Մարկիզ քեզ չ՞ի քվում ,որ սկզբունքայնությունը այն չի ,որ քեզ ոչ արժանի գործի անցնես, այլ այն , որ քեզ արժանի գործի մեջ ընկերոջդ չծախես , որ առաջ գնաս կամ մնաս գործի: Այդպիսի այլընտրանքի առաջ կյանքը շատ է կանգնեցնում , անկախ երկրում տիրող վիճակից: Այն ուսում առած մարդիկ , որ այմ իրենց ոչ արժանի գործ են անում , սկզբունքային որոշում են կայացրել/ ոչ բոլորը իհարկե/: Անձամբ ես, մի այլանդակ հիմնարկից դուրս եմ եկել, որտեղ բոլորը իրար երեսի ժպտում էին , հետն էլ տակը փորում, իսկ ղեկավարությունը ոչ միայն նպաստում էր , այլև պահանջում: