«Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ

[Sambitbaba]

Բերեմ հնարավոր տարբերակները
1. Ադամի արտաքսման 622թվին ծնվեց Ենոքը, ապրեց 365տարի և 987թ. համբարձվեց, այդ ընթացքում գրեց իր ավետարանը: Այս ավետարանը որպես ժառանգություն փոխադրվում էր անդրանիկ զավակներին և այսպես հասավ Նոյին: Նոյը տապան մտնելիս հետը վերցնում է այդ գրերը, որ կարդա: Նույն օրենքով գրերը ժառանգեցին անդրանիկները(կրճատումներով գրեմ) Սեմին, Եբերին և հասնում է Աբրահամին: Նա հետը ման է տալիս այդ գրերը (պատկերացրեք այն օրերի մագաղաթերը) ամբողջ Միջագետքով, Պաղեստինով, անապատներով հասնուն է Եգիպտոս և նորից հետ, մինչև ծնվում է Իսահակը, հետո նրա երկու որդիները՝ Եսավն ու Հակոբը: Վերջինս փախնում է եղբորից և գրերն էլ հետն է վերցնում և Երկար տարիներ ապրում է օտարության մեջ : Այնտեղից էլ է (աներոջից) փախնում, չմոռանալով գրերը հետը վերցնի: Ծնվում են նրա 12 երեխաները : Ասեմ որ այս բոլր ժամանակահատվածը և հետագա ընթացքը քոչվոր կյանք են վարել, կռիվների և վտանգների մեջ մինչև հասել են Եգիպտոս: 300 տարի դաժան ստրկության տարիներին պահպանել են այդ գրերը , բայց այս անգամ մեզ անհայտ պայմաններով այդ գրերը արդեն Մովսեսին են հասել, իսկ մնացածը պարզ է արդեն:
2.Ադամից հետո մինչև ջրհեղեղ կազմում է 1666 տարի և այդ ժամանակահատվածում այնքան էր զարգացել քաղաքակրթյունը , որ գրեթե բոլոն ունեին այդ գրերը: Ջրհեղեղից հետո վերը նշված պայմաններով հասել է մինչև Մովսես:
3. Այլ մոլորակայիններն են օգնել:

հ.գ.
դուք ի՞նչ կարծիք ունեք,

1. Դե, Ջրհեղեղի այն կողմից Նոյի օգնությամբ այս կողմը գիրքն անցկացնելու մասին ես արդեն ասել եմ:

2. Աստվածաշունչը կազմվելուց նրա մեջ թողնվել են մինիմալ տեղեկություններ Ենոքի գրքից, չնայած երևում է, որ թե առաքյալները և թե ինքը՝ Քրիստոս, շատ ավելի են տեղյակ եղել այդ գրքին: Գրքի բոլոր օրինակները կորած են համարվել մինչև տասնութերորդ դարը, երբ այն հայտնաբերել են եթովպիական Աստվածաշնչի մեջ: Իսկ վերջերս էլ, եթե չեմ սխալվում, նրա նոր օրինակներ են հայտնաբերել Քումրանում և Նագ Համմադիում գտած բազում ձեռագրերի մեջ:
Հ.Գ. Եթե հետաքրքրում է այս թեման, կառաջարկեի կարդալ Էլիզաբեթ Քլեր Պրոֆիտի "Անկյալ Հրեշտակները և չարի աղբյուրները" գիրքը: Մարդը հատուկ այդ թեմայով է զբաղվել տարիներ և ինձանից շատ ավելի լիարժան կպատասխանի քեզ հետաքրքրող հարցերին:

3. Այլմոլորակայինները շուտով կապացուցեն ասածիս ճշմարտությունը:

[Sambitbaba]

Տեր Հիսուսն ասում էր. « Եթե գամ, արդյոք հավատք կգտնե՞մ»
Երևի այս և նման տիպի մոլրություններն են պատծառ դառնալու մարդուն հավատքից գցելու:
Տերն ասում է. «Զգո՛ւյշ եղեք», «Ձեր անձերին զգուշությո՛ւն արեք», «Շատ մոլորեցնողներ պիտի գան», «Քննեցեք հոգիները, արդյոք Աստծո՞ւց են» «դիվային ուսմունքներ» և շատ ու շատ նման բաներ, այնպես որ սիրելի եղբայրներս և քուրերս(որ եկեղեցուն էլ պատկանեք) , զգո՛ւշ եղեք և ուշադիր:

Սիրելի Հովարս, իսկ ի՞նչ, եթե արդեն եկել է, իսկ դու՝ չես հավատում… Ինչպե՞ս պետք է նա գա, որպեսզի դու հավատաս. որոտ ու կայծակո՞վ:

Հա, մի բան էլ: Այդ որ ասում ես, որ քննենք… Իսկ դու՝ քննե՞լ ես: Ինչպե՞ս: Վերևում թվարկած այդ շաբլոններն իրար կողքի շարելո՞վ:

Որքա՞ն կարելի է միևնույն բանը կրկնել: Միևնույն բառերով: Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե քսանվեց տարի մեկ գիրք ես կարդացել ընդամենը: Ինչ է, ուրիշ բառեր, ուրիշ տեղեկություններ չկա՞ն:Մի նեղացիր, խնդրում եմ, բայց մի՞թե չես տեսնում, որ ժամանակները փոխվել են, որ մարդ այդ քո սերտած շաբլոնները գրվելու ժամանակաշրջանից շատ ու շատ առաջ է գնացել և այդ խոսքերը նրան այնքան էլ չեն համոզում: Մի՞թե չես տեսնում, որ այսօրվա մարդուն ավելի լայնածավալ և ավելի համոզիչ Աստված է հարկավոր: Այսինքն, այնպիսին, ինչպիսին Աստված կա իրականում. Ամենակալ և Ամենազոր, առանց սահմանափակումների, առանց թշնամիների:

[Moonwalker]

Սիրելի Հովարս, իսկ ի՞նչ, եթե արդեն եկել է, իսկ դու՝ չես հավատում… Ինչպե՞ս պետք է նա գա, որպեսզի դու հավատաս. որոտ ու կայծակո՞վ:

Այո, «այդ օրերի նեղութիւնից անմիջապէս յետոյ, արեգակը պիտի խաւարի, եւ լուսինը իր լոյսը չպիտի տայ, եւ աստղերը երկնքից պիտի ընկնեն, ու երկնքի զօրութիւններ պիտի շարժուեն։ Եւ ապա երկնքի վրայ մարդու Որդու նշանը պիտի երեւայ, ու այդ ժամանակ երկրի բոլոր ազգերը լացուկոծ պիտի անեն եւ պիտի տեսնեն մարդու Որդուն, որ գալիս է երկնքի ամպերի վրայով՝ զօրութեամբ եւ բազում փառքով։» Մատթեոս 24: 29-31

Կներես, բայց պիտի ասեմ: Եղած-չեղած 60 տարվա չափ պատմություն էլ չունեցող, կասկածելիորեն անորոշ հեղինակով (ավելի շուտ դրա բացակայությամբ) գիրքը չէ, որ պիտի ինձ «համոզիչ» Աստված ներկայացնի:

[Malxas]

Իհարկե ես չեմ հավատում, որ դա իրոք Ենովքի ''ավետարանն'' է , ընդունում եմ որպես մի կեղծանուն , որը փորձել է քողարկվել այդ անվան տակ, ինչպես շատ առաքեալների անուններով ''ավետարաններ'' կամ ''ուղերձներ'' կան, ինչևիցե: Ո՞ր սերունդներից մեկը, և ենթադրենք որևէ մեկը փորձել է փրկել այդ գրությունները ,ապա կարծում եմ որ նա էլ փրկված կլիներ ջրհեղեղից, չբացատրեմ ինչու: Առհասարակ ոչ մի (ստույգ) տեղեկություն չկա այդ ժամանակների գիր ու գրականության մասին, մագաղաթները ավելի ուշ են ստեղծվել, իսկ մինչ այդ սեպագրեր են եղել ժայռերի, քարերի և նման բաների վրա, փաստորեն այդ ժայռաբեկորներն են մտցրել տապան:

Կամ էլ անգիր են արել:

[հովարս]

Սիրելի Հովարս, իսկ ի՞նչ, եթե արդեն եկել է, իսկ դու՝ չես հավատում… Ինչպե՞ս պետք է նա գա, որպեսզի դու հավատաս. որոտ ու կայծակո՞վ:

Հա, մի բան էլ: Այդ որ ասում ես, որ քննենք… Իսկ դու՝ քննե՞լ ես: Ինչպե՞ս: Վերևում թվարկած այդ շաբլոններն իրար կողքի շարելո՞վ:

Որքա՞ն կարելի է միևնույն բանը կրկնել: Միևնույն բառերով: Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե քսանվեց տարի մեկ գիրք ես կարդացել ընդամենը: Ինչ է, ուրիշ բառեր, ուրիշ տեղեկություններ չկա՞ն:Մի նեղացիր, խնդրում եմ, բայց մի՞թե չես տեսնում, որ ժամանակները փոխվել են, որ մարդ այդ քո սերտած շաբլոնները գրվելու ժամանակաշրջանից շատ ու շատ առաջ է գնացել և այդ խոսքերը նրան այնքան էլ չեն համոզում: Մի՞թե չես տեսնում, որ այսօրվա մարդուն ավելի լայնածավալ և ավելի համոզիչ Աստված է հարկավոր: Այսինքն, այնպիսին, ինչպիսին Աստված կա իրականում. Ամենակալ և Ամենազոր, առանց սահմանափակումների, առանց թշնամիների:

Այո, այս վերջին 26 տարին միայն այս Գիրքն եմ կարդում, որովհետև մյուսները դատարկություն են: Տեղեկություններ շատ կան, բայց ոչ բոլորն են օգտակար, կան և դիվային ուսմունքներ: Նեղանալու պատճառ չկա:
Ժամանակները փոխվել են , բայց Աստված նույնն է և իմ սերտած ''շաբլոններն'' էլ , ինչպես դու ես արտահայտվում, Աստծու խոսքից են: Այդ ''շաբլոնները'' ինձ մահից(թմրանյութեր) են ազատել , տվել է գիտություն(ունեմ 7ամյա կրթություն), շատ (քեզ համար անհասկանալի)վտանգավոր և դժվար պահերից է ազատել, չշարունակեմ թվել, դրանք շատ են: Փառք Աստծուն:

մարդուն ավելի լայնածավալ և ավելի համոզիչ Աստված է հարկավոր:

Փնտրեք, գուցե գտնեք

առանց սահմանափակումների, առանց թշնամիների:

«...Իմ անվանս համար , բոլորին ատելի կլինեք...»Ած/շունչ:

[Malxas]

Հովարս

Իսկ ծանոթ եք Թոմաս Մանի <Հովսեփը և իր եղբայրները> քառերգությանը: ?
Վերնագիրն արդեն հուշում է, թե ինչի մասին է: Ամենաբարձրակարգ գեղարվեստական գիրք է գրված Աստվածաշնչի մի փոքր հատվածի հիման վրա: Հորինվածքներ կամ շեղումներ, որոնք կփոխեին պատմության էությունը, գրքի մեջ չկան: Ասենք նկարագրված է Հովսեփի հարաբերությունները իր եղբայրների հետ, Հակոբի կրոնական երկխոսությունները Եղիազարի հետ, մանրամասնորեն նկարագրված է, թե ինչպես է Պոտիֆարի կինը սիրահարվում Հովսեփին և այլն: Կարծում եմ այդպիսի բաների վրա ոչ ոք չի առարկի, քանի որ գեղարվեստական գիրք է և առօրյա մանրամասնություններ հորինելը հեղինակի պարտականությունն է: Շատ համակրելի ու ճշմարտանման բացատրված են այն երևույթները, որոնք հազարամյակների հեռավորությունից հեքիաթային են թվում: Յոթ կուշտ տարիների և յոթ սոված տարիների երազը այդ դրվագներից մեկն է:

Կարծում եմ <Հովսեփը և իր եղբայրները> մեծ հուշարձան է` կանգնեցված Աստվածաշնչի փառավորմանը: Ոչ պակաս մեծ, քան հավատացյալների ամենասիրած <Հո Երթաս> -ը:


Երբ թեմայում հարցեր էի տալիս և ակնկալում պատասխաններ լսել, նկատի ունեի Ավետարանում գրված խոսքերի մեկնաբանությունները լսել, ինչը ոչ մի անգամ չեղավ: Իմ յուրաքանչյուր հարցադրմանը կոնկրետ օրինակ էր բերվում Աստվածաշնչից, որոնց մեծ մասին ծանոթ էի: Բացի այդ գիրքն ունեմ ձեռքիս տակ և կարող եմ կարդալ և մեծ հաշվով ոչ ոքի մեջբերման կարիքը չի զգացվում:

Խոսքն ինքն իրեն բերեց մի բանի, որի մասին սկզբում խոսել նպատակ չունեի: Այսպես ուրեմն, կարդացած և զարգացած մարդը, նկատի չունեմ միայն կրոնական գրականությունը, ավելի ունակ է հասկանալու և բացատրելու Աստվածաշունչը, քան այն մարդը, որ միայն Աստվածաշունչ է կարդում: Ի վերջո բոլոր գիտությունները գործում են Աստծո օրենքներին համապատասխան և գաղափար ունենալով դրանց մասին մարդը ավելի ունակ է դառնում հասկանալու Սուրբ Գիրքը: Թոմաս Մանը դրա վառ օրինակ: Մինչդեռ առավել հաճախ հանդիպում են այնպիսի հավատացյալներ, որոնք Աստվածաշնչից բացի այլ գրականության երես չեն ցանկանում տեսնել: Նորից եմ կրկնում` նկատի չունեմ սոսկ կրոնական գրականությունը: Ընկերներիցս մեկը իր տուն էր տեղափոխել մի հարյուրի չափ գեղարվեստական գրականություն, որոնք մի հավատացյալ, նրա հարևաններից մեկը, կապ կապ արած դարսել էր աղբահորի մոտ:

Հետաքրքիր կլիներ լսել ձեր կարծիքը:

Մյուս ակումբակիցներին ևս առաջարկում եմ արտահայտվել:

[Tig]

Իմ կարծիքն էլ ասեմ, եթե թույլ տաս:
Իսկ կարծում ես Արարչին դա անհրաժեշտ չէ՞:
«Բայց ժամանակ կ'գայ, եւ հիմա է, որ ճշմարիտ երկրպագողները հոգով եւ ճշմարտութիւնով կ'երկրպագեն Հօրը, որովհետեւ Հայրն էլ այդպէս է ուզում իր երկրպագողներին:» Հովհաննես Դ, 23-24

Իսկ «ինչու»-ի մասով ասեմ, որ Նրա արարածը լինելու գիտակցումը տեղ չի թողնում երկմտանքի համար.
«Դատարկ վէճեր այնպիսի մարդկանց, որ մտքով ապականուած եւ ճշմարտութիւնիցը հեռացած են. որ աստուածապաշտութիւնը շահավաճառությիւն են համարում. այնպիսիներիցը ետ քաշուիր: Բայց մեծ շահավաճառութիւն է իրաւ աստուածապաշտութիւնը բաւականութեան հետ միասին: Որովհետեւ ոչինչ չենք բերել աշխարհքս եւ յայտնի է որ ոչինչէլ չենք կարող դուրս տանիլ»: Ա Տիմոթեոս Զ 5-7:

Միևնույն է, իմ հարցի պատասխանը թերի եմ համարում: Իմ կարծիքով հորը չեն երկրպագում, այլ սիրում և հարգում են:

[Malxas]

Միևնույն է, իմ հարցի պատասխանը թերի եմ համարում: Իմ կարծիքով հորը չեն երկրպագում, այլ սիրում և հարգում են:

Աստծուն և մարդուն իրարից բաժանող անդունդը շատ մեծ է: Շատ ավելի մեծ, քան մարդուն և մրջյունին բաժանող անդունդը: Ես նույնպես չեմ կարող հասկանալ, թե ինչու է Աստված ցանկանում, որ իրեն երկրպագեն և այդքան շատ ձգտում է փառքի: Այս հատկությունները կարծես ավելի մարդկային բնույթի են, քան աստվածային: Մինչդեռ մարդը թքած ունի մրջյունը կերկրպագի իրեն, թե ոչ: Առանց այլևայլության կընդունեի, եթե Աստված շատ ցանկանար, որ իրեն մարդիկ սիրենին, քանզի ինքն էլ մարդկանց է սիրում:

[Moonwalker]

Միևնույն է, իմ հարցի պատասխանը թերի եմ համարում: Իմ կարծիքով հորը չեն երկրպագում, այլ սիրում և հարգում են:

Աստծուն և մարդուն իրարից բաժանող անդունդը շատ մեծ է: Շատ ավելի մեծ, քան մարդուն և մրջյունին բաժանող անդունդը: Ես նույնպես չեմ կարող հասկանալ, թե ինչու է Աստված ցանկանում, որ իրեն երկրպագեն և այդքան շատ ձգտում է փառքի: Այս հատկությունները կարծես ավելի մարդկային բնույթի են, քան աստվածային: Մինչդեռ մարդը թքած ունի մրջյունը կերկրպագի իրեն, թե ոչ: Առանց այլևայլության կընդունեի, եթե Աստված շատ ցանկանար, որ իրեն մարդիկ սիրենին, քանզի ինքն էլ մարդկանց է սիրում:

Ամեն մարդ սեփական կարծիքն ունի, իհարկե, բայց ո՞վ ասաց, որ աստված չի ցանկանում, որ իրեն սիրեն: Մեկին մեկ քո ասածի նման, Մալխա՛ս՝
«Մենք սիրենք Նորան, որովհետեւ առաջ նա սիրեց մեզ» Ա Հովհաննես Դ, 19
«Սորանում է սէրը, որ ոչ թէ մենք սիրեցիք Աստուծուն, այլ որ նա սիրեց մեզ...» Ա Հովհաննես Դ, 10

Ու կամ միթե ասված չէ, որ մեծագույն պատվիրանը Նրան սիրելն է՝
«Վարդապետ, ո՞ր պատուիրանքն է մեծ օրէնքումը. Յիսուսն էլ ասաց նորան. Սիրիր քո Տէր Աստծուն քո բոլոր սրտովը քո բոլոր անձովը եւ քո բոլոր մտքովը: Սա է առաջին և մեծ պատուիրանքը:» Մատթեոս ԻԲ, 36-39

Իսկ ո՞րն է Աստծուն սիրելը՝ ապրել Հոգու պտուղներով՝
«Բայց Հոգու պտուղն է՝ սէր, ուրախութիւն, խաղաղութիւն, երկայնամտութիւն, քաղցրութիւն, բարութիւն, հաւատք, հեզութիւն, ժուժկալութիւն» Գաղատացիս Ե, 22-23

Բայց այս ամենը չի խանգարում Տիրոջը երկրպագելուն ու փառավորելուն՝
«Որովհետեւ Աստուծուն ճանաչելով, նորան Աստուծոյ պէս չ'փառաւորեցին՝ կամ շնորհակալ չ'եղան. այլ իրենց մտածմունքներումն ունայնացան եւ նորանց անմիտ սրտերը խաւարուեցան: Ասելով թէ իմաստուն են՝ յիմարեցան:» Հռովմայացիս Ա, 21-22

[Malxas]

Մունուոկեր ջան, սիրելու պահն անցանք: Դա ես գիտեի: Նկատի ունեի, որ այն ուղղակի ինձ անհասկանալի է Աստծո փառասիրության հետ մեկտեղ: Ես չեմ կարող հասկանալ և ընդունել, որ այդքան մեծ ուժը կարող է այդքան փոքր ուժից երկրպագություն ակնկալել և այդչափ կարևորել դա:
Լավ է, որ առանց դժվարությամբ մեջբերում ես հարկ եղած հատվածը: Իսկ կկարողանայի?ր բացատրություն տալ, կամ ճանաչո?ւմ ես այնպիսի սուրբ հոր, ով կկարողանար բացատրել:

[հովարս]

Մալխաս ջան,

Իսկ ծանոթ եք Թոմաս Մանի <Հովսեփը և իր եղբայրները> քառերգությանը: ?

Ես էլ կարծեցի , թե ինչ որ երգի մասին է:
Շատ գրքեր կան գրված Աստվածաշնչի տարբեր հատվածների վրա, կարևորն այն է , թե դրանք ինչ նպատակներ են հետապնդում, ոմանք հերքելու և ծաղրելու համար էն գրում, իսկ ոմանք՝ Աստծու Փառքի:
«Յո երթաս»ը ամենա սիրելին չի, իսկ դուք գիտե՞ք, թե ով է գրել «Բեն Հուր»ը , մի շատ ճանաչված և հեղինակավոր աթեիստ գրող:

Երբ թեմայում հարցեր էի տալիս և ակնկալում պատասխաններ լսել

Եթե ինձ է ուղված , չեմ կարծում որ պատասխան չեմ տվել, գուցե ձեզ չի բավարարել(ձեր ցանկությունը չլսել), դա ուրիշ բան է :

Բացի այդ գիրքն ունեմ ձեռքիս տակ և կարող եմ կարդալ և մեծ հաշվով ոչ ոքի մեջբերման կարիքը չի զգացվում:

Ամենա լավ և ճիշտ մեկնաբանողը դա Սուրբ Հոգին է, եթե ամեն կարդալուց առաջ աղոթքով խնդրես մեկնություն ստանալու համար, կստանաս այն առաջին ձեռքից, այլ ոչ թե չորորդ և տասերորդ ձեռքից:

կարդացած և զարգացած մարդը, նկատի չունեմ միայն կրոնական գրականությունը, ավելի ունակ է հասկանալու և բացատրելու Աստվածաշունչը, քան այն մարդը, որ միայն Աստվածաշունչ է կարդում:

Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես ինձ հետ զրուցում: Թերևս ես դպրոցը չեմ ավարտել, բայց շատ բաներ եմ քննել և ուսումնասիրել: Իմ անգրագետ հալով կարող եմ շատ ռադիո և էլեկտրոսարքեր վերանորոգել կահույք ստեղծել և շախմատ խաղալ(այս բոլր նշվածներս ես չեմ սովորել ինչ որ մեկից): Հուսով եմ կհասկանաս ասածիս իմաստը: Ես միայն Սբ Գիրքը չեմ կարդում, շատ բաներ եմ կարդում, բայց դրանք ինձ չեն բավարարում , ոչ մի բանով ինձ չեն լցնում (լինում են չէ՞ նման բաներ), և դա մինչ հավատքիս գալն էլ էր այդպես:
Կարճ ասեմ Մաւխաս ջան , ես գտել եմ այն ինչն ինձ լցնում է Հոգով, խաղաղությամբ , իմաստությամբ, սիրով և քաղցրությամբ, որը ոչ մի տեղ չգտա:

[Moonwalker]

Մունուոկեր ջան, սիրելու պահն անցանք: Դա ես գիտեի: Նկատի ունեի, որ այն ուղղակի ինձ անհասկանալի է Աստծո փառասիրության հետ մեկտեղ: Ես չեմ կարող հասկանալ և ընդունել, որ այդքան մեծ ուժը կարող է այդքան փոքր ուժից երկրպագություն ակնկալել և այդչափ կարևորել դա:
Լավ է, որ առանց դժվարությամբ մեջբերում ես հարկ եղած հատվածը: Իսկ կկարողանայի?ր բացատրություն տալ, կամ ճանաչո?ւմ ես այնպիսի սուրբ հոր, ով կկարողանար բացատրել:

Լավ, փորձեմ իմ հասկացածով բացատրել:
Առաջին փաստը, որի վրա ես ցանկանում եմ ուշադրություն հրավիրել, այն է, որ Աստված, բնականաբար, ոչ մի բանի կարիք չունի: Իմա՝ նենց չի, որ չերկրպագենք Նա մի մեծ բան կկորցնի.
«Այն Աստուածը, որ աշխարհքս եւ ամեն բան՝ որ նորանում կայ՝ արաձ, նա երկնքի եւ երկրիս էրը լինելով ձեռագործ տաճարներում չէ բնակվում: Եւ ոչ էլ մարդկանց ձեռով է պաշտվում իբր թէ մի բանի կարօտ. նա է ամենի կեանք եւ շունչ՝ եւ ամեն բան տուողը» Գործք ԺԷ, 24-25

Կարճ ասած ավելի շատ էդ «երկրպագելը» մեզ է պետք: Երկրորդ հարցն այն է, թե ի՞նչ ենք հասկանում «երկրպագելու» ներքո: Սա մի շարք հասկացություն/գործողությունների սիմբիոզ է՝

• Հնազանդություն (Տիրոջ կամքին՝ պատվիրաններին)
• Խոնարհում ու ակնածանք (Քո Արարչի առջև)
• Ճանաչում (Տիրոջ հեղինակության ու էության)
• Սեր/հարգանք (Նրա հանդեպ, ով այնքան ավելի սիրեց մեզ, որ իր Որդուն զոհեց մեր մեղքերի համար)
• Փառավորում (թեկուզ հենց նրա համար, որ մենք կանք)
• Գոհացնելու ձգտում (աստվածավայլել ապրելակերպով)
• Զոհաբերում (ավելի շատ/հենց հոգևոր, քան ֆիզիկական)

Սրանցից յուրաքանչյուրն ունի իր աստվածաշնչյան հիմնավորումը, ժամանակս չի հերիքի բոլորը գտնելու համար: Սբ Գրքում պարզ երևում է, որ սրանցից յուրաքանչյուրը պատվիրան է (հաճախ ոչ պարտադրված) ու դու կատարելով դրանք արդեն երկրպագում ես Տիրոջը (իմա՝ սիրում ես նրան, ճանաչում ու կատարում ես նրա պատվիրանները...): Այսինքն երկրպագել չի նշանակում ստրուկ լինել (չնայած Տիրոջ փառքի առջև ստրուկ լինելն արդեն իսկ երանություն է): Կարճ ասած «երկրպագությունը» Տիրոջ ասածների կատարումն է: Դու ապրում ես առաքինի, աստվածահաճո կյանքով՝ դու «երկրպագում ես» Արարչին: Հիմա կա հետաքրքիր պահ՝

1. Մենք Նրա արարածներն ենք, Նա մեր Արարիչը:
2. Մենք Աստված չենք՝ չնայած ներսում աստվածային մասնիկի առկայությանը

• Մեր կյանքի տևողությունը սահմանափակ է:
  
• Մենք սահմանափակված ենք տարածությամբ ու ժամանակով:
  
• Մեր հնարավորությունները սահմանափակ են:
  
• Մեր գիտելիքները սահմանափակ են:

3. Առանց Նրա մենք ոչինչ ենք:

Մենք երկրպագում ենք Տիրոջը՝ նրան, ով անսահման սիրող Հայր է, երկնքի և երկրի Արարիչն է, ով ապացուցել է սեփական սերը խաչի վրա: Նա, ով Սերն է ու Ճշմարտությունը: Երկրպագել նրան նշանակում է, ապրել սիրո ու ճշմարտության մեջ: Ու մի բան էլ բոլորն են խոնարհվելու Նրա փառքի առջև, ուղղակի մենք ենք որոշում հիմա, թե երբ ժամանակը գա՝
«Որպէսզի Յիսուս Քրիստոսի անունով խոնարհուի ամէն ծունկ՝ լինի թէ՛ երկնաւորների, թէ՛ երկրաւորների եւ թէ՛ սանդարամետականների. եւ ամէն լեզու խոստովանի, թէ Յիսուս Քրիստոս Տէ՛ր է՝ ի փառս Հայր Աստծու։» Փիլիպպեցիս Բ, 9

Ես այսպես եմ հասկանում, որ եթե դու ըմբռնում ես քո ու Աստծո միջև եղած տարբերությունը, տարակուսելու առիթ պիտի չառաջանա:
ԻՄՀԿ

[Malxas]

Մալխաս ջան,

Ես էլ կարծեցի , թե ինչ որ երգի մասին է:
Շատ գրքեր կան գրված Աստվածաշնչի տարբեր հատվածների վրա, կարևորն այն է , թե դրանք ինչ նպատակներ են հետապնդում, ոմանք հերքելու և ծաղրելու համար էն գրում, իսկ ոմանք՝ Աստծու Փառքի:
«Յո երթաս»ը ամենա սիրելին չի, իսկ դուք գիտե՞ք, թե ով է գրել «Բեն Հուր»ը , մի շատ ճանաչված և հեղինակավոր աթեիստ գրող:

Եթե ինձ է ուղված , չեմ կարծում որ պատասխան չեմ տվել, գուցե ձեզ չի բավարարել(ձեր ցանկությունը չլսել), դա ուրիշ բան է :

Ամենա լավ և ճիշտ մեկնաբանողը դա Սուրբ Հոգին է, եթե ամեն կարդալուց առաջ աղոթքով խնդրես մեկնություն ստանալու համար, կստանաս այն առաջին ձեռքից, այլ ոչ թե չորորդ և տասերորդ ձեռքից:

Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես ինձ հետ զրուցում: Թերևս ես դպրոցը չեմ ավարտել, բայց շատ բաներ եմ քննել և ուսումնասիրել: Իմ անգրագետ հալով կարող եմ շատ ռադիո և էլեկտրոսարքեր վերանորոգել կահույք ստեղծել և շախմատ խաղալ(այս բոլր նշվածներս ես չեմ սովորել ինչ որ մեկից): Հուսով եմ կհասկանաս ասածիս իմաստը: Ես միայն Սբ Գիրքը չեմ կարդում, շատ բաներ եմ կարդում, բայց դրանք ինձ չեն բավարարում , ոչ մի բանով ինձ չեն լցնում (լինում են չէ՞ նման բաներ), և դա մինչ հավատքիս գալն էլ էր այդպես:
Կարճ ասեմ Մաւխաս ջան , ես գտել եմ այն ինչն ինձ լցնում է Հոգով, խաղաղությամբ , իմաստությամբ, սիրով և քաղցրությամբ, որը ոչ մի տեղ չգտա:

Նորից իրար չհասկացանք

[Sambitbaba]

Իհարկե ես չեմ հավատում, որ դա իրոք Ենովքի ''ավետարանն'' է , ընդունում եմ որպես մի կեղծանուն , որը փորձել է քողարկվել այդ անվան տակ, ինչպես շատ առաքեալների անուններով ''ավետարաններ'' կամ ''ուղերձներ'' կան, ինչևիցե: Ո՞ր սերունդներից մեկը, և ենթադրենք որևէ մեկը փորձել է փրկել այդ գրությունները ,ապա կարծում եմ որ նա էլ փրկված կլիներ ջրհեղեղից, չբացատրեմ ինչու: Առհասարակ ոչ մի (ստույգ) տեղեկություն չկա այդ ժամանակների գիր ու գրականության մասին, մագաղաթները ավելի ուշ են ստեղծվել, իսկ մինչ այդ սեպագրեր են եղել ժայռերի, քարերի և նման բաների վրա, փաստորեն այդ ժայռաբեկորներն են մտցրել տապան:

Մի հավատա, Հովարս ջան: Ըստ ինձ, այնքան էլ կարևոր չի, թե որտեղից են վերցրել առաքյալներն այդ տեղեկություններն ու օգտագործել: Մեր խոսակցությունը ոչ թե Ենոքի կենսագրությունն էր, այլ հսկաների մասին տեղեկությունները:

Եւ դրանից ի՞նչ է կորցնում, կամ ի՞նչ է շահում հոգևորականը:
Մի փաստ բերեմ, Եթե Մարիամը՝ Հիսուսի մայրը ուրիշ երեխաներ ունենար, ապա Տերը կասեր նրան, ցույց տալով Հովհաննեսին, ահա քո որդին, և Հովհաննեսին էլ կասեր՝ ահա քո մայրը: « Եւ այդ օրվանից նա(Մարիամը) բնակվեց նրա(Հովհաննեսի) մոտ»:
Մի ծռեք Աստվածաշնչի բառերը:

Ինչպե՞ս Տերը կարող էր նման բան ասել, եթե Մարիամը Հովհաննեսի մայրը չէր: Բայց, եթե Հովհաննեսը Հիսուսի եղբայրը չէր, չի նշանակում, թե եղբայրների լիմիտը վերջացավ: Փորձեմ հիշեցնել, իսկ թե ինչն եմ ծռում և ինչը՝ ուղղում, - թող ժողովուրդը որոշի:

ԳՈՐԾՔ, Ա:14. "Սրանք բոլորը, միասիրտ, յարատև աղոթքի մեջ էին կանանց և Յիսուսի մոր՝ Մարիամի ու նրա եղբայրների հետ":

ՄԱՐԿՈՍ, Զ:3. "Սա հյուսնի տղան և Մարիամի որդին չէ՞ միթե, Հակոբի և Հովսեփի և Հուդայի և Սիմոնի եղբայրը. և սրա քույրերը այստեղ մեզ մոտ չե՞ն":

ՂՈՒԿԱՍ, Ը:19,20. "Նրա մոտ եկան իր մայրը և եղբայրները ու չէին կարողանում նրան մոտենալ բազմության պատճառով: Իմաց տվին նրան և ասացին. "Քո մայրը և եղբայրները դրսում կանգնել են և ուզում են քեզ տեսնել"":

ԳԱՂԱՏ., Ա:18,19. "Ապա, երեք տարի հետո, ելա Երուսաղեմ տեսնելու Պետրոսին և տասնհինգ օր նրա մոտ մնացի: Առաքյալներից ոչ ոքի չտեսա, բացի միայն Հակոբոսից՝ Տիրոջ եղբորից":

[Malxas]

Լավ, փորձեմ իմ հասկացածով բացատրել:
Առաջին փաստը, որի վրա ես ցանկանում եմ ուշադրություն հրավիրել, այն է, որ Աստված, բնականաբար, ոչ մի բանի կարիք չունի: Իմա՝ նենց չի, որ չերկրպագենք Նա մի մեծ բան կկորցնի.
«Այն Աստուածը, որ աշխարհքս եւ ամեն բան՝ որ նորանում կայ՝ արաձ, նա երկնքի եւ երկրիս էրը լինելով ձեռագործ տաճարներում չէ բնակվում: Եւ ոչ էլ մարդկանց ձեռով է պաշտվում իբր թէ մի բանի կարօտ. նա է ամենի կեանք եւ շունչ՝ եւ ամեն բան տուողը» Գործք ԺԷ, 24-25

Կարճ ասած ավելի շատ էդ «երկրպագելը» մեզ է պետք: Երկրորդ հարցն այն է, թե ի՞նչ ենք հասկանում «երկրպագելու» ներքո: Սա մի շարք հասկացություն/գործողությունների սիմբիոզ է՝

• Հնազանդություն (Տիրոջ կամքին՝ պատվիրաններին)
• Խոնարհում ու ակնածանք (Քո Արարչի առջև)
• Ճանաչում (Տիրոջ հեղինակության ու էության)
• Սեր/հարգանք (Նրա հանդեպ, ով այնքան ավելի սիրեց մեզ, որ իր Որդուն զոհեց մեր մեղքերի համար)
• Փառավորում (թեկուզ հենց նրա համար, որ մենք կանք)
• Գոհացնելու ձգտում (աստվածավայլել ապրելակերպով)
• Զոհաբերում (ավելի շատ/հենց հոգևոր, քան ֆիզիկական)

Սրանցից յուրաքանչյուրն ունի իր աստվածաշնչյան հիմնավորումը, ժամանակս չի հերիքի բոլորը գտնելու համար: Սբ Գրքում պարզ երևում է, որ սրանցից յուրաքանչյուրը պատվիրան է (հաճախ ոչ պարտադրված) ու դու կատարելով դրանք արդեն երկրպագում ես Տիրոջը (իմա՝ սիրում ես նրան, ճանաչում ու կատարում ես նրա պատվիրանները...): Այսինքն երկրպագել չի նշանակում ստրուկ լինել (չնայած Տիրոջ փառքի առջև ստրուկ լինելն արդեն իսկ երանություն է): Կարճ ասած «երկրպագությունը» Տիրոջ ասածների կատարումն է: Դու ապրում ես առաքինի, աստվածահաճո կյանքով՝ դու «երկրպագում ես» Արարչին: Հիմա կա հետաքրքիր պահ՝

1. Մենք Նրա արարածներն ենք, Նա մեր Արարիչը:
2. Մենք Աստված չենք՝ չնայած ներսում աստվածային մասնիկի առկայությանը

• Մեր կյանքի տևողությունը սահմանափակ է:
  
• Մենք սահմանափակված ենք տարածությամբ ու ժամանակով:
  
• Մեր հնարավորությունները սահմանափակ են:
  
• Մեր գիտելիքները սահմանափակ են:

3. Առանց Նրա մենք ոչինչ ենք:

Մենք երկրպագում ենք Տիրոջը՝ նրան, ով անսահման սիրող Հայր է, երկնքի և երկրի Արարիչն է, ով ապացուցել է սեփական սերը խաչի վրա: Նա, ով Սերն է ու Ճշմարտությունը: Երկրպագել նրան նշանակում է, ապրել սիրո ու ճշմարտության մեջ: Ու մի բան էլ բոլորն են խոնարհվելու Նրա փառքի առջև, ուղղակի մենք ենք որոշում հիմա, թե երբ ժամանակը գա՝
«Որպէսզի Յիսուս Քրիստոսի անունով խոնարհուի ամէն ծունկ՝ լինի թէ՛ երկնաւորների, թէ՛ երկրաւորների եւ թէ՛ սանդարամետականների. եւ ամէն լեզու խոստովանի, թէ Յիսուս Քրիստոս Տէ՛ր է՝ ի փառս Հայր Աստծու։» Փիլիպպեցիս Բ, 9

Ես այսպես եմ հասկանում, որ եթե դու ըմբռնում ես քո ու Աստծո միջև եղած տարբերությունը, տարակուսելու առիթ պիտի չառաջանա:
ԻՄՀԿ

Եթե Աստծոն փառավորելը այն է, ինչ գրել ես, ինչպես դու պատկերացնում ես, դա ընդունելի և հասկանալի է ինձ համար: Ուղղակի վախենամ, որ շատ ուրիշները չընդունեն: