Երեխա ջան, ուզենք թե չուզենք, մշտապես լինելու ա խոսքի ազատության սահմանափակում, որովհետև դրա անհրաժեշտությունը կա: Որովհետև եթե խոսքի ազատություն ասելով հասկանում ենք մտքին եկածը ասելը, ապա դա բերում ա լիքը տգեղ ու տհաճ երևույթների:
Օրինակ, 24 տարեկան տղաներ, ընկերներ: Առաջին Անգամ Սերգոն գնում ա Համոյի տուն՝ իր մտերիմ ընկերոջ: Համոյի քույրը բերում է սուրճ: Սերգոն Համոյի քրոջ դուրս գալուց հետո ասում է իր մտքին եկածը.
- Քուրդ էս ի՞նչ ծիտ էր, ուզում եմ հետը քնեմ:
Սրան հաջորդում ա արդեն գործողության ազատություն. Համոն ջարդում է Սերգոյի գլուխը:
Ծայրահե՞ղ օրինակ էր: Ոչ այնքան, ավելի ծայրահեղներն էլ կարելի է մտածել: ՓՈխարենը օգնում է հասկանալ, որ միշտ էլ կան դեպքեր, երբ մտքիդ եկածը չպետք է ասես: Օրինակս եղած քննարկումների որևէ դրվագի անալոգ չէր, այլ ընդամենը օրինակ՝ ասելիքս ցույց տալու համար:
Մեջբերել
Էջանիշներ