Կարոտ բառի ֆրանսերենը չկա...(անտիպ մտքեր)

[Գալաթեա]

Կադրերն իրար են հաջորդում կայծակնային արագությամբ:
Կադրերումս հայտնվելուդ հաճախականությունը մոտենում է մինիմումին:
Բայց միևնույն է`կադրերն ընդհանուր պատկերի մեջ ամբողջանալիս` դու ես ստացվում:
Մոնտաժի մասնագետ չեմ:
Չեմ կարողանում կադրերդ դուրս շպրտեմ:
Առանց լավ իմանալու էլ` չեմ անի:
Ցանկացած գործ պետք է լավ անել:
Դիլետանտության դեմ սրբազան պայքարս վաղուց ու անդառնալի է հայտարարված:

Любить - так любить
Стрелать - так стрелять..

[dvgray]

Դիլետանտության դեմ սրբազան պայքարս վաղուց ու անդառնալի է հայտարարված:

Любить - так любить
..

Այ սա լրիվ ուրիշ բան

[Գալաթեա]

Այ սա լրիվ ուրիշ բան

[impression]

Կադրերն իրար են հաջորդում կայծակնային արագությամբ:
Կադրերումս հայտնվելուդ հաճախականությունը մոտենում է մինիմումին:
Բայց միևնույն է`կադրերն ընդհանուր պատկերի մեջ ամբողջանալիս` դու ես ստացվում:
Մոնտաժի մասնագետ չեմ:
Չեմ կարողանում կադրերդ դուրս շպրտեմ:
Առանց լավ իմանալու էլ` չեմ անի:
Ցանկացած գործ պետք է լավ անել:
Դիլետանտության դեմ սրբազան պայքարս վաղուց ու անդառնալի է հայտարարված:

Любить - так любить
Стрелать - так стрелять..

Փախեք, փրկվեք
Լիլ, գոնե կրակելուց լա՞վ ես, սաղիս վարի չտաս էլի

[Գալաթեա]

Փախեք, փրկվեք
Լիլ, գոնե կրակելուց լա՞վ ես, սաղիս վարի չտաս էլի

Դե Լիլ..վատ եմ տեսնում, գիտես, բայց դու ձեն կտաս` քո կողմը կրակելուց մաքսիմալ զգույշ կլինեմ

[Գալաթեա]

Իր համար աղջիկ էր:
Ծնվել էր մի օր` ծնողների` կամ անուշադրության կամ բարի ցանկության շնորհիվ: Չգիտեր, չէր հարցրել երբեք:
Մասնագիտությամբ էական չի ինչ էր, հոգու կանչով` փրկարար:
Ում հասնում` փրկում էր: Ինքնակամ: Խնդրանքով: Պարտադրանքով: Կապ չուներ: Բայց գրեթե միշտ` բարձր որակ էր ապահովում:
Հետո կյանքի մի ժամանակաշրջանում սկսեց պատշգամբի դեր տանել` ազատ, մաքուր օդ շնչել ցանկացողների համար: Դա էլ էր լավ ստացվում: Խելոք տանում էր բոլորին: Մտածում էր` դե հիմա օդ է, թող շնչեն: Գուցե դա իրենց պետք է:
Շվեյցար էլ աշխատեց: Ում համար կարողանում էր` դուռ էր բացում: Մեկ-մեկ էլ` ոտքով: Նայած դուռ: Նայած` ով էր այդ դռան հետևում:
Ժպտալ էր սիրում: Քչերն էին նկատում, որ աչքերի շուրջն արդեն կնճիռներ են հայտնվել: Բայց վատ չէր զգում դրանից: Կարդացել էր մի տեղ, որ բարի մարդկանց մոտ կնճիռներն աչքերի շուրջն են հայտնվում, իսկ չարերի մոտ` շուրթերի շուրջը: Ուրախ էր, որ ինքը բարի է:
Կար ժամանակ, երբ սիրում էր փողոցով քայլելիս ծխել: Բարձր երգում էլ էր մեկ-մեկ` անցորդների “էս աննորմա՞լն ով էր” մակնիշի հայացքի տակ: Դիտմամբ էր անում: Ուսումնասիրում էր մարդկանց վրա թողած ազդեցությունն ու մտքում պահում: Ինչ-որ տեղ իր հոգում անծանոթ մարդկանց ժպիտների հավաքածու էր ստեղծել: Ինչպես էլ լիներ` այդ հավաքածուն գրեթե ամեն օր համալրվում էր նոր ժպիտով: Գոնե մեկով:
Ու երբ լրիվ էր միայնակ ու թախծոտ լինում` նայում էր իր այդ հոգու ժպիտներին ու ինքն էլ էր նրանց ժպտում: Ջերմացնում էին:

Իր համար սովորական աղջիկ էր:
Փրկարարի կարիք ուներ:
Մաքուր օդով պատշգամբի:
Բաց դռների:

Օտարների ժպիտներից ջերմացած հոգով:
Այդ նույն հոգու տարօրինակ քաղցր թթվահամով:

[Ribelle]

Փշաքաղվեցի

շատ լավ ես գրում

[Երվանդ]

Հա հզորա

[Երկնային]

Լիլ…
ինչպես միշտ…

[dvgray]

Ու երբ լրիվ էր միայնակ ու թախծոտ լինում` նայում էր իր այդ հոգու ժպիտներին ու ինքն էլ էր նրանց ժպտում: Ջերմացնում էին:

Մի ժպիտ էլ ավելացնեմ են լիքը ժպիտներին, որ ունես:
Հուսով եմ երբեք պետք չի գա:

Հ.Գ. … մի հատ ել էլի ՝ էլի էլի

[impression]

Թե ինչի եք տենց ծանր տարել Լիլի էս վերջին գրածը, Ե՛ր, Նյու՛տ, ուրախացե՛ք: Լիլը ծանր հրետանուց անցել ա պարսատիկի

[Գալաթեա]

Մի քանի րոպե....
Իմ գիտակցությանը վաղուց արդեն հատուկ մշուշի ներքո` մի քանի րոպե ժպիտ ու ցավ..
Ժպիտս շատերն են տեսնում..
Երանի...
Չէ...իրականում չեմ ուզում..
Մի հասկացեք ոչ մի բան..
Բոլորի պես` ուզում եմ չհասկացված լինելուց կայֆ բռնել.....միթոմ, էլի..

Մենության բանաձև եմ ուզում մշակել, որ Մարկեսի "Հարյուր Տարուն" տա անցնի...
Գժության տեսություն, որի մասին Դոստոևսկին կերազեր իր խելամիտ "Իդիոտով" ...
Իրականության բացահայտում, որի դեդուկտիվ մեթոդների ճշտությունը ֆրանսիական բեղերով Պուարոն կանաչաթույր նախանձով կհայտարարեր ալամ աշխարհին...
Սատկած առնետներ եմ ուզում տեսնել աստիճանավանդակիս վրա, որոնց արնածոր դիակիկների խղճահարույց տեսքից Քամյուն կհրաժարվեր էքսիստենցիալիզմի ամենավառ իր նվաճումներից..
Հոսող ժամացույց եմ ուզում կոմպիս ուղիղ կողքը, որը եթե մեծն Սյուրռեալիստը տեսներ` կխնդրեր, որ իր "Հանճարի Մասին Գիրքը" մակուլատուրայի տեսքով հանձնեն համապատասխան վայրեր..
Մոնային եմ ուզում նկարել, որ ապացուցեմ, որ խորհրդավոր ծամածռությունը ժպիտ չէ...
Ուզում եմ էս պահին դրսում հաչացող շները դադարեն իրենց չաթը...որովհետև էս նեղ մաջալին իրենց չաթլախ հավեսն ունեցող չկա...

Իրականում մի բան եմ միայն ուզում...բայց դա արդեն գաղտնիք է..

[Գալաթեա]

Ինչու՞ չեմ կարողանում ասել այն ամենն, ինչ էությունս պատառոտելով դուրս է հորդում:
Ախր ես ե՞րբ եմ բառապաշարից խեղճացել:
Ինչու՞ եմ դառնում մանկան պես անպաշտպան: Ես...
Ինչու՞` հասկանալով, որ միկրովայրկյան ես տևելու, ամեն անգամ կորցնում եմ այդ միկրովայրկյանը:
Աշխարհը փոքրանում, դառնում է մի մոնիտորաչափ:
Ապացուցման կարիք չունեցող աքսիոմը, որ ինձնից բաժանող տարածությունն արդեն պարսեկներով է հաշվվում՝ վերածվում է խղճուկ, խախուտ թեորեմի ու շոշափելի ներկայությանդ ահագնացող զգացումից անընդհատ ուզում եմ հետ նայել:
Թիթեղի վրա թափվող անձրևի կաթիլների ձայնից ֆիզիկական ցավ եմ զգում: Եթե հիմա ամպրոպ գոռա, երևի կմեռնեմ: Գոռար` ստուգեի:
Իսկ բառերը երբեք չեն հերիքում:
Լավ..
Բառեր չկան...աշխարհում էլ բառեր չկան..

Սիրտս ոնց որ քերիչով անցկացրած լինեն...ամենամանր ծակերով ... սրտի պյուրե:
Ու դեռ աշխատում է...
Ժպտում ես, չէ՞: Ժպտա.. Սիրտս էլի կբռունցքվի, եթե ժպտաս:
Լավ կքնես..

[Գալաթեա]

Ափի քարին նստած եմ:
Փորձեցի գետի ամենավարար մասը գտնել, որ ջրի աղմուկը մնացած ամեն ինչը խլացնի:
Գտա: Լավ էր:
Աչքերս փակ են:
Չէ, անձրև չի...ջուրն է իմ սպասածից վարար..բայց միևնույն է ավելի հետ չեմ նստի: Թող ջրի կաթիլները շարունակեն դեմքիս ցայտել դիմացս ընկած մեծ քարին զարնվելով:
Մեդիտացիայիս ինքնաբուխ սեանսը կարծես թե հաջողվում է:
Չոր մատերիալիզմի զգացումը աստիճանաբար ընկրկում է: Այդպես որ գնա, մեջքի վրա էլ կընկնի...
Քամելեոնի պես գույնս փոխում եմ...բնական կամուֆլյաժ...թոշնած խոտագույն: Հիմա որ մեկը մոտենա, երևի չեմ երևա:
Աչքերս բացեցի վախեցած...չէ...դեռ կամ..
Աշուն է: Ու անկասկած ցուրտ:
Տեսնես ինչու չեմ մրսում..
Հռետորական հարց էր, լավ:

[Գալաթեա]

Կանգնածս տեղից մինչ հորիզոն ընկած թվացյալ անհաղթահարելի հեռուն երեք քայլի խնդիր է: Կհասնեմ:
Փոքրիկ սեղանի թզաչափ անվերջությունը անհնարին է դարձնում ցանկացած կոնտակտ: Ցանկացած:
Եթե փողոցում քայլերս փորձեմ հարմարեցնել սրտիս զարկերի ռիթմին` Վիետնամում բեկորային ու ոչ միայն վնասվածք ստացած լինելուս համոզվածությունն ինձ տեսնողներին չի լքի այդ օրը:
Կարմիր գույնը դադարել է սազել:
Դադարել եմ հաճույքի ցավը զգալ: Միայն հակառակը:
Չմտածելու միակ քիչ թե շատ էժան ու որակով միջոցն այլևս անզոր է:
Անդունդի մոտ լինելու ահագնացող զգացումից վախենում եմ ներքև նայել: Հանկարծ կարող է ուժ գտնեմ հետ կանգնելու: Չի կարելի: Ազատ անկում: Անդունդի հատակին ջարդուփշուր լինող հոգուս ձայնին վաղուց արդեն ծանոթ եմ: Չեմ շփոթի: Միայն չգիտեմ քանի բեկոր կստացվի: Ամեն անգամ տարբեր է:
Անձրևի հոտ կգա բեկորներից: