էլի Գյոթե Ձկնորսը
Der Fischer
Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll,
Ein Fischer saß daran,
Sah nach dem Angel ruhevoll,
Kühl bis ans Herz hinan.
Und wie er sitzt und wie er lauscht,
Teilt sich die Flut empor:
Aus dem bewegten Wasser rauscht
Ein feuchtes Weib hervor.
Sie sang zu ihm, sie sprach zu ihm:
»Was lockst du meine Brut
Mit Menschenwitz und Menschenlist
Hinauf in Todesglut?
Ach wüßtest du, wie's Fischlein ist
So wohlig auf dem Grund,
Du stiegst herunter, wie du bist,
Und würdest erst gesund.
Labt sich die liebe Sonne nicht,
Der Mond sich nicht im Meer?
Kehrt wellenatmend ihr Gesicht
Nicht doppelt schöner her?
Lockt dich der tiefe Himmel nicht.
Das feuchtverklärte Blau?
Lockt dich dein eigen Angesicht
Nicht her in ew'gen Tau?«
Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll,
Netzt' ihm den nackten Fuß;
Sein Herz wuchs ihm so sehnsuchtsvoll
Wie bei der Liebsten Gruß.
Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm;
Da war's um ihn geschehn;
Halb zog sie ihn, halb sank er hin
Und ward nicht mehr gesehn.
Հ. Հովհաննիսյանի թարգնանությամբ
Ջուրը վշվշում, ջուրն է դիզանում,
Ձկնորսը նորա նստած է ափին,
Անխռով, հանդարտ կարթին է նայում,
Սառը քնի մեջ ընկղմած հոգին:
Եվ մինչդեռ կարթին նայում է նստած,
Ահա պատռվում, բացվում են ալիք,
Եվ դուրս է գալիս ջրիցը հուզված
Նորա առջև մի կույս գեղեցիկ:
Եվ անուշ երգում , ասում է նորան.
՛՛Ինչո՞ւ ես որսում իմ հպատակներին,
Խորամանկ խելքով մտել ես դարան,Մատնում ես նոցա մահացու տոթին:
Բայց ի՛նչ երջանիկ, եթե իմանաս,
Ջրի խորքումն ապրում են ձկներ,
Դու էլ ցած կիջնես, հենց ինչպես որ կաս,
Եվ սիրով, քաղցրիկ կանցնես քո օրեր:
Մի՞թե ոսկեծող արևն ու լուսին
Ծովի ցուրտ գրկումը չեն զովանում,
Եվ դեմքը նոցա ջրի երեսին
Ավելի չքնաղ չէ՞ պատկերանում:
Եվ պայծառ երկինք գրավո՞ւմ չէ քեզ
Երբ վճիտ ջրումն է նկարված.
Եվ քո իսկ պատկերն, երբ այնտեղ նայես,
Քեզ չէ՞ հրապուրում ծոցն այլաց՛՛:
Ջուրն է վշվշում, ջուրն է դիզանում,
Ոտները թրջում բոբիկ ձկնորսին.
Անուշ ցանկությամբ հոգին է լցվում,
Ասես այն սիրո հույզն է առաջին:
Եվ կույսը նորան երգում էր թովում,
Եվ ձկնորսը խեղճ իրանից գնաց,
Եվ կույսն եր քաշում, ինքն էլ հետևում,
Ահա՛ և անհետ ծովի տակ մնաց:
Մեջբերել
Հայկօ-ի խոսքերից
Ես էլ ասում եմ՝ ինչու էր «հում» Թումանյանը...
Էջանիշներ