Մարդուն ճանաչելուց առաջ ավելի կարևոր է ինքդ քեզ ճանաչելը: "Ճանաչիր ինքդ քեզ"՝ յոթ իմաստություններից գլխավորը, իմաստություններից իմաստությունը, պատահական չի, որ դա է: Եթե կյանքում երբևէ առիթ չես ունեցել հանգելու՛ դրան, "Ճանաչիր ինքդ քեզ"-ը լավ վերացական է հնչում. ի՞նչ առումով ճանաչես, ինչու՞ ճանաչես, իսկ ի՞նչ է՝ չե՞ս ճանաչում. ամբողջ օրն ինքդ քեզ հետ ես:
Իրականում համարյա ոչ ոք չի ճանաչում ինքն իրեն, ու նրանք էլ, որ ճանապարհին են, ամբողջ կյանք անցնում են էդ անվերջ ճանապարհը:
"Ճանաչիր ինքդ քեզ" - նշանակում է օրինակ՝ ճանաչիր քո հակումները, անկեղծորեն թափանցիր մինչև խորքը՝ ինչն է քոնը, ինչը ոչ, մի խաբիր քեզ, մի նմանակիր մյուսներին: Մաքրելով, զտելով քո իրական հակվածությունները թելադրվածներից ու պայմանավորածներից, արա միայն դա, միայն դա արա ու լավ արա: Օրինակ, եթե դա թեկուզ ձնագնդի գլորելն ա կամ ջրի տակ շունչը պահելը, էդ մի բանն արա, բայց արա սրտով ու հասցրու կատարելության:
Երբ սկսում ես ճանաչել ինքդ քեզ, առաջին հերթին կորում են վախերը: Վախեր՝ ստանդարտների, պայմանականությունների, մարդկանց ենթադրվող արձագանքի նկատմամբ, որոնք քեզ մշտապես շեղում են քո իսկականից, վատագույն դեպքում՝ անդառնալի: Շեղվելով ՝ բռնում ես դեգրադացիայի ճանապարհը, թեև առերևույթ հնարավոր է մարդիկ քեզ հաջողված տեսնեն ասենք կարիերայում, ընտանիքում, նյութականում: Ձերբազատվելով վախերից, դառնում ես երջանիկ, որովհետև չես ցանկանում ավելին, քան
քեզ պետք է:
Ճանաչել ինքդ քեզ-ը սկսվում է, երբ ֆիգուրալ ասած՝ ձեռքդ դնում ես սրտիդ, զգում սրիտիդ թկթկոցը ու գիտակցում, որ իրականում էդ կյանքիդ ժամացույցն է թկթկում… թե ինչքան պահ է մնացել ապրելու: Մի օր այն կանգնելու է, երաշխավորված, ու դու ոչինչ անել չես կարող: Ուրեմն ինչու՞ վատնել ամեն մի թանկարժեք վայրկյանը: Կամ գնում ես երազանքներիդ հետևից՝ դնելով ողջ էներգիադ ու կիրքը, կամ հետ քաշվում ու նայում, թե ջուրը դրանք ոնց է տանում: Եթե ժամանակդ վատնես բորդյուրին նստած սպասելով, այդպես էլ կմնաս այնտեղ: Երազանքներին ընթացք տալու համար պետք է քաջություն ու գործողություն /ուշադիր լինելով անշուշտ, թե որտեղ է վերջանում քաջությունը ու սկսվում հիմարությունը/:
Ճշմարտությունն այն է, որ բոլորս ծնվում ենք պոտենցիալ հզորությամբ ու օժտվածությամբ՝ ճախրել բարձունքներում: Բայց դժբախտաբար կա՛մ չափազանց ծույլ ենք, կա՛մ չափազանց կախված շրջապատի վերաբերմունքից, կա՛մ չափազանց վախեցած երբևէ տարածել թևերը ու գիտակցել սեփական տաղանդները: Այդ պատճառով է շատ կարևոր անել կյանքում քոնը, ինչը քեզ իրոք երջանկացնում է, ու անել դա լավագույն ձևով : Հաստատ կգտնվեն լիքը մարդիկ, որ կդատապարտեն, թե ժամանակ ես վատնում, անկապությամբ ես զբաղված: Իսկ դու լսի մենակ թե սիրտդ ինչ է ասում, ու օգտագործի խելքդ: Իսկ սիրտը լսելի է դառնում, երբ ճանաչել ես ինքդ քեզ: Ու երբ ցրվեն բոլոր վախերդ ու սկսես քեզ երջանիկ զգալ մշտապես, ամեն վայրկյան, հզորանում ես, որովհետև իրական, ի սրտե երջանկությունը վարակիչ է, մարդիկ ձգտելու են քեզ: Ինչպես որ լիաթոք ծիծաղն է վարակիչ: Բայց ավելի կարևոր է այն, որ երբ անում ես մի բան, որից ճառագում ես հաճույքից, մարդիկ ներշնչվում են ու իրենք էլ բռնում իրենց երազանքների ճանապարհը: Ու տեղ երևի սկսում է աշխարհը փոխվել…
Սենց անկապ երազանքներ…
dvgray-ի խոսքերից
Իսկ մի հարց էլի՞
Մեջբերել
Էջանիշներ