Հայկօ-ի խոսքերից
Նման համաձայնությունը կարող է դառնալ խանգարող, բայց ոչ վճռորոշ հանգամանք: Չնայած՝ այդպիսի բանի գոյությունն ինքնին աբսուրդ կլինի: Սկզբունքորեն պարզապես չի կարող նման համաձայնություն գոյություն ունենալ: Իսկ գրածդ վերջին նախադասությունը ընդհանրապես ուտոպիայի բնագավառից է: Տեսականորեն՝ ճիշտ գաղափար է, բան չունեմ ասելու, բայց գործնականում... Գործնականում Հայաստանը ձայնազուրկ է, խամաճիկ. բոլոր թելերը Ռուսաստանի ձեռքում են: Դու պատկերացնու՞մ ես, որ հանկարծ մի օր Սերժ Սարգսյանը Հայլուրի ուղիղ եթերով հայտարարի, որ ՀՀ-ն աջակցում է եղբայրական չեչեն ժողովրդին իրենք արդարացի ու սուրբ պայքարում՝ ընդդեմ ռուս զավթիչների: Զավեշտ է, չէ՞:
Համաձայն չեմ՝ այն իմաստով, ինչ որ դու ես գրել: Իսկ դու, եթե չեմ սխալվում, ԱՄՆ-ի «պղտոր ջուր» ասելով հասկանում ես կրկին պատերազմ: Պատերազմը (ավելին՝ ցանկացած անհանգստությունը) այսօր ոչ մի տնտեսապես հզոր երկրի ձեռնտու չէ: Հարց լուծելու բազմաթիվ այլ լծակներ կան, ու ԱՄՆ-ն հաջողությամբ օգտվում է դրանցից՝ պատերազմական քաղաքականություն կիրառելով միայն ամենածայրահեղ դեպքում, երբ մնացած բոլոր միջոցները սպառված են (Իրաքում, օրինակ): Ավելին՝ նման երկրների շահերին հակառակ է ոչ միայն այն, որ իրենք պատերազմեն, այլ նաև ցանկացած թեժ իրադրություն գոնե իրենց ազդեցության տակ գտնվող տարածաշրջաններում: Կարծում ես՝ ԱՄՆ-ն սիրով ու գուրգուրանքո՞վ է նայում Իսրայել-պաղեստինյան կոնֆլիկտին: Բնավ ոչ: Կամ երազու՞մ է Իրաքում զորք պահել: Իհարկե՝ ոչ: ԱՄՆ-ին շատ ավելի ձեռնտու կինի, եթե նույն Իսրայելը այս պահին ոչ մի ուրիշ «գլխացավանք» չունենա՝ Իրանին ավելի լիարժեք հակակշիռ դառնալու համար (թե չէ՝ Պաղեստին, Գազա, Հոլանյան բարձունքներ, Լիբանան, Հզբոլլա, Եգիպտոս, տո եսիմինչ...), իսկ իրաքցիները իրենց նավթը ոչ թե M4-ի հրացանափողի տակ տան ԱՄՆ-ին, այլ կամավոր՝ իրենք ամերիկամետ նախագահի ցանկությամբ: Նույնն է Ղարաբաղի, Հայաստանի ու Ադրբեջանի դեպքը:
Լրիվ նույն բանը չի կարող եղած լինել: Անգամ անկախության առաջին տարիները կարող են դրախտ թվալ այն բանի հետ համեմատած, ինչ կարող է լինել: Դու հիշիր, թե քանի կարևորագույն օբյեկտ է դրանից հետո ծախվել ռուսներին:
Իրանը խիստ մեծ տրամաչափի խաղացող է հիմա տարածաշրջանում ու կարող է է՛լ ավելի մեծ դառնալ (Ռուսաստանին հավասար), եթե թոթափի այսօրվա կրոնական պարտադրանքներն ու «դեմոկրատականացվի»: Քրդական հարցը Իրանը, բնականաբար, օգտագործում է ոչ թե հանուն քրդերի, այլ ընդդեմ Թուրքիայի: Ամեն դեպքում՝ Հայաստանի համար Իրանի աջակցությունը ստանալը անչափ կարևոր է հիմա:
երևի էլի խուճուճ եմ գրել ու լրիվ ուրիշ տպավորություն էն թողել մտքերս։ Չնայած համոզված եմ, որ ԱՄՆի ազդեցության տակ անցնելու մասին ես չեմ գրել ու առավել ևս Ղարաբաղի կամ Հայաստանի բնակչության ձայնի ՀԵՆՑ վճռորոշ լինելու մասին եմ համոզում։ Իմ ասածը նրանում է, որ այդ ձայները ՔԻՉ են ավելին է պետք։
Մեջբերել
Էջանիշներ