Ցանցից դուրս եկածը

[Dayana]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

[Երկնային]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

Դայ, ես էլ եմ ցավեցրել… ի վիճակի եմ…

[Dayana]

Դայ, ես էլ եմ ցավեցրել… ի վիճակի եմ…

պաշտպանական ռեակցիա բալես

[Ֆրեյա]

կներեք, բայց լռել չեմ կարող...
Եթե նվիրված է ամենաքնուշ Երկնայինիս, ուրեմն բացթողում կա Ինքը ի վիճակի չի ցավեցնելու, հետևաբար իերն ցավեցնելու իրավունք ոչ մեկ չունի Այտեղից տրամաբանական ենթադրություն՝ Թող բոլոր սրիկաները պատասխան տան իրենց սիրկայությունների համար, իսկ Երկնային էակները զերծ մնան սրիկաներից

Հ.Գ. Նյուտս տաչիկ

Երբեք չի՞ եղել, որ մեկը քեզ սիրահարվի, կամ սիրի, իսկ դու նրան մերժես, չնկատես ընդհանարպես; Այդ դեպքում անխուսափելիորեն ցավ ես պատճառում: Եւ դա բնական է, բոլորին չես կարող սիրել. միայն մեկին Հետո, կյանքը կարող է այնպես դասավորվել, որ դու մեկին սիրես, իսկ նա պատասխանի անտարբերությամբ: Հենց դա էլ նկատի եմ ունեցել` ասելով վճարել մեղքերի համար

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

[Երկնային]

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

ինքը մոդել ա` բոլորի համար, ու բոլորի մասին, Սքադի ջան…
ապրես, շատ հոգեհարազատ ա…

[Dayana]

Երբեք չի՞ եղել, որ մեկը քեզ սիրահարվի, կամ սիրի, իսկ դու նրան մերժես, չնկատես ընդհանարպես; Այդ դեպքում անխուսափելիորեն ցավ ես պատճառում: Եւ դա բնական է, բոլորին չես կարող սիրել. միայն մեկին Հետո, կյանքը կարող է այնպես դասավորվել, որ դու մեկին սիրես, իսկ նա պատասխանի անտարբերությամբ: Հենց դա էլ նկատի եմ ունեցել` ասելով վճարել մեղքերի համար

հ.գ. Մտքովս անցավ նվիրել Երկնայինին, պարտադիր չի, որ իր լեզվով, կամ նույն քնքշությամբ լինի գրված, կամ իր մասին լինի գրված:

հա էլի, ստացվեց, որ պակաս սրիկան էլ ես չեմ

քեզ է՞լ տաչտչեմ Սքադի ջան

[Երվանդ]

Նվիրվում է Երկնայինին... Ամենանրբազգաց էակին Երկրիս վրա...

Սկզբում, երբ նայում ես նրան, այնքան հարազատ ու սիրելի է թվում...
Հետո լույսը խամրում է: Նայում ես ու չես հասկանում` ինչու ես նայում: Գիտես, որ պետք է սիրելի լինի, հարազատ լինի, քեզ համոզում ես, բայց` մեկ է. անտարբերություն:
Անտարբերությու~ն: Բազմիմաստ բառ: Անտարբերություն հասարակական, անտարբերություն քաղաքական: Միայն սիրելիիդ անտարբերությունն է այնքան վիրավորում, որ ուզում ես կործանիչ դառնալ ու կործանել Երկրագունդը, չէ', Արեգակնային համակարգը, որ հետք անգամ չմնա ձեր նախկին ջերմ հարաբերություններից:
Ուզում ես` մարդիկ, փողոցների քարերը, շենքերի պատերը, ծառերը, երկինքը մոռանան, որ քեզ սիրել է, հետո` սառել: Ուզում ես չզգալ պարտվածություն, դառնություն այն մտքից, որ քեզ մոռացել են:
Ուզում ես մնալ հիշողության մեջ: Գուցե ենթագիտակցական ցանկություն է, մինչև վերջ նույնիսկ դրա խորհուրդը չես ընկալում, բայց ենթագիտակցության մեջ ներթափանցելու մի փոքր նույնիսկ տաղանդ ունեցողն իսկույն կհասկանա. այդ անհիմն ցանկությունը միայն հույս է, որ մի օր, գուցե մի օր, մի հեռավոր օր դեռ կշարունակվի այն, ինչ սիրուց է սկսվել և անտարբերությամբ ավարտվել: Անգիտակից միտք ես փայփայում, որ մի օր, երբ իսպառ մոռացած կլինես նրա մասին և ուրիշ մտքերով տարված անցնելիս կլինես փողոցով, կտեսնի քեզ ու նորից, արդեն թարմացած, հին վերքերն ամոքած սրտով նորից կսիրահարվի: Նորից կտեսնի քո մեջ այն գաղտնիքը, որ ձգտել է բացահայտել: Նորից կլինի առաջին հայացք, առաջին համբույր ու գուցե այս անգամ անտարբերությունն ու ձանձրույթը չեն գա ավիրելու այդքան դժվարությամբ ու տանջանքով կառուցած երազանքները:
Գուցե այս անգամ կավարտվի այն, ինչ կիսատ էր մնացել:
Ու ամեն անգամ, երբ հիշում ես կիսատ ավարտված սիրո մասին, զգում ես, որ սրտիցդ մի կտոր է պակասում, բայց չգիտես` որ մեկն է, որ վերականգնես:
Որոնում ես, փորձում հասկանալ: Կարծում ես, թե եղանակն է մեղավոր, հագիդ շորերն են հոգնեցրել, ինքդ քեզնից ես դժգոհում: Հետո հասկանում ես. քեզնից է մի մասնիկ պակասում:
Տեղդ չես գտնում:
Ու լավ է ոչ ոք չդառնա քեզ մասնիկ, որ փախնելիս կյանքիցդ էլ մի կտոր չտանի իր հետ:
Իսկ դու ում ես ցավ պատճառել, գիտես՞ Հիշում ես՞
Իսկ հիշում ես, թե ինչքան են տառապել քո պատճառով: Գուցե նույնիսկ չգիտես:
Բայց համոզված կարող ես լիեն. որքան դու ես ցավ պատճառել, այնքան քեզ են պատճառելու, մինչև բոլոր մեղքերիդ թողությունը չստանաս:

Շաաատ հզոր ես գրել Սքադի, էս կյանքում տենց մարդ չկա որ ցավ պատճառած չլինի քո ասած տարբերակով, երբեմն եթե գոռոզ մարդ ես կարողա չսպսասես ճակատագրին
Բռավո քեզ:

[Ֆրեյա]

Աշուն էր, տաք, սովորական մի աշուն: Սովորականի պես տերևները դեղնում էին, օրերը` կարճանում: Սովորականի պես մարդիկ պտտվում էին առօրյա շրջադարձում` շտապելով ինչ-որ տեղ, վազվզելով, հապճեպության և անհանգստության մթնոլորտ ստեղծելով:
Մեքենաները նորից կանգնած էին խցանումներում, ազդանշան էին տալիս ու կատաղած վարորդները օդը լցնում էին փոխադարձ վիրավորանքներով:
Աշուն էր:
Արևիկը նստած էր այգում` անձրևից խոնավացած նստարանին և նայում էր շուրջը: Նայում էր, բայց չէր տեսնում: Նրան չէր հետաքրքրում փողոցի իրարանցումը: Ուղեղը լցված էր վարդագույն մշուշով: Չնայած` թմրամոլներն են օգտագործում «վարդագույն մշուշ» արտահայտությունը, բայց նրա վիճակը, հիրավի, նման էր թմրանյութերի ազդեցության տակ գտնվողի վիճակին: Անջատվել էր աշխարհից և չէր ուզում նորից վերադառնալ գորշ ու անձրևոտ իրականություն:
Լուսնոտի պես էր իրեն պահում վերջին մի ամիսը: Անդադար անուրջների մեջ էր: Հարց էին տալիս` չէր լսում, չէր էլ հետաքրքրում նույնիսկ, թե ինչ են ասում: Բոլորը դարձել էին խորթ ու անիմսատ, բացի Նրանից: Երբ գիրք էր վերցնում ձեռքը, փորձում էր կարդալ, ժամեր հետո մենակ նկատում էր, որ ուղղակի նայել է էջերին, բայց չի կարդացել, տառերի շարանների հիպնոզացնող ազդեցության տակ երազանքների մեջ է սուզվել:
Արևը սիրահարվել էր:
Այդ օրը սովորականից շուտ էր դուրս եկել տանից, որ ժամանակ ունենա զբոսնելու, նստելու մի տեղ` բաց սրճարանում, ուղիղ անձրևի գրկում և կարողանա անվրդով ընկղմվել իր երազանքների ցանկալի, բայց անգութ աշխարհը, որը միշտ վերջանում է, երբ ստիպված ես զբաղվել առօրյայով:
Ուզում էր սթափ լինել (կարևոր գործեր ուներ` հյուրեր, ժողով, բանակցություններ ներդրողների հետ), բայց չէր կարողանում քշել իրենից նախորդ օրվա հիշողությունները:
Մտքում լողում էր այն պահը, երբ Անդրեյը, ձեռքն անձայն սահեցնելով իր պարանոցով, գրկեց նրան և համբուրեց: Համատեղ առաջին համբույրը: Առաջինը, բայց, թերևս, ճակատագրականը երկուսի համար էլ, որ պետք է ընդմիշտ փոխեր երկուսի կյանքն էլ` երջանկացնելով, իսկ հետո, երկնքից ուղիղ գետնին շրմփացնելով, ջարդեր երկուսի ողնաշարն էլ, որ հաջորդ անգամ կայնքի հետ մրցելու հավես չունենային:
Արևն 32 տարեկան էր: Հոգում մնացել էր այն նույն աղջնակը, որ հյուսիկներին ժապավեններ կապած վազում էր դպրոց, ձմեռները ընկերների հետ ձնագնդի էր խաղում ու անհոգ քրքջում:
Անցած տարիները իրենը չէին, չէր էլ հիշում դրանց մասին` թողնելով պատմությանը, թողնելով հիշողությունները շենքերին ու փողոցներին, արևին ու երկնքին, որ իր կյանքի պատմության լուռ ականատեսն են եղել և չեն կարողացել միջամտել այն ժամանակ, երբ օգնության կարիքը շատ է զգացել:
Ինչքա~ն անգամ էր Երկիրը լուսնի շուրջ պտույտ արել այդ ընթացքում. կարելի էր և հաշվել: Քա~նի անգամ էր կոտրվել սիրտը` անհամար: Քա'նի անգամ էր դավաճան փյունիկի պես կտոր-կտոր կրկին հավաքվել` մեկ դարձել, որ նորից կոտրվի, հազար փշուրի` ամեն անգամ մի քանի կտոր կորցնելով: Քա~նի-քանի սխալենր էր գործել, քա~նի անգամ փոշմանել, բայց գիտեր. եթե հնարավորություն ունենար հետ գնալ անցյալ և ուղղել սխալները, ոչինչ էլ չէր փոխի: Գիտեր` միայն սեփական սխալներով ես հասկանում, թե որն է ճիշտը, միայն սեփական սխալների դառնությունն ու պատիժը կրելով ես խելք հավաքում: Միայն սխալներդ գիտակցելով ես հասկանում գործածդ մեղքերի ծանրությունը:


..........................................................

[Ֆրեյա]

Գիտեր, հասկացել էր, թե որն է սխալ արել, բայց իմաստուն էր նաև, չէր խաբում ինքն իրեն: Գիտեր, որ ինքն իրեն չի կարող փոխել, կարող է իր դիմակները փոխել, բայց իր ներքինը` երբեք: Գիտեր, որ ինքն «ինքը» չի լինի, եթե սկսի «ճիշտ» ապրել, խելքով հասկացածի փոխարեն սրտով ուզածը չանի: Գիտեր, որ չի կարող ինքն իրենից պահանջել, իրեն ստիպել մի կողմ դնել զգացմունքները ու ապրել ուղեղով: Գիտեր իր կրքերը և թուլությունները, գիտեր իր առավելությունները, ու որոշել էր, որ այժմ չի փոխվելու, չի հարմարվելու: Թո'ղ սիրեն իրեն այնպիսին, ինչպիսին կա:
Ոչինչ չուներ կյանքում, ո'չ հարստություն , ո'չ անուն, ո'չ գեղեցկություն, ոչ էլ դրանք հայթայթելու ձևին էր ծանոթ: Միակ բանը որ իսկապես իրեն էր պատկանում, պատկանում էր անհերքելիորեն ու անկասկած, սեփական զգացմունքներն էին: Դա էր միակ հարստությունը, որ իր կյանքին իմաստ էր հաղորդում, չէր թողնում, որ ուղեղն ընդարմանա, թթվի մոխրագույն ու մշուշոտ ապագայում:

Արևն ընտանիքում մեծ երեխան էր, մի կրտսեր քույր էլ ուներ: Թեև հարազատ քույրեր էին, բայց նրանց միջև մտերմություն չկար, օտար էին: Չորս տարեկան էր, երբ ծնվեց փոքր քույրը, և նախկին` ծնողների կողմից իր երկրպագությունն անցավ փոքր քրոջը: Արդեն նա էր տան փոքրը, անպաշտպանը և սիրո, խնամքի կարիք ունեցողը: Արևը մոր աչքում անմիջապես փոխվեց: Նորածնի համեմատ մեծ էր թվում: Մայրը կարծում էր, թե պետք է հասկացող և ինքնուրույն լինի, չնայած, որ ընդամենը չորս տարեկան էր:
Արևին ուղարկեցին մանկապարտեզ: Սկզբում չէր հասկանում` ինչ է մանկապարտեզը, ինչու ինքը չի կարող տանը լինել մոր և քույրիկի կողքին, խաղալ իր սիրելի խաղալիքներով: Ամեն ինչ օտար ու մռայլ էր թվում մանկապարտեզում: Դաստիարակները` ջղային ու դաժան, երեխաները` չար ու վայրենի:
Ամեն առավոտ լավ էր լինում, չէր ուզում գնալ մանկապարտեզ, հրաժարվում էր հագնվել: Թերևս, մանկական հիշողություններից ամենավառը տպավորվել էր մեջը այս մեկը. երբ հերթական մի առավոտ լացուկող էր դրել, հրաժարվել էր գնալ մանկապարտեզ, հայրը նրան տանն էր թողել: Երբ մայրն արթնացել էր ու տեսել, որ տանն է, այնպիսի կատաղությամբ էր հարվածել գլխին, որ գլխի պլաստմասե օղակը, երկու կես լինելով, գլորվել էր գետնին: Այդ պահը երբեք, երբե~ք դուրս չէր գա ուղեղից: Արդեն երեսուներկու տարի էր, ինչ հիշում էր երկու կարմիր պլաստմասե կորերը` գետնին: Թերևս, նրա կյանքի օղակը շատ ավելի վաղուց էր կոտրվել, այն օրը, երբ նրա ծնողները հանդիպել էին: Հենց այդ օրվանից արդեն պարզ էր, թե որքանով է երջանիկ լինելու երկու անտարբեր ծնողների երեխան:
Արևը մենակ էր մեծանում, ապրում էր սեփական աշխարհում` շնչող մութ ու անթափանց սառնությամբ, անպաշտպան ու միայնակ: Կարծես` ամեն ինչ աշխարհում արդեն իր տեղում լիներ, իսկ ինքը ավելորդ մի հավելում, որ ամեն տեղ խցկվում ու խանգարում է բոլորին իր ներկայությամբ:
Երբեմն, երբ վերադառնում էր մանկական հիշողությունների գիրկը, անդադար լացում էր ու հիշում էր, թե նույն կերպ մանուկ ժամանակ երկար լացելիս ինչպես էր հիստերիկայի մեջ ընկնում, սկսում շնչահեղձ լինել, ու մոր ձայնը. «Հերիք է դերասանություններ անես»:
«Աստվա'ծ իմ,- մտածում էր,- ինչպե՞ս եմ դիմացել, ինչպես եմ կարողացել այդ ամենի միջով անցնել»: Հիշողությունները վերածնվելով հնչում էին ուղեղում, ծակում, այրում, մոխրացնում:
Հետո արցունքները կաթում էին աչքերից ու ոչ մի կերպ չէր կարողանում ազատվել մանկական` ծանր բեռ դարձած հիշողություններից:
Ամենամռայլ րոպեներին մի այլ հիշողություն էլ էր այցելում նրան:
Հիշում էր, որ մի օր, երբ քույրը դեռ մի քանի ամսեկան էր, անդադար լալիս էր.
- Ի՞նչ է, չե՞ս կարողանում երեխայի ձայնը կտրես: Արդեն երկու ժամ է անդադար լացում է, իսկ դու քեզ համար նստած հեռուստացույց ես նայում, ֆա'շիստ,- հնչում էր հոր ձայնը:
Այդպես մի վեճ սկսեց ծնողների միջև, որից հետո մայրը սկսեց հավաքել իրերը և իրեն էլ պատվիրեց հագնվել:
Մինչ մայրը երեխային էր պատրաստում, հայրը, նստած գրասեղանի առաջ ինչ-որ թղթեր էր լրացնում:
- Դու է՞լ ես գնում, ի'մ Արևիկ: Բա պապային մենակ ե՞ս թողնում:
" Բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում, բա պապային մենակ ե~ս թողնում…..»
Աաաաաաաաաաաաաաաա~….
Այս խոսքերը, այլանդակ ձայներ դարձած, արձագանքում էին ուղեղում, որից մարմինը փշաքաղվում էր ու այտերը ջղայնությունից սկսում էին վառվել կարմիրով: Ջղայնանում էր ու կատաղում, որ այդ պահին մի ծանր բան չկար, որ տար հոր գլխին ու չթողներ դավաճանել մորը, չթողներ օգտվել իր մանկամտությունից… Թեև գիտակցում էր, որ դա ոչ մի կապ չուներ, որ դա դավաճանություն չէր, բայց անընդհատ մտածում էր, որ գուցե եթե այդպես չաներ, մայրը իրեն ավելի շատ կսիրեր, գուցե ինքն էր մեղավոր:
Մայրը վերցրեց փոքրիկին ու դուրս եկավ:
- Ասեցի, որ հագնվես, չէ՞: Չե՞ս գալիս, դե կմնաս հորդ հետ, - շպրտեղ մայրը` հետևից շրխկացնելով դուռը:
Արև~… Իմ փոքրի~կ, իմ անմե~ղ ու խոցելի~, ինչքան կուզեի այդ ժամանակ քեզ հետ լինել ու պաշտպանել արտաքին աշխարհից, փրկել քեզ, տալ ջերմություն, գուցե կյանքդ էլ այլ կերպ կդասավորվեր…
Իմ փոքրիկ Արևի~կ: Դու մի մարդուկ էիր, ում մեծի տեղ էին դրել, լրիվ մենակ էիր անորոշ ու անհայտ, հսկա աշխարհում: Դու քո գլխի տերը, դու` քո ապաստանը, դու` քո երգիչը, դու` քո պարողը:
Վախ…
Խուճապ…
Ու՞ր է մայրիկը…
Մի քանի օրից մայրը վերադարձավ, հայրը գնացել, հետ էր բերել մոր տանից:
Ծնողները նորից շարունակում էին համատեղ կյանքը, բայց այդ հիշողությունները միայն մուրճով կարելի էր հանել նրա ուղեղից, ուղեղը ջախջախելուց, լղճելուց հետո:
Հետագա կյանքը, կարծես, բնականոն շարունակությունն էր սկիզբ առած վախի ու անմարդկայնության: Չէր կարող ճնշված երեխան մեծանալ անվախ: Այսուհետ` ստրուկ էր…

[Dayana]

Սքադի ջան էս ինչ դաժան մանկություն ուներ Արևիկը Ուլուանայի ստեղծագործություններից մեկը հիշեցի

Անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը

[Ֆրեյա]

Հայրը հեռացավ, երբ տասներկու տարեկան էր: Լքեց մորը մի պոռնիկի համար:
Մայրը ծանր էր տանում: Առաջին երկու տարին դժոխքում էր ապրում, մոռացել էր թե' իրեն, թե' երեխաներին: Նույնիսկ, քիչ էր մնում «շշամոլ» դառնար, եթե բարեկամներն ու հարազատները չօգնեին հաղթահարել հոգեկան խնդիրները:
Արևի և մոր միջև երբեք մտերմություն չկար: Մայրը չէր սիրում նրան, չէր տալիս մայրական ջերմություն, չէր սովորացնում նրան «ճիշտը», խորհուրդներ չէր տալիս, չէր բացում կյանքի գաղտնիքները: Այդպես էլ մեծացավ` օտար ու չճանաչված, սեփական հույսին ու փողոցի դաստիարակությանը մատնված:
Իսկ հիմա` աշնանը, նստել էր խոնավ նստարանին ու խորհում էր. ինչու՞ այդպես դասավորվեց մի աղջնակի կյանք, ի՞նչ էր արել, ինչու՞մ էր մեղավոր, ի՞նչ մեղք էր գործել իր ծնունդով, որ կյանքի սպիտակ էջին սև թանաք թափվեց:
Իսկ հիմա... արդեն ուշ էր, հնարավոր չէր սկսել սկզբից:
Հիմա տղամարդկանց մեջ էր փնտրում այն սերն ու ջերմությունը, որ չէր ստացել ծնողներից: Այդ պակասը լրացնելը դրդում էր նրան սիրային հարաբերությունների, ինչպես վամպիրը խմում է զոհի արյունը` առանց մտածելու, սեփական կյանքը պահպանելու համար:
Արևն էլ էր սովյալի պես հարձակվում զոհին ու սիրո ծարավը հագեցնում, ժամանակավորապես, մինչև զգացմունքները չէին բթանում:
Արևը երազում էր գտնել միակին, միակ մարդուն, ում կհարգեր, ում համար կխելագարվեր, ում հետ կհասներ ծերության ու կմեռներ նույն օրը:
Բայց ավա~ղ... Կյանքն անցնում էր, իսկ նա` չկար:
Արևի հագուստն ու պահվածքը մատնում էին ցանկությունները. կարճ կիսաշրջազգեստը, լայն դեկոլտեն, քայլվածքը` անբարոյական կնոջ նմանակելով, սրա- նրա հետ սեթևեթանքը, բռնազբոսիկ ծիծաղն ու ծամածռությունը...
Իր ճչացող արտաքինով փորձում էր գրավիչ լինել, բայց դրանով միայն բացահայտում էր սեփական հուսալքությունն ու իրեն խղճի առարկա էր դարձնում շրջապատի համար:
.........................................................

[Ֆրեյա]

Եւ ահա հիմա նրա կյանք մի լույսի շող էր թափանցել: Փայլում էր ու կուրացնում: Կուրացնում էր, որ չտեսնի, թե ինչ խաբկանք է այդ շողը: Այդքան տարիներ սպասելուց հետո, նա սիրահարված էր, կարծում էր, թե վերջապես գտել է այն մարդուն, ում երազել է: Մոռացած աշխարհում ամեն ինչ` բոլոր ուժերով տրվել էր զգացմունքներին:
Արևը նայեց ժամացույցին. տասնմեկին տաս էր պակաս: Պետք է վեր կենար, որ ժամանակին հասներ գրասենյակ: Հագավ արևային ակնոցները (չէր ուզում, որ անցորդները նայեն աչքերի մեջ, չէր ուզում կիսել նրանց հետ երջանկությունը), վերցրեց նստարանից համակարգիչն ու քայլերն ուղղեց դեպի պողոտա:
Ինչպես անե՞լ, ինպե՞ս չքանդել, չփչացնել այս հարաբերությունների նորածիլ սաղմը, որ այնքան փխրուն էր: Մի փոքր ջերմաստիճանի տատանում, մի փոքր լույսի պակաս, մի քիչ ուշացներ ջրելը և այն կսատկեր:
«Ես պետք է ինձ հավաքեմ, ես իրավունք չունեմ ամեն ինչ փչացնելու,- մտորում էր Արևը,- գիտեմ իմ հիմար բնավորությունը: Էլի կսկսեմ ավել-պակաս խոսել ու մի հիմարություն կանեմ: Իրավունք չունե~մ, իրավուն չունե'մ»:
Գրասենյակ մտնելով` բոլորին բարևեց և աչքն ընկավ Անդրեյի դատարկ սեղանին. ու՞ր է:
«Զանգե՞մ, թե` չէ՞: Իսկ եթե մտածի, որ հետապնդում եմ իրեն: Չէ, լավ չի ստացվում, չեմ զանգի»:
«Իսկ եթե չզանգեմ, կկարծի, թե մոռացել եմ իրեն, սառնասիրտ մարդ եմ, մի հատ չեմ էլ հետաքրքրվում, թե ուր է: Գուցե մի բան պատահել է: Չէ, հիմա կզանգեմ»:
Այդպես երկմտելով մոտեցավ հեռախոսին, վերցրեց լսեփողը, հետո դրեց: Հետո նորից վերցրեց, երկու թիվ հավաքեց, ու նորից դրեց տեղը` վիրավոր արջի ձայն հանելով:
«Ե՞րբ եմ ես մեծանալու իմ այս հիմար բնավորությունից, ե՞րբ եմ վստահություն ձեռք բերելու»:
Վերցրեց և արագ հավաքեց համարը:
-Ալլո՞,- եկավ Անդրեյի կոկորդից հազիվ դուրս եկող, խզզացող ձայնը:
-Հիվանդ ե՞ս:

Տասնհինգ րոպեից թակում էր նրա տան դուռը:
-Աստված իմ', այս ի՞նչ օրն ես ընկել, բնակարանդ վերածվել է որջի:
-Մի համբուրի'ր, Արև', կվարակվես:
-Համաձայն եմ, թող վիրուսները ինձ էլ վարակեն, այդ ժամանակ կիմանամ, որ արյանս մեջ քեզնից մի մասին կա,- ուրախ պատասխանեց Արևը:
-Գիտե՞ս, երեկ ես վախեցա քեզ խոստովանել, կարծում էի` չես հավատա ինձ: Բայց պետք է ասեմ: Դու միակ մարդն ես, ում ուզում եմ կողքիս տեսնել միշտ, ամեն վայրկյան: Էլ մի' գնա...

[Ֆրեյա]

11.09.2007, 23:50
- Փակի'ր աչքերդ:
- Ինչու՞, ի՞նչ է պատահել:
-Ուզում եմ քեզ փակ աչքերով նկարեմ: Այնքա~ն գեղեցիկ ես, ի'մ հրեշտակ, ուզում եմ այս պահը հավերժացնել: Նկարը միիիի~շտ կպահեմ մոտս: Կարոտելիս կնայեմ, կհիշեմ` ինչքան երջանիկ եմ, երբ քեզ հետ եմ, ու կյանքս անմիջապես կիմաստավորվի, թախիծս կանցնի:
- Գիտե՞ս, երևի, շատ մարդիկ չեն հասկանա, թե ինչ նկատի ունես, կարելի է կարծել` գեղեցիկ խոսքեր են միայն: Բայց ես քեզ հասկանում եմ: Երբ քեզնից հեռու եմ, ինձ լավ չեմ զգում, կարծես վատառողջ լինեմ: Նույնիսկ չգիտեմ` ինչու, ինձ կիսատ եմ զգում: Բայց բավական է հիշեմ, որ դու կաս, լիարժեք եմ դառնում, զգում եմ, որ անիմաստ չէ կյանքս, գիտեմ` ում համար եմ ձգտում լավը լինել, ում համար եմ շտապում տուն: Գիտեմ, որ սպասում ու կարոտում ես ինձ, վստահ եմ, որ ամեն ինչ կանես ինձ համար: Վստահում եմ քեզ ավելի, քան ինքս ինձ:
-Ես էլ, հրեշտակս, ե'ս էլ:
********************************************************************
11.12.2007, 1:15
-Թուլացրե'ք ձեր ուսերը, շնչե~ք: Շնչե'ք այնքան խորը, որքան կարող եք: Պատկերացրե'ք, որ ձեր մարմնով մի թել է անցնում ու ձգում է ձեզ դեպի վեր, ուղղում մեջքը:
Պատկերացրե'ք, որ խոր արմատներով ամուր նստել եք հատակի մեջ: Դուք ուժեղ եք և անշեղ:
Մի մոռացեք խո~րը շնչել:
*************************************************************
11.12.2007, 2:00
-Ո՞նց ես, Արև: Ո՞նց անցավ դասը: Մի տեսակ ես երևում:
- Օ~հ, այսօր մի տեսակ լարված եմ, չեմ կարողանում անհանգստությունից ազատվել, չի թողնում տագնապը: Անընդհատ մտածում եմ` ինչ անեմ, որ մաքսատան գործերն արագացնեմ: Բեռն եկել է, իսկ ձևակերպումները չեն անում: Երևի, պետք է սկսեմ ծանոթներ որոնել: Անդրեյն էլ է նյարդային դարձել, անընդհատ փնթփնթում է: Կրծքավանդակիս մկաններն անընդհատ կծկված են, չեմ կարողանում թուլանալ:
- Գուցե փորձես հաբե՞ր ընդունել, ասում են` օգնում է:
- Չէ', չե'մ ուզում, որ երեխայի վրա որևէ բան ազդի:
****************************************************************************************
07.02.2008, 03:32
- Անդրեյ, ես քեզ սիրու~մ եմ: Ու՞ր ես: Ինչպե՞ս ես ինձ մենակ թողել: Օգնի~ր:
Ուզում եմ բացել աչքերս, ուզում եմ խոսել, չեմ կարողանում: Մկաններս այլևս չեն ենթարկվում: Անդրե~յ, լսում եմ, որ այստեղ ես: Ես է~լ եմ այստեղ:
Դու ինձ մենակ չես թողնի, չէ': Խո'սք եմ տալիս, սիրելի'ս, դե'ռ կապաքինվեմ, դե'ռ կբարձրանամ այս անկողնուց:
Միա~յն կարողանամ բացել աչքերս ու խոսել քեզ հետ, միայն թե կարողանամ ասել, որ այստեղ եմ: Դու ես իմ միակ հույսը: Մնա'...
Էլի' այս ապուշ քույրը երակներս է քրքրում:
Մայրի~կ, իմ մայրի~կ, գոնե այս անգամ մի' թող ինձ մենակ: Գրկի~ր ինձ... Գիտեմ, որ կփրկես ինձ, գիտեմ, որ ինչ էլ լինի, դու ինձ սիրում ես...
Մայրի~կ...
************************************************************
07.04.2008, 11:50
-Հասկացե'ք, այն վնասվածքներից հետո, որ ստացել է Արևիկը, ապաքինվելու հույսը զրոյական է: Նրա ուղեղի ակտիվությունը օրեցօր անկում է ապրում:
Նա չի ապաքինվի: Դուք պետք է ընդունեք, որ կորցրել եք ձեր աղջկան և կնոջը:
Նրան կարող ենք ևս մի քանի ամիս պահել սարքերին միացրած, բայց դա միայն տանջանքներ է բերելու, թե' ձեզ, թե' նրան: Իսկ վերջում` հուսախաբ եք լինելու:
Դուք պետք է որոշում կայացնեք:
- Անդրե'յ, ես թույլ չե'մ տա սպանել աղջկաս:
- Հասկացե'ք, սա այլևս ձեր աղջիկը չէ, ձեր աղջիկը մի բույսի է վերածվել: Պետք է վերջ դնենք այս մղձավանջին... Ես համաձայն եմ...
*********************************************************************
11.09.2008, 23:53
- Արևի'կս, ի'մ հրեշտակ, հիշի'ր, ես մի~շտ քեզ սիրում եմ, մի~շտ, նույնիսկ երբ քո կողքին չեմ, երբեք մի' կասկածիր և վստահի'ր ինձ: Ես միշտ քո կողքին եմ:
- Ես քեզ սիրում եմ:
Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ… Ես քեզ սիրու~մ…

[Ֆրեյա]

Ցանցն ընկածը

Ես Արմինեն եմ: Կամ, գուցե` Էլիզան, Աննան, Մարին, Կարինան… Գուշակիր ինքդ:
Ես կարող եմ ունենալ ցանկցած տարիք, ցանկացած սեռ, ցանկացած բնակավայր, կրթություն, մազերի գույն, աչքերի գույն: Կախված է պահի տակ ունեցած տրամադրությունից: Ցանցն ազատություն է: Ցանցը հնարավորություն է տալիս լինել այնպիսին, ինչպիսին ուզում ես, այնպիսին ինչպիսին կուզենայիր լինել: Ցանցը հնարավորություն է տալիս զգալ քեզ այնպիսին, ինչպիսին երազում ես լինել, շփվել, խոսել մարդկանց հետ նոր, ուժեղ կերպարով, կոմպլեքսներից, վախերից զերծ կերպարով, լինել անկախ, լինել ազատ, չվախենալ, որ բերանդ կջարդեն սխալ արտահայտության համար, ստլ ինչ ուզում ես. ով է ստուգողը:
Ցանցում կարող ես ներկայանալ մեկ ուրիշի` հզոր, անվախ, տղամարդ տղայի, գրավիչ աղջկա կերպարով, քանի որ ոչ ոք քեզ չի ճանաչում, չի կարող ասել. «Ոնց?, հըլը մի րոպե, ախպերս, դու էն տղեն չէիր որ… Էս հիմա ինչեր ես խոսում?» լօլ
Ցանցում կարող ես ազատորեն խոսել բոլոր խնդիրներիդ մասին, եթե կարիք ունես կիսվելու, ազատորեն խորհուրդ հարցնել` չվախենալով, որ հետո ասածներդ քո դեմ կօգտագործվեն, եթե ընկերներդ քեզ չեն հասկանում, կամ էլ` ուղղակի կհամարեն, որ ցնդվել ես…
Ցանցը հնարավորություն է տալիս իրագործել ռեալում անիրագործելի երազանքները… Ցանցը երազանք է, ցանցը ազատություն է, ցանցը իսկական կյանքն է…
Ցանցը առանձին մշակույթ է: Ցանցն ունի իր լեզուն, իր էթիկայի կանոնները/ինչը դրանց բացակայությունն է/, ցանցը հնարավորություն է տալիս կիսվել այն ամենով, ինչ կարող է ընկալվել լսողությամբ և տեսողությամբ: Ցանցը իդալական աշխարհ է, հենց այդ պատճառով էլ ցանցը թմրադեղ է, ցանցը թմրեցնում է ուղեղդ, տալիս լիարժեք կյանքի իլյուզիա, բայց իրականում դանդաղեցրած ազդեցության արկ է, որը պայթելու է, հենց հասկանաս, որ ժամանակդ ծախսելով ցանցի մեջ կորցրել ես ցանցում փարատվող խնդիրներդ ռեալում լուծելու հնարավորությունը: Ցանցը կոսմետիկ միջոց է խորքային խնդիրները կոծկելու: Նույն հաջողությամբ կարող ես մարդուն սառը ցնցուղի տակ պահել, երբ ջերմությունը բարձր է, փոխանակ հիվանդության պատճառը բուժելու:
Ես սիրում եմ խաղալ ցանցի մյուս ծայրին գտնվողների հոգիների հետ /տեսաք քանի իմաստ կարող է ունենալ ցանց բառը, դա էլ է ցանցի հմայքներից մեկը…/
Ցանցի մյուս ծայրին նստածները ոչ թե մարդիկ են, այլ կերպարներ. մականուն, ավատար, գույների և դիզայնի համադրություն, տառատեսակ, որի միջոցով ցանցի մեջ ընկածն արտահայտում է իր անհատականությունը: Այն մարդկանց մոտ, ովքեր լուծել են իրենց ռեալի խնդիրները, ցանցի և ռեալի կերպարները համընկնում են, մյուսների մոտ` ոչ: Սովորաբար, Սպիտակ_Փերի և Կտրիճ_Ասպետները ընդամենը հոգնած անհաջողակ Վարդուշն ու Վալոդն են: Ինքնաբավ ու հաջողակ մարդիկ ընտրում են չճչացող ու իրականությանը մոտ, կամ իրական մականուններ ու կերպարներ:
Սովորաբար վարդուշներն ու վալոդիկները տոննաներով ստեր են խոսում ցանցի մյուս կոմում նստածներին, պատմելով, թե ինչքան «քարվաններ են կտրել», ինչքան հաջողակ և պահանջված մարդիկ են: Նրանք պատրաստ են անել ցանկցած ամպագորգոռ հայտարարություն, արտահայտել կամայական ծայրահեղական և արտասովոր կարծիքներ. ով պետք է պատասխան պահանջի իրենց բառերի համար ցանցի այս ծայրից մյուս ծայրը…
Եւ այսպես, ինչպես ասել էի, շատ եմ սիրում վալոդիկների ու վարդուշիկների հոգու հետ խաղալ: Բայց դա դեռ կես զվարճանք է: Ավելի շատ սիրում եմ պատռել ծանոթներիս դիմակները, այն տխմարների, ովքեր ռեալում ոչինչի չհասնելով, փորձում են ինքնահաստատվել ցանցում…
Ես կարող եմ սովորել ռոմանո, իրավաբանական, բրյուսով, բժշկական: Ես կարող եմ լինել ցանկցած տարիքի, ունենալ մազերի ցանկցած գույն և ձև, որովհետև ես եմ ցանցի տիրուհին, դու ինձ չես տեսնում, և ես կարող եմ ներկայանալ այնպիսի կերպարով, որը քեզ ամենից շատը կգրավի: Եւ եթե գտել ես մեկին, ով քո իդեալն է, քո երազանքը, ապա` փախի'ր: Այդ ես եմ գալիս: Գալիս եմ քեզ կործանելու, գալիս եմ դիմակդ պատռելու:
Ես սիրում եմ ցանցը: Դեռ այն ժամանակ, երբ ինտերնետը նոր էր հասանելի դարձել մեր երկրում, երբ դեռ բոլորը չգիտեին, որ այն գոյություն ունի զուգահեռ իրականությունում, և դժվար էին պատկերացնում, թե դա ինչպես է, որ մի տեղ սեղմում ես գոյություն չունեցող, միայն մոնիտորին երևացող կոճակը, իսկ աշխարհի մյուս ծայրից տեղեկատվությունը քեզ է հասնում, երբ ինտերնետի մասին միֆեր էին պտտվում, երբ մարդիկ կարծում էին, որ էլեկտրոնային փոստդ համակարգչիդ մեջ է, և միայն այն համակարգչից կարող ես փոստդ ստուգել, որտեղ գրանցվել ես… Մի խոսքով` վաղուց էր, ես դպրոցական էի:
Ինձ համար հայտնի դարձաձ առաջին տեղը, որտեղ մարդիկ ներկայանում էին ուրիշ անուններով և դիմակներով սթարֆիշ.ամ էր: Հիշում եմ` ինչպիսի թմրացնող և ոգեշնչող ազդեցություն էր թողնում այդ սայթի անվան տառերի դասավորությունը իմ և համադասարանցիներիս վրա: Ով մեկ անգամ փորձում էր, դառնում էր ցանցի հավերժ ստրուկը: Միակ մտքերը որ առաջանում էին զոհի մոտ օրվա ընթացքում` ընկնել ցանցը, մտնել ցանցը, տեսնես ով կա ցանցում:
Ժամանակի ընթացքում ադրենալինը պակասում է, սովորում ես միջավայրին, հետաքրքրությունը կորում է, կիրքը կորում է, ու ցանցը դառնում է սովորական առօրյա, սովորություն, պարտադիր արարողակարգ, առանց որի անհանգիստ ես, կարծես` մի բան մոռացել ես անել, կամ էլ` կիսատ ես թողել:
Էլիզան իսկապես չքնաղ էր: Էլիզա~ն.. նույնիսկ ես ինքս էի սիրահարվել նրան, այսինքն` ինձ, ես էի Էլիզան: Այն աստիճան էր դուրս եկել Էլիզիկս, որ մոտս անձի երկություն էր սկսում: Էլիզան հրաշք էր… Աչուկները, շուրթերը, ազատ դաշտերում թափառող վայրի հովազի հայացք ուներ… Եւ դա ազդում էր, այո', աշխատում էր հայացքը: Ոչ ոք անտարբեր չր անցնում նրա կողքով, նկարը ամեն օր տասնյակ մեկնաբանություններ էր ստանում, իսկ ինքը` ծանոթանալու առաջարկներ: Բայց տարօրինակն այն էր, որ Էլիզային գրում էին բացառապես անմակարդակ, իրեն ոչ արժանի երիտասարդներ, չնայած, որ ինքը /համաձայն դիմակի/ բավականին մակարդակով աղջիկ էր, ապրել և սովորել էր Մոսկվայում, մասնագիտությամբ էլ իրավաբան էր, իսկ արտաքինը էլ չասեմ` հրաշք… Տարբեր տղաներ մեղուների պես կպչում էին իմ փոքրիկ մեղուների թագուհուն` Էլիզային, բայց նրա վիճակը զավեշտալի. ոչ մի կիրթ երիտասարդ այդ ընթացքում նրանով չէր հետաքրքրվում: Ես ապշած էի:

[Ֆրեյա]

Գևորգի կոնտակների մեջ բոլոր աղջիկները գողեցկուհիներ էին և ես համոզված էի` նա անտարբեր չի կարողանա անցնել Էլիզիկիս կողքով, գոնե պրոֆեսիոնալ հետաքրքրությունից: Գևորգը նկարիչ էր և դիզայներ էր աշխատում ամսագրում, բացի այդ մեր տան վերևի հարկը նրա արհեստանոցն էր և ազատ ժամանակ նկարում էր, իսկ ցանցում իր համար բնորդուհիների, կամ մոդելների էր փնտրում: Ես մտա նրա կայքը և դրական գնահատակններ թողեցի իր նկարներից մեկի վերաբերյալ: Հարվածն անշեղ էր: Մի քանի ժամից արդեն նա էր մտել իմ կայքը և մեկնաբանել էր նկարս` դրա հետ մեկտեղ ողջույններ ուղարկելով: Հետո գրում էր, որ ես հրաշք եմ և ինձնից հոյակապ մոդել կստացվի, հարցնում էր` չեմ ուզում արդյոք տանը յուղաներկով դիմանկարս ունենալ: Ես խուսափողական պատասխաններ էի տալիս, չէ որ գոյություն ունեի միայն ցանցում և չպետք է գործը հասցնեի հանդիպման:
Գևորգը ամուսինս էր: Ես վաղուց էի կասկածում, որ նա տարբեր գեղեցկուհիների ցանցեր է ընկել, բայց որ ցանցի գերի է դարձել` երբեք չէի պատկերացնի: Իր կողմնակի սիրահշյին բոլոր հարաբերություները կառուցում էր ցանցում:
Էլիզան ծնվել էր նպատակադրված: Ընկերներիցս մեկը ցանցի միջոցով ապրանքներ էր վաճառում և խնդրել էր իրեն օգնել գովազդի հարցում: Ուստի` ես, հաշվի առնելով մարքեթինգի բոլոր կանոնները, մի այնպիսի աղջկա փրոֆայլ էի ստեղծել, որի թողած մեկնաբանություններից հետո բոլորը կցանկանային գնել գովազդվող ապրանքը: Այս հարվածն էլ էր անշեղ, գովազդային «արշավը» հաջողությամբ առաջ էր ընթանում:
Էլիզիկիս անունը ընտրել սեփական նախասիրություններով: Վաղուց էի նկատել, որ Էլիզա անունը շատերին է դուր գալիս և սովորաբար ասոցոցվում է հաջողակ և գեղեցիկ աղջիկների հետ: Էլիզիկիս ազգանունը ընտրել էի համապատասխան այն փողոցի, որի վրա գրանցվելու պահին գտնվում էի` Ալավերդյան: Տարիքը` դեռահաս չէր, բայց դախ էլ չէր, իսկը`ինչ պետք է, 22 տարեկան, նկարը… Նկարը Գօօգոն էր տվել, ընդամենը Girl face բառերին ի պատասխան բերել էր մի հրեշտակի դեմք, ոչ շատ աստղային չէր, բայց գրավիչ: Ի տարբերություն ինձ, Էլիզիկս նման էր հայուհու, նույնիսկ գուցե սևամորթի խառնորդ էր: Նկարի տակ կարդացի ինչ-որ անուն, պետք է որ երգչուհի կամ դերասանուհի լիներ նկարի վրայի աղջիկը, բայց ոչ ոք նրան չէր ճանաչում, այնքան բնական էր նկարը, որ ոչ ոքի մոտ միտք էլ չէր առաջանում, որ գուցե նկարը կեղծ է:
Գևորգս բռնվել էր: Ամբողջությամբ ցանցումս էր: Էլիզիկի հետ ծանոթությունը հեշտ անցավ: Հեշտ զրույցի բռնվեցին, թեմաները ինքնիրեն էին բացվում և ես զարմանում էի. ինչքան անասուն է ամուսինս:
Զգում էի, որ իսկապես տարվել է այս աղջկանով և պահը եկավ: Ամուսինս, չիմանալով, որ ես եմ, ինձ հրավիրում է զբոսնելու: Հոյակա'պ էր, հիրավի: Նախագիծս հաջողվել էր: Բայց արդյոք դա էր ուզածս: Այո', այո', դա էր ուզածս, լավ է դառը ճշմարտությունը, քան քաղցր սուտը, այլևս չէի ցանկանում ստի ու կեղծավորության մեջ ապրել, պետք է իմանայի` պատրաստ է ինձ դավաճանել, թե` ոչ:
Երբ մտերմացանք, որոշեցի, որ ժամանակն է գործելու: Սկզբում զանգահարեցի ամուսնուս և պայմանավորվեցի նրա հետ, որ լանչին միասին գնանք ճաշելու:
Այնուհետև…
- Բարև Գևորգ; Ինչ ես անում այսօր ժամը 1 ին: Ես ազատ եմ, եթե ուզում ես, կարող եմ գալ քո արհեստանոց, և սկսենք նկարը:
- Հա շատ լավ միտք էր, բայց դեռ չգիտեմ, ընկերոջս հետ պայմանաորվել եմ բժշկի մոտ գնալ, եթե համաձայնվի հետաձգել, տեղյակ կպահեմ քեզ, կգաս:
- Գևորգ, մի տեսակ չեմ վստահում քեզ: Կարող է մեկ այլ աղջկա ես սիրում, կամ էլ ընկերուհի ունես:
-Էլիզա ջան, արդեն հարյուր անգամ ասել եմ, ոչ մի ընկերուհի էլ չունեմ, և ոչ ոքի սիրահարված չեմ:
Երկու րոպեից հեռախոսս զանգում է:
- Սիրելի'ս, կներես, բայց անսպասելիորեն գործ առաջացավ: Զանգեցին ամսագրից և ասացին, որ շտապ պետք է գնամ, այս ամսվա համարի ձևավորման հետ խնդիրներ են առաջացել:
Ես արագ համաձայնեցի, և ասացի նրան, որ կգնամ ճաշի ընկերուհիներիս հետ:
Երկու րոպե անց:
- Էլիզա ջան, ժամը քանիսին սպասեմ քեզ արհեստանոցումս:
-Ուղիղ տասնհինգ րոպեից կլինեմ: Բայց ես փոշմանեցի: Ավելի լավ է արի մեկ այլ անգամ հանդիպենք:
Երևի թե արդեն կարիք չկար նկարագրելու զգացմունքներս: Երկու տարի համատեղ կյանքից հետո պարզվում է, որ ամուսին կոչեցյալս տականքի մեկն է: Բոլորս էլ երբեմն խաբում ենք, գուցե ստիպված, գուցե որոշ հանգամանքներից դրդված, մանր-մունր հարցերում: Բայց խաբել այսպես? Սրիկայորեն և առանց ամաչելու, առանց քաշվելու, ծրագրավորված ստել?
Ես կոտրված էի: Այդ օրը համարյա չկարողացա աշխատել, մի քանի բաժակ էսպրեսո խմելուց և խիտ ծխախոտ ծխելուց հետո, զգացի, որ սիրտս թուլանում է: Վերջիվերջո չդիմացա ու կատաղի արցունքների գետը դուրս պրծավ աչքերիցս: Այդպիսի վիրավորանքի երբևէ չէի արժանացել: Այդպիսի նսեմացած վիճակում երբևէ չէի հայտնվել: Մինչև վերջին կաթիլը մի մարդու նվիրվելուց հետո, նրա համար ամեն ուժ ու ջանք ներդնելուց հետո հասկանաս, որ քեզ ուղղակի օգտագործում են:
Երևի լաց ու ողբի ձայներս շատ բարձր էին գալիս կանանց զուգարանից, որովհետև աշխատավայրի ընկերուհիներս հերթով վազելով մտան զուգարան և այնպիսի վայ-վիշ դրեցին, որ ամոթից դադարեցի լացել և պատմեցի նրանց եղելությունը:
Մոտ երկու ժամ 6 հոգով հավաքվել էինք կանանց զուգարանում և բորբոքված քննարկում էինք այն հարցը, թե հիմա ինչպես պետք է պատժեմ այդ տականքին: Կանայք մեկը մյուսից ավելի անհավանական ու անիմաստ խորհուրդ էր տալիս.
- Արի' հավաքվենք բոլորով, սպորտային շորեր հագնենք, սպասենք նրան երեկոյան շքամուտքում, և մի լավ դնգստենք:
- Համաձա'յն եմ, Արև;, բայց դա ինչով պետք է գործին օգնի: Մեկ է` նա տականք է, և Մարիին դրանից ավելի շատ չի սկսի սիրել:
- Եկե'ք, թո'ղ մեզնից մեկը գնա նրա հետ հանդիպման, Արփիշին չի ճանաչում, թող նա էլ հենց գնա, ներկայանա Էլիզա, ու մի լավ սիրտը կոտրի, ինչ կասեք,- աչքերում փայլող կայծերով ու չարաճճի ձայնով առաջարկեց Անահիտը:
Երևի` դա է բոլոր վիրավորված ու նսեմացած կանանց երազանքը. որ մի այլ սատանիկ պատժի իրեն նեղացնողին, կոտրի սիրտը, ինչպես իրենն է կոտրվել, որ անիծված լինի նեղացնողը, որ երբեք իր երջանկությունը չգտնի, և լացակումած հետ վերադառնա:
Բայց դա միայն ֆիլմերում է իրականանում:
Ընկերուհիներիս հետ միասին որոշեցինք /Հասմիկից գաղտնի, նա հավանություն չէր տա/, որ պետք է հաստատ իմանանք… Հակառակ դեպքում, կասկածներով պետք է տանջվեինք: Իսկ գուցե բացի բնորդությունից ավել ոչինչ չլիներ նրանց մեջ.. Գուցե ուղղակի մոդել էր փնտրում ամուսինս, իսկ ես… կատաղեցի անմիջապես… Նրանք ճիշտ էին.կասկածներն ինձ չէին թողնի հանգիստ ապրել:
Աղջիկներից մեկը, Արփինեն, համաձայնեց գնալ Գևորգի հետ հանդիպման: Այն հարցին, թե ինչու նման չէ կայքում տեղադրված նկարին, պետք է մի բան ստեր և հետո գնար հետն արհեստանոց: Արփինեն էլ էր բավականին գեղեցիկ և կասկած չկար, որ կհամաձայներ նրան նկարել: Արագ մտա ցանց և գրեցի Գևորգին` թե համաձայն եմ, կարող ենք հանդիպել: Արփինեն, 5 հոգանոց շքախմբի ուղեկցությամբ դուրս եկավ շենքից: Ես չկրողացա նրանց հետ գնալ, սիրտս չէր դիմանա, եթե նա իրեն անվայել պահեր, մնացի Հասմիկի հետ:
Երբ աղջիկները վերադարձան, Արփինեն տվեց ինձ իրենց խոսակցության ձայնագրությունը, որ հեռախոսի վրա էր արել: Ամեն ինչ պարզ էր` ետ ճանապարհ չի կարող լինել:
Հասմիկը, որ մեր մեջից ամենատարիքովն էր ու ամենախելացին ևս, ինձ խորհուրդ տվեց, որին ես հետևեցի:
Այդ օրը տուն չգնացի: Հասմիկն ինձ իր մոտ ապաստան տվեց, մինչ նոր բնակարան վարձեի:
Հաջորդ օրը, սպասեցի մեր տան շքամուտքում մինչև Գևորգը դուրս գար տանից, ապա արագ բարձրացա, հավաքեցի բոլոր իրերս և հեռացա: Սկզբում ուզում էի նրան գրություն թողնել, կամ մի նամակ, որով բացատրեի, թե ինչու եմ այդպես անում, հետո փոշմանեցի: Նա արժանի չէ բացատրությունների:
Հասմիկն իսկապես խելացի և իմաստուն կին էր: Մենք երկար քննարկում ստեղծված իրավիճակը:
-Մարի, արդյոք դրանից առաջ նրա կողմից սառնություն չէիր զգում? միթե չէիր կասկածում ոչինչ:
- Այո', ճի'շտ ես, Հա'սմիկ, արդեն վաղուց էր մեր մեջ սկսել ամեն ինչ քանդվել, բայց ես հույս էի փայփայում, որ դա ժամանակավոր է, և շուտով ամեն ինչ կհարթվի, երբ ավելի շատ ժամանակ ունենաք իրար հետ անց կացնելու:
- Լավ մտածիր, մի շտապիր, և մի թող, որ ջղայնությունը կառավարի քեզնով:

Սկսած այդ չարաբաստիկ օրվանից ցանց չէի մտնում ընդհանրապես: Ձեռքս չէր գնում սեղմել Օպերայի այքոնը, հոգեբանական խոչընդոտ էր առաջացել մոտս, անհասկանալի զզվանք իմ սիրած կայքերի ինտերֆեյսերի նկատմամբ, կարծես` ինձ նեղացնողները սայթերն էին:
Ընկերուհիներս ինձ ամեն կերպ սիրտ էին տալիս, հետս ժամանակ անց կացնում, զրուցում, չին թողնում, որ մտքերիս մեջ խորասուզվեմ ու էլ ավելի տառապեմ:
Արդեն երեք օր էր, ինչ հեռախոսս անջատել էի և ամուսինս ինձ ոչմի կերպ չէր կարողանում գտնել, իսկ գրասենյակի անվտանգության աշխատակիցներին զգուշացրել էի, որ ընդունարանում ինձ հարցնողներին վռնդեն: Նրա հետ բացատրությունները այլևս անիմաստ էին, այդպես էի ասում ընկերուհիներիս, բայց ինքս ինձ չէի կարող ծաբել: Իրականում վախենում էի, որ դեռ սիրում եմ նրան, և եթե սկսի ստել, կամ համոզել, թե դա ուղղակի թեթև հրապուրանք էր և ոչ մի նշանակություն չունի իր համար, գուցե չկարողանամ դիմակայել և ներեմ նրան: Այդ միտքը, սեփական թուլությունս նրա հանդեպ կատաղեցնում էր ինձ:
Հաջորդ կես տարին շփվում էինք միայն նամակների միջոցով: Ավելի ճիշտ` նա էր ինձ նամակներ գրում, ես չէի պատասխանում: Ամեն երեկո սպասում էր ինձ գրասենյակի շքամուտքի մոտ, բայց ես միշտ դուրս էի գալիս հետևի մուտքից, արագ նստում մեքենան և փախնում: Անտանելի էին այդ վեց ամիսները:
Վերջին անգամ նրա հետ բառ փոխանակեցի դատարանում, երբ մեր ամուսնալուծման մասին գործն էր լսվում:
- Դու աննորմալ ես, դու խելագար ես, այդպես չեն վարվում մարդկանց հետ, ինչ եմ արել քեզ, որ նույնիսկ մի բացատրություն էլ չես ուզում տալ?
- Հաջողություն քեզ,- մի կերպ արցունքներս զսպելով արտաբերեցի ու հեռացա:

Անցավ ևս կես տարի: Ես ու Հասմիկը ընկերացել էինք, և ես այդպես էլ դեռ ապրում էի նրա բնակարանում: Ամեն առավոտ վեր էինք կենում, միասին տանում էինք նրա շանը` Կիկիին ման տալու մոտակա այգին, հետո վերադառնում էինք, նախաճաշում էինք, ու գնում գրասենյակ: Ես վերջապես գտել էի հանգստությունս, ապրում էի ինքս ինձ հետ համաձայնության մեջ: Գուցե ես էլ էի այն ժամանակ դիմակ կրում, ինձ ներկայացնում այնպիսին, ինչպիսին ուզում էի լինել: Բայց հիմա հասկացել էի, պետք է ռեալում լինեմ այնպիսին, ինչպիսին ուզում եմ և դա երաշխիք է, որ երջանիկ ու ինքնաբավ կլինեմ:
Այդ ժամանակվանից ես այլևս ցանց չէի մտնում: Այլևս չկար ինձ համար զուգահեռ կյանք կյանքիս, այլևս ոչ մի զգայարանների խաբեություն: Ինչ զգում ես, ինչ տեսնում ես, ինչ լսում ես` բոլորը ռեալ են:

-Բարև ձեզ: Ինչպես եք,- մեզ մոտենալով և բարեհամբույր ժպտալով Հասմիկին դիմեց մի տղամարդ:
Տեսքից կլիներ մոտ երեսուն-երեսունհինգ տարեկան: Դեմքի արտահայտությունը և խորը հայացքը մատնում էին, որ բարի և անկեղծ անձնավորություն է: Երբ հայացքն ուղղեց ինձ, կարծես սուզվեցի նրա աչքերի կապույտի մեջ: Երբեք չէի հավանում կապույտ աչքերով մարդկանց, ինչ-որ կեղծավոր բան էի զգում, բայց ոչ այս անգամ: Մուգ կապույտ, բաց կապույտ, ծով կապույտ, օվկիանոս, օվկիանոսի հատակ, այդքան խորը, այդքան հուզիչ…
Հենց այդ վայրկյանին էլ սիրահարվեցի նրան:
- Մարի, սա իմ լավ բարեկամն է` Ռուբենը, կարծեմ` պատմել եմ նրա մասին: Նա էր, որ մեքենայի տակ ընկած շանը փրկել էր:
- Բաա.. Բարև ձեզ,- հուզմունքս զսպելով պատասխանեցի ես:
- Ինչպես է Լորդը, ուր է, չի երևում:
Ռուբենի կանչի վրա, արևի տակ դելֆինի պես փայլփլելով, դեպի մեզ սլացավ մուգ սև գույնի բելգիական ավչարկան: Ռուբենը մի փայտի կտոր վերցրեց գետնից և նետեց:Շունը վազեց փայտի հետևից, բերեց այն, հետո նորից ինչ-որ հոտ բռնեց ու անհայտացավ թփերում:
-Ինչպես տեսնում եք` հոյակապ: Կարծում եմ մյուս շաբաթ արդեն կվրադարձնեմ նրան տիրոջը, այլևս բժշկի հսկողության տակ գտնվելու կարիք չունի…

Հաջորդ առավոտ Հասմիկը հրաժարվեց ինձ հետ այգի գալ, ինչքան էլ նրան համոզում էի:
Միայն երբ ես ու Կիկին դուրս եկանք շքամուտքից, պատուհանից կանչեց հետևիցս.
- Մարի', մենակ թե այս անգամ ականջիդ օ'ղ արա. ոչ մի ցանցեր ու ոչ մի գայթակղություններ: