«Կրոն» բաժնի թեմաներից դուրս քննարկումներ

[Varzor]

Քրիստոս իմանալով մարդու հետագա ապրելաձևը իր օրենքների մեջ լրացումներ է անում

Որքան ես եմ հիշում, Աստված պատվիրաններ է տվել, իսկ օրենքները հենց հրեաների համար էին (օրինաց 2 գրքերը): Եթե ուշադիր կարդանք, ապա հենց նույն օրինաց գրքում կան թե փոփոխություններ և թե լրացումներ, նույնիսկ հակասություններ: Բայց դա չի խանգարում դրանք աստվածատուր ընդունելուն: Իսկ պատվիրանը դա օրենք չէ, դա դոգմա չէ և կարող է փոփոխվել` ժամանակից կախված:
Նույն ձևի էլ Հիսուս կարող էր փոփոխել, լրացնել և նույնիսկ հակադարձել թե պատվիրանները և թե օրեննքերը, ընդ որում պատվիրանների փոփոխությունն ու հակադարձումն ավելի տրամաբանական է, քան օրենքներինը:

[Varzor]

Նրա հանդեպ իմ երկյուղն է ստիպում ինձ մնալ...

Lավ է, որ Աստված մեկն է, թե չէ ոնց ասում են` երկու վախը մի մահ է

Իմ գիտակցությունն ուղղակի ըմբոստանում է այն մտքի դեմ, որ պետք է ապրել երկյուղից ու վախից դրդված: Բոլոր կենդանիներն էլ տենց են ապրում` բնազդով, վախի բնազդով, ինքնապահպանման բնազդով:
Բա էլ ինչիս է պետք բարձր գիտակցությունն ու բանականությունը?

[Ավետիք]

Կոնտեքստ ի՞նչ կապ ունի, արի իմ լրացումները հանեմ, տես ինչ է ստացվում.

Ասված է. «Ով որ արձակի իր կնոջը, թող նրան արձակման թուղթ տա»:
Հիսուսն ասում է. Չարձակես կնոջդ: Լրացո՞ւմ է, թե՞ ուղղում:

Ասված է. «Երդմնազանց մի լինիր, այլ արա Տիրոջն այն, ինչ երդվել ես»:
Հիսուսն ասում է. Չերդվես ոչ մի դեպքում: Լրացո՞ւմ է, թե՞ ուղղում:


Ասված է. «Պիտի սիրես ընկերոջդ եւ պիտի ատես քո թշնամուն»:
Հիսուսն ասում է. Պիտի սիրես քո թշնամիներին: Լրացո՞ւմ է, թե՞ ուղղում:

Ախր պարզից էլ պարզ է, որ նա ուղղակի չի համաձայնվում նրա հետ ինչ կար առաջ, նա ուղղումներ է կատարում Աստվածաշնչում

Այստեղ ոչ լրացում է, ոչ էլ ուղղում, այլ հստակեցում - պարզեցում, որովհետև մարդիկ ճիշտ չէին հասկացել: Այս բոլորը Աստծո Սիրո և մարդու տկարությունների հիման վրա դիտարկի:

Ասված է. «Աչքի փոխարէն՝ աչք եւ ատամի փոխարէն՝ ատամ»:
Հիսուսն ասում է. Աչքի փոխարեն՝ աչք եւ ատամի փոխարեն էլ աչք: Լրացո՞ւմ է, թե՞ ուղղում:

Տերն այդպիսի բան չի ասել:

[Ավետիք]

Lավ է, որ Աստված մեկն է, թե չէ ոնց ասում են` երկու վախը մի մահ է

Իմ գիտակցությունն ուղղակի ըմբոստանում է այն մտքի դեմ, որ պետք է ապրել երկյուղից ու վախից դրդված: Բոլոր կենդանիներն էլ տենց են ապրում` բնազդով, վախի բնազդով, ինքնապահպանման բնազդով:
Բա էլ ինչիս է պետք բարձր գիտակցությունն ու բանականությունը?

Սիրո մեջ վախ չկա, այլ կատարյալ սերը վանում է վախը: Աստված Սեր է: Ով որ Աստծո Սերն ընդունել է, նա ազատ է քո ասած վախից:

[Ավետիք]

Ներող, բայց ձայնային Աստվածաշունչ չունեմ` որքան էլ կամենամ, լսել չեմ կարող:
Հետո չպատկերացրեցի, թե շնչի ներգործությունը ոնց են լսում

Պատկերացրու, որ իմ մոտ ավելի լվա ստացվեց կարդալը, խորանալը, համոզվելը ու յան տալը:

Լսել ի նակատի ունեմ ընկալել, ճանաչել և հնազանդվել - խոնարհվել Աստծո մեծության առջև:

[Աննամառիա]

համաձայն եմ

[Արէա]

Այստեղ ոչ լրացում է, ոչ էլ ուղղում, այլ հստակեցում - պարզեցում, որովհետև մարդիկ ճիշտ չէին հասկացել:

Որովհետև ճիշտ չէր գրված Ավետիք ոնց գրված էր, էդպես էլ հասկանում էին, Հիսուսն "Աստվածաշնչում" սխալների ուղղում էր անում

Տերն այդպիսի բան չի ասել:

Ես էլ եմ ասում որ Աստված էդպիսի բան չի ասել "Աստվածաշնչում" ("սուրբ" թղթերում, գրություններում) է գրված եղել:

[VisTolog]

Լսել ի նակատի ունեմ ընկալել, ճանաչել և հնազանդվել - խոնարհվել Աստծո մեծության առջև:

Հակառակ դեպքում ի՞նչ կլինի, եթե մենք չհամաձայնվենք համբուրել Վալոդի ո*ը

[Varzor]

Սիրո մեջ վախ չկա, այլ կատարյալ սերը վանում է վախը: Աստված Սեր է: Ով որ Աստծո Սերն ընդունել է, նա ազատ է քո ասած վախից:

Փաստորեն դժոխքը վախենալու չի?
Բա էլ խի ենք մեզ ճղում?

Արդեն գիտեմ, որ "ավ Աստծխուն սիրում է, Աստծո հետ է, դժոխքից վախենալու բան չունի...": Բայց նրանք, որ ԱՍտծու հետ չեն ինչն անեն? Դժոխքից վախենան, թե չէ? Ըստ աստվածաշնչի` պիտի վախենան, ու էդ վախի հիման վրա պիտի մտածեն դեպի ԱՍտված գալու մասին: Փաստացի տրամաբանական շղթփան հետևյալն է.
1. Եթե Աստծո հետ ես` վախենալու բան չունես:
2. Աստծո հետ չես` վախեցիր:
3. Վախեցար` կհավատաս ու կձգտես Աստծո հետ լինել:
4. Չվախեցար` դատապարտված ես դժոխքի:

[Varzor]

Լսել ի նակատի ունեմ ընկալել, ճանաչել և հնազանդվել - խոնարհվել Աստծո մեծության առջև:

1. Ինչն ընկալել? Գրքի պարունակությունը? Բա մյուս գրքերը?
2. Ում ճանաչել? Եթե արարչին, ապա դա անհնար է: Լիովին հնարավոր չէ ճանաչել այնպիսի մի էակի, որն ունակ է Տիեզերք արարել: Իսկ մասսամբ ճանաչելը դա ավելի շուտ ծանոթություն է: Ես փորձում եմ ծանոթանալ աշխարհի ու տիեզերքի հետ: Ու այդ ծանոթացումն իրականացնելու համար ես ունեմ աչքեր, ականջներ, քիթ, բերան, շոշափելիք, միտք, տրամաբանություն և հավատ: Ես չեմ ակրող բավարարվել մի ինչ-որ կասկածելի ծագումով գրքով: Գրքի վրա կարող եմ կասկածել, իսկ շրջակա աշխարհին վրա` ոչ, քանի որ այդ աշխարհը ես զգում եմ իմ զգայարաններով, ընկալում եմ իմ մտքով
3. Հնազանդվել չեմ ուզում - դա իմ իրավունքն է, քանի դեռ ինձ չես տիպել հնազանդվել

[Ավետիք]

Փաստորեն դժոխքը վախենալու չի?
Բա էլ խի ենք մեզ ճղում?

Varzor ջան, դա մարդու էությունն է, որ մի բանից անպայման պիտի վախենա, առավել նրա, ով իր սրտում չունի իրական Սերն ու խաղաղությունը:
Էլ կարիք էլ չի լինի ճղվելու:

Արդեն գիտեմ, որ "ավ Աստծխուն սիրում է, Աստծո հետ է, դժոխքից վախենալու բան չունի...": Բայց նրանք, որ ԱՍտծու հետ չեն ինչն անեն? Դժոխքից վախենան, թե չէ? Ըստ աստվածաշնչի` պիտի վախենան, ու էդ վախի հիման վրա պիտի մտածեն դեպի ԱՍտված գալու մասին: Փաստացի տրամաբանական շղթփան հետևյալն է.
1. Եթե Աստծո հետ ես` վախենալու բան չունես:
2. Աստծո հետ չես` վախեցիր:
3. Վախեցար` կհավատաս ու կձգտես Աստծո հետ լինել:
4. Չվախեցար` դատապարտված ես դժոխքի:

Աստված դժոխքը պատրաստեց սատանայի ու նրա հրեշտակ-դևերի համար, բայց մարդն ինքն է կամովի հակառակելով Աստծուն՝ ընտրում է դժոխքը: Աստված մարդու փրկությունը հիմնեց Իր անսահման Սիրո վրա. «Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ Իր Միածին Որդին տվեց, որպեսզի ամեն Նրան հավատացող չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա»: Սա է ամբողջ Աստվածաշնչի իմաստն ու նպատակը: Իսկ եթե մարդ վախենում է դժոխքից, դա իր մեղքի ազդեցության հետևանքն է. «Ադամը մեղք գործեց... և գնաց թաքնվեց»: Սակայն Աստված, որպես սիրող Հայր կանչեց նրան. «Ադամ ո՞ւր ես»:
Ուրեմն՝
1. Աստված Սեր է և Սրբություն:
2. Մարդ մեղավոր է՝ դժոխքից վախեցած:
3. Տեր Հիսուս Քրիստուսը վճարեց մարդու մեղքի փոխարեն:
4. Դժոխքի վախը փարատվում է միայն Աստծո Սիրով:

Ընտրությունը քոնն է՝ կամ Աստծո Սերը, կամ դժոխքի վախը:

[Ավետիք]

3. Հնազանդվել չեմ ուզում - դա իմ իրավունքն է, քանի դեռ ինձ չես տիպել հնազանդվել

Սկաժի, գձե՞ ու ծեբյա կնոպկա:

[Varzor]

Սկաժի, գձե՞ ու ծեբյա կնոպկա:

Ես կրոնական կամ աթեիստական ռոբոտ չեմ, որ կնոպկեք ունենամ

[Varzor]

... հավիտենական կյանք ունենա»:
...
Սա է ամբողջ Աստվածաշնչի իմաստն ու նպատակը: Իսկ եթե մարդ վախենում է դժոխքից, դա իր մեղքի ազդեցության հետևանքն է. «Ադամը մեղք գործեց... և գնաց թաքնվեց»:

Փաստորեն համ ուզում էր, որ մարդիկ հավիտյան կյանք ունենան, համ էլ Ադամին դրախտից վտարեց, որ կենաց ծառից հանկարծ չունի ու հավիտյան ապրի?
Ինչ որ հակասական չի ստացվում? Թե էդ երկու գործոությունները տարբեր աստվածներն են կատարել?
Եվ ասյպես.
Ծննդոց Գ

22 Եւ ասէ Տէր Աստուած. Ահա Ադամ եղեւ իբրեւ զմի ի մէնջ՝ գիտել զբարի եւ զչար: Եւ արդ գուցէ ձգիցէ զձեռն եւ առնուցու ի ծառոյն կենաց, ուտիցէ եւ կեցցէ յաւիտեան:23 Եւ եհան արձակեաց զնա Տէր Աստուած ի դրախտէ անտի փափկութեան՝ գործել զերկիր ուստի առաւ:

1. Նախ ստացվում է, որ ադամի մեղքը Աստծո արգելքը "ծառից չուտես" խախտելն էր: բայց քանի որ այդ խախտման արդյունքում Ադամը գիտեցավ չարն ու բարին, ապա ստացվում է, որ նախ մինչ այդ Ադամնը բարին ու չարը չէր գիտենում, և փաստացի Ադամի մեղքը կայանում էր հենց այս հատկությունը ձեռք բերելու մեջ: Ուրեմն աստված դեմ էր, որ Ադամը բարին ու չարը գիտենա?
3. Ստացվում է որ Ադամն արդեն իսկ մահկանացու էր` հավիտյան կյանքի հասնելու համար դեռ մի քայլ էլ ուներ կատարելու:
4. Աստված չէր ուզում, որ Ադամը հավիտենական կայնք ունենա, հակառակ դեպքում նրան թե դրախտից չեր վտարի և թե կենաց ծառը այդպիսի հսկողության տակ չէր դնի:

Հետևություն.
1. Ադամը չէր էր կարող գիտակցել, թե ինչ է մեղքը, քանի որ ճգիտեր, թե ինչ է բարին ու չարը:
2. Բարին ու չարը գիտնալը խթան կարող էր հանդիսանալ, որ Ադամը անմահություն էլ ուզենա:
3. Ադամի կողմից թե բարին ու չարը գիտենալը և թե առավել ևս անմահություն ստանալը հեչ ձեռնտու չէր աստծուն:

Իսկ ինչու ձեռնոտւ չէր? Բա էլ ինչի հազարամյակներ հետո Հիսուսին ուղարկեց, որ մարդիկ հավիտենական կյանք ստանալու հնարավորություն ունենան?
համ գլխանց դեմն առել էր, համ էլ մտքափոխվեց? Ինչ-որ շուտ-շուտ չի մտքափոխվում Աստվածաշնչի նկարագրած "ամենակարող ու միակ ճշմարիտը": Ինչ որ հաճախ չի ինքն իր արածների մեջ կասկածում?

[ArtSus]

Ադամի ամբողջ մեղքը Աստծուն անհնազանդության մեջ է, Աստված ստեղծեծ Ադամին և ոչ թե մարդը՝ Աստծուն, և պետք է որ մարդը հնազանդվի Աստծուն , բայց Աստված տալով մարդուն հոգի , շունչ և մարմին, միայն Իր կամքը չդրեց մարդու մեջ, որ մարդը ունենա ազատ կամք ընտրելու մահը կամ կյանքը , չարը կամ բարին , Հիսուսին կամ Բարաբբային, և այդ ընտրությունը տրված է մեզ ամեն օր ՝ տես Բ․ Օրինաց 30:13 , այսպիսով՝ Աստված չի ուզում , որ մարդուն ստիպելով հնազանդեցնի , այլ՝ հավատալով և իր սրտի հոժարությամբ ընդունի Հիսուսի ձրի փրկությունը,
որովհետև անհնազանդությունը մեղք ծնեց, իսկ մեղքի վարձքը մահ է, իսկ՝ ընդհակառակը՝ հնազանդությունը մեզ կտա հավիտենական կյանք, որի համար էլ ստեղծել է մարդուն , իսկ ընտրությունը մերն է և մեկն է կամ Աստծուն կամ սատանային, երրորդը տրված չէ։ Դա արդեն Աստծո կամքն է։ Առակաց 18:21 ,, Մահն ու կեանքը լեզուին ձեռքն են , անոնք որ զայն կը սիրեն , անոր պտուղը կուտեն ,,