հոգիս երգում է երգեր, երգեր որ այնպես թափանցիկ են, որ տեսնում եմ ամեն ինչ, ամեն, ամեն ինչ նրանց միջից, այն ամենն ինչ փոխում է մեր կյանքը մեկ վարկյանում, այն ամեն վատը, որ մարդիկ փորձում են ծածկել՝ օրեցոր ամանչելով այդ ամենից. Եվ ահա մարդկության արատներին եմ հետևում իմ թափանցիկ երգերի թափանցիկ վարագույրի ետևից...և պատկերներ են հառնում աչքերիս առաջ, պատկերներ ու տեսարաններ,որ ոչ գույն ունեն.ոչ էլ ձև, քանզի տխրությունը թափանցիկ է աշնան քամու նման, որ չարաճճի խաղում է խոտերում ու խառնում է մազերս, ու ես զգում եմ ինչ-որ մեկի մի անծանոթ ու անհայտ ուժի համբույն աչքերիս, և աչքերս բացում եմ ու նայում աշխարհին, որ այնպես դատարկ է թվում, ոչինչ իր տեղում չէ չնայաց, որ ինչ-որ մեկն ինձ անհայտ կերպ ստեղծել է այս անհասկանալի հարմոնիան ու իդեալականությունն այն ամենի ինչ կատարվում է մեզ հետ ու մեր շրջապատում: Դու էլ գիտես,որ թակարդն ենք ընկել աշխարհի ձեռքին ու նրա, ով իբր հորինել է այս թղթե երազը: Եվ ահա աչքերիս առաջ պայթում են մեկը մյուսի ետևից երազներն ինչպես օճարե պղպջակներ,որ ոչինչ չեն նշանակում, այլ ընդամենը քիմիական ռեակցիայի արդյունք են. մի վարկյան են ընդամենն ապրում ու վերանում այս աշխարհից՝ չթողնելով ոչինչ իրենց հետևից: Կան երազանքներ,որ հենց այդպես էլ ծնվում ու մահանում են: Այս աշխարհն էլ ինչ-վոր մեկի խենթ երազն է և միայն մեկ աչքի թարթումով կարող է այն վերացնել, այ այսպես էլ սպասում ենք՝ ապրելով հազարամյակներ, թե երբ է այդ մեկը հոգնելու այս խաղից ու ազատ արդ;ակելու մեր ի ծնե ազատ ու միևնույն ժամանակ շղթայված հոգիները.. և ահա այսպես միլիոնավոր հարցեր են ծագում ներսումս ամեն վարկյան ու չեմ կարող պատասխաններ գտնել, չեմ կարողանում հասկանալ աշխարհն ու հետևաբար չեմ հասկանում ինձ քանզի ես էլ այս աշխարհի մի փոքրիկ շատ փոքրիկ մասնիկն եմ քո պես ,սիրելիս. Անհայտություն.... որքան ծանր է քո տված ցավը, որքան դժվար է հասկանալ քեզ, հետաքրքրությամբ բզկտում ես մեզ, ասես քեզ համար փորցադաշտ լինենք... Հերիք է՜՜՜ Բավական է! գոռում եմ ես, բավ է! էլ չեմ ուզում, ու պատառոտում եմ մաշկս ատամներով, ինչպես սոված գայլը ձմռանը, պատառոտում եմ մարմինս որ ազատ արձակեմ ներսումս անհույս բանտարկված հոգիս... իսկ այն... այն նայում է աչքերիս մեջ հայելուց, նայում է ինձ իմ իսկ աչքերով, իմ իսկ հայացքով, այնպես աղերսող որ... չէ ոչինչ.... արդեն ոչինչ, փակվում են աչքերս ու հոգիս, հոգնելով պատեպատ բախվելուց, քաշվում է մի անկյուն ու ... ու լռում ... ոչինչ չունի էլ ասելու կամ էլ այնքան բաներ ունի ասելու այնքան բողոք որ ժամանակն ուղակի չի բավականացնի, այնուամենայնիվ ասել էլ արդեն անիմաստ է, չէ որ մենք գիտենք մեր անթիվ-անհամար հարցերին այսօր պատասխան չենք գտնելու ու թողնում ենք այդ գորցն էլ մեր ժառանգներին... այսպես եղել է միշտ...այսպես է այսօր... ու այսպես կլինի մինչև վերջ... վերջ? իսկ վերջն ինչ է? ...

9 Օգոստոս, 2004