Նախ շնորհակալություն պատասխանների համար: Հիմա եթե հետաքրքիր է իմ տեսակետներն ասեմ այս հարցերի վերաբերյալ:
Այս հարցում համարյա համամիտ եմ քեզ հետ: Իմ պատկերացմամբ հավիտենական կյանքը աշխարհի, տիեզերքի, մարդու, ինքդ քո, մի խոսքով գություն ունեցող ամեն ինչի միջոցով Արարչի ճանաչման անընդհատ ընթացքն է: Նրա տարբեր որակների, ձևերի, դրսևորումների բացահայտումը և այդ ամենի արտահայտումը քո մեջ և քո միջոցով... Եվ այս ամենը իրականացվում է բազմաթիվ կյանքերով: Տարբեր աշխարհներում, թե տարաբնույթ նյութական, թե բազմաբնույթ հոգևոր աշխարհներում...Ավետիք-ի խոսքերից
Այստեղ հարցը իմ համար այնքան էլ պարզ չի ինչպես որ դու ես ներկայացնում: "Փրկվել դժողքից" արտահայտությունը իմ համար աբսուրդ է: Ես ավելի հակված եմ "փրկվել ներսդ կրծող չարից" արտահայտությանը: Եթե դու չես ազատվում քո ներսի բացսական կուտակումներից, ապա ոչ մի դրախտ՝ պարգևի տեսքով, կամ ոչ մի դժոխք՝ պատժի տեսքով, չի կարող քեզ փոխել: Եվ զուտ դժողքի վախից դրդված "առաքինի" կյանքով ապրելը փրկություն չեմ համարում: Ըստ կրոնների մեծամասնության վախն է առաջնորդում մարդուն բացսական արարքներից և երևույթներից զերծ մնալու համար: Բայց իմ համար դա աբսուրդ է: Վախը բացսական որակ է, որից պետք է ազատվել: Եվ դրանից ազատվելու գործում կրոնը օգնելու փոխարեն հակառակն է անում, այն խորացնում է: Իմ կարծիքով փրկվելու համար նախ և առաջ պիտի ազատվել բոլոր վախերից: Չկա առավել վատ պատիժ վատ արարքի համար, քան սեփական խիղճը: Չկա մարդ որը բացարձակորեն զուրկ է դրանից: Խիղճը հնարավոր է քնեցնել, բայց ոչ սպանել: Իսկ նյութական մարմնի մահից հետո մարդու հոգում խիղճը ամենագերակա տեղում է գտնվում... Մնացած եզրակացությունը թողնում եմ ընթերցողին...
Իսկ հավատալը... Այս հարցը ամենապարզն է: Բայց մեր մարդկային հասարակությունում աբսուրդի աստիճանի բարդացվում է: Դու հավատում ես Աստծու դրսևորմանը Հիսուսի միջոցով, շատ բարի: Մյուսը հավատում է Աստծու դրսևորմանը բնության, տիեզերքի, կամ ինչու չէ կովի կամ մրջյունի միջոցով, էլի շատ բարի: Ամեն մեկն ունի Աստծուն ընկալման իր մակարդակն ու ձևը: Եվ սխալ է դրանք հակասության մեջ դնել և մեկս մյուսին պարտադրել իր ձևի ճշմարտացիության մեջ, քանի որ բոլոր ձևերն էլ միաժամանակ և կատարյալ են և թերի: Կատարյալ են այն առումով, որ բավարարում են այդ ձևով առաջնորդվողին, և անկատար են այն պատճառով, որ հակասություն են առաջացնում մյուսների մոտ: Բայց ինչպես ասվում է՝ Սիրեք միմյանց և հարգեք դիմացինների ընկալումներն ու արտահայտչաձևերը...
Մեջբերել
կամ Պողոսն ա ստում, կամ Հովհաննեսը, կողմնորոշվեք: Հովհաննեսն ասում ա կարևորը հավատն ա, առանց հավատի փրկություն չկա, Պողոսն ասում ա կարևորը գործերն են, ինչ հավատ ինչ բան: Հիմա ո՞վ ա ճիշտ:
Էջանիշներ