Լիլիթ ջան, չվախենալով, որ հնարավոր է իմ գրառմանն ասես «տասը», չվախենալով օֆտոպ կոչվող սարսափելի որակումից, չվախենալով անգամ ծիծաղելի երևալ իմ «հնոտությամբ», ուզում եմ իմ լսած մի դեպքի (իրական) մասին պատմել.Գալաթեա-ի խոսքերից
Մեր գյուղացի մեկը, որն արդեն շուտվանից չկա, պատմում էր, որ ինքը մի օր սարից գալիս այնքան էր նայել-լսել ծիծեռնակների թռիչք-դայլայլին, որ հանկարծ նկատել էր, որ շատ ուշ է, փորձել էր արագ -արագ տուն գնալ, բայց շատ շուտ մթնել էր, հեռվում գայլերի ոռնոց էր լսվել, և երբ արդեն ահռելի սարսափով լսել էր մոտեցող ոտնաձայներ, սկսել եր հեծկլտալ (թռսխոտալ՝ այդպես էր արտահայտում իր վիճակն ինքը): Սակայն ոտնաձայնը համագյուղացի ձիավորներինն էր:
-Ձայնները լսեցի, բայց վախս չեր անցնում: Նրանք ինձ ճանաչեցին, բայց վախս չեր անցնում: Նրանցից մեկը բարձրացրեց ինձ, նստեցրեց ձիու վրա՝ իր դեմը, բայց վախս չեր անցնում: Բայց երբ նա շինելի փեշը վրա բերեց նրանով ծածկեց ինձ, վախս անցավ…
Լիլիթ ջան, կուզենայի շինելովս ծածկել քեզ, իմ փոքրիկ վախեցած տղա
Մեջբերել
Էջանիշներ