Ցանցից դուրս եկածը

[Ֆրեյա]

11.09.2007, 23:50
- Փակի'ր աչքերդ:
- Ինչու՞, ի՞նչ է պատահել:
-Ուզում եմ քեզ փակ աչքերով նկարեմ: Այնքա~ն գեղեցիկ ես, ի'մ հրեշտակ, ուզում եմ այս պահը հավերժացնել: Նկարը միիիի~շտ կպահեմ մոտս: Կարոտելիս կնայեմ, կհիշեմ` ինչքան երջանիկ եմ, երբ քեզ հետ եմ, ու կյանքս անմիջապես կիմաստավորվի, թախիծս կանցնի:
- Գիտե՞ս, երևի, շատ մարդիկ չեն հասկանա, թե ինչ նկատի ունես, կարելի է կարծել` գեղեցիկ խոսքեր են միայն: Բայց ես քեզ հասկանում եմ: Երբ քեզնից հեռու եմ, ինձ լավ չեմ զգում, կարծես վատառողջ լինեմ: Նույնիսկ չգիտեմ` ինչու, ինձ կիսատ եմ զգում: Բայց բավական է հիշեմ, որ դու կաս, լիարժեք եմ դառնում, զգում եմ, որ անիմաստ չէ կյանքս, գիտեմ` ում համար եմ ձգտում լավը լինել, ում համար եմ շտապում տուն: Գիտեմ, որ սպասում ու կարոտում ես ինձ, վստահ եմ, որ ամեն ինչ կանես ինձ համար: Վստահում եմ քեզ ավելի, քան ինքս ինձ:
-Ես էլ, հրեշտակս, ե'ս էլ:
********************************************************************
11.12.2007, 1:15
-Թուլացրե'ք ձեր ուսերը, շնչե~ք: Շնչե'ք այնքան խորը, որքան կարող եք: Պատկերացրե'ք, որ ձեր մարմնով մի թել է անցնում ու ձգում է ձեզ դեպի վեր, ուղղում մեջքը:
Պատկերացրե'ք, որ խոր արմատներով ամուր նստել եք հատակի մեջ: Դուք ուժեղ եք և անշեղ:
Մի մոռացեք խո~րը շնչել:
*************************************************************
11.12.2007, 2:00
-Ո՞նց ես, Արև: Ո՞նց անցավ դասը: Մի տեսակ ես երևում:
- Օ~հ, այսօր մի տեսակ լարված եմ, չեմ կարողանում անհանգստությունից ազատվել, չի թողնում տագնապը: Անընդհատ մտածում եմ` ինչ անեմ, որ մաքսատան գործերն արագացնեմ: Բեռն եկել է, իսկ ձևակերպումները չեն անում: Երևի, պետք է սկսեմ ծանոթներ որոնել: Անդրեյն էլ է նյարդային դարձել, անընդհատ փնթփնթում է: Կրծքավանդակիս մկաններն անընդհատ կծկված են, չեմ կարողանում թուլանալ:
- Գուցե փորձես հաբե՞ր ընդունել, ասում են` օգնում է:
- Չէ', չե'մ ուզում, որ երեխայի վրա որևէ բան ազդի:
****************************************************************************************
07.02.2008, 03:32
- Անդրեյ, ես քեզ սիրու~մ եմ: Ու՞ր ես: Ինչպե՞ս ես ինձ մենակ թողել: Օգնի~ր:
Ուզում եմ բացել աչքերս, ուզում եմ խոսել, չեմ կարողանում: Մկաններս այլևս չեն ենթարկվում: Անդրե~յ, լսում եմ, որ այստեղ ես: Ես է~լ եմ այստեղ:
Դու ինձ մենակ չես թողնի, չէ': Խո'սք եմ տալիս, սիրելի'ս, դե'ռ կապաքինվեմ, դե'ռ կբարձրանամ այս անկողնուց:
Միա~յն կարողանամ բացել աչքերս ու խոսել քեզ հետ, միայն թե կարողանամ ասել, որ այստեղ եմ: Դու ես իմ միակ հույսը: Մնա'...
Էլի' այս ապուշ քույրը երակներս է քրքրում:
Մայրի~կ, իմ մայրի~կ, գոնե այս անգամ մի' թող ինձ մենակ: Գրկի~ր ինձ... Գիտեմ, որ կփրկես ինձ, գիտեմ, որ ինչ էլ լինի, դու ինձ սիրում ես...
Մայրի~կ...
************************************************************
07.04.2008, 11:50
-Հասկացե'ք, այն վնասվածքներից հետո, որ ստացել է Արևիկը, ապաքինվելու հույսը զրոյական է: Նրա ուղեղի ակտիվությունը օրեցօր անկում է ապրում:
Նա չի ապաքինվի: Դուք պետք է ընդունեք, որ կորցրել եք ձեր աղջկան և կնոջը:
Նրան կարող ենք ևս մի քանի ամիս պահել սարքերին միացրած, բայց դա միայն տանջանքներ է բերելու, թե' ձեզ, թե' նրան: Իսկ վերջում` հուսախաբ եք լինելու:
Դուք պետք է որոշում կայացնեք:
- Անդրե'յ, ես թույլ չե'մ տա սպանել աղջկաս:
- Հասկացե'ք, սա այլևս ձեր աղջիկը չէ, ձեր աղջիկը մի բույսի է վերածվել: Պետք է վերջ դնենք այս մղձավանջին... Ես համաձայն եմ...
*********************************************************************
11.09.2008, 23:53
- Արևի'կս, ի'մ հրեշտակ, հիշի'ր, ես մի~շտ քեզ սիրում եմ, մի~շտ, նույնիսկ երբ քո կողքին չեմ, երբեք մի' կասկածիր և վստահի'ր ինձ: Ես միշտ քո կողքին եմ:
- Ես քեզ սիրում եմ:
Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ…