Կարոտ բառի ֆրանսերենը չկա...(անտիպ մտքեր)

[Գալաթեա]

Ութ:

[Գալաթեա]

Մտածում էի՝ "ուժարանը" տեսնես ինչ ա, հետո հիշեցի, որ կապիտանի ուսադիրներով ընկերուհուս ընկերուհին էդ ատամնաբուժարանում էր աշխատում..
Ատամնաբ-ի լույսերը չէին վառվում։

Ափսոս...ես էլ արդեն երևակայությանս էի զոռ տալիս, թե ինչ կարելի է անել ուժարաններում..

Յասամանից հոտ չեր գալիս։ Իսկ ես էնքան էի ուզում զգայի էդ գժվեցնող հոտը..մեքենայի անվերջ հոսքին, անիվների ձանձրալի պտույտին անընդհատ հետևող, փողոցի մեջտեղում շարված յասամանները կորցրել էին իրենց բույրը..

Անձրևի տված ժպիտն ու խենթությունը վերջակետվեց տունդարձի ճանապարհին պատահած ավտովթարում։
Ըստ ամենայնի՝ հինգից տասը րոպե առաջ էր եղել..դիմացիս նստարանին տեղավորված տղամարդը ողնաշարի կոտրվածք ստանալու վրա էր՝ էնքան էր ծռվել դեպի լուսամուտը..մենակ տեսնի՝ ոնց են ցխվել, արյուն ֆշշումա թե չէ, սարսափից աղճատված աչքեր կան, թե ոչ...

Չնայեցի...գլուխս էլ չթեքեցի..մենակ մի բան էի մտածում։ Ինչ կլիներ, եթե 10 րոպե շուտ էդտեղ լինեի։
Ֆշշացող արյու՞նս կփնտրեր մեկը՝ հետևը ճղելով, որ քիթը հասնի պատուհանին, թե՞ վախից անիմաստ դարձած հայացքս։

Կան վայրկյաններ, երբ ամեն ինչ որոշում են րոպեները ու դա կարող է ժամեր տևել...ով էր ասել, չեմ հիշում..

Չեմ կարողանում քնել, ջան, ներիր որ ստեցի..ուզում էի հանգիստ լինեիր։
Սիրում եմ քեզ մի տեսակ։

[Գալաթեա]

Հոգնած եմ: Վաղը նոր շաբաթ ա սկսվելու, իսկ ես հոգնած սատկում եմ:
Լավ օր էր:

30 րոպե` սպանության համար:
7 րոպե` հաղթանակի:

Հայացք, որին դիմանալու համար պետք ա կույր լինել:
Սառած ձեռքեր, որոնց սառնությունը ցրտի հետ կապ չունի:
Հաճույքի ցավն ու ցավի հաճույքը..դեռ կհանդիպես այս տողերին..

Կյանքի դիրիժորին մեկ-մեկ սխալ նոտաներն են դեմ տալիս:
Բայց իրա հեչ պետքը չի..ինքնամոռաց թևերը թափ ա տալիս...Կապ չունի` դիմացը գեղեցկություն են կերտում, թե բռնաբարում են էդ գեղեցկությունը..ինքն ու իր փայտիկը: Ու նույնիսկ չգիտես` ժպտում է դա անելուց, թե ծամածռվում: Մեջքով ա մարդը:

Բրավո, մաեստրո, բրավո...ծափ-ծափ..բայց լավ չի, որ մոտդ ամենալավը ռեքվիեմն ա ստացվում ..

Հոգնած եմ..

[Գալաթեա]

Եսայնացում:

Ես մատներս եմ:
Դողում եմ: Նյարդայնությունից պռճոկվում եմ: Արնահոսում եմ: Ջերմությունդ եմ զգում:

Ես մտքերս եմ:
Խառն եմ: Անխարիսխ եմ: Բանտված եմ: Աննկարագրելի ազատ եմ:

Ես վերքերս եմ:
Սպիացել եմ: Բայց կամ: Չբացեք: Սեփական մաշկից կտոր պոկելով փակել կտամ:

Ես սիրտս եմ:
Հարված...հարված...հարված...ձեռքերիդ տաք ավազում, շուրթերիդ կյանքում, հայացքիդ բարության մեջ..

Ես հոգիս եմ:
Կորել եմ: Կամ էլ չկամ: Ճշգրիտ տեղադրությունս պարզելու համար պետք է դադարեմ փնտրյալ լինել:

***

Ես նորից հավաքում եմ մասնիկներս:
Սիրտս կարող ես պահել:

[El Tango]

Շատ հաճելի եք գրում։ Սիրով ձեզ եմ նվիրում կարոտի ևս երկու մարգարտահատիկ։

Կեսգիշերային
Լիալուսին հետ իմ կարոտն արթնացավ,
Հպվեց իմ շուրթերին, ապա
Ուղղվեց դեպի վեր, շատ վեր...
Լուսնահետք արահետով սլացավ դեպի քեզ
Ու հպվելով քո շուրթերին ինձ արթնացրեց Քո մեջ...
28 ապրիլի. 2009 թ. երևան

[Գալաթեա]

Շնորհակալ եմ, Padshi Angel

[Գալաթեա]

Փոքրիկ, գինեբույր բույսը կարող է դառնալ երջանկության գրավական։ Իհարկե, եթե հավատում ես հեքիաթների։

Բոլոր ճանապարհները Փարիզ են տանում..

Երկու օր..մեկ պատ ու կիլոմետրի հեռավորություն..

Երկինքն էնքան ներքև էր..լռության մեջ զնգոց կար..փշաքաղեցնող..ափսոս աստղերը չտեսա։ Կարելի էր նոր համաստեղություն ստեղծել, ձեռքով..

Եվ սառույցե այն ամրոցում նրա կրակը չի մարած..

[Գալաթեա]

Ճանապարհային


Չեմ սիրում էդ անտեր հասարակական տրանսպորտը, հո զոռով չի..
Ու ընդհանրապես, ցանկացած վայր, որ լի է 5-ից ավելի հայով։

Նստել եմ ձախ պատուհանի մոտ։
Կողքս նստել են ու իրանց կենցաղի մանրիկ-մանրիկ հարցերի շուրջը դեցիբելները մինչև 124 կոխցրած խոսում է հայկական ավանդական մի զույգ։ Առանց դադարի։ Առանց շունչ առնելու։

Ոմն Սուրիկի բաջանաղից հասան մինչև ադնակլասնիկիի համար նկարվելու պոզաները որոշելը։

Մարշուտկայի վարորդը հանգիստ քշում էր, մեկ էլ մի հիվանդ ...-ի տղա, էն նրանցից, որ՝ "քշածդ տեղն ուր պիտի լինի է, այ աբիժնիկ", այսահար շիզոֆրենիկի պես թաթը սիգնալին կլեյած քշեց կողքներովս..ընդ որում առանց նախորօք լուսարձակները թարթելու։

Վարորդի ռեակցիան տեղն էր, հասցրեց աջ քաշի։ Իրավիճակից ելնելով՝ բավականին փափուկ։

Մեկ էլ կողքիս կենցաղայինը, պզպզիկ ձենով՝
- էս ինչ վատ ա քշում էս շոֆեռը, յախք..

Հերոսի կոչում ա հասնում, որ ձեն չհանեցի..

Զզվում եմ հասարակական տրանսպորտից..
Ավտո եմ ուզում

[Գալաթեա]

Катастрофически тебя не хватает мне...

[Եկվոր]

Ճանապարհային




Հերոսի կոչում ա հասնում, որ ձեն չհանեցի..

Նման դեպքերում ես հերոսաբար ձեն եմ հանում

[Գալաթեա]

Եվս մի փակված էջ։
Ընդ որում փակված՝ առանց ինձ զգուշացնելու։
Ընկերություն, հարգանք, սեր, հոգատարություն..
Օրակարգը կրել է շոշափելի փոփոխություն։ Վերը նշված հասկացությունները դառել են զիբիլ։
Օրակարգում տեղ են գտել ու հաստատվել շփումներ բարձր մակարդակի վրա։
Տարբեր բարձրության զանգակատներից իրագործվում են թքելու պրոցեսներ մարդկանց նվիրվածության ու սրտացավության վրա։

Կորցրած ժամանա՞կ..
Անտեղի վատնած սի՞րտ..
Տրորած ժպիտնե՞ր..

Չէ..դաս...հերթական դաս։

Ոչ մի ափսոսանք...

[Գալաթեա]

Կանաչ կետն իմ խնդրանքով էլի դարձավ մոխրագույն ու քիչ առաջվա էլեկտրականացումը շարունակվում է զարկերակվել մարմնովս մեկ։ Դանդաղ ու թուլացնող։
Դու ինձ..
Սպանում ես..

...

Փոշոտ քաղաքի երկնքից ցեխանձրև է գալիս։
Մեղեդային տղաները ժպտում են հին ծանոթի պես։
Լատինագետը կարծում է, որ ես պետք է զբաղվեմ գիտությամբ։

...

Մատներիցս հոտդ եմ առնում։
Իլյուզիայի իրական ուժից վախենալով՝ չեմ շրջվում։
Եթե հաշվեմ բոլոր այն տեղերը, ուր դու ես, ուր ես եմ քեզ նկարում, ստիպված եմ լինելու քեզ բաժանել բեկորների։ Բազմաթիվ։

Որոնցից յուրաքանչյուրում, միևնույն է, եռալու է սիրտդ։

Պատահական անցորդի ժպիտում։
Արևից ցավող աչքերումս։
Ներքին դողից չհանգստացող մատներումս։
Սիրված ստեղծագործության նոտաներում։
Յասամանի խելագարեցնող բուրմունքի մեջ։

...

Կան շատ վայրեր ու պահեր, որտեղ ու երբ ես ուրախ եմ։
Բայց...

Չէ...տաք շշունջը նախընտելի է տառերից։

[Եկվոր]

«Բութ մատ» նվիրեցի և անմիջապես մտքովս անցավ, որ լավ կլիներ ունենայինք «բութ մատերի» սանդղակ, ասենք, հինգ բալանոց…
Ես առավելագույնը կդնեի

[Գալաթեա]

Ինչ դժվար ա տանը նստելը..
Պետք ա գնայի..ջանդամ թե չի ցավում։ Գրող չէր կպնի։

Հարևանուհուս բերած յասամանի փնջի մի ճյուղը ներկրեցի սենյակս..հոտը դեռ չի ընկել..

Ներկրեցի առանց ռաստամոժկի, առանց մաքսատուրքերի։
Չէ, ֆսյո տակի պետք ա գործի գնայի։

Սու՞րճ։ Հա, մի հատ էլ։

Ցավս կիսող կա։ Կան։
Մնում ա սուրճս կիսող ճարեմ։

[Lion]

Գալաթեա ջան - քո թույլտվությամբ մի քանի խոսք ամենաառաջին պատմվածքի մասին...

Դուրս շատ եկավ ոճը, անակնկալ անցումները, սյուժեն, հոգեբանական ֆոնը: Չգիտեմ, ես չհասկացա թե չէ - բայց պատմվածքի 2 մասերի մեջ կապ չտեսա... Ինչ կասե՞ս: