը կերան
Ոնց ա ձեզ թվում: Ղարաբաղի Նախագահը եթե ցանկություն ունենա, կարո՞ղ է դեմ կանգնել էս ամենին, թե՞ հիմա էն դարն ա , որ սերժենք մի վայրկյանում գլուխը կուտեն: Ոնց որ ասենք Անդոյի գլուխը կերան
Բոլոր դարերում էլ, բոլոր հասարակություններում էլ միակ լուծումը անընդհադ նոր գլուխներ ունենալն է, որ ինչքան էլ ուտեն տեղը նորը հայտնվի։dvgray-ի խոսքերից
Եթե զգան, որ բոլոր հայերի գլուխը պիտի ուտեն, որ իրանց դավաճանությունը կարողանան անցկացնեն չեն համաձակվի սկսել, բացառությամբ եթե սեփական գլուխը չունենան ու չգիտակցեն, որ բոլորի դեմ գնալ հնարավոր չի։
Հարցը պարզ է դրված – ՌՈՒՍՆԵՐԸ ԳԱԼԻՍ ԵՆ, ադրբեջանցիք հասկացել էն ու ամեն միջոց կիրառում են, որ այդ գալուց իրենց, գոնէ մի բան մնա, քանի որ դեմը առնել չեն կարող։ Միայն անհասկանալի է, ինչու է պետք որ մենք ինչ որ բան զիճենք, դրա համար ոչ մի հիմքեր մենք չունենք – գալիս են ռուսները,բարով, թող ճանաչեն Արցախը պայմանագիր էլ կկնքենք, զորամիավորումներ տեղակայել Իրանական սահամանի հետ կապված կթողնենք, ինչպես Թուրքիայի սահամանի պատճառով Գյումրիում ենք թողել ու նույնիսկ բոլոր ծախսերն էլ մեր վրա վերցրել։
Մեկ նախադասությամբ – որ ռուսները ուզում են տեղակայել իրենց զորքերը Արցախում բայց չեն ցանկանում վատացնել հարաբերությունները ադրբեջանցիների հետ, ՄԵԶ ԻՆՉ, ինչու մեր գլուխը դրանից պիտի քոր գա ու մենք ադրբեջանցիներին նվերներ տանք՞
Վերջին խմբագրող՝ voter: 15.11.2008, 18:45:
«Հայկական Ժամանակ»ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանը ուրբաթ օրը հանդիպելով Քելբաջարի եւ Լաչինի բնակիչների հետ` հայտարարել էր, որ ոչ ոք չի պատրաստվում վերադարձնել ազատագրված տարածքները, եւ որ այս երկու շրջանները զարգացման գոտի են:
Իսկ խոսելով Մադրիդյան սկզբունքների մասին` Բակո Սահակյանը «Ազատության» ռ/կ-ի հարցազրույցում ըստ էության ասել էր, որ դրանք ԼՂՀ-ի հետ համաձայնեցված չեն: ԼՂՀ նախագահի այս հայտարարությունները տարօրինակ են այնքանով, որ արվում են Մայնդորֆյան հռչակագրի ստորագրումից հետո, որով Սերժ Սարգսյանը հայկական կողմի համաձայնությունը տվեց «Մադրիդյան սկզբունքներին»: Մեր տեղեկություններով, տասնօրյա լռությունից հետո Բակո Սահակյանը ստիպված է եղել նման հայտարարություն անել ղարաբաղցի գեներալների շրջանում բարձրացած ցասումը մեղմելու համար: Գեներալները շատ վատ են ընդունել հռչակագրի ստորագրումը եւ այդ կապակցությամբ ԼՂՀ նախագահի կեցվածքը. այն աստիճան, որ Սահակյանի` ԼՂՀ զորամասեր վերջին այցերի ժամանակ նրան նույնիսկ չեն դիմավորել:
Si vis pacem, para bellum
Շատ կուզեի, որ հանրային հեռուստատեսություն կոչվածը գոնե ձևի համար հարցազրույց վերցներ Բակո Սահակյանից, որ տեսնեինք թե Ղարաբաղի ներկայացուցիչը ինչ կարծիքի է…ՍԵՐԺ ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑԸ ՀԱՆՐԱՅԻՆ ՀԵՌՈՒՍՏԱԸՆԿԵՐՈՒԹՅԱՆԸ
- Պարոն Նախագահ ղարաբաղյան հիմնահարցն այս օրերին քաղաքական գործիչների, վերլուծաբանների, նաեւ լրատվամիջոցների քննարկման թիվ մեկ թեման է: Հնչող տեսակետներն ուսումնասիրելիս տպավորություն է ստեղծվում, թե մենք գնում ենք միակողմանի զիջումների: Արդյո՞ք դա այդպես է:
- Ոչ, իհարկե, ոչ: Ուղղակի Հայաստանում որոշ քաղաքական ուժերի եւ նաեւ գործիչների թվում է, թե ընտրությունները չեն ավարտվել եւ ցանկացած առիթ օգտագործում են շահարկումների համար: Բծախնդրությամբ ուսումնասիրում են թուրք-ադրբեջանական մամուլը, վերլուծություններ, կանխատեսումներ են կատարում, եզրահանգումներ անում եւ այս ճանապարհին նրանց բոլորովին չի հետաքրքրում ոչ Հայաստանի, եւ ոչ էլ Լեռնային Ղարաբաղի պաշտոնական տեսակետները, եւ նույնիսկ այդ նույն թուրք-ադրբեջանական մամուլում հնչող հերքումները: Այստեղ ուղղակի հարց է առաջանում, որ իրենց այդ վերլուծությունների, եզրահանգումների, չարագուշակ կանխատեսումների արդյունքը միշտ նույնն է լինում, այսինքն` զրոյական արդյունք է լինում: Ես տարիների ընթացքում մշտապես ասել եմ եւ հիմա էլ կրկնում եմ, որ Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրը կարող է լուծվել, եթե Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդը իրացնի, կարողանա իրացնել իր ինքնորոշման իրավունքը: Ավելի ճիշտ, ավելի ստույգ ասեմ, եթե Ադրբեջանը ընդունի Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի իրացման հնարավորությունը: Երկրորդ, եթե Լեռնային Ղարաբաղը եւ Հայաստանն ունենան ցամաքային սահման, եթե Լեռնային Ղարաբաղի բնակչությունը ստանա անվտանգության հզոր երաշխիքներ: Շատ պարզ խնդիր է, եւ միայն խելակորույս մարդը կարող է այս ձեւակերպումների մեջ գտնել միայն զիջումներ: Ես, 17-18 տարիների ընթացքում արտահայտվելով Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի մասին, երբեք չեմ օգտագործել միակողմանի զիջում բառակապակցությունը եւ ոչ էլ` զիջում բառը: Փոխզիջում, երեւի թե, այո, բայց զիջում՝ ոչ: Մենք շատ նվիրական ու մեր ժողովրդի համար կարեւոր խնդիր ենք լուծում եւ ուրիշների պես չենք փորձում դիվիդենտներ քաղել տարբեր միջոցառումների կամ ելույթների ժամանակ: Մենք խնդիրը լուծում ենք, այո, ելույթներով, մենք խնդիրը լուծում ենք հանդիպումներով, բանակցություններով, տարբեր եղանակներով եւ մեր նպատակը, նորից եմ կրկնում, խնդրի լուծումն է եւ այդ ճանապարհին ազնիվ ու անկեղծ լինել ինչպես մեր մարտական ընկերների, այնպես էլ` մեր ժողովրդի հետ: Երբեք անիրականանալի բաներ չասել, երբեք չփորձել մոլորության մեջ գցել մարդկանց: Սա է իրականությունը:
- Պարոն Նախագահ, Մայնդորֆյան հռչակագիրը, որ ստորագրեցիք Ձեր ադրբեջանցի, ռուսաստանցի գործընկերների հետ, եւս դարձավ քննադատության թիրախ: Այս կապակցությամբ ի՞նչ կասեք, ո՞րն է խնդիրը:
- Ես չէի էլ կասկածում, որ նաեւ այդ փաստաթուղթը պետք է դառնա քննադատության թիրախ, չնայած այն բանին, որ սա, փաստորեն, միակ փաստաթուղթն է, որտեղ Ադրբեջանն ընդունել է Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծման քաղաքական ճանապարհը: Եթե ընդհանրացնելու լինենք, սկզբում հնչեց մի տեսակետ, որ սխալ էր փաստաթուղթ ստորագրել, որտեղ չկա Լեռնային Ղարաբաղի նախագահի կամ Լեռնային Ղարաբաղի իշխանությունների ստորագրությունը: Ես ուզում եմ եւ այդ քննադատներին, եւ բոլորին հիշեցնել Ազգային Ժողովին եւ մեր ժողովրդին հղած իմ ուղերձի այն հատվածը, որտեղ խոսվում էր Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծման մասին եւ ասվում էր, թե երբ կարող է լուծվել խնդրին. այն ժամանակ, երբ որ մենք կշնորհավորենք Ադրբեջանի Հանրապետության եւ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության նախագահներին կամային որոշման եւ խնդիրը խաղաղ ճանապարհով հանգուցալուծելու համար: Այսինքն` ավելի հստակ ինչպես կարելի է արտահայտվել: Ես կողմնակից եմ, որպեսզի Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը, Լեռնային Ղարաբաղի նախագահը ներգրավվեն բանակցային գործընթացում եւ համարում եմ, որ ամենից արդյունավետ ճանապարհը, երեւի, դա է, բայց Մայնդորֆյան հռչակագիրն որեւէ առնչություն չունի իմ ասած այս մտքի հետ, եւ այն երեք նախագահների կարծիքն է խնդրի լուծման մասին: Հռչակագիրը դա մի հանգրվան չէ, բուն բանակցությունների բաղկացուցիչ մաս չէ: Երեք երկրների նախագահներն ասում են, որ խնդիրը պետք է լուծվի քաղաքական ճանապարհով: Ես ուզում եմ մի քիչ ավելի պարզ բացատրել: Դրանից հետո ես եղել եմ Փարիզում, Եվրամիության կառույցներում, եւ եթե կամ Փարիզում, կամ Բրյուսելում առաջարկվեր մի փաստաթուղթ ստորագրել, որով եւս մենք կհավաստեինք մեր ցանկությունները` խնդրի խաղաղ լուծման համար, ես ի՞նչ պետք է անեի, պետք է ասեի սպասեք Լեռնային Ղարաբաղից մարդ հրավիրեմ: Անտրամաբանական է, չէ՞: Նորից եմ կրկնում, այո, խնդրի լուծման ամենաարդյունավետ ձեւն այն է, որ Լեռնային Ղարաբաղի իշխանությունները դառնան բանակցային կողմ, որպեսզի նրանք մասնակցեն բոլոր բանակցություններին եւ այդպես էլ լինելու է, այլ ճանապարհ ուղղակի չկա: Երկրորդը, որ սկսեցին խոսել, այն է, թե Ադրբեջանը կարող է շահարկել, որովհետեւ փաստաթղթում գրված է, որ խնդիրը կարող է կարգավորվել միջազգային իրավունքի սկզբունքների եւ այդ շրջանակներում ընդունված որոշումների ու փաստաթղթերի հիման վրա: Ակնհայտ է, չէ՞, որ այստեղ խոսքը հիմնարար փաստաթղթերի մասին է, որտեղ պետք է փնտրել Ղարաբաղի խնդրի լուծումը: Սրանք խարտիաներն են, եզրափակիչ ակտն է, բոլոր այն հիմնարար փաստաթղթերը, որոնց շրջանակներում մենք պետք է փնտրենք Ղարաբաղի խնդրի լուծումը: Ասում են` ոչ: Ադրբեջանը սա կարող է հասկանալ իբրեւ ՄԱԿ-ի բանաձեւեր եւ կարող է շահարկել: Հասկանալի է, որ ադրբեջանցիները պետք է շահարկեն, իսկ դուք ինչո՞ւ եք շահարկում: Այսինքն` դուք ադրբեջանցիների հուշարարներն ենք, թե՞ ադրբեջանցիների շահարկումից հաճույք եք ստանում: Ադրբեջանցիները շատ բան կարող են շահարկել: Վերջիվերջո, պետք է հասկանալ, որ այստեղ Սերժ Սարգսյանի խնդիրը չէ, այստեղ Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրն է: Դուք կարող եք սիրել Սերժ Սարգսյանին, կարող եք չսիրել, կարող եք հարգել, կարող եք չհարգել, դա ձեր անձնական գործն է: Կարող եք շարունակել ձեր գործը` ամեն ինչ քննադատելով, բայց պետք է գիտակցել, նորից եմ կրկնում, որ այստեղ Ղարաբաղի խնդիրն է:
- Այնուամենայնիվ ի՞նչ կասեք հիմնահարցի լուծման հնարավոր ժամկետների եւ այդ գործընթացում հասարակության մասնակցության մասին:
- Դժվար է ասել ժամկետների մասին: Երբ ես մշտապես ասում եմ, որ մենք խնդիրը չենք ձգձգելու, դա բնավ չի նշանակում, թե վաղը, մեկ ամիս հետո, երեք ամիս հետո կամ չորս ամիս հետո խնդիրը լուծվելու է: Այո, ես խորապես համոզված եմ, որ մենք չպետք է արհեստականորեն ձգձգենք խնդրի լուծումը, բայց դեռեւս պետք է գանք որոշման, պետք է գանք համաձայնության, որից հետո եւս երկարատեւ գործընթաց պետք է լինի:
Բազմիցս ասել եմ, հիմա էլ կրկնում եմ` այս խնդիրը 1, 2, 3, 131, նույնիսկ 1300 հոգու լուծելու խնդիր չէ: Սա մեր ժողովրդի ամենակենսական խնդիրներից մեկն է, եւ մեր ժողովուրդը պետք է ասի` համաձա՞յն է, արդյոք, այն տարբերակին, որին մենք կգանք բանակցությունների ընթացքում: Բանակցությունների մանրամասների մասին ամեն օր հարցումներ անելը, եւս քաղաքական գործիչների խնդիրն է: Բանակցողների խնդիրն այն է, որպեսզի կարողանան ընդհանուր գծերով հասարակությանը տեղյակ պահել խնդրի լուծման սկզբունքների մասին, իսկ բանակցային մանրամասները պահեն, որովհետեւ բանակցությունները բավականաչափ բարդ եւ նուրբ գործընթաց են, որոնց ընթացքում պետք է կարողանալ լինել ե'ւ զգույշ, ե'ւ նպատակաուղղված: Մեր քաղաքական ուժերն, անպայման, մասնակից են լինելու քննարկումներին: Կարծում եմ, միգուցե, հիմա ժամանակ չէ նույնիսկ այս հարցը քննարկման դնել, բայց որպեսզի այս մի բաժակ ջրում ստեղծված փոթորիկը կարողանանք հանդարտեցնել, ես, երեւի, կհրավիրեմ քաղաքական կուսակցությունների նախագահներին եւ կփորձեմ լսել նրանց հարցադրումները, կփորձեմ պարզել, թե՞ ինչն է նրանց անհանգստացնում: Մենք դեռեւս երկար ճանապարհ ունենք անցնելու: Մենք պետք է կարողանանք բանակցությունների ընթացքում գալ մի որոշման, որում, գոնե, ես համոզված կլինեմ, որ այն բխում է մեր ժողովրդի շահերից, որից հետո հարցը պետք է դնել համաժողովրդական քննարկման, դրանից հետո անհրաժեշտություն կլինի ստորագրել պայմանագիր, դրանից հետո համաձայնագիր եւ այլն, եւ այլն:
Si vis pacem, para bellum
Աղբյուր՝ Ա1+ԱԼԻԵՎԸ ԿԱՐԾՈՒՄ է, ՈՐ ՍԵՐԺ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ ԻՐ ՀԵՏ ՀԱՄԱՁԱՅՆ Է
[18:16] 27 Նոյեմբերի, 2008
Եթե Հայաստանը պահպանի նոյեմբերի 2-ին Մոսկվայում ստորագրված հռչակագրի սկզբունքները, Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը կարող է հեշտությամբ կարգավորվել: Այդ մասին հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը Իտալիա կատարած պաշտոնական այցի ավարտին RAI International հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում:
«Առաջին հերթին, այդ փաստաթուղթը Ադրբեջանը ստորագրել է Հայաստանի եւ ոչ թե Լեռնային Ղարաբաղի հետ: Դա ցույց է տալիս, որ Հայաստանի ղեկավարությունը ընդունում է, որ հակամարտ կողմերը Ադրբեջանն ու Հայաստանն են», - ասել է Ալիեւը` հավելելով. «Նախկինում այդպես չէր: Նախկինում նրանք փորձում էին բոլորին ապացուցել, որ պատերազմը Ադրբեջանի եւ Լեռնային Ղարաբաղի միջեւ է: Սա է հարցի ողջ էությունը: Դա շատ կարեւոր է: Հայաստանի ղեկավարը անձամբ ստորագրեց փաստաթուղթ, որը ցույց է տալիս, թե ովքեր են հակամարտող կողմերը»:
«Երկրորդ, հռչակագրում նշված է, որ հակամարտությունը պետք է կարգավորվի միջազգային նորմերի եւ սկզբունքների հիման վրա: Սա նշանակում է, որ պետք է հարգանքով վերաբերվել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի ընդունած որոշումներին, ըստ որոնց` Հայաստանի զինված ուժերը առանց նախապայմանների պետք է դուրս բերվեն Ադրբեջանի օկուպացված տարածքներից, - շարունակել է Ադրբեջանի նախագահը: - Երրորդ կարեւոր տարրը այն է, որ հակամարտության կարգավորման յուրաքանչյուր փուլը պետք է ուղեկցվի միջազգային երաշխիքներով: Սա նշանակում է, որ հակամարտությունը պետք է կարգավորվի փուլային եղանակով: Մեր դիրքորոշումը այդ է, Հայաստանի դիրքորոշումը խնդրի փաթեթային լուծումն է»:
Նշելով, թե հիշյալ երեք տարրերը նորարարություն են բանակցային գործընթացում, Ալիեւը հավելել է. «Ես ուրախ եմ, որ Հայաստանի ղեկավարությունը իր մեջ համարձակություն գտավ` ստորագրելու այդ հռչակագիրը: Եթե Հայաստանը պահպանի այդ սկզբունքները, հակամարտությունը կարող է հեշտությամբ կարգավորվել»:
Միաժամանակ, նա հայտարարել է, թե Մոսկովյան հռչակագիրը «Ադրբեջանին չի զրկում այդ հակամարտությունը ռազմական ճանապարհով լուծելու իրավունքից, այդ հռչակագրում ոչ մեկը չի կարող պարտավորություն գտնել, որը Ադրբեջանին հետ պահի ռազմական ճանապարհից»:
Իլհամ Ալիեւի պնդմամբ` հռչակագրի այն դրույթը, որտեղ նշվում է հակամարտությունը քաղաքական ճանապարհով լուծելու անհրաժեշտության մասին, չի նշանակում Ադրբեջանին զրկել «հիմնարար իրավունքից». - «Բոլոր միջազգային նորմերի հիման վրա յուրաքանչյուր պետություն ինքնապաշտպանության իրավունք ունի: Ադրբեջանը հայկական ագրեսիայի զոհ է: Այդ ագրեսիայի պատճառով Հայաստանի օկուպացման տակ է գտնվում ոչ միայն Լեռնային Ղարաբաղը, այլեւ Ղարաբաղից դուրս 7 շրջաններ, որտեղ հայերը երբեք չեն բնակվել: Մեր մարդիկ տառապում են դրանից, դրա համար, հույս դնելով քաղաքական լուծման վրա, մենք միաժամանակ միշտ պետք է ցանկացած քայլի դիմելու պատրաստ լինենք, եւ մեր տարածքային ամբողջականությունը վերականգնելու համար ռազմական ճանապարհը երբեք չի բացառվի»:
Ադրբեջանի նախագահը հերքել է այն կարծիքը, որ իր երկիրը արագ տեմպերով սպառազինվում է: Նրա խոսքերով` պաշտպանական ծախսերը ավելանում են, որովհետեւ երկրի բյուջեն ընդհանուր առմամբ ավելանում է: Միաժամանակ, նա հայտարարել է, թե դա պետք է հաշվի առնի եւ Հայաստանը, որը «շարունակում է օկուպացնել ադրբեջանական հողերի մի մասը». - «Նրանք պետք է գիտակցեն, որ մեր միջեւ արդեն չկա նախկին հավասարակշռությունը, եւ չի լինի նաեւ ապագայում: Նրանք պետք է ընդունեն այն իրականությունը, որ Ադրբեջանը ուժեղ պետություն է, որը էլ ավելի կզարգանա: Նրանք պետք է սա հաշվի առնեն իրենց ժողովրդի բարեկեցությունը ապահովելու համար»:
Ինչ վերաբերում է բանակցություններին` Ադրբեջանի նախագահն ասել է, թե այն փաստը, որ դրանք երկու տասնամյակ շարունակվում են, ցույց է տալիս, որ «մեր նպատակը խաղաղ ճանապարհ գտնելն է». - «Ոչ մեկը Կովկասում պատերազմ չի ցանկանում... Բայց, միաժամանակ, մենք չենք կարող հաշտվել ներկայիս իրավիճակի հետ»:
Իլհամ Ալիեւը դժգոհություն է հայտնել Ղարաբաղի հարցում միջազգային հանրության պասիվությունից. - «Միջազգային հանրությունը հակամարտության հարցում անհրաժեշտ դերը չի կատարում: Մենք հույս ունենք, որ այդ խնդրի նկատմամբ ուշադրությունը կավելանա, հատկապես Կովկասի վերջին իրադարձություններից հետո, որոնք ցույց տվեցին, թե որքան փխրուն է խաղաղությունը»:
Նշելով, որ ղարաբաղյան հակամարտության գոտում հրադադարը ապահովում են ոչ թե խաղաղապահները, այլ Ադրբեջանի ու Հայաստանի զորքերը, ինչը խաղաղությունը էլ ավելի փխրուն է դարձնում, Ադրբեջանի նախագահը ամփոփել է. «Կովկասում խաղաղություն հաստատելու համար մենք պետք է գտնենք հակամարտության արագ կարգավորումը»:
«Ազատություն» ռ/կ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ալիևը միշտ էլ պատերազմով սպառնացել է իր հայտարարությունների մեջ։ Իսկ մեր դիվանագիտությունից բոբիկը փոխանակ մտածի, որ պատերազմի սպառնալիքով հայտարարությունը փաստացի պատերազմ հայտարարել է նշանակում, գլուխը կախ հռչակագիր է ստորագրում, ու մեղայականներով հանդես գալիս։ Արա՛, ո՞ր մի խաղաղ կարգավորման կողմնակից է պատերազմով հաթաթա տալիս։ Էդ հաստաքամակը բառացիորեն պատերազմ է հայտարարում իր ամեն մի խոսքի մեջ, մինչև հռչակագիրն էլ հիմա էլ, ի՞նչ խաղաղ կարգավորման մասին է խոսքը։ Ստեղ Ղարաբաղի ժողովրդի մասին որևէ խոսք կա՞։ Ի՞նչ ժողովրդի անվտանգություն, ի՞նչ ծակ հանրաքվե, այ հորթեր, Ադրբեջանը վրաներս մատ է տնկում, պատերազմով սպառնում, ու դեռ մեզ էլ ագրեսիայի մեջ մեղադրում է, ու մենք էլ խաղաղ կարգավորում ե՞նք երգում։Միաժամանակ, նա հայտարարել է, թե Մոսկովյան հռչակագիրը «Ադրբեջանին չի զրկում այդ հակամարտությունը ռազմական ճանապարհով լուծելու իրավունքից, այդ հռչակագրում ոչ մեկը չի կարող պարտավորություն գտնել, որը Ադրբեջանին հետ պահի ռազմական ճանապարհից»:
Կարծում եմ, որ դիվանագիտությունը մտել է տուպիկ, ու եթե նրանց հաստագլուխ պրեզիդենտը պատերազմով է վախեցնում, ապա մենք պիտի հայտարարենք, որ նրանք կստանան պատերազմ քանի պատերազմի մասին են խոսում։ Ու ոչ մի խաղաղ կարգավորման մասին թեմա չկա, քանի Ալիևը մատ է թափ տալիս, ու դեռ մատ թափ կտա, քանի դեռ Հայաստանի իշխանությունը ոչ լեգիտիմ, մորթապաշտ, տուկատ, անգրագետ գյադաների ձեռքին է։
Si vis pacem, para bellum
Պատերազմի սպառնալիքներով հադես եկողը, պատերազմ չի սկսում։
Իսկ Ալիեվի այդ հայտարարությունները, բոլորի համար էլ պարզ է, որ ներքին օգտագործման համար է – ինչպես կարող է Ալիեվը չխոսել ռազմական ճանապարհով հարցի լուծման մասին, եթե ամբողջ նավթադոլլարաները յուրացվում են «արուժյիե նադա դա...» կարգախոսի տակ։
Բա փախստականները, ախքատները ու ընչազուրկները ադրբեջանում կարող են պահանջել ուրիշ բանի վրա ծախսել միլլիարդները։
Իսկ, որ մեր դիվանագետները փոխանակ նման հայտարարություններից միջազգային ասպարեզում օգտուտ քաղելու փոխարեն իրենց խելոքի տեղ են դնում, համաձայն եմ ԷՇՈՒԹՅՈՒՆ է, փաստացի դրանով միայն Ալիեվին են լավություն անում, թողնում են, որ հանգիստ շարունակի իր «ռազմատենչ» հայտարարությունները, քանի որ դրա վրա ուշադրություն դարձնող չկա։
Բայց կարծես թե Արցախցիք սկել են իրենք դա օգտագործել Մասիս Մայիլյանը պնդում է, թե Արցախի դեմ զինված ագրեսիա է պատրաստվում
Ինչքան հասկացա վերջին հայտարարություններից լինի Լավրով-Ռայս, Բրայզայն թե Մանվել Սարգսյանը կամ ԼՀՂ ԱԳՆն, սեղանին դրված է մի պայման, որ ԼՂՀ կարգավիճակը տեղափոխում է երկրորդ պլան ու հիմնաքարը Արցախի ներկա տարածքներում բնակվող ու բնակվել ցանկացողների ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅԱՆ երաշխիքն է։
Ինչպես բազմիցս ասել էի, մենք մեր հնարավորությունը ապացուցելու, որ ունակ ենք բազմազգ ու բազմակրոն, դեմոկրատական երկիր ստեղծելու ՔԱՔՄԵՋ ենք արել, բայց կարող էինք հիմա ապացույց ունենալ, որ այդ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅՈՒՆԸ մենք կարող ենք ապահովվել։
Հիմա վիճակն այնքանով բարդ է մեզ հայերիս համար, որ Ռուսաստանը որոշել է ինքը հանդես գալ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒՅԱՆ ապահովվողի կարգավիճակով ու ցանկանում է Արցախին կարգավիճակից զրկելու հիման վրա հանգստացնի Բաքվին, ռուսական զորքերը ՄԱԿ մանդատի տակ մտցնի տարածք ու հաստատի Մոսկվայից կառավարում, բնակիչների ու վերադարձողների անվտանգությունը ապահովվելու կարգախոսով։ Դա հաջողելու դեպքում, նույնը կկիրառվի Օսեթիայում ու Աբխազիայում իսկ Ռուսաստանը կստանա ՄԱԿից հաստատված ազգերի անվտանգույան միլիցիայի մանդատ։
Հավանականությունը, մեծ է, որ մեր այսօրվ սերժանտները անճարությունից դրան գնալու են, քանի որ լեգիտիմություն ու առավել ևս վստահություն չկա նրանց նկատմամբ, թե նրանք ունակ են անվտանգություն ապահովել Արցախի բնակիչների ու վերադարձողների համար։
Բաքուն հավանաբար վճարել է պահանջում իր կողմից Արցախից հրաժարվելու դիմաց, այն է Ալիեվին թույլ տալ ցմահ պրեզիդենտ լինել։
Սա այն սցենարն է, որ դեռ Ղարաբաղյան շարժման սկզբում քննարկվում էր, Արցախը միացնել Ռուսաստանին որ ոչ Երևանի, ոչ Բաքվի տնորինության տակ չլինի։
Դատելով ռուսոֆոբիայի մեծ տարածումից հայաստանցիների ու ադրբեջանցիների մեջ, այս սցենարը ռուսները փորձում են իրագործել, գումարած միջազգային մանդատներ...
Կասկածում եմ,որ մեծ հավանականությամբ, դա լինելու է - ինքնորոշման իրավունքը դավաճանելու ենք...
Վերջին խմբագրող՝ voter: 05.12.2008, 13:47:
Էսօր տեսա այս թռուցիկներից Արտաքին Գործերի Նախարարության շենքի պատին կպցրած։ԹՌՈՒՑԻԿ. «ԱՂԴԱՄԸ ԻՄ ՀԱՅՐԵՆԻՔՆ Է»
Այս լուսանկարում պատկերվածը թռուցիկ է, որ տարածվել է Երեւանում: Այն ավետում է, որ «Աղդամը իմ հայրենիքն է», եւ Տիգրանակերտ-Աղդամն էլ հայոց մշակութային մայրաքաղաքն է: Հիշեցնենք, որ Աղդամում մի քանի տարի պեղումներ է կատարում հնագիտական արշավախումբը Համլետ Պետրոսյանի ղեկավարությամբ: Պեղումների ընթացքում հայտնաբերվել են եկեղեցի, բերդապարիսպներ եւ այլն: Վերջերս Սերժ Սարգսյանն այցելել է Աղդամ եւ Բակո Սահակյանի հետ ծանոթացել պեղումների արդյունքներին: Հետաքրքիր է, դրանից հետո փոխվել է արդյոք Սերժ Սարգսյանի տեսակետը, թե Աղդամը մեր հայրենիքը չէ:
Si vis pacem, para bellum
ՀՀ ռազմական ծախսերը, ըստ 2009թ-ի բյուջեյի նախագծի, հասնելու են 495 մլն դոլարի, ինչը շուրջ 30 տոկոսով ավելի է, քանց նախորդ տարվա ցուցանիշը: Այս թիվը չի ներառում ֆինանսավորման արտաբյուջետային աղբյուրները և ԼՂՀ ռազմական ծախսերը:
Քա′յլ առաջ, անունն է քո Զինվոր,
Եվ սա է կյանքը նոր, ապրի′ր այն արժանի:
Քա′յլ առաջ, անունն է քո Զինվոր,
Քո ձեռքերում այսօր Երկիրն է հայրենի:
ՀՀ Պետական Բյուջեի մասին օրենքում պաշտպանությանը հատկացվող ծախսերը կազմում են 149,611,982,000.0 դրամ, որն այօրվա փոխարժեքով (308.08) կազմում է 485 մլն դոլար, այսինք տաս միլլիոնով քո գրածից քիչ: Նման կազուսներից խուսափելու համար խորհուրդ է տրվում պետական բյուջեով նախատեսված ծախսերը միշտ ներկայացնել ՀՀ ազգային արժույթով՝ դրամով:ՀՀ ռազմական ծախսերը, ըստ 2009թ-ի բյուջեյի նախագծի, հասնելու են 495 մլն դոլարի, ինչը շուրջ 30 տոկոսով ավելի է, քանց նախորդ տարվա ցուցանիշը: Այս թիվը չի ներառում ֆինանսավորման արտաբյուջետային աղբյուրները և ԼՂՀ ռազմական ծախսերը:
Այսինքն, եթե հիմա մի հատ էլ ժողովուրդը հանրահավաք անի, ապա սպանվածների թիվը 30 տոկոսով շատ է լինելու՞.... 13 մարդ… աստաված տա դոլարի կուրսն ընկնիՀՀ ռազմական ծախսերը, ըստ 2009թ-ի բյուջեյի նախագծի, հասնելու են 495 մլն դոլարի, ինչը շուրջ 30 տոկոսով ավելի է, քանց նախորդ տարվա ցուցանիշը: Այս թիվը չի ներառում ֆինանսավորման արտաբյուջետային աղբյուրները և ԼՂՀ ռազմական ծախսերը:
Ելույթն ամբողջությամբ այստեղ է։ ԼԵՎՈՆ ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ ՀԱՅ ԱԶԳԱՅԻՆ ԿՈՆԳՐԵՍԻ ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՄԱԺՈՂՈՎՈՒՄ © , Ա1+ը copy right ունիԼևոն Տեր–Պետրոսյանը խոսել է ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի մասին
Այսօր կայացել է Հայ Ազգային Կոնգրեսի առաջին համաժողովը, որի ընթացքում ելույթ է ունեցել ՀԱԿ–ի առաջնորդ Լևոն Տեր—Պետրոսյանը։
Իր ելույթի սկզբում նա նշել է, որ ՀԱԿ–ի առաջին համաժողովն անցկացվում է բարդագույն քաղաքական իրավիճակում և համաժողովի խնդիրն է հստակեցնել Համաժողովրդական շարժման ռազմավարությունը։ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը նշել է, որ այսօր Հայաստանի առջև կանգնած են երեք մարտահրավերներ, որոնք են՝ ա. Ղարաբաղյան հակամարտության մոտալուտ հանգուցալուծումը. բ. Միջազգային ֆինանսական ճգնաժամի ազդեցությունը երկրի տնտեսության վրա. գ. Սահմանադրական կարգի և ժողովրդավարական ազատությունների վերականգնման անհրաժեշտությունը։
Անդրադառնալով ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի ներկա փուլին՝ նա, մասնավորապես, նշել է, որ հոկտեմբերի 17 ի հանրահավաքում ունեցած իր ելույթում նա տվել է ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացի ներկա փուլի հանգամանալից գնահատականը, որը, ելույթին հաջորդած զարգացումների լույսի ներքո, ոչ միայն չի փոխվել, այլև ավելի է ամրապնդվել։
Այդ զարգացումներից նա հատուկ առանձնացրել է Մոսկովյան հռչագիրը և մանրամասն անդրադարձել դրան.
«Ադրբեջանի և Հայաստանի նախագահների համաձայնությամբ, վերջնականապես ամրագրեց երկու կարևորագույն սկզբունք. ա. Ղարաբաղյան կարգավորման հիմքում ընկած է լինելու Մադրիդյան առաջարկը. բ. Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը չի մասնակցելու կարգավորման գործընթացին։ Մի երրորդ կարևոր սկզբունք էլ հաստատվել է թուրքական դիվանագիտության կողմից, որի համաձայն՝ Ղարաբաղյան հակամարտությունը և հայ–թուրքական հարաբերությունները կարգավորվելու են փաթեթով, ինչի մասին վերջերս պաշտոնապես հայտարարեց Թուրքիայի արտաքին գործերի նախարար Ալի Բաբաջանը։ Սրանք շրջադարձային, կարելի է ասել, կարգավորման գործընթացին նոր որակ հաղորդող սկզբունքներ են, ուստի արժե մեկառմեկ անդրադառնալ դրանց։
ա. Մադրիդյան առաջարկը, որը Մինսկի խմբի համանախագահության կողմից պաշտոնապես հակամարտող կողմերին է ներկայացվել 2007 թ. նոյեմբերի 29 ին, այսպես կոչված, Պրագյան գործընթացի արգասիքն է։ Թեև Հայաստանի ներկա վարչակազմը, նախորդի նման, ինչ որ խորհրդավորություն է ուզում ստեղծել կարգավորման այդ ծրագրի շուրջ, սակայն Մադրիդյան սկզբունքներն, ըստ էության, այլ բան չեն, քան այն, ինչ ես տասը կետով ներկայացրել եմ հոկտեմբերի 17 ի ելույթում։ Պատահական չէ, որ թեև այդ ելույթից հետո արդեն անցել է երկու ամիս, բայց իշխանության ոչ մի ներկայացուցիչ դեռևս չի հերքել նշված կետերը։ Սակայն սա չէ էականը, այլ այն առանձնահատուկ հանգամանքը, որ ստորագրելով Մոսկովյան հռչակագիրը, Սերժ Սարգսյանը պաշտոնապես իր համաձայնությունն է տվել Մադրիդյան առաջարկին՝ հրաժարվելով նախորդ վարչակազմի «սկզբունքորեն համաձայն ենք» հերթապահ խուսափողական պատասխանից եւ որոշակիություն մտցնելով Հայաստանի դիրքորոշման մեջ։ Նկատի ունենալով, որ Մադրիդյան առաջարկը պաշտոնապես ընդունել է նաև Ադրբեջանը, նշանակում է՝ Հայաստանն այլևս նահանջի տեղ չունի, և Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացն այսուհետև զարգանալու է Մոսկովյան հռչակագրի գծած հունով։
բ. Կարգավորման գործընթացից Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դուրս մնալու հանգամանքը կարեւորվում է, առաջին հերթին, հենց այս տեսակետից։ Որովհետև եթե Ղարաբաղը պահպանած լիներ ԵԱՀԿ ի 1994 թ. Բուդապեշտյան գագաթնաժողովում ձեռք բերած հակամարտության լիիրավ կողմի իր կարգավիճակը, ապա, անկախ Հայաստանի և Ադրբեջանի կամքից, այսօր հնարավորություն կունենար մերժել Մադրիդյան առաջարկը, ինչպես ժամանակին մերժել է կարգավորման, այսպես կոչված, «Փաթեթային» և «Փուլային» տարբերակները։ Այսինքն, հայկական կողմը, փաստորեն, կորցրել է կարգավորման գործընթացում երկու սուբյեկտով հանդես գալու եւ մանեւ¬րելու հնարավորություն ունենալու առավելությունը, չխոսած այլեւս այն մասին, որ կարգավորման գործընթացից Լեռնային Ղարաբաղի դուրսմղումը ծաղրի է վերածել նրա ինքնորոշման իրավունքը։ Այս ամենը տեղի է ունեցել, առաջին հերթին, Ռոբերտ Քոչարյանի, Վարդան Օսկանյանի և Արկադի Ղուկասյանի մեղքով։ Մոսկովյան հռչակագիրը սոսկ ամրագրել և իրավականորեն վավերացրել է նրանց «պատմական ձեռքբերումը», և Հայաստանի ու Ղարաբաղի ներկայիս իշխանությունները ստիպված են հաշտվել այդ տխրահռչակ անձնավորությունների թողած խայտառակ ժառանգության հետ։ Անշրջելի է, արդյո՞ք, այս իրականությունը։ Դժբախտաբար՝ այո՛, քանի որ, ինչպես ասում են, բանը բանից անցել կամ գնացքը մեկնել է։ Իզուր չէ, որ այս ամենը նկատի ունենալով, դեռեւս անցյալ տարվա հոկտեմբերի 26 ի ելույթում ես ահազանգել էի. «Անհրաժեշտ է վերադառնալ Ղարաբաղի հարցի կարգավորման նախկին ձևաչափին, որում Ղարաբաղը ներկայացված էր որպես հակամարտության լիիրավ կողմ։ Հասկանալի է, որ դա անհնար է պատկերացնել Սերժ Սարգսյանի նախագահ ընտրվելու պարագայում, որը նույնպես ղարաբաղցի լինելով, Քոչարյանի նման հավակնելու է բանակցություններում ներկայացնել նաև Ղարաբաղյան կողմը»։
Իրավիճակը, թերևս այլ կլիներ, եթե թեկուզ այդ ահազանգից հետո Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ղեկավարությունը հայտարարեր, որ Հայաստանի իշխանություններին զրկում է իր անունից խոսելու իրավունքից։ Նման բան չարվեց, և այսուհետև էլ չի արվելու, քանի որ Ղարաբաղի ղեկավարությունը, բազմաթիվ պարտավորություններով կապված լինելով Հայաստանի ավազակապետական վարչախմբի պարագլուխների հետ, համարձակություն չի ունենալու հակադրվել նրանց կամքին։ Մի՞թե ձեզ չի զարմացնում այն, որ ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանը, տեղի անտեղի տրտնջալով կարգավորման գործընթացից Ղարաբաղի դուրս մնալու առթիվ, այդպես էլ չի կատարում այդ տարրական հայտարարությունը։ Թեեւ արդեն դժվար է ասել, թե այդ ուշացած քայլը որքանով կնպաստի վիճակի շտկմանը։
գ. Անդրադառնալով Ղարաբաղյան հակամարտությունը և հայ–թուրքական հարաբերությունները փաթեթով կարգավորելու ուրվագծվող սկզբունքին, ապա գործնական քաղաքականության և մեթոդաբանության առումով, դա, թերևս, իրատեսական մոտեցում է։ Որովհետև միանգամայն ակնհայտ է, որ քանի դեռ Ղարաբաղի հարցը լուծված չէ, հայ–թուրքական հարաբերությունները չեն կարգավորվելու և հայ–թուրքական սահմանը չի բացվելու։ Սակայն մեթոդաբանական այդ սկզբունքի իրականացումը կախված է նրանից, թե որքան անկողմնակալ և կառուցողական կլինի Թուրքիայի դիրքորոշումը Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում՝ մասնավորապես Ադրբեջանի վրա ազդեցություն գործելու և նրան փոխզիջման տրամադրելու առումով։ Հայ–թուրքական հարաբերությունների կարգավորման համատեքստում թուրքա¬կան կողմն, ակնհայտորեն, նկատի ունի նաև Ցեղասպանության հարցով հայ եւ թուրք պատմաբանների համատեղ հանձնաժողովի ստեղծումը։ Մոռացված այս գաղափարը, որն անզգուշաբար քաղաքական օրակարգ մտավ Սերժ Սարգսյանի թեթև ձեռքով, կարող է լուրջ և անհարկի խոչընդոտներ հարուցել ինչպես Ղարաբաղյան հակամարտության, այնպես էլ հայ–թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործում, քանի որ ակնհայտ է, որ մի կողմից՝ Թուրքիան չի հրաժարվելու այդպիսի հանձնաժողով ստեղծելու սևեռուն մտադրությունից, մյուս կողմից՝ Սարգսյանը, ամենամեծ ցանկության դեպքում անգամ, հասարակական կարծիքի ճնշման տակ, չի կարողա¬նալու դրականորեն արձագանքել այդ մտադրությանը»։
Tert.am
Հայեր, այնքան հիմար դրություն է, որ Տեր–Պետրոսյանը քննադատելով հանդերձ այս ողջ խաշլաման Ղարաբաղի հարցում, չի կարողանում կոշտ հայտարարություն տալ՝ ասելով որ ինքը ըդդիմության անունից կտրականապես դեմ է մայնֆորդյան հռչակագրին ու առհասարակ Սերժի քայլերին։ Բավարարվում ենք միայն հետմահու մեկնաբանություններ լսելով, ու օղորմաթաս խմելով։ Դե Ռուսաստանի ֆորպոստն ենք, թե իշխանությունով, թե ընդդիմությունով հանդերձ։ Իսկ ճիշտը կլիներ, եթե Հայաստանի ընդդիմությունը հռչակագրից հետո այնուամենայնիվ հանրահավաքվեր ու անհամաձայնության հայտարարություն աներ, այդ դեպքում գոնե մանևրելու տեղ կմնար, եթե իհարկե ինչ–ինչ պարագաներում գալիք տարուն Հայաստանում նոր ընտրություններ լինեին, մինչև Ղարաբաղի հարցի «լուծվելը» ու եվրոռուսական բանակին ներխուժումը, մարդ ես էլի։
Si vis pacem, para bellum
Ամենավիրավորականը այս ամենի մեջ այն է որ Ղարաբաղը հենց ղարաբաղցին է ծախում (չեմ վախենում այդ բառն օգտագործելուց)…Հենց ղարաբաղցին էլ Ղարաբաղի ժողովրդի ձեռքից վերցրեց նրա ինքնորոշման իրավունքը…էսօր Ղարաբաղին իսկի հարցնող էլ չկա ինչ ես ուզում, ոչ էլ ձեն են հանում…հիմա որ ելնենք ցույց անենք, կասեն "հող եք ուզում" .... ու ճիշտ էլ կասենԵլույթն ամբողջությամբ այստեղ է։ ԼԵՎՈՆ ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ ՀԱՅ ԱԶԳԱՅԻՆ ԿՈՆԳՐԵՍԻ ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՄԱԺՈՂՈՎՈՒՄ © , Ա1+ը copy right ունի
Հայեր, այնքան հիմար դրություն է, որ Տեր–Պետրոսյանը քննադատելով հանդերձ այս ողջ խաշլաման Ղարաբաղի հարցում, չի կարողանում կոշտ հայտարարություն տալ՝ ասելով որ ինքը ըդդիմության անունից կտրականապես դեմ է մայնֆորդյան հռչակագրին ու առհասարակ Սերժի քայլերին։ Բավարարվում ենք միայն հետմահու մեկնաբանություններ լսելով, ու օղորմաթաս խմելով։ Դե Ռուսաստանի ֆորպոստն ենք, թե իշխանությունով, թե ընդդիմությունով հանդերձ։ Իսկ ճիշտը կլիներ, եթե Հայաստանի ընդդիմությունը հռչակագրից հետո այնուամենայնիվ հանրահավաքվեր ու անհամաձայնության հայտարարություն աներ, այդ դեպքում գոնե մանևրելու տեղ կմնար, եթե իհարկե ինչ–ինչ պարագաներում գալիք տարուն Հայաստանում նոր ընտրություններ լինեին, մինչև Ղարաբաղի հարցի «լուծվելը» ու եվրոռուսական բանակին ներխուժումը, մարդ ես էլի։
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ