Ինձ թվում է մի քիչ խառնվել է ընդունված հասկացությունները իրար:
Կործում եմ քննակման մասնակիցները հիմնականում խառնում են տարբեր հասկացությունների իրար որոնք են Բարոյական նորմերը և Սկզբունքները:
Բարոյական նորմերի պահանջներն են հենց չդավաճանելն, չստորանալն և այլն:
Իսկ սկզբունքները դա այն տրամաբանական կառուցվախ սխեմայի/սիստեմայի առանցքային կետերն են, որոնք ընտրել ենք մենք ինքներս: Հասարակությունը թույլատրում է նաև չունենալ ոչ մի Սկզբունք, ու դա պախարակելի արարք չի:
Օրինակ ես իմ սկղբունքներին դավաճանած կլինեմ, եթե իմ կնոջը ստիպեմ նստել տանը ու չաշխատել կամ հասարակության մեջ անկախ ինձանից առանձին հանդես գալու իրավունքի վրա բռնանամ: Նույն նաև երեխա/երեխաների հանդեպ՛ Եթե երեխան զրկվի ազատորեն իր կարծիքը արտահայտելու իրավունքից: Կյանքում պատահել է որ ես ինքս ոտնաձգություն եմ կատարել իմ այդ սկզբունքների վրա: Բայց գիտակցել եմ որ սծալը ես եմ ու ես եմ խնդրել ներողություն, անկախ նրանից որ օրինակ երեխան եղել է հինգ տարեկան:

Նույնը աշխատանքի վերաբերյալ: Մարդը եղել է ինժերներ, բայց այժմ աշխատում է տաքսու վարորդ: Եթե ինժեներ եղած ժամանակ նա ասում էր որ չի կատարի ավելի ցածր սոցիալական սանդղակում եղած աշխատանք, ապա նրա մոտ փոխվալ է հավանաբար սկզբունքների համակարգը: Դա ստիպել է կյանքը, և դա նորմալ է, եթե մարդը երկարաատև պայքարել է իր սկզբունքը պահելու համար, և կյանքը նրան համոզել է, որ ուրիշ ճար չկա:
Սակայն այդ համակարգի բիզնես դարձնելն է ինձ թվում է աննորմալ, նաև անբարո:

Հարցը ուրեմն սկզբունքների մասին է: Իսկ դավաճանությունև և նման անբարոյական արարքների հանդեպ համոզված եմ որ ոչ մի նորմալ մտածող մարդկ դա չի արդարացնի, առավել ևս եթե դա կաարվել է հենց իր հանդեպ: Այնպես որ այստեղ առանձնապես քնարկելու բան էլ չկա: