- Կարե՜ն, ի՞նչ եղար,- կանչեց Գայանեի հետ մի քիչ առաջ անցած Արմենը:
- Ոչինչ, ես էլ անճաշակ տղա եմ էլի,- մետրոյից բարձրացող մարդկանց խմբի միջից դժվարությամբ ճանապարհ բացելով ու նրանց մոտենալով՝ կատակեցի ես,- մեզ հետ քայլող նման գեղեցկուհուն թողած, որոշեցի այդ ծեր գնչուհուն խոսեցնել:
- Շնորհակալություն,- ծիծաղեց Գայանեն,- վատ կոմպլիմենտ չէր:
- Դե լա՜վ, կոմպլիմենտը դա սովորական չափազանցություն է, իսկ այս դեպքում ես չափազանցություն չարեցի, այլ ասացի ճշմարտությունը,- պատասխանեցի ես:
- Կրկին շնորհակալություն:
Ես նայեցի Գայանեին ու… մտքումս մի թեթև երանի տվեցի Արմենին: Վատ աղջկա հետ չի հանդիպում: Դրանից հետո հայացքս ընկավ Արմենի դեմքին: Այ քեզ բան: Կարծես ընդհանրապես չէր նկատում ինչ աղջկա հետ է քայլում: Ընթանում էր իր սովորական ցրված տոնով ու չգիտես ինչի մասին էր մտածում…: Այս ընթացքում Արմենը նայեց ինձ և ես որսացի նրա հայացքի իմաստը. ''Ես չեմ ուզում, եղբայրս, եթե ուզում ես, դու զարգացրու գործը, պրոբլեմ չկա…'':
- Լսեք, ես այստեղ մի լավ բացօթյա սրճարան եմ տեսել, վաղուց եմ ցանկանում այնտեղ լինել, եկեք գնանք,- առաջարկեցի ես:
- Գնանք, գնանք,- կատակեց Արմենը,- տեսնենք քո ճաշակը:
Գայանեն ուրախ ժպտաց ու մենք մտանք սրճարան: Երեքով տեղավորվեցինք սեղաններից մեկի շուրջը և սկսեցինք զրուցել: Արմենը իր սովորության համաձայն քիչ էր խոսում, երբեմն խոսակցությանը մասնակցելով առանձին ռեպլիկներով, իսկ հետագայում դրանք էլ դադարեցրեց: Գայանեի հետ խոսելու ողջ ծանր, թեև նաև հաճելի գործը մնաց ինձ վրա: Նա պատմեց իրենց ընտանիքից, ասաց, որ երկար տարիներ ապրել են Ռուսաստանում և միայն վերջերս են վերադարձել Հայաստան, թեև հայրը այժմ էլ ժամանակի մեծ մասը Ռուսաստանում է լինում: Պատմեց, որ տան միակ երեխան է և ապրում է մոր ու տատիկի հետ: Ես էլ առանց ավելորդ համեստությունների սկսեցի խոսել իմ մասին և երբ բաժանվեցինք ու Գայանեին ուղեկցեցինք մինչև իրենց տուն տանող երթուղային տաքսին, արդեն բավականին ջերմ ընկերներ էինք դարձել…
… Մեր քաղաքը զարմանալի քաղաք է: Հատկապես կենտրոնական փողոցները: Երբ երեկոյան ժամերին սկսում ես զբոսնել դրանցով՝ հակասական զգացմունքների գիրկն ես ընկնում: Երիտասարդների բազմությունը, մեքենաների, խանութների, կինոների և սրճարանների առատությունը մարդում ստիպում է մտածել, որ ինքը մենակ չի, որ կյանքը եռում է, զարգանում, շտապում է ինչ-որ տեղ: Սակայն այդ բոլորի մեջ հանկարծակի մի առանձին սրությամբ ես սկսում զգալ մենակությունդ: Զգում ես, որ արդեն մուտք ես գործել քո կյանքի երրորդ տասնամյակի երկրորդ կեսը, որ տաղտկալի աշխատանքիդ երկար հոսող ժամերը մի անհույս դատապարտյալի պես քեզ գամում են տեղում, որ երեկոյան այդ բոլոր աղմուկն ու բազմությունը քեզ համար չեն և կարծես դիտավորյալ անցնում են քո կողքով, իսկ խանութների լույսերը փայլում են կեղծ և սառը ժպիտով…: Եվ այդ պահերին միակ և անկրկնելի փրկությունը ինձ համար մնում է իմ այգին, երևի թե միակ տեղն այս քաղաքում, որը դեռևս չի վարակվել այդ ամենով, ուր հնարավոր է փախչել դեպի միայնություն և հանգստանալ…
… - Ալո, բարև ձեզ, Գայանեին կարելի է,- արդեն չգիտեմ երբ, միայնությունը հաղթահարելու իմ հուսահատ փորձերից հիասթափված ու հեռախոսս քրքրելու ընթացքում պատահականորեն սևաչյա ծանոթուհուս համարին հանդիպելով ու որոշելով նրան զանգել, սկսեցի ես:
- Մի րոպե,- լսվեց մի կնոջ ձայն…
… Զարմանալի ու ծեր մի քանդակագործ մոտեցավ այգում դրված պատվանդանին, տեղադրեց նրան վրա իր ամենագեղեցիկ քարերից մեկը և սկսեց անշտապ համառություն կերտել իր ստեղծագործությունը: Անցորդներն անց ու դարձ էին անում ու զարմացած գլուխներն օրորում՝ չպատկերացնելով, թե ինչ է ստացվելու այդ ամենից: Միայն քանդակագործն էր անխռով հանգստությամբ շարունակում իր աշխատանքը…
… Ինչպես այս քաղաքի սովորական մի տղա, ես ևս իմ պարտքը համարեցի անհրաժեշտ-նախնական տեղեկություններ հավաքել Գայանեի վերաբերյալ նրա շենքից, թաղամասից և դպրոցից, իրենից գաղտնի երևացի նրա կուրսում…: Ոչ ոք չկարողացավ որոշակիորեն որևէ մի բան ասել: Աղջիկ է, երկար ժամանակ ապրել է Ռուսաստանում, իսկ շրջապատում ոչ մի լավ կամ վատ բանով աչքի չի ընկել…:
Երևանի երեկոյան հմայքները ինձ համար սկսեցին այլ իմաստ ստանալ: Այն կախարդական ժամերը, որ անցկացնում էի Գայանեի հետ, ստիպում էին մոռանալ միայնությունը, կյանքի գորշությունը, ստիպում էին սիրել կյանքը և հավատալ նրան: Սակայն ապագայի հեռավոր հորիզոններում ես տեսնում էի ամպեր, զգում էի, որ այսպես չի կարող երկար շարունակվել: Ի՞նչ է լինելու այս ամենի վերջը, ու՞ր եմ գնում ես Գայանեի հետ: Այն, որ այս ամենը կարող էր վերջանալ ամուսնությամբ՝ խիստ օտար էր ինձ համար և խորթ: Ինձ համար մի անհասկանալի համառությամբ, անսահմանորեն հիանալով Գայանեով, ես միաժամանակ կտրականապես ինքս ինձ համար մերժում էի նման ցանկացած միտք: Կարծես դա դեմ էր իմ բնույթին: Ես ուղղակի չէի պատկերացնում նրան իմ կնոջ դերում՝ հաճախ նույնիսկ չկարողանալով բացատրել դրա պատճառը: Ես կիսվում էի հակասական զգացմունքների մեջ…
Իսկ մեր հարաբերությունները ավելի էին խորանում: Ես զգում էի, որ Գայանեն չի խոսում այդ մասին, սակայն ինչպես ամեն մի սովորական կին, նա ևս անպայման ցանկանում էր մեր հարաբերությունները զարգացնել և հասցնել ամուսնություն կոչվող տրամաբանական գագաթնակետին…:
… Մի անգամ մենք համբուրվեցինք սովորականից ավելի կրքոտ և զգացինք, որ արդեն անհնար է մեկ այլ աստիճանի չբարձրացնել մեր հարաբերությունները…: Մեղմորեն լուսավորում էր լուսամփոփը, ես նայում էի Գայանեի աչքերին ու կորում նրանց խորության մեջ: Իսկ նա, ինչպես հեքիաթներից եկած մի գեղեցկուհի՝ ծիծաղում էր ու կատակախառն ժպտում: Ես առա ձեռքերիս մեջ Գայանեի գլուխը և համբուրեցի ալ կարմիր շրթունքները, որոնք ոչ միայն չհեռացան ինձանից, այլև իրենք սկսեցին ակտիվորեն համբույր փնտրել: Իսկ հետո… հետո Ժամանակը մեզ համար կանգ առավ…: Այն լցվեց մի կախարդական երաժշտությամբ, սիրող զույգերի մեղմ շշնջյունով և համբույրներով, որից մեր սիրո կրակը սկսվեց բորբոքվել, աճել ու անհասելիորեն մեծանալ…:
… Ծեր քանդակագործի ստեղծագործությունը սկսեց որոշակի տեսք ստանալ: Նա կերտում էր մի կին, աննման գեղեցկության մի կին, որը պետք է սիրահարած զույգերի մշտական հավաքատեղ հանդիսացող այդ այգում նշանակեր սեր: Այդ օրը առաջին անգամ քանդակագործը բոլորից գաղտնի, անհանգստությամբ զննեց այն փոքրիկ, անսովոր աչքի համար գրեթե աննկատելի ճեղքը, որ առաջացել էր քանդակի հենց այն մասում, որտեղ պետք է լիներ կնոջ սիրտը…: Չգիտես ինչու նրա մտքով անցավ, որ այդ ճեղքը առաջացել է խղճի խայթից…
… Այդ հետագայում ես անդրադարձա այն բանին, որ Գայանեի մոտ չնկատեցի աղջկան բնորոշ ամաչկոտությունը և միաժամանակ վախկոտությունն ու օտարությունը տղամարդու շոյանքից: Իսկ մյուս հանդիպմանը նա այնպես վստահորեն նայեց ինձ վրա իր հմայիչ աչուկներով և հավատացրեց իր անմեղության մեջ, պատմելով մի երկար և տեսականորեն հնարավոր պատմություն, որ ես իմ ողջ փորձով հանդերձ հազիվ դիմացա դրանց դյութանքին ու ի վերջո դժվարությամբ թույլ տվեցի ինձ չհավատալ նրա խոսքերին…
Մեր հանդիպումները դառնում էին ավելի ու ավելի դյութիչ: Մենք իրար հետ կորում էին կյանքից՝ կախարդականորեն երկար ու կրքով լի ժամերի ընթացքում, ամեն մի նոր անգամ հայտնաբերելով մի նոր հմայք ու գեղեցկություն մեր հարաբերությունների մեջ: Մենք նման էինք մի խելագար զույգի, որ վազում է բարձրունքն ի վեր, վեր, ավելի վեր, չմտածելով որ բարձրունքի գագաթը հասնելուց հետո անխուսափելիորեն կսկսվի իջեցումը…:
Մեջբերել
Էջանիշներ