«Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ

[Tig]

Նախ շնորհակալություն պատասխանների համար: Հիմա եթե հետաքրքիր է իմ տեսակետներն ասեմ այս հարցերի վերաբերյալ:

Tig ջան, իսկապես շնորհակալ եմ հարցերիդ համար, ես դրանք տեղին ու իմաստալից եմ գտնում:
Կսկսեմ վերջից: Նախ ասեմ, որ ճիշտ ես նկատել հավիտենական կյանքի բացատրությունն ինչքան էլ փորձենք ներկայացնել, միևնունն է էլի ասելու տեղ կա: Բայց հետ չեմ կանգնում: Կգրեմ թեզեր, որոնք արծարծելու կարիք ունեն:
1) Հավիտենական կյանքը՝ դա Միակ և Ճշմարիտ Աստծուն ճանաչելն է անձնապես: Նրա հետ կենդանի հաղորդակցություն ունենալ:

Այս հարցում համարյա համամիտ եմ քեզ հետ: Իմ պատկերացմամբ հավիտենական կյանքը աշխարհի, տիեզերքի, մարդու, ինքդ քո, մի խոսքով գություն ունեցող ամեն ինչի միջոցով Արարչի ճանաչման անընդհատ ընթացքն է: Նրա տարբեր որակների, ձևերի, դրսևորումների բացահայտումը և այդ ամենի արտահայտումը քո մեջ և քո միջոցով... Եվ այս ամենը իրականացվում է բազմաթիվ կյանքերով: Տարբեր աշխարհներում, թե տարաբնույթ նյութական, թե բազմաբնույթ հոգևոր աշխարհներում...

2) Փրկվել ընդհանրապես նշանակում է՝ ինչ-որ մեկ վտանգից անձի ազատագրումը: Օրինակ՝ մեկի կյանքը պահպանվում է, ազատվում է ավտովթարից՝ ասում ենք այդ անձը փրկվեց: Հաջորդը, մեկին ազատում են գերությունից՝ ասում ենք նա փրկվեց: Պարզ օրինակներ եմ բերում հարթակ պատրաստելու հոգևոր բացատրությանս համար: Մարդն Աստծուն մերժելու պատճառով դառել է չարի գերին և դատապարտված դժոխքում իր հատուցումն ստանալու: Մարդ կարիք ունի փրկվելու մեղքի և սատանայի գերությունից, և դրանց հետևանքից՝ դժոխքից: Բայց «Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ Իր Միածին Որդին տվեց, որպեսզի ամեն Նրան հավատացող չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» ( Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 3: 16 ) : Աստված փրկության համար մեկ պայամն և չափանիշ (եթե կարելի է այդպես ասել) է դրել՝ հավատալ Տեր Հիսուս Քրիստոսին, որպես մարդացած Աստված, և ընդունել Նրան քո Փրկիչը ու խնդրել Նրան այդ մասին:

Այստեղ հարցը իմ համար այնքան էլ պարզ չի ինչպես որ դու ես ներկայացնում: "Փրկվել դժողքից" արտահայտությունը իմ համար աբսուրդ է: Ես ավելի հակված եմ "փրկվել ներսդ կրծող չարից" արտահայտությանը: Եթե դու չես ազատվում քո ներսի բացսական կուտակումներից, ապա ոչ մի դրախտ՝ պարգևի տեսքով, կամ ոչ մի դժոխք՝ պատժի տեսքով, չի կարող քեզ փոխել: Եվ զուտ դժողքի վախից դրդված "առաքինի" կյանքով ապրելը փրկություն չեմ համարում: Ըստ կրոնների մեծամասնության վախն է առաջնորդում մարդուն բացսական արարքներից և երևույթներից զերծ մնալու համար: Բայց իմ համար դա աբսուրդ է: Վախը բացսական որակ է, որից պետք է ազատվել: Եվ դրանից ազատվելու գործում կրոնը օգնելու փոխարեն հակառակն է անում, այն խորացնում է: Իմ կարծիքով փրկվելու համար նախ և առաջ պիտի ազատվել բոլոր վախերից: Չկա առավել վատ պատիժ վատ արարքի համար, քան սեփական խիղճը: Չկա մարդ որը բացարձակորեն զուրկ է դրանից: Խիղճը հնարավոր է քնեցնել, բայց ոչ սպանել: Իսկ նյութական մարմնի մահից հետո մարդու հոգում խիղճը ամենագերակա տեղում է գտնվում... Մնացած եզրակացությունը թողնում եմ ընթերցողին...

3) Ըստ իս, հավատալ նշանակում է վստահել և հնազանդվել: Ավելի բացատրեմ միտքս: Հավատալն սկսվում է լսելուց: Երբ Աստծո Խոսքը հասնում է քո գիտակցությանը: Դա տեղի է ունենում տարբեր կերպերով՝ լինի Հիսուսի մասին ֆիլմ տեսնելով, Ավետարանի խոսքը լսելով, Աստծուն հավատացողների կյանքը տեսնելով ու նրանց քարոզները լսելով, և ինձ անհայտ կերպերով նաև: Հաջորդ կետն է գնահատելը: Լսելով դու սկսում ես գնահատել, արդյոք, քո լսածը դրական է, թե բացասական, այսինքն ճիշտ է, թե սուտ: Եթե դրական ես գնահատում՝ ճիշտ, ըստ քո գնահատածի անցնում ես երրորդ կետին՝ կիրառականին, վստահել և հնազանդվել լսածիդ: Այդ պահից սկսվում է կյանքդ արտացոլել Ավետարանի Ճշմարտությունը՝ Աստծո Խոսքը:
Tig ջան, ինչքանով օգտակար եղա, չգիտեմ, բայց իմացածիս և փորձիս չափով փորձեցի պատասխանել հարցերիդ:

Իսկ հավատալը... Այս հարցը ամենապարզն է: Բայց մեր մարդկային հասարակությունում աբսուրդի աստիճանի բարդացվում է: Դու հավատում ես Աստծու դրսևորմանը Հիսուսի միջոցով, շատ բարի: Մյուսը հավատում է Աստծու դրսևորմանը բնության, տիեզերքի, կամ ինչու չէ կովի կամ մրջյունի միջոցով, էլի շատ բարի: Ամեն մեկն ունի Աստծուն ընկալման իր մակարդակն ու ձևը: Եվ սխալ է դրանք հակասության մեջ դնել և մեկս մյուսին պարտադրել իր ձևի ճշմարտացիության մեջ, քանի որ բոլոր ձևերն էլ միաժամանակ և կատարյալ են և թերի: Կատարյալ են այն առումով, որ բավարարում են այդ ձևով առաջնորդվողին, և անկատար են այն պատճառով, որ հակասություն են առաջացնում մյուսների մոտ: Բայց ինչպես ասվում է՝ Սիրեք միմյանց և հարգեք դիմացինների ընկալումներն ու արտահայտչաձևերը...