Ինձ շատ են հետաքրքրում ակումբցիների կարծիքները այս թեմայով, ես ինքս դետեկտիվ ժանրի մոլի երկրպագու եմ, հատկապես, այս ժանրի դասականների`1.Ագաթա Քրիստի, 2.Արթուր Կոնան Դոյլ,3. Միկկի Սպիլլեյն և այլն:
Շատերը` նույնիսկ լուրջ գրականագետներ, այս ժանրին պատկանող ստեղծագործությունները համարում են ոչ լուրջ գրականություն. ես համաձայն չեմ: Ինչ կասեք դուք....
Դետեկտիվի սիրահարներ, միացեք....
Շատ, ահավոր, ես կասեի՝ ԲԵՍԱՄԹ լուրջ գրականություն ա: Մանավանդ՝ Ժորժ Սիմենոնը: Իսկ էդ գրականագետների ասած «լուրջ» Դոստոևսկիներից ու Տոլստոյներից աչքս կպնում ա:
DIXIcarpe noctem
Լուրջ էլ կա, անլուրջ էլ
Բայց էդ տերմինոլոգիան դուրս չի գալիս: Երևի ավելի ճիշտ է ասել թույլ գործեր էլ կան, ուժեղներ էլ:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Կասեմ, որ էշ էշ խոսում են… բանի տեղ մի դիր:AgaTa-ի խոսքերից
Օրինակ Շերլոկենց Հոմսին անլուրջ վերաբերվե՞ս: Դա էշություն չի՞
Մոդերատորական։ Թեմայի վերնագիրը խմբագրված է, քանի որ դետեկտիվ ժանրի՝ միայն լուրջ կամ թեթև լինելու մասին քննարկումը չափազանց նեղ է, և դժվար թե այս թեմայում սահմանափակվենք միայն այդպիսի գնահատմամբ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ագաթա Քրիստիին լուրջ չեմ վերաբերվում. թինեյջերական գրականություն: Ու ինչ-որ մի տարիքից հետո` խիստ անհետաքրքիր, նույնիսկ ձանձրալի
Կոնան Դոյլ
ու ասեմ, որ սովետական դրա ֆիլմաշարը ուղղակի գլուխգործոց ա - և դերասանները, և անտուրաժը… Անտուրաժը՝ հատկապես, իսկ Լիվանովի տիպաժից հետո ուրիշ ոչ մի Հոլմս չի նայվում
Ան ջան, կներես էլի, բայց դու լրիվ թարս ես, իմ բարեկամԱգաթա Քրիստիին լուրջ չեմ վերաբերվում. թինեյջերական գրականություն: Ու ինչ-որ մի տարիքից հետո` խիստ անհետաքրքիր, նույնիսկ ձանձրալի
Կոնան ԴոյլՀեռու չէ այն որը, երբ մենք քեզնից կլսենք այնպիսի արտահայտություններ, ինչպիսիք են` Պլիսեցկայան պարել չգիտի, իսկ այ Վոլոչկովան
Թեմայի մեջ: Մի հատ կասես, թե ինչն ա Ագաթա Քրիստիի գրականության մեջ թինեյջերականը? ՈՒ եթե հնարավոր է, թվարկես, թե ինչ ես կարդացել այդ դպորցական բարձր տարիքի համար նախատեսված գրականությունից
В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…Чарльз Дарвин
Ես հեղինակին չեմ կարողանում մտաբերել, կներեք, սակայն գլխավոր հերոսը շատ լավ տպավորվել է՝ Նեռո Վուլֆ: Դետեկտիվ գրականության գիտակ չեմ, բայց մի քանի վեպ կարդացել եմ ու ասեմ, որ ամենալավը հենց սա էր ինձ համար: Շատ լավ հումոր կար մեջը, Վուլֆն էլ ընտիր կերպար էր: Ֆիլմ էլ կա, կարծեմ բազմասերիանոց, սակայն ֆիլմում Վուլֆի կերպարը չհամապատասխանեց իմ պատկերացումներին, գիրքն ավելի շատ սիրեցի: Եթե որևէ մեկը հիշում է հեղինակին, խնդրում եմ, ասեք, գրքերն իմը չէին, հիմա ուզում եմ վերընթերցել, գնամ գտնեմ:
<Դետեկտիվ գրականություն> թեման խիստ ընդհանրացված և անորոշ է: Ես թեման ներկայացրեցի իր նախկին տեսքով` նպատակ ունենալով զրույցը տանել ավելի նեղ ուղիով. ինձ հետաքրքիր էին մասնակիցների կարծիքները կապված այն բանի հետ, թե արդյոք իրենք դետեկտիվն ընդունում են որպես իսկական գրականություն, թե ոչ, բայց ոչ թե ծավալել լայն քննարկումներ ընդհանրապես դետեկտիվ ժանրի գրականության մասին: Կարծում եմ` ուղղակի <դետեկտիվ գրականություն> թեմայի ներքո կարելի է խոսել բավականին երկար ու շոշափել շատ ու շատ ենթաթեմաներ:
Եվ երևի թե ակումբցիները, անդրադառնալով այս թեմային, դժվար, թե սահմանափակվեին միայն գնահատմամբ:
հմ.. Երևի ամենից շատ այս ժանրի գրականություն եմ ընթերցել: Կոնան Դոյլի մասին խոսք չկա, դե~ Արթուր ա վսյո տակիԲոգոմիլ Ռայնովի «Վատ եղանակից լավ բան չկա», լավն էր Զոդիակը, «Պարոն ոչ ոքը», Պեր Վալյոի «31 բաժնի կործանումը», ախր շատ լավ գործեր կան այս ժանրում, չի կարելի այն համարել ոչ լուրջ:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Մենակ Ժորժ Սիմենոնի «Մեգրեյի ցասումն» եմ կարդացել մի 10 տարի առաջ , բայց հիմա բան չեմ հիշում ետ գրքից , բացի մի սպանությունից ,որը տպավորվել էր … Իբր մի մարդ մատանի ա ունենում ՝ վրան առյուծի գլուխ ,իսկ ատամի ծայրին թույն ա լինում , եթե մեկին ուզում ա սպանի , պտտումա մատանին թարս ու ձեռքով ողջունելուց թույնում…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ