Է՜հ, մանկություն... Փոքր ժամանակ (9-11 տարեկան) արկածային գրադարանն ուղղակի կրծել եմ: Կարդում էի ամեն ինչ՝ հենց նույն Վախթանգ Անանյանի հատորներից սկսած մինչև Մեգրե: Ժյուլ Վեռնի համար գժվում էի, Մայն Ռիդի հինգ-վեց հատորներն էնպես եմ կարդացել, որ մինչև հիմա ահավոր բզիկ-բզիկ են եղած ու խելքի չենք կարողանում բերել: Դյումա, Վալտեր Սկոտ, Ռոբերտ Ստիվենսոն, Գուստավ Էմար, Հենրի Հագգարդ... Ո՞ր մեկն ասեմ: Մանկությունս անցել է անմարդաբնակ կղզիներում, աֆրիկայի սավանաներում, պամպասներում՝ որսորդության ու գանձ որոնելու մեջ: Կայֆ էր: Բայց ամենաշատը սիրում էի Ջեկ Լոնդոնի «հյուսիսային» շարքը: Միակ բանն է, որ հիմա կարող եմ վերընթերցել՝ առանց վախենալու, որ փոքր ժամանակվա «կախարդանքը» կցնդի:
Հ.Գ. Դու 17 տարեկան ե՞ս: Հետաքրքիր է...
Մեջբերել
Էջանիշներ