«Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ

[հովարս]

Ինձ համար առավել ակնառու էր այն, որ ոչ ոք ցանկություն չուներ տեսնելու իր եկեղեցու թերությունները:

Շատ անգամ եմ գրել, որ ՀԱԵ-ն ունի թերություններ, և դրանք վերաբերվում են անհատներին, այլ ոչ թե վարդապետությանը.«... լսեք նրանց ինչ ձեզ ասում են, բայց նրանց գործերին մի հետևեք...»(Մատթ.23:2-3)

Հենց եկեղեցու թերությունն է, որ այսքան շատ աղանդներ են առաջացել Հայաստանում:Կան էլ ավելի արատավոր երևույթներ, որոնց մասին ավելի լավ է լռեմ:

Չմոռանանք , որ այսօրվա եկեղեցին, սովետական/աթեիստական տարիների պտուղն է դեռ, իսկ այն տարիներին ովքեր են ծառայել եկեղեցում, չասեմ:

Ինչպես տեսնում ես , այսօրվա հոգևոր սերունդը ավելի նվիրված է քրիստոնեական վարդապետությանը:

Միակ մխիթարանքն այն է, որ քահանաների մեջ կան պարկեշտ հոգևորականներ, որոնք ամբողջ էությամբ նվիրված են քրիստոնեական վարդապետությանը: Անձամբ ճանաչում եմ այդպիսի հոգևորականների:

եթե դիմացինը սկսի մեջբերումներ անել, դուք ոչ մի դեպքում չպետք է ասեք, որ դա ուրիշ իմաստով է գրված:

Առաջին հերթին ամեն մի մեջբերում պետք է հասկացվի այնպես ինչպես գրված է, « ...զգո՛ւյշ եղեք, թե ի՛նչպես եք լսում...»(Ղուկ.8:18), և «...զգո՛ւյշ եղեք, թե ի՞նչ եք լսում...»(Մարկ.4:24),իսկ այլաբանորեն մեկնելը, դա ամեն մեկի ''հայտնությունը'' կարող է լինել:

Հուսով եմ լավ քրիստոնյա եք

ցավոք, ոչ...

[Freeman]

Հարգելի Freeman, իսկ դու ինչին չես համբերում, ով է քեզ ստիպում ինչ-որ բաների համբերես:

Չեմ համբերում էս թեմայում գրառում անելուն(բայց ոնց-որ լավ էլ համբերում եմ), ոչ թե «ո՞վ» ա ստիպում,այլ «ի՞նչը»՝ ստիպում ա բանավիճելու հավես չունենալս:
Ոնց տեսնում եմ կրոն բաժնում ամենաանհանդուրժողները քրիստոնեաներն են,էն էլ իրար նկատմամբ,դրա համար էլ չեմ համբերում

[հովարս]

Դեմոկրատական բառ, հանդուրժել - անհանդուրժել

[Malxas]

Հովարս
Մի բան էլ կցանկանայի ասել ձեզ: Նախկին հղումներից մեկում գրել էիք, որ տվյալ դեպքում այսպես եք վարվել, որովհետև Քրիստոսն էլ այդպես էր վարվել, կամ մի այլ արարք եք կատարել, որովհետև Սուրբ գրքում է գրված, որ պետք է այդպես վարվել: Իմ կարծիքով քրիստոնյան չպետք է կատարի Քրիստոսի պատվիրանները իր էությանը հակառակ: Երբ իիքն իրենից այդպիսի մարդ չի ներկայացնում, այլ սոսկ անում է, որովհետև այդպես է գրված, ապա այդ մարդը ոչ թե քրիստոնյա է, այլ ստրուկ է քրիստոնյա վարդապետությանը:
Մարդը բարկանում է ու հանկարծ հիշում է, որ չի կարելի բարկանալ, որովհետև Քրիստոսն արգելել է այդ:
Մարդը ցանկանում է գողություն անել, բայց այդ չի անում, որովհետև վախենում է հայր Աստծո պատժից:
Ցանկանում է որևէ կնոջ, բայց իսկույն հիշում է, որ այդ դեպքում սաստիկ կմեծանա իր դժոխք ընկնելու հավանականությունը:
Այսպիսով ամփոփեմ կարծիքս: Ավելի լավ է մարդը մնա բնական և կատարելագործվի քրիստոնեական վարդապետության շրջանակներում և դրա արդյունքում ոչ թե վախից չկատարի այս կամ այն մեղքը, այլ իրենից ներկայացնի այն մարդը, որի էության մեջ չկա այդ մեղքերը կատարելու անհրաժեշտությունը:
Այլ կերպ ասած քրիստոնյան պետք է խանդավառվի քրիստոնեական վարդապետության լույսով և ոչ թե կաղապարված մնա նրա դոգմատների ճիրաններում:

[հովարս]

Հովարս
Մի բան էլ կցանկանայի ասել ձեզ: Նախկին հղումներից մեկում գրել էիք, որ տվյալ դեպքում այսպես եք վարվել, որովհետև Քրիստոսն էլ այդպես էր վարվել, կամ մի այլ արարք եք կատարել, որովհետև Սուրբ գրքում է գրված, որ պետք է այդպես վարվել: Իմ կարծիքով քրիստոնյան չպետք է կատարի Քրիստոսի պատվիրանները իր էությանը հակառակ: Երբ իիքն իրենից այդպիսի մարդ չի ներկայացնում, այլ սոսկ անում է, որովհետև այդպես է գրված, ապա այդ մարդը ոչ թե քրիստոնյա է, այլ ստրուկ է քրիստոնյա վարդապետությանը:
Մարդը բարկանում է ու հանկարծ հիշում է, որ չի կարելի բարկանալ, որովհետև Քրիստոսն արգելել է այդ:
Մարդը ցանկանում է գողություն անել, բայց այդ չի անում, որովհետև վախենում է հայր Աստծո պատժից:
Ցանկանում է որևէ կնոջ, բայց իսկույն հիշում է, որ այդ դեպքում սաստիկ կմեծանա իր դժոխք ընկնելու հավանականությունը:
Այսպիսով ամփոփեմ կարծիքս: Ավելի լավ է մարդը մնա բնական և կատարելագործվի քրիստոնեական վարդապետության շրջանակներում և դրա արդյունքում ոչ թե վախից չկատարի այս կամ այն մեղքը, այլ իրենից ներկայացնի այն մարդը, որի էության մեջ չկա այդ մեղքերը կատարելու անհրաժեշտությունը:
Այլ կերպ ասած քրիստոնյան պետք է խանդավառվի քրիստոնեական վարդապետության լույսով և ոչ թե կաղապարված մնա նրա դոգմատների ճիրաններում:

Կներես, ճիշտ չես տրամաբանում

[Malxas]

Կներես, ճիշտ չես տրամաբանում

Ես այդպես եմ մտածում: Կրոնը մարդուն տանում է դեպի Աստված, այսինքն դեպի կատարելություն, իսկ եթե մարդը ավելի ցածր է այն բանից, որից խոսում է ու ինչի մեջ ապրում է, կամ անգետորեն աղոթում է` առանց չիչին իսկ կապ ունենալու Բարձրյալի հետ, ապա դա օգտակար լինել չի կարող: Տգիտությունը և տգիտությունից բխող շատախոսությունը թերևս ամենամեծ արատն է, որ կարելի է այսօր ներկայացնել քրիստոնյաներին (առաքելական եկեղեցու քրիստոնյաներին միայն նկատի չունեմ, թերևս վերջիններս ավելի քչախոս են մյուսներից): Իմ կարծիքով քրիստոնեությունը մի կրոն է, որը ազատություն և հոգու բերկրանք է պատճառում իր հետևորդներին, մինչդեռ քիչ չէ այն քրիստանյաների թիվը, որոնք այդ նույն հավատքի պատճառով բռնավորի կյանքով են ապրում:

[հովարս]

Իմ կարծիքով քրիստոնյան չպետք է կատարի Քրիստոսի պատվիրանները իր էությանը հակառակ: Երբ իիքն իրենից այդպիսի մարդ չի ներկայացնում, այլ սոսկ անում է, որովհետև այդպես է գրված, ապա այդ մարդը ոչ թե քրիստոնյա է, այլ ստրուկ է քրիստոնյա վարդապետությանը:

քրիստոնյան պետք է խանդավառվի քրիստոնեական վարդապետության լույսով

Այս երկու հարցերում ճիշտ եք, բայց մնացածը այդպես չի(ըստ իմ տրամաբանությամբ), և մի խնդրանք, եթե հնարավոր է իմ գրառումներից մեջբերում արեք, որպեսզի ինձ պարզ լինի , թե ինչի մասին եք խոսում, դրա հետ մեկտեղ ինձ հնարավորություն կտաք շտկվելու: Շնորհակալություն

Մարդը բարկանում է ու հանկարծ հիշում է, որ չի կարելի բարկանալ, որովհետև Քրիստոսն արգելել է այդ:
Մարդը ցանկանում է գողություն անել, բայց այդ չի անում, որովհետև վախենում է հայր Աստծո պատժից:
Ցանկանում է որևէ կնոջ, բայց իսկույն հիշում է, որ այդ դեպքում սաստիկ կմեծանա իր դժոխք ընկնելու հավանականությունը:
Այսպիսով ամփոփեմ կարծիքս: Ավելի լավ է մարդը մնա բնական և կատարելագործվի քրիստոնեական վարդապետության շրջանակներում և դրա արդյունքում ոչ թե վախից չկատարի այս կամ այն մեղքը, այլ իրենից ներկայացնի այն մարդը, որի էության մեջ չկա այդ մեղքերը կատարելու անհրաժեշտությունը:
:

Սա Նկատի ունեմ , որ ասեցի ճիշտ չեք տրամաբանում:
«Իմաստության սկիզբը Տիոջ երկյուղն է»:Աստծուց վախեցողը իմաստություն է գտնում

[Malxas]

Ճիշտն ասած հատ հատ մեջբերումներով խոսել այդքան չեմ սիրում: Երևի համակարգչին լավ չեմ տիրապետում դրանից է: Շնորհակալ եմ, որ իմ ասածների մի մասը ընդունեցիք, թե չէ արդեն մտածում էի, որ մեր հայացքներն այնքան տարաբևեռ են, որ չարժե դրանք իրար հրամցնել

[ArtSus]

Հարգելի մասնակիցներ, ո՞վ կարող է ասել, թե ինչ է, կամ ավելի ճիշտ, ովքեր են հոգեգալստականները, սրանով շատ կօգնեք Նետ-ին:

Շնորհակալություն:

Աստծո խաղաղությունը բոլորին. հոգեգալստականները ինչ չեն, այլ հավատացյալներ, որոնց համար ճշմարտությունը միայն Աստծո խոսքն է Սուրբ Հոգով , ավետարանից դուրս ամեն բան անընդունելի

[Malxas]

Այս երկու հարցերում ճիշտ եք, բայց մնացածը այդպես չի(ըստ իմ տրամաբանությամբ), և մի խնդրանք, եթե հնարավոր է իմ գրառումներից մեջբերում արեք, որպեսզի ինձ պարզ լինի , թե ինչի մասին եք խոսում, դրա հետ մեկտեղ ինձ հնարավորություն կտաք շտկվելու: Շնորհակալություն



Սա Նկատի ունեմ , որ ասեցի ճիշտ չեք տրամաբանում:
«Իմաստության սկիզբը Տիոջ երկյուղն է»:Աստծուց վախեցողը իմաստություն է գտնում

Իսկ իմ կարծիքով էլ ավելի շատ Աստծուն ճանաչողն է իմաստություն գտնում: Երևի այն ժամանակվա մարդու ոգով է գրված: Իսկ դա շատ կարևոր է: Խոսքերս ավելի հասկանալի դարձնելու համար բերեմ հետևյալ համեմատությունը: Վերցնենք Հին կտակարանում նկարագրվող Աստվածը և Նոր կտակարանում նկարագրվող Աստվածը: Շատ տարբեր են: Առաջինը շատ նման է հեթանոսական աստվածության: Չար է, վրեժխնդիր, մանր մեղքերի համար մարդկանց խիստ պատժող, անարժան մարդկանց անհասկանալի պատճառով շատ վերև բարձրացնող, ինչ որ էժանագին ֆոկուսներ է անում մի խումբ չնչին մարդկանց առաջ, որպեսզի նրանց վրա տպավորություն գործի: Ու այս ամենին մեկ բացատրություն` անքննելի են Աստծո գործերը:
Մինչդեռ Նոր կտակարանում նկարագրվող Աստվածը ավելի հասկանալի ու ընդունելի է ինձ և այն շատ հարմար է քրիստոնեական վարդապետությանը:
Ինչ է ստացվում: Խոսվում է մեկ Աստծո մասին, բայց նկարագրվում են լիովին տարբեր էություններ: Իսկ բացատրությունը մեկն է: Յուրաքանչյուր դարաշրջանի զավակ Աստծուն նկարագրել է սոսկ իրեն հասկանալի ու պատկերացնելի ձևով:
Բացի այդ Սուրբ Գրքի ոչ բոլոր դրույթներն են ինձ համար հասկանալի և ընդունելի:
Օրինակի համար երբեք չեմ կարող հասկանալ կամ արդարացնել Աբրահամի վարքը:

[ArtSus]

Մարդը ցանկանում է գողություն անել, բայց այդ չի անում, որովհետև վախենում է հայր Աստծո պատժից:
Ցանկանում է որևէ կնոջ, բայց իսկույն հիշում է, որ այդ դեպքում սաստիկ կմեծանա իր դժոխք ընկնելու հավանականությունը:
Այսպիսով ամփոփեմ կարծիքս: Ավելի լավ է մարդը մնա բնական և կատարելագործվի քրիստոնեական վարդապետության շրջանակներում և դրա արդյունքում ոչ թե վախից չկատարի այս կամ այն մեղքը, այլ իրենից ներկայացնի այն մարդը, որի էության մեջ չկա այդ մեղքերը կատարելու անհրաժեշտությունը:
Այլ կերպ ասած քրիստոնյան պետք է խանդավառվի քրիստոնեական վարդապետության լույսով և ոչ թե կաղապարված մնա նրա դոգմատների ճիրաններում:

Աստծո խաղաղությունը բոլորին. Քրիստոնեական վարդապետությունը դոգմա է այնքանով, որքանով, որ Աստծո խոսքը նույնն է երեկ, այսօր և հավիտյան. Եվ միմիայն Հիսուս Քրիստոս լույսով է բացահայտվում մարդու մեղքը, այդ մեղքից մաքրվելու , սրբվելու միակ ճանապարհը հենց Հիսուսն է և նրա արյունը՝ հիմնված հավատքի վրա: Դրանից հետո դու ոչ թե քեզ ստիպում ես մեղք չգործել , այլ դա դառնում է Քրիստոսին վայել ապրելու հետևանք;
իսկ վախերից միայն Աստծո վախն է , որ անհրաժեշտ է:

[ArtSus]

Բացի այդ Սուրբ Գրքի ոչ բոլոր դրույթներն են ինձ համար հասկանալի և ընդունելի:
Օրինակի համար երբեք չեմ կարող հասկանալ կամ արդարացնել Աբրահամի վարքը:

Բարև և խաղաղություն քեզ, Աբրահամին հասկանալու համար կխնդրեյի կարդալ թուղթ առ Հռովմեացիս չորրորդ գլուխը ամբողջությամբ:
Եվ ասեմ , ձեր նկատառումները հին ուխտյան Աստծո մասին ինձ հասկանալի են, որովհետև մի ժամանակ առաջ մոտավորապես ես ել էի այդպես մտածում, մինչև որ հանդիպեցի Աստծուն և սկսեցի ճանաչել Նրան; Աստված՝ Հիսուս Քրիստոս նույնն է երեկ , այսօր և հավիտ; Ամեն.

[Malxas]

Աստծո խաղաղությունը բոլորին. Քրիստոնեական վարդապետությունը դոգմա է այնքանով, որքանով, որ Աստծո խոսքը նույնն է երեկ, այսօր և հավիտյան. Եվ միմիայն Հիսուս Քրիստոս լույսով է բացահայտվում մարդու մեղքը, այդ մեղքից մաքրվելու , սրբվելու միակ ճանապարհը հենց Հիսուսն է և նրա արյունը՝ հիմնված հավատքի վրա: Դրանից հետո դու ոչ թե քեզ ստիպում ես մեղք չգործել , այլ դա դառնում է Քրիստոսին վայել ապրելու հետևանք;
իսկ վախերից միայն Աստծո վախն է , որ անհրաժեշտ է:

Շնորհակալություն: Իսկ կկարողանայիք նույն բանը բացատրել ավելի մանրամասնորեն և ձեր բառերով:

[Malxas]

Բարև և խաղաղություն քեզ, Աբրահամին հասկանալու համար կխնդրեյի կարդալ թուղթ առ Հռովմեացիս չորրորդ գլուխը ամբողջությամբ:
Եվ ասեմ , ձեր նկատառումները հին ուխտյան Աստծո մասին ինձ հասկանալի են, որովհետև մի ժամանակ առաջ մոտավորապես ես ել էի այդպես մտածում, մինչև որ հանդիպեցի Աստծուն և սկսեցի ճանաչել Նրան; Աստված՝ Հիսուս Քրիստոս նույնն է երեկ , այսօր և հավիտ; Ամեն.

Շնորհակալություն, որ ինձ խաղաղություն եք մաղթում: Նույնը մաղթում եմ ձեզ: Աբրահամի անվայել և ստոր շահամոլական արարքները ինձ համար անհնար է հասկանալ և ընդունել: Մեկ անգամ ևս պետք է խնդրեմ, որ եկեղեցական շաբլոն արտահայտությունների փոխարեն գրեք ձեր բառերով` ինչպես որ հասկացել եք: Թե չէ այնպիսի տպավորություն է, որ անգիր արած բաներ եք սոսկ մեջւբերում:

[հովարս]

Իսկ իմ կարծիքով էլ ավելի շատ Աստծուն ճանաչողն է իմաստություն գտնում:

Մեջբերում հովարս-ի խոսքերից «Իմաստության սկիզբը Տիոջ երկյուղն է»:Աստծուց վախեցողը իմաստություն է գտնում

Մեջբերածս Աստվածաշնչից է, Աստծուն ճանաչելու համար, նախ Նրան պետք է հնազանդվել(ինչպես մանուկ երեխան իր հորը)

Վերցնենք Հին կտակարանում նկարագրվող Աստվածը և Նոր կտակարանում նկարագրվող Աստվածը: Շատ տարբեր են:.....Ինչ է ստացվում: Խոսվում է մեկ Աստծո մասին, բայց նկարագրվում են լիովին տարբեր էություններ:

Աստված երեկ , այսօր և հավիտյան նույնն է, և Իր Էությունը անփոփոխ է:

Առաջինը շատ նման է հեթանոսական աստվածության: Չար է, վրեժխնդիր, մանր մեղքերի համար մարդկանց խիստ պատժող, անարժան մարդկանց անհասկանալի պատճառով շատ վերև բարձրացնող, ինչ որ էժանագին ֆոկուսներ է անում մի խումբ չնչին մարդկանց առաջ, որպեսզի նրանց վրա տպավորություն գործի:

Այս արտահայտությունդ ինձ մոտ առաջացնում է այն տպավորությունը, որ դուք Սբ. Գիրքը ոչ միայն չեք կարդացել այլև ծաղրում եք:

Ու այս ամենին մեկ բացատրություն` անքննելի են Աստծո գործերը:

Հոգևոր խորհուրդները Հոգին է քննում(Նոր Կտակարան), և ամեն անհատ , որ ունի Հոգին:

Մինչդեռ Նոր կտակարանում նկարագրվող Աստվածը ավելի հասկանալի ու ընդունելի է ինձ և այն շատ հարմար է քրիստոնեական վարդապետությանը:

Աստված չի հարմարվում վարդապետությանը, այլ այն տրվում է Նրա կողմից:

Իսկ բացատրությունը մեկն է: Յուրաքանչյուր դարաշրջանի զավակ Աստծուն նկարագրել է սոսկ իրեն հասկանալի ու պատկերացնելի ձևով:

Իսկ սրա համար առաքյալն ասում է.« Քանզի պիտի գա ժամանակ, երբ չպիտի անսան ողջամիտ վարդապետությանը, այլ, յուրաքանչյուրը ըստ իր ցանկությունների, ուսուցանողներ պիտի հավաքի իր շուրջը՝ իր ականջներին հաճելի բաներ լսելու մարմաջով»(Բ Տիմ.4:3)

Բացի այդ Սուրբ Գրքի ոչ բոլոր դրույթներն են ինձ համար հասկանալի և ընդունելի:

Ինձ համար նույնպես, սակայն ամեն բան իր ժամանակն ունի(Ժողով.)

Օրինակի համար երբեք չեմ կարող հասկանալ կամ արդարացնել Աբրահամի վարքը:

չեմ հասկանում ինչ ի նկատի ունեք, բայց մի պահ պատկերացրեք ձեզ Աբրահամի տեղը և ասեք , թե ինչպե՞ս դուք կվարվեիք:

անարժան մարդկանց անհասկանալի պատճառով շատ վերև բարձրացնող

Ինչ եք ուզում ասել սրանով ?