Դա քո կարծիքն է Varzor և որպես կարծիք ընդունվում է:Սակայն կա մի հանգամանք, որի անտեսումը կզրկի մեր ազգին իր բուն էությունից, այն է; Հնդեվրոպական ռասայի արաջին տարբերակը լինելը և բնականաբար քրիստոնեություն առաջինը ընդումած պետական կառուույցը հանդիսանալը:Ամեն բան այս աշխարում կապված է պատճառա-հետևաքայնությամբ և մեր հարատևման յուրօրինակությունը իր գիտական բացատրությունն ունի, չկռվել Ավարայրում հայերը չեին կարող, քանզի վերադառնալ հեթանոսության կնշանակեր հետ շրջել պատմության անիվը, չանցնել այն փոձություններով, որոնք տանում են մեզ դեպի հավերժություն:Եթե կարծում ես, որ զրադաշտություն ընդունելով և հանգուցիալների շիրիմներն ու դիակները հանձնելով շներին ու ագոավներին, հետո մուսուրման դառնալով ու առավոտյան կուժը ձեռքներիս զուգարան գնալով, մենք կարող էինք այլընտրանքային պատմություն ունենալ, ապա սխալվում ես, պարզապես այդպես չի կարող լինել:ԵՎ ոչ թե նրա համար, որ այդպես է դասավորվել դեպքերի ընթացքը, այլ այն հիմքային օրինաչափության արտահայտությունն է որի որոշիչ դերերից մեկը, ինչպես հազարամյակներ առաջ, այնպես ել մոտ ապագայում վստահված է մեզ:Varzor-ի խոսքերից
Լավ հասկանալով մեր ժողովրդի մեջ տարածված "կապկելու" սովորույթը` միգուցե: Բայց էդ դեպքում ինչու չեն ձուլվել մեր տարբեր համայնքները? (Հնդկաստան, նույն Պարսկաստան և այլն)
Այ կակռազ հակառակը. հայ մենթալիտետը այնքան է շաղկապված հեթանոսական ժամանակների հետ, որ նույնիսկ եկեղեցին իր քրիստոնեությամբ չկարողացավ 1700 տարվա մեջ արմատախիլ անել դա:
Ես չեմ ցանկանում ծավալվել այս թեմայում և սպառիչ բացատրություններ տալ, քանզի այն Վարդանանց պատերազմին է վերաբերվում, ասեմ միայն, որ մեր բարոյական հաղթանակը բիսեքսուալությնից ձերբազատվելու ձգտումով էր պայմանավորված, հայերը զզվել էին վարդավառին իրար ծաղիկ նվիրելուց ու ջրելուց, իսկ միաստվածությունը և քրիստոնեական բարոյականությունը լավագույն դեղամիջոցն են դրա դեմ:Համոզված եմ, որ երբ հասկանաս հեթանոսության բուն էությունը, կդադարես պաշտպանել քո տեսակետը:
Մեջբերել
Էջանիշներ