Ցանցից դուրս եկածը

[Ֆրեյա]

Նվիրվում է Երկնայինին... Ամենանրբազգաց էակին Երկրիս վրա...

Սկզբում, երբ նայում ես նրան, այնքան հարազատ ու սիրելի է թվում...
Հետո լույսը խամրում է: Նայում ես ու չես հասկանում` ինչու ես նայում: Գիտես, որ պետք է սիրելի լինի, հարազատ լինի, քեզ համոզում ես, բայց` մեկ է. անտարբերություն:
Անտարբերությու~ն: Բազմիմաստ բառ: Անտարբերություն հասարակական, անտարբերություն քաղաքական: Միայն սիրելիիդ անտարբերությունն է այնքան վիրավորում, որ ուզում ես կործանիչ դառնալ ու կործանել Երկրագունդը, չէ', Արեգակնային համակարգը, որ հետք անգամ չմնա ձեր նախկին ջերմ հարաբերություններից:
Ուզում ես` մարդիկ, փողոցների քարերը, շենքերի պատերը, ծառերը, երկինքը մոռանան, որ քեզ սիրել է, հետո` սառել: Ուզում ես չզգալ պարտվածություն, դառնություն այն մտքից, որ քեզ մոռացել են:
Ուզում ես մնալ հիշողության մեջ: Գուցե ենթագիտակցական ցանկություն է, մինչև վերջ նույնիսկ դրա խորհուրդը չես ընկալում, բայց ենթագիտակցության մեջ ներթափանցելու մի փոքր նույնիսկ տաղանդ ունեցողն իսկույն կհասկանա. այդ անհիմն ցանկությունը միայն հույս է, որ մի օր, գուցե մի օր, մի հեռավոր օր դեռ կշարունակվի այն, ինչ սիրուց է սկսվել և անտարբերությամբ ավարտվել: Անգիտակից միտք ես փայփայում, որ մի օր, երբ իսպառ մոռացած կլինես նրա մասին և ուրիշ մտքերով տարված անցնելիս կլինես փողոցով, կտեսնի քեզ ու նորից, արդեն թարմացած, հին վերքերն ամոքած սրտով նորից կսիրահարվի: Նորից կտեսնի քո մեջ այն գաղտնիքը, որ ձգտել է բացահայտել: Նորից կլինի առաջին հայացք, առաջին համբույր ու գուցե այս անգամ անտարբերությունն ու ձանձրույթը չեն գա ավիրելու այդքան դժվարությամբ ու տանջանքով կառուցած երազանքները:
Գուցե այս անգամ կավարտվի այն, ինչ կիսատ էր մնացել:
Ու ամեն անգամ, երբ հիշում ես կիսատ ավարտված սիրո մասին, զգում ես, որ սրտիցդ մի կտոր է պակասում, բայց չգիտես` որ մեկն է, որ վերականգնես:
Որոնում ես, փորձում հասկանալ: Կարծում ես, թե եղանակն է մեղավոր, հագիդ շորերն են հոգնեցրել, ինքդ քեզնից ես դժգոհում: Հետո հասկանում ես. քեզնից է մի մասնիկ պակասում:
Տեղդ չես գտնում:
Ու լավ է ոչ ոք չդառնա քեզ մասնիկ, որ փախնելիս կյանքիցդ էլ մի կտոր չտանի իր հետ:
Իսկ դու ում ես ցավ պատճառել, գիտես՞ Հիշում ես՞
Իսկ հիշում ես, թե ինչքան են տառապել քո պատճառով: Գուցե նույնիսկ չգիտես:
Բայց համոզված կարող ես լիեն. որքան դու ես ցավ պատճառել, այնքան քեզ են պատճառելու, մինչև բոլոր մեղքերիդ թողությունը չստանաս:

[Ծով]

Սիրուն էմոցիա ա ողջ գրածդ ու անցյալից ինչ-որ պատմություն կամ շղարշ... բայց հենց սկզբում կարդացի, որ Երկնուկին ա նվիրվում, ավելի ԼՈՒՍԱՎՈՐ ՄԻ ԲԱՆ ԷԻ ՍՊԱՍՈՒՄ

[Երկնային]

Սիրուն էր…
զգացված եմ, որ նկատել ես, գրել ես…

Հ.Գ. մենք միշտ պատասխան ենք տալիս մեր սխալների համար…

[Ֆրեյա]

Ինձ էլ էր հոգեհարազատ ...

[Dayana]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

[Երկնային]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

Դայ, ես էլ եմ ցավեցրել… ի վիճակի եմ…

[Dayana]

Դայ, ես էլ եմ ցավեցրել… ի վիճակի եմ…

պաշտպանական ռեակցիա բալես

[Ֆրեյա]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

Երբեք չի՞ եղել, որ մեկը քեզ սիրահարվի, կամ սիրի, իսկ դու նրան մերժես, չնկատես ընդհանարպես; Այդ դեպքում անխուսափելիորեն ցավ ես պատճառում: Եւ դա բնական է, բոլորին չես կարող սիրել. միայն մեկին Հետո, կյանքը կարող է այնպես դասավորվել, որ դու մեկին սիրես, իսկ նա պատասխանի անտարբերությամբ: Հենց դա էլ նկատի եմ ունեցել` ասելով վճարել մեղքերի համար

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

[Երկնային]

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

ինքը մոդել ա` բոլորի համար, ու բոլորի մասին, Սքադի ջան…
ապրես, շատ հոգեհարազատ ա…

[Dayana]

Երբեք չի՞ եղել, որ մեկը քեզ սիրահարվի, կամ սիրի, իսկ դու նրան մերժես, չնկատես ընդհանարպես; Այդ դեպքում անխուսափելիորեն ցավ ես պատճառում: Եւ դա բնական է, բոլորին չես կարող սիրել. միայն մեկին Հետո, կյանքը կարող է այնպես դասավորվել, որ դու մեկին սիրես, իսկ նա պատասխանի անտարբերությամբ: Հենց դա էլ նկատի եմ ունեցել` ասելով վճարել մեղքերի համար

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

հա էլի, ստացվեց, որ պակաս սրիկան էլ ես չեմ

քեզ է՞լ տաչտչեմ Սքադի ջան

[Երվանդ]

Նվիրվում է Երկնայինին... Ամենանրբազգաց էակին Երկրիս վրա...

Սկզբում, երբ նայում ես նրան, այնքան հարազատ ու սիրելի է թվում...
Հետո լույսը խամրում է: Նայում ես ու չես հասկանում` ինչու ես նայում: Գիտես, որ պետք է սիրելի լինի, հարազատ լինի, քեզ համոզում ես, բայց` մեկ է. անտարբերություն:
Անտարբերությու~ն: Բազմիմաստ բառ: Անտարբերություն հասարակական, անտարբերություն քաղաքական: Միայն սիրելիիդ անտարբերությունն է այնքան վիրավորում, որ ուզում ես կործանիչ դառնալ ու կործանել Երկրագունդը, չէ', Արեգակնային համակարգը, որ հետք անգամ չմնա ձեր նախկին ջերմ հարաբերություններից:
Ուզում ես` մարդիկ, փողոցների քարերը, շենքերի պատերը, ծառերը, երկինքը մոռանան, որ քեզ սիրել է, հետո` սառել: Ուզում ես չզգալ պարտվածություն, դառնություն այն մտքից, որ քեզ մոռացել են:
Ուզում ես մնալ հիշողության մեջ: Գուցե ենթագիտակցական ցանկություն է, մինչև վերջ նույնիսկ դրա խորհուրդը չես ընկալում, բայց ենթագիտակցության մեջ ներթափանցելու մի փոքր նույնիսկ տաղանդ ունեցողն իսկույն կհասկանա. այդ անհիմն ցանկությունը միայն հույս է, որ մի օր, գուցե մի օր, մի հեռավոր օր դեռ կշարունակվի այն, ինչ սիրուց է սկսվել և անտարբերությամբ ավարտվել: Անգիտակից միտք ես փայփայում, որ մի օր, երբ իսպառ մոռացած կլինես նրա մասին և ուրիշ մտքերով տարված անցնելիս կլինես փողոցով, կտեսնի քեզ ու նորից, արդեն թարմացած, հին վերքերն ամոքած սրտով նորից կսիրահարվի: Նորից կտեսնի քո մեջ այն գաղտնիքը, որ ձգտել է բացահայտել: Նորից կլինի առաջին հայացք, առաջին համբույր ու գուցե այս անգամ անտարբերությունն ու ձանձրույթը չեն գա ավիրելու այդքան դժվարությամբ ու տանջանքով կառուցած երազանքները:
Գուցե այս անգամ կավարտվի այն, ինչ կիսատ էր մնացել:
Ու ամեն անգամ, երբ հիշում ես կիսատ ավարտված սիրո մասին, զգում ես, որ սրտիցդ մի կտոր է պակասում, բայց չգիտես` որ մեկն է, որ վերականգնես:
Որոնում ես, փորձում հասկանալ: Կարծում ես, թե եղանակն է մեղավոր, հագիդ շորերն են հոգնեցրել, ինքդ քեզնից ես դժգոհում: Հետո հասկանում ես. քեզնից է մի մասնիկ պակասում:
Տեղդ չես գտնում:
Ու լավ է ոչ ոք չդառնա քեզ մասնիկ, որ փախնելիս կյանքիցդ էլ մի կտոր չտանի իր հետ:
Իսկ դու ում ես ցավ պատճառել, գիտես՞ Հիշում ես՞
Իսկ հիշում ես, թե ինչքան են տառապել քո պատճառով: Գուցե նույնիսկ չգիտես:
Բայց համոզված կարող ես լիեն. որքան դու ես ցավ պատճառել, այնքան քեզ են պատճառելու, մինչև բոլոր մեղքերիդ թողությունը չստանաս:

Շաաատ հզոր ես գրել Սքադի, էս կյանքում տենց մարդ չկա որ ցավ պատճառած չլինի քո ասած տարբերակով, երբեմն եթե գոռոզ մարդ ես կարողա չսպսասես ճակատագրին
Բռավո քեզ:

[Ֆրեյա]

Աշուն էր, տաք, սովորական մի աշուն: Սովորականի պես տերևները դեղնում էին, օրերը` կարճանում: Սովորականի պես մարդիկ պտտվում էին առօրյա շրջադարձում` շտապելով ինչ-որ տեղ, վազվզելով, հապճեպության և անհանգստության մթնոլորտ ստեղծելով:
Մեքենաները նորից կանգնած էին խցանումներում, ազդանշան էին տալիս ու կատաղած վարորդները օդը լցնում էին փոխադարձ վիրավորանքներով:
Աշուն էր:
Արևիկը նստած էր այգում` անձրևից խոնավացած նստարանին և նայում էր շուրջը: Նայում էր, բայց չէր տեսնում: Նրան չէր հետաքրքրում փողոցի իրարանցումը: Ուղեղը լցված էր վարդագույն մշուշով: Չնայած` թմրամոլներն են օգտագործում «վարդագույն մշուշ» արտահայտությունը, բայց նրա վիճակը, հիրավի, նման էր թմրանյութերի ազդեցության տակ գտնվողի վիճակին: Անջատվել էր աշխարհից և չէր ուզում նորից վերադառնալ գորշ ու անձրևոտ իրականություն:
Լուսնոտի պես էր իրեն պահում վերջին մի ամիսը: Անդադար անուրջների մեջ էր: Հարց էին տալիս` չէր լսում, չէր էլ հետաքրքրում նույնիսկ, թե ինչ են ասում: Բոլորը դարձել էին խորթ ու անիմսատ, բացի Նրանից: Երբ գիրք էր վերցնում ձեռքը, փորձում էր կարդալ, ժամեր հետո մենակ նկատում էր, որ ուղղակի նայել է էջերին, բայց չի կարդացել, տառերի շարանների հիպնոզացնող ազդեցության տակ երազանքների մեջ է սուզվել:
Արևը սիրահարվել էր:
Այդ օրը սովորականից շուտ էր դուրս եկել տանից, որ ժամանակ ունենա զբոսնելու, նստելու մի տեղ` բաց սրճարանում, ուղիղ անձրևի գրկում և կարողանա անվրդով ընկղմվել իր երազանքների ցանկալի, բայց անգութ աշխարհը, որը միշտ վերջանում է, երբ ստիպված ես զբաղվել առօրյայով:
Ուզում էր սթափ լինել (կարևոր գործեր ուներ` հյուրեր, ժողով, բանակցություններ ներդրողների հետ), բայց չէր կարողանում քշել իրենից նախորդ օրվա հիշողությունները:
Մտքում լողում էր այն պահը, երբ Անդրեյը, ձեռքն անձայն սահեցնելով իր պարանոցով, գրկեց նրան և համբուրեց: Համատեղ առաջին համբույրը: Առաջինը, բայց, թերևս, ճակատագրականը երկուսի համար էլ, որ պետք է ընդմիշտ փոխեր երկուսի կյանքն էլ` երջանկացնելով, իսկ հետո, երկնքից ուղիղ գետնին շրմփացնելով, ջարդեր երկուսի ողնաշարն էլ, որ հաջորդ անգամ կայնքի հետ մրցելու հավես չունենային:
Արևն 32 տարեկան էր: Հոգում մնացել էր այն նույն աղջնակը, որ հյուսիկներին ժապավեններ կապած վազում էր դպրոց, ձմեռները ընկերների հետ ձնագնդի էր խաղում ու անհոգ քրքջում:
Անցած տարիները իրենը չէին, չէր էլ հիշում դրանց մասին` թողնելով պատմությանը, թողնելով հիշողությունները շենքերին ու փողոցներին, արևին ու երկնքին, որ իր կյանքի պատմության լուռ ականատեսն են եղել և չեն կարողացել միջամտել այն ժամանակ, երբ օգնության կարիքը շատ է զգացել:
Ինչքա~ն անգամ էր Երկիրը լուսնի շուրջ պտույտ արել այդ ընթացքում. կարելի էր և հաշվել: Քա~նի անգամ էր կոտրվել սիրտը` անհամար: Քա'նի անգամ էր դավաճան փյունիկի պես կտոր-կտոր կրկին հավաքվել` մեկ դարձել, որ նորից կոտրվի, հազար փշուրի` ամեն անգամ մի քանի կտոր կորցնելով: Քա~նի-քանի սխալենր էր գործել, քա~նի անգամ փոշմանել, բայց գիտեր. եթե հնարավորություն ունենար հետ գնալ անցյալ և ուղղել սխալները, ոչինչ էլ չէր փոխի: Գիտեր` միայն սեփական սխալներով ես հասկանում, թե որն է ճիշտը, միայն սեփական սխալների դառնությունն ու պատիժը կրելով ես խելք հավաքում: Միայն սխալներդ գիտակցելով ես հասկանում գործածդ մեղքերի ծանրությունը:


..........................................................

[Ֆրեյա]

Գիտեր, հասկացել էր, թե որն է սխալ արել, բայց իմաստուն էր նաև, չէր խաբում ինքն իրեն: Գիտեր, որ ինքն իրեն չի կարող փոխել, կարող է իր դիմակները փոխել, բայց իր ներքինը` երբեք: Գիտեր, որ ինքն «ինքը» չի լինի, եթե սկսի «ճիշտ» ապրել, խելքով հասկացածի փոխարեն սրտով ուզածը չանի: Գիտեր, որ չի կարող ինքն իրենից պահանջել, իրեն ստիպել մի կողմ դնել զգացմունքները ու ապրել ուղեղով: Գիտեր իր կրքերը և թուլությունները, գիտեր իր առավելությունները, ու որոշել էր, որ այժմ չի փոխվելու, չի հարմարվելու: Թո'ղ սիրեն իրեն այնպիսին, ինչպիսին կա:
Ոչինչ չուներ կյանքում, ո'չ հարստություն , ո'չ անուն, ո'չ գեղեցկություն, ոչ էլ դրանք հայթայթելու ձևին էր ծանոթ: Միակ բանը որ իսկապես իրեն էր պատկանում, պատկանում էր անհերքելիորեն ու անկասկած, սեփական զգացմունքներն էին: Դա էր միակ հարստությունը, որ իր կյանքին իմաստ էր հաղորդում, չէր թողնում, որ ուղեղն ընդարմանա, թթվի մոխրագույն ու մշուշոտ ապագայում:

Արևն ընտանիքում մեծ երեխան էր, մի կրտսեր քույր էլ ուներ: Թեև հարազատ քույրեր էին, բայց նրանց միջև մտերմություն չկար, օտար էին: Չորս տարեկան էր, երբ ծնվեց փոքր քույրը, և նախկին` ծնողների կողմից իր երկրպագությունն անցավ փոքր քրոջը: Արդեն նա էր տան փոքրը, անպաշտպանը և սիրո, խնամքի կարիք ունեցողը: Արևը մոր աչքում անմիջապես փոխվեց: Նորածնի համեմատ մեծ էր թվում: Մայրը կարծում էր, թե պետք է հասկացող և ինքնուրույն լինի, չնայած, որ ընդամենը չորս տարեկան էր:
Արևին ուղարկեցին մանկապարտեզ: Սկզբում չէր հասկանում` ինչ է մանկապարտեզը, ինչու ինքը չի կարող տանը լինել մոր և քույրիկի կողքին, խաղալ իր սիրելի խաղալիքներով: Ամեն ինչ օտար ու մռայլ էր թվում մանկապարտեզում: Դաստիարակները` ջղային ու դաժան, երեխաները` չար ու վայրենի:
Ամեն առավոտ լավ էր լինում, չէր ուզում գնալ մանկապարտեզ, հրաժարվում էր հագնվել: Թերևս, մանկական հիշողություններից ամենավառը տպավորվել էր մեջը այս մեկը. երբ հերթական մի առավոտ լացուկող էր դրել, հրաժարվել էր գնալ մանկապարտեզ, հայրը նրան տանն էր թողել: Երբ մայրն արթնացել էր ու տեսել, որ տանն է, այնպիսի կատաղությամբ էր հարվածել գլխին, որ գլխի պլաստմասե օղակը, երկու կես լինելով, գլորվել էր գետնին: Այդ պահը երբեք, երբե~ք դուրս չէր գա ուղեղից: Արդեն երեսուներկու տարի էր, ինչ հիշում էր երկու կարմիր պլաստմասե կորերը` գետնին: Թերևս, նրա կյանքի օղակը շատ ավելի վաղուց էր կոտրվել, այն օրը, երբ նրա ծնողները հանդիպել էին: Հենց այդ օրվանից արդեն պարզ էր, թե որքանով է երջանիկ լինելու երկու անտարբեր ծնողների երեխան:
Արևը մենակ էր մեծանում, ապրում էր սեփական աշխարհում` շնչող մութ ու անթափանց սառնությամբ, անպաշտպան ու միայնակ: Կարծես` ամեն ինչ աշխարհում արդեն իր տեղում լիներ, իսկ ինքը ավելորդ մի հավելում, որ ամեն տեղ խցկվում ու խանգարում է բոլորին իր ներկայությամբ:
Երբեմն, երբ վերադառնում էր մանկական հիշողությունների գիրկը, անդադար լացում էր ու հիշում էր, թե նույն կերպ մանուկ ժամանակ երկար լացելիս ինչպես էր հիստերիկայի մեջ ընկնում, սկսում շնչահեղձ լինել, ու մոր ձայնը. «Հերիք է դերասանություններ անես»:
«Աստվա'ծ իմ,- մտածում էր,- ինչպե՞ս եմ դիմացել, ինչպես եմ կարողացել այդ ամենի միջով անցնել»: Հիշողությունները վերածնվելով հնչում էին ուղեղում, ծակում, այրում, մոխրացնում:
Հետո արցունքները կաթում էին աչքերից ու ոչ մի կերպ չէր կարողանում ազատվել մանկական` ծանր բեռ դարձած հիշողություններից:
Ամենամռայլ րոպեներին մի այլ հիշողություն էլ էր այցելում նրան:
Հիշում էր, որ մի օր, երբ քույրը դեռ մի քանի ամսեկան էր, անդադար լալիս էր.
- Ի՞նչ է, չե՞ս կարողանում երեխայի ձայնը կտրես: Արդեն երկու ժամ է անդադար լացում է, իսկ դու քեզ համար նստած հեռուստացույց ես նայում, ֆա'շիստ,- հնչում էր հոր ձայնը:
Այդպես մի վեճ սկսեց ծնողների միջև, որից հետո մայրը սկսեց հավաքել իրերը և իրեն էլ պատվիրեց հագնվել:
Մինչ մայրը երեխային էր պատրաստում, հայրը, նստած գրասեղանի առաջ ինչ-որ թղթեր էր լրացնում:
- Դու է՞լ ես գնում, ի'մ Արևիկ: Բա պապային մենակ ե՞ս թողնում:
" Բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում…..»
Աաաաաաաաաաաաաաաա~….
Այս խոսքերը, այլանդակ ձայներ դարձած, արձագանքում էին ուղեղում, որից մարմինը փշաքաղվում էր ու այտերը ջղայնությունից սկսում էին վառվել կարմիրով: Ջղայնանում էր ու կատաղում, որ այդ պահին մի ծանր բան չկար, որ տար հոր գլխին ու չթողներ դավաճանել մորը, չթողներ օգտվել իր մանկամտությունից… Թեև գիտակցում էր, որ դա ոչ մի կապ չուներ, որ դա դավաճանություն չէր, բայց անընդհատ մտածում էր, որ գուցե եթե այդպես չաներ, մայրը իրեն ավելի շատ կսիրեր, գուցե ինքն էր մեղավոր:
Մայրը վերցրեց փոքրիկին ու դուրս եկավ:
- Ասեցի, որ հագնվես, չէ՞: Չե՞ս գալիս, դե կմնաս հորդ հետ, - շպրտեղ մայրը` հետևից շրխկացնելով դուռը:
Արև~… Իմ փոքրի~կ, իմ անմե~ղ ու խոցելի~, ինչքան կուզեի այդ ժամանակ քեզ հետ լինել ու պաշտպանել արտաքին աշխարհից, փրկել քեզ, տալ ջերմություն, գուցե կյանքդ էլ այլ կերպ կդասավորվեր…
Իմ փոքրիկ Արևի~կ: Դու մի մարդուկ էիր, ում մեծի տեղ էին դրել, լրիվ մենակ էիր անորոշ ու անհայտ, հսկա աշխարհում: Դու քո գլխի տերը, դու` քո ապաստանը, դու` քո երգիչը, դու` քո պարողը:
Վախ…
Խուճապ…
Ու՞ր է մայրիկը…
Մի քանի օրից մայրը վերադարձավ, հայրը գնացել, հետ էր բերել մոր տանից:
Ծնողները նորից շարունակում էին համատեղ կյանքը, բայց այդ հիշողությունները միայն մուրճով կարելի էր հանել նրա ուղեղից, ուղեղը ջախջախելուց, լղճելուց հետո:
Հետագա կյանքը, կարծես, բնականոն շարունակությունն էր սկիզբ առած վախի ու անմարդկայնության: Չէր կարող ճնշված երեխան մեծանալ անվախ: Այսուհետ` ստրուկ էր…

[Dayana]

Սքադի ջան էս ինչ դաժան մանկություն ուներ Արևիկը Ուլուանայի ստեղծագործություններից մեկը հիշեցի

Անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը

[Ֆրեյա]

Հայրը հեռացավ, երբ տասներկու տարեկան էր: Լքեց մորը մի պոռնիկի համար:
Մայրը ծանր էր տանում: Առաջին երկու տարին դժոխքում էր ապրում, մոռացել էր թե' իրեն, թե' երեխաներին: Նույնիսկ, քիչ էր մնում «շշամոլ» դառնար, եթե բարեկամներն ու հարազատները չօգնեին հաղթահարել հոգեկան խնդիրները:
Արևի և մոր միջև երբեք մտերմություն չկար: Մայրը չէր սիրում նրան, չէր տալիս մայրական ջերմություն, չէր սովորացնում նրան «ճիշտը», խորհուրդներ չէր տալիս, չէր բացում կյանքի գաղտնիքները: Այդպես էլ մեծացավ` օտար ու չճանաչված, սեփական հույսին ու փողոցի դաստիարակությանը մատնված:
Իսկ հիմա` աշնանը, նստել էր խոնավ նստարանին ու խորհում էր. ինչու՞ այդպես դասավորվեց մի աղջնակի կյանք, ի՞նչ էր արել, ինչու՞մ էր մեղավոր, ի՞նչ մեղք էր գործել իր ծնունդով, որ կյանքի սպիտակ էջին սև թանաք թափվեց:
Իսկ հիմա... արդեն ուշ էր, հնարավոր չէր սկսել սկզբից:
Հիմա տղամարդկանց մեջ էր փնտրում այն սերն ու ջերմությունը, որ չէր ստացել ծնողներից: Այդ պակասը լրացնելը դրդում էր նրան սիրային հարաբերությունների, ինչպես վամպիրը խմում է զոհի արյունը` առանց մտածելու, սեփական կյանքը պահպանելու համար:
Արևն էլ էր սովյալի պես հարձակվում զոհին ու սիրո ծարավը հագեցնում, ժամանակավորապես, մինչև զգացմունքները չէին բթանում:
Արևը երազում էր գտնել միակին, միակ մարդուն, ում կհարգեր, ում համար կխելագարվեր, ում հետ կհասներ ծերության ու կմեռներ նույն օրը:
Բայց ավա~ղ... Կյանքն անցնում էր, իսկ նա` չկար:
Արևի հագուստն ու պահվածքը մատնում էին ցանկությունները. կարճ կիսաշրջազգեստը, լայն դեկոլտեն, քայլվածքը` անբարոյական կնոջ նմանակելով, սրա- նրա հետ սեթևեթանքը, բռնազբոսիկ ծիծաղն ու ծամածռությունը...
Իր ճչացող արտաքինով փորձում էր գրավիչ լինել, բայց դրանով միայն բացահայտում էր սեփական հուսալքությունն ու իրեն խղճի առարկա էր դարձնում շրջապատի համար:
.........................................................