Փաստորեն եթե չլիներ վախը առ աստված, հնարավոր է դու մա՞րդ սպանեիր:
Ինչու՞ ես գողություն չեմ անում, կամ մարդասխանություն չեմ գործում, որովհետեվ վախենու՞մ եմ Աստծուց, վախենում եմ դժոխքում հայտնվելու՞ց: Ես չեմ կարող միաժամանակ եվ սիրել եվ վախենալ Աստծուց, ես սիրում եմ Աստծուն եվ այսքանով ամեն ինչ ասված է:
Ես մեծացել եմ շրջապատված սիրով, ջերմությամբ, փոքրուց ես ընտելացել եմ սիրուն, մարդկանցից ես սովորել եմ սիրել, ես երբեք մարդ չեմ սպանի, որովհետեվ սիրում եմ մարդկանց:
Իսկ մարդը որտեղի՞ց է սիրել սովորում, գրքերից՞՞՞՞
Հենց նոր հաղորդում էի նայում վայրի մարդկանց մասին: Հոգեբանության թե հոգեբուժության մեջ գոյություն ունի էսպիսի տերմին----
մաուգլիի սինդրոմ: Սրանք այն մարդիկ են որոնք մեծացել են կենդանիների հետ, հիմնականում շների կամ կատուների: Սովորաբար կենդանիների հետ մեծացած երեխաները, կրկնորինակում են կենդանիների վարքը, քայլում են չորեքթաթ, մլավում են կամ հաչում են, բնականաբար չեն խոսում: Հայտնվելով ինտերնատում, սովորաբար նման երեխաները այդպես էլ մնում են թեր զարգացած, նրանց երբեք վիճակված չէ ինտեգրվել նորմալ հասարակություն, եվ հիմնականում նման երեխաները մինչեվ կյանքի վերջ անցկացնում են ինտերնատներում:
Մաուգլիի սինդրոմով տառապող երեխաներից միայն քչերին է հաջողվում վերգտնել մարդկային կերպարը, եվ տեղ գտնել նորմալ հասարակության մեջ, հաջողվում է միայն նրանց՝ ում փոքր տարիքից որդեգրում են, եվ երեխան մեծանում է նորմալ ընտանեկան միջավայրում, շրջապատված
սիրով:
Մարդուն հնարավոր չէ գրքերով սիրել սովորեցնել, հայտնի է որ երեխայի հեգեկան եվ ֆիզիկական ձեվավորման ամենակարեվոր շրջանը մինչեվ 4 տարեկանն է, այս չորս տարիների ընթացքում, եթե նա սովորում է սիրել ապա ոչ թե գրքերից այլ ծնողներից:
Էջանիշներ