Հրայր ջան ես չինացիների օրինակը գրելով աշխարհի մնացած մեծ կրոնների մասը ներկայացրեցի, իսկ ահա Հայաստանի գյուղերի օրինակը՝ դա նույն Աստվածաշնչից օկտվող, սակայն տարբեր ձև մեկնաբանող «աղանդներ» պիտակավորում ստացածներն են, ինքդ նայիր:Hrayr-ի խոսքերից
Հայաստանում գերակշիռ մասը Քրիստոնյա է, և օգտվում է Աստվածաշնչից, սակայն կան բազում խմբակներ և խմբավորումներ որտեղ ամեն մեկը իր «Մարդ»՝ հասկացածով է ներկայացնում և մեկնաբանում Աստծու խոսքը:
Համոզված եղիր, բոլոր այդ խմբերը զգում են Աստծո սերը, անկախ նրանից թե խոսքը ինչպես է մեկնաբանվում, նրանք այդ ջերմության շնորհիվ հավատում և համոզվում են որ հենց իրենք են ճիշտ հասկացել և մեկնաբանել տվիալ խոսքը, և քանի որ իրանք այդ խմբակում են զգում ջերմություն և սեր, իրենք էլ իրենց հերթին համոզված են որ յուրաքանչյուր խմբավորում, ով այդ խոսքը ուրիշ ձև կմեկնաբանի նրանք «աղանդ» են:
Ու այսպես Հայաստանում բոլորը մեկը միուսին աղանդներ են անվանում քանզի մեկը «ստորակետի» նշանակությունը ճշիտ տեղում չի օկտագործել ուրեմ ինքը շեղվելա ճանապարհից:
Հիմա հարց եմ ուզում տալ քեզ թանկագին Հրայր, եթե նույն գյուղի աղբյուրից օգտվող ծարավները տարբեր կերպ են հագենում և տարբեր կերպ են ներկայացնում իրենց հագեցածության զգացողությունը, ինչպես կարող են նրանք ուտել այն նախաճաշը որ իրենց խոհանոցին չի պատկանում և կարծիք կազմել: Համոզված եղիր, նրանք եթե «ստորակետի» տարբերությունով իրար աղանդ են համարում, նրանք անգամ չեն ցանկանա փորձեն ուրիշ քաղաքակրթության խոհանոցին պատկանող նախաճաշը, ու ոչ թե միայն աղանդ այլ եսիմ երևի «սատանա» էլ ասեն այդ նախաճաշը ուտողներին:
Ամեն մեկին իր անցնելիք ճանապարհնա տրվում Աստվածայինից ու ամեն մեկը իր սրտի կանչով, (որը ի դեպ՝ ճշմարտության հետ հանդիպելու միակ տեղն է) գնում և գտնում է իր ճանապարհը:
Եվ այստեղ ոչ մի դատապարտելի և «սատանայական» բան չկա:
Եթե դու անցնում էս այդ ճանապարհով որը ընտրել էս, չի նշանակում որ Աստված քեզ ավելի շատ էր սիրում քան չինացուն, որ քեզ տվեց, կամ հասկացրեց ճիշտ ճանապարհը գտնելու մեխանիզմը, իսկ ահա չինացին, կամ չկարողացավ լսել այդ ձայնը, կամ էլ իրան Աստված չի սիրում և որոշելա «պատժի»
Մեջբերել
Էջանիշներ