Չնայած Իլհամ Ալիևը ամեն օր խոստանում է, որ կհարձակվի Ղարաբաղի վրա, խոսքի և գործի միջև կա, ինչպես գիտեք, որոշակի տարածություն։ Միանգամայն բացառել պատերազմը, իհարկե, հնարավոր չէ, կարելի է բացատրել, թե ինչու պատերազմ սկսելու սպառնալիքները առայժմ չեն իրականանում։
Նախ՝ Ադրբեջանի ներկայիս ղեկավարը չգիտի, թե ինչի մասին է խոսում, նախորդ պատերազմի ժամանակ նա ոչ միայն ռազմաճակատին մոտիկ չէր եկել, այլև ընդհանրապես իր երկրում չէր։ Եվ դա ունիվերսալ օրինաչափություն է։ Հայերի մեջ էլ շատ-շատ են մարդիկ, որոնք օրուգիշեր հայրենասիրության և ազգային մտածողության դասեր են տալիս, սակայն այն պահին, երբ Հայաստանին ռեալ վտանգ էր սպառնում, երբ մեր երկրի վիճակը ծանր էր, կամ ծլկել էին այստեղից (էս հիմա «սփյուռքահայ են փախնում»), կամ էլ այնպիսի մի ծակ էին մտել, որտեղից նրանց հնարավոր չէր հանել։
Այդպես էլ Ալիևը. «բառային մակարդակով» նրա մոտ շատ լավ է ստացվում տարածքային ամբողջականությունը վերականգնելու բլից-կրիգը։ Բայց այդ հարձակումը սկսելուց առաջ նա, իհարկե, լուրջ կմտածի։ Նույնիսկ մի կողմ թողնելով արտաքին գործոնները՝ կարելի է արձանագրել, որ դա Ադրբեջանի ղեկավարի զուտ անձնական, կլանային շահերին այս պահին, համենայնդեպս, հակասում է։
Ասում են, Քոչարյանի ունեցվածքը կազմում է 4 միլիարդ դոլար (ինչը, ի դեպ, ինձ չափազանցություն է թվում՝ «խեղճուկրակ» 1 միլիարդից ավելի նա, կարծում եմ, չունի)։ Բայց եթե, ենթադրենք, Քոչարյանը 4 միլիարդ է «դզել», ապա Ալիևը՝ 24, որովհետև Հայաստանում ավելի քիչ բան կա թալանելու, քան նավթային Ադրբեջանում։ Ի՞նչ եք կարծում, Իլհամը առանց հիմնավոր պատճառների կվտանգի՞ իր ունեցվածքը, իր շվայտ կյանքը հանուն մի արկածախնդրության, որի ելքն ավելի քան մշուշոտ է։
Որ կողմից էլ նայես, Ադրբեջանի վերնախավին ներկայիս իրավիճակը նույնքան ձեռնտու է, որքան նրանց հայկական «գործընկերներին»։
Առավոտ օրաթերթ
---------- Ավելացվել է՝ 11:34 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 11:32 ----------
Այնպես է ստացվել, որ ղարաբաղյան բանակցությունների հետ այս կամ այն չափով կապված ցանկացած իրադարձության վերաբերյալ Հայաստանի և Ղարաբաղի ժողովուրդը տեղեկատվություն է ստանում կամ ադրբեջանական աղբյուրներից, կամ հայ պաշտոնյաների կիսատ-պռատ հարցազրույցներից։
Այսինքն՝ իրականամ ոչ մի տեղեկատվություն էլ չի ստանում, որովհետև ադրբեջանական աղբյուրներին վստահել չի կարելի, հայ պաշտոնյաների ասածներն էլ ավելի շատ գավառական նշանդրեքի թամադայի արտասանած կենացներ են հիշեցնում։
Եվ այնուամենայնիվ, ղարաբաղյան բանակցություններում մենք մի կարևոր խնդիր ունենք լուծելու։ Նախ՝ պիտի ճշտենք, թե ինչի ենք ձգտում հասնել։ Քանի դեռ նպատակի հարցում միասնական դիրքորոշում չկա, այդ նպատակին հասնելուն ուղղված ջանքերը միասնական լինել չեն կարող։ Բա չիմանա՞նք ազգովի հանուն ինչի ենք պայքարում։ Պայքարում ենք, որ վեց շրջանները վերադարձնենք և Ղարաբաղը Լաչինի հետ միասին դարձնենք անկախ պետությո՞ւն, պայքարում ենք հանուն ստատուս-քվոյի պահպանմա՞ն, թե՞ պայքարում ենք, որ Ղարաբաղը դառնա անկախ պետություն՝ ներկայիս փաստացի սահմաններով։
Երևի արդեն ժամանակն է, որ Սերժ Սարգսյանը ժողովրդի հետ խոսի այս թեմայով։ Հանկարծ հետո այնպես չստացվի, որ հերոսական ջանքերի գնով հասնենք արդյունքի ու պարզենք, որ ամենևին էլ դա չէր մեր ուզածը։
chi.am
Մեջբերել
բայց լավ կլիներ որ իրականանար…
voter-ի խոսքերից
Էջանիշներ