ընդդիմադիր, թե իշխանամետ... կարևորը խելքին մոտ լինիLion-ի խոսքերից
ընդդիմադիր, թե իշխանամետ... կարևորը խելքին մոտ լինի
Էս ՀՐԱՆՏ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ-ը և նրա նմաններն ընդհանրապես իրավունք չունեն Ավարայրից ու պարսիկ ժողովրդից խոսելու, որովհետև նրանք ոչ Ավարայրը գիտեն և ոչ էլ պարսկական մշակույթն ու քաղաքակրթությունը… Զրադաշտ Պարսկաստանը եղել է հզոր, մշակույթով հարուստ, բարձր քաղաքակրթությամբ երկիր և անգրագիտություն է Զրադաշտ Պարսկաստանը դատել այսօրվա հիվանդ քրմով… Հազկերտի դռբը որ կերած լիներ տենց էշ-էշ դուրս չէր տա…Եթե Հազկերտը էսօրվա հիվանդ քուրմն է, ապա Վարդանն էլ էսօրվա Սերժն-ու-Ռոբերտն է, Գարգին 2րդ կոչեցյալ կաշառակեր, սուտ վկայություն տվող,սպանությունները կոծկող Կաթողիկոսը, այն էլ Ամենայն Հայոց… Կարող ա՞ Վարդանը սրա համար էր կռվել, Հովիկ Աբրահամյանի համա՞ր… անունները գիտեք արդեն…
Ավարայրի Ճակատամարտը, դա ոչ բարոյական հաղթանակ էր, ոչ կողմնորոշման (Եվրոպայի ու Ասիայի), ոչ էլ կրոնական… ամբողջը սուտ է… Ճակատամարտը եղել է զուտ ԸՆՏՐՈՒԹՅԱՆ համար… այո ընտրության… որովհետև մեր ժողովուրդը ընտրել է քրիստոնեությունը, ոչ թե նրա համար որ ավելի լավն է կամ Եվրոպական այլ, որովհետև դա ենք ուզել, դա է եղել մեր ընտրությունը, մեր ժողովրդի ձայնը և դրա համար մենք զոհվել ենք, սա է պատճառը որ մեր ժողովրդի մեջ Վարդանանց պատերազմը եղել է տոն, մեր ժողովուրդն առաջին անգամ պաշտպանել է իր իրավունքը՝ ԸՆՏՐՈՒԹՅԱՆ ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ և այս հաղթանակ/պարտությունն է որ մեզ տվել է լիարժեքության , անկախության ու ազատության գաղափարը… զարմանալի չէ որ մինչև այսօր մենք նույն պայքարն ենք մղում ու Վարդանանց պատերազմը դեռ շարունակվում է և մարդիկ միչև այսօր զոհվում են հենց նույն բանի համար… կշարունակվի այնքան մինչև հասկանանք Վարդանանց պատերազմի խորհուրդը…
Այ հենց էսքան էլ պարզ…
Վատ չի...ընդդիմադիր, թե իշխանամետ... կարևորը խելքին մոտ լինի
Mephistopheles
Էդքան էլ պարզ չէր - պոստիդ երկու մասերը կարծես իրար հակասում են...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Եզնիկ Կողբացին մեղմ ասած ստել է, «Եղծ աղանդոց»-ում պարզ է թե ինչի մասին պիտի գրեր… եթե այդպես լիներ պարսիկ ժողովուրդն այսօր ոչնչացման եզրին պետք է կանգնած լիներ քանի որ նման հարաբերությունները բերում են դեֆեկտավոր ծնունդների, նամանավանդ եթե դարեր շարունակ է դա արվում… սա բիոլոգիական փաստ է
մեկ էլ խնդրում եմ ապեր, պատասխաններդ բոլորին կարճ-կարճ մի գրառման մեջ մի պատասխանի, ոնց որ Օստապ Բենդեռի շախմատ խաղալը լինի Վայուկիում… դե գիտես պատմությունը… պատմաբանին հարիր կեցվածք չի
հիշում եմ, բայց քո գրքերից մեջերումներով... մինչև չպաշտպանես...
Բայց այս հոդվածը դու չես էլ գրել... Աբրահամեանը ասում է՝Բայց անձամբ ես երևի չեմ ասել, թե Եղիշեն անսխալական է...
փաստորեն՝ <<ոչ ոքին>. հայոց ինքնության խորհրդանիշ է
բոլոր բնագավառներին խառնվելը այնքան մեծ մինուս է, որ պլյուսը չի երևում արդենԴա ունի իր պլյուսներն ու մինուսները:
Սա էլ երևի ես եմ ասել հա?Ամենևին - ոչ Հրանտը, ոչ էլ ես նման բան չենք ասել:
շատ ցավալի է, որ այդպես էԱվարայրը հսկայական տեղ ունի մեր էթնոհոգեբանության մեջ:
հա, 4-7-ի մեջ է, բնականաբար... չեմ ասում մեջը չի.. բայց գոնե նկատելի պիտի լիներ, որ գաղթած վայրենի ու քոչվոր ցեղերը բնավ պատկերացում չունեին քրիստոնեության մասին ու 4-7 դարերում նրանք միայն հաստատվել են Եվրոպայում, ապա նոր միայն սկսվել է նրանց <<դարձի գալը>>... Հուստինիանոսը նոր սկսեց տարածել քրիստոնեությունը, որպեսզի կառավարելի դառանան իր կողմից այդ ազգերը...Կարծես 5-րդ դարը 4-7 դդ-ի մեջ է: Համաձայնիր, որ քրիստոնեությունը մեզ կապեց Եվրոպայի հետ...
Վերջին խմբագրող՝ Ambrosine: 07.07.2009, 13:58:
պարզ էր, չի հակասում
Դա մեծ հաշվով այդպես էլ եղավ, երբ Սասանյան Պարսկաստանը յոթերորդ դարի կեսերին տառացիերեն երկու տասնամյակում մահացավ՝ կաթվածից: Իսկ ներկայիս պարսիկների մեջ գենետիկ առումով գերիշխում է թյուրքական գենը, այնպես որ թյուրքերը գենետիկերեն վերականդանացրեցին պարսիկներին...Եզնիկ Կողբացին մեղմ ասած ստել է, «Եղծ աղանդոց»-ում պարզ է թե ինչի մասին պիտի գրեր… եթե այդպես լիներ պարսիկ ժողովուրդն այսօր ոչնչացման եզրին պետք է կանգնած լիներ քանի որ նման հարաբերությունները բերում են դեֆեկտավոր ծնունդների, նամանավանդ եթե դարեր շարունակ է դա արվում… սա բիոլոգիական փաստ է
Հակառակ դեպքում ես դիտողություն կստանամ մուլտիպոստինգի համար...մեկ էլ խնդրում եմ ապեր, պատասխաններդ բոլորին կարճ-կարճ մի գրառման մեջ մի պատասխանի, ոնց որ Օստապ Բենդեռի շախմատ խաղալը լինի Վայուկիում… դե գիտես պատմությունը… պատմաբանին հարիր կեցվածք չի
Ես, համենայն դեպս այս ֆորումում իմ բոլոր թեզերը պաշտպանել եմ: Եթե չես հավատում, դու էլ փորձիր ժխտել դրանք ու մենք, ես վստահ եմ, շատ հետաքրքիր բանավեճ կունենանք: Իսկ եթե նկատի ունես ասպիրանտուրայի պես դատարկ բաները... Լավ էլիհիշում եմ, բայց քո գրքերից մեջերումներով... մինչև չպաշտպանես...
Պրետենզիան ուղղեք Աբրահամյանին:Բայց այս հոդվածը դու չես էլ գրել... Աբրահամեանը ասում է՝
Ինքնության խորհրդանիշ կարող է լինել նաև պարտությունը:փաստորեն՝ <<ոչ ոքին>. հայոց ինքնության խորհրդանիշ է
Վիճելի կարծիք է:բոլոր բնագավառներին խառնվելը այնքան մեծ մինուս է, որ պլյուսը չի երևում արդեն
Բայց կարծես ես ել չեմ ասելՍա էլ երևի ես եմ ասել հա?
Չէի ասի: Ես հպարտանում եմ Ավարայրով:շատ ցավալի է, որ այդպես է
Բայց հիմա փաստն այն է, որ շնորհիվ մեծապես հենց քրիստոնեության է, որ մենք Եվրոպայի հետ գտնվում ենք ընդհանուր հոգևոր տարածքումհա, 4-7-ի մեջ է, բնականաբար... չեմ ասում մեջը չի.. բայց գոնե նկատելի պիտի լիներ, որ գաղթած վայրենի ու քոչվոր ցեղերը բնավ պատկերացում չունեին քրիստոնեության մասին ու 4-7 դարերում նրանք միայն հաստատվել են Եվրոպայում, ապա նոր միայն սկսվել է նրանց <<դարձի գալը>>... Հուստինիանոսը նոր սկսեց տարածել քրիստոնեությունը, որպեսզի կառավարելի դառանան իր կողմից այդ ազգերը...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Մոդերատորական: Օֆտոպը դադարեցրեք: Թեմայից դուրս ու իրար կպնողական գրառումները ջնջված են, այս անգամ առանց տւգանային միավորների: Մնացեք թեմայի շրջանակներում:
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 07.07.2009, 21:38:
Lion (07.07.2009)
...նորից ետ դառնանք 5-րդ դարին: Վարդանը, մեծ հաշվով, միայն աշակերտ էր, ծրագրի իրագործող: Բուն ծրագիրը կարելի է մարմնավորված համարել Եզնիկ Կողբացու «Եղծ աղանդոց» կոչված մասշտաբային քննադատական գործի մեջ: Քննադատություն, որը գրեթե վոլտերյան իրոնիայի է հասնում, երբ Եզնիկը քննադատում ու ծաղրում է զրադաշտականությունը: Սա էր «Ավարայրի» գաղափարական հիմքը: Երբ Վարդանանք կազմում էին իրենց պատասխանը Հազկերտին, նրանք այս քննադատությունն էին օգտագործում: 5-րդ դարի համատեքստում` սա մարդու իրավունքների իսկական մի հռչակագիր էր, ապստամբություն Հին Արեւելքի ողջ ավանդույթի դեմ: Հին Արեւելքի ամենազոր արքան, ասում էր այդ հռչակագիրը, իրավունք չունի իր հպատակներին հրամայել, պարտադրել իրենց համոզմունքները: Նա իշխանություն ունի մարմնի, բայց ոչ` ոգու` խղճի վրա: Կարող եք չափազանցություն համարել, բայց այստեղից մեկ քայլ է մինչեւ ֆրանսիական հեղափոխության գաղափարախոսություն: 5-րդ դարի մարդուց ավելին պահանջել, երբ շուրջբոլորդ հզոր կայսրություններ են, ուր ինքնակալներն են որոշում հպատակների ներքին աշխարհի «պարունակությունը», շատ դժվար է: Եւ այս պատմական ապստամբությունը մենք փորձում ենք տեղադրել զուտ ազգային-ազատագրական պայքարի նեղլիկ շրջանակներում, մեկնաբանել ու հասկանալ զուտ անմիջական ռազմաքաղաքական արդյունքներով ու հետո զարմանում ենք, որ գլուխ չենք հանում այս ամենից: Երբ Ավարայրի գործը տեղադրում ենք իր ճիշտ համատեքստում, ամեն բան տեղն է ընկնում, եւ ... ճակատամարտը դառնում է մեծագույն քաղաքակրթական հաղթանակ, որի պտուղները մինչեւ այսօր ենք ճաշակում, իսկ ռազմական հետեւանքները անցել-գնացել են, ինչպես որ անցել-գնացել է Սասանյանների, Տիգրան Մեծի եւ բոլոր մյուս կայսրությունների փառքն ու հմայքը: Սրանից ավելի մեծ քաղաքականություն չկա, քան իշխել գալիք դարերին, ձեւավորել հազարամյակների ապագան...:
ՀՐԱՆՏ ՏԷՐ-ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Մոդերատորական. ՎԵրջին գրառումներից մոտ 20-ը՝ Astghi ու Lion-ի պատմական քննարկումից զրույցի վերածված հատվածը ջնջվել է: Թեմաները ֆլուդի համար չեն:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
--------------------------------------------------------------------------------
Սկսեմ նրանից, որ Ավարայրի ճակատամարտի մասին Պարսկական պատմությունը գրե թե ոչինչ չի ասում ,սա կարծում եմ զարմանալի երևույթ չէ:
Այսպես թե այնպես ճակատամարտը մեր պատմության մեջ մեկնաբանված է միակողմանի և եղած հարցերը ավելի շատ են քան պատասխանները:Թեման շատ տարողունակ է փորձեմ շարադրել իմ տեսակետը ԸՆԴՀԱՆՐԱՑՎԱԾ:
Ա) Շուրջ հարյուր հիսուն տարի հայ իրանական դավանաբանական փոխհարաբերությունների մեջ վակում էր:Նշված ժամանակաշրջանում Իրանի դավանաբանությունը բաժանվել էր երեք մասի Արևապաշտություն,Մանեականություն և Քրիստոնեություն:Նույն ժամանակահատվածում հայաստանի դավանաբանական դաշտը բաժանված էր երկու մասի Արևապաշտության և Քրիստոնեության միջև:
Բ)Երկու երկրների համար կար մեկ գերխնդիր ինչ հենքի վրա էր կառուցվելու երկու թագավորական տների ապագա դավանանքը:
Գ)Իրանական արքունիքը հակված էր պահպանելու ավանդական դավանաննքը չնայած այն բանին, որ Հայաստանում արդեն Քրիստոնեությունն էր գերակայում սակայն հայկական արքունիքը համոզված չէր իր կատարած ընտրության ճշտության մեջ:
Պատերազմի վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ սա քաղաքացիական պատերազմ էր կրոնական հենքի վրա:
Այլ ընտրանք չկար կամ ,կամ բարոյական հաղթանակի մասին խոսք անգամ լինել չի կարող (պատերազմի բացառում է նման մոտեցում) մեկ պարզ պատճառով հին աշխարհը ուղղորդվում էր մեկ հստակ գաղափարախոսությամբ ՀԱՂԹԱՆԱԿ և վերջ:
Ով հաղթեց այս պատերազմում ,անհայտ է, եթե հաղթանակած լինեին Պարսիկները ապա միանշանակորեն պարսկական պատմության մեջ այդ մասին կգրեին:
Ով պարտվեց այս պատերազմում ,ցավոք սրտի ՄԵՆՔ ,կորցրեցինք զին ուժը և երկու ազգային առաջնորդներին իդեմս Վարդանի և Վասակի և ապագան:
Մենք չենք պատկերացնում թե ինչ ողբերգություն էր այս պատերազմը Պարսկաստանի և Հյաստանի համար: Այս երկու երկրներին ոչնչացնելու համար դավանաբանական դաշտի խաղացողներին պետք եկավ ընդհամենը մի քանի հարյուր տարի ,ձեզ չթվա որ դավանաբանական դաշտի համար մի քանի հարյուր տարին մեծ ժամանակ էր:
Իսկ կար մեկ ուրիշ կողմ որ այս պատերազմից հաղթանակած դուրս եկավ , իհարկե այո, դա Հելլենիստական աշխարհներ էր և նրա երեք կենտրոնները:
Դավանաբանական աշխարհի խաղացողների համր մեկ գերխղդիր կար հասնել այն բանին որ Հայկական և Իրանական արքունիքները դավանեն տարբեր կրոնների, ծրագիրը շատ սլացիկ իրականացվեց և վերջ ի վերջո դավանանքի մի քանի հազարաամյա կենտրոնը տեղափոխվեց արևմուտք որի վերահսկողությունն ել սկսվեց իրականացվել Երուսաղեմից :
Պատերազմի վերջնական արդյունքը դարձավ այն ,որ մեզ որպես մի «կտոր ոսկոռ» նետեցին ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ կոչումը:
Շատ դաժան վարվեցին Իրանի հետ ,այնպիսի լուծ դրեցին Իրանի վզին ,որ Իրանը երբեք չկարողանան ուշքի գալ:
Կայծակնային ՔՐԻՍՏՈՆԵԱՑՈՒՄ և Կայծակնային ԻՍԼԱՄԱՑՈՒՄ զարմանալի է չէ:
Մի քիչ հեռու գնամ ու նոր գամ, Իրանի վերջին գահակալի հարսը եվրոպացի էր(Քրիստոնեա) Իրանի արքունիքը մոտ էր հաղթանակին արեդեն Իրանական արքունիքում այլ խմորումներ էին գնում և հանկարծ Իսլամը նորից ոտքի կանգնեց:
ԵՎՐՈՊԱՆ ԳՈՌԱՑ «ԱԼԼԱՀ ԱԿՊԱՐ» և նորից Իրանը մտավ Ավարայր և մինչև հիմա այնտեղ է չկարծեք թե մենք այնտեղ չենք ,մենք ել մեր «տալերկա ավարայրում ենք» Ղարաբաղ ,Արցախ, ՔԱՐԱԲԱՐՈՒՄ(սանսկրիտ):
Ինչ ասեմ , ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ ԱԼԼԱՀ ԱԿԲԱՐ
Եթե գլուխ չունես, չի էլ ցավի
յոգի (26.07.2009)
Ողջույններս, եղբայր
Սա, օրինակի համար, կարող է նշանակել այն, որ պատերազմը այնքան էլ Սասանյանների օգտին չի եղել...Սկսեմ նրանից, որ Ավարայրի ճակատամարտի մասին Պարսկական պատմությունը գրե թե ոչինչ չի ասում ,սա կարծում եմ զարմանալի երևույթ չէ:
Սկզբունքորեն համաձայն չեմ: Սա պատերազմ էր երկու ազգերի, եթե չասենք երկու պետությունների միջև:Պատերազմի վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ սա քաղաքացիական պատերազմ էր կրոնական հենքի վրա:
Այս պատերազմում հայերը տարան և ռազմական, և բարոյական հաղթանակ: Այդ մեր նորօրյա "վայ-պատմաբաններ"-ն են խլել մեր ազգից այս փառահեղ հաղթանակը ու, հավատարիմ իրենց սահմանափակ մտահորիզոնին և "թույլ հայ"-ի մասին պատկերացումներին, իբր իրենք իրենց մխիթարել "բարոյական հաղթանակ"-ով: Իրականում, կրկնում եմ, հաղթանակը երկու պարամետրերով էլ մերն էրԱյլ ընտրանք չկար կամ ,կամ բարոյական հաղթանակի մասին խոսք անգամ լինել չի կարող (պատերազմի բացառում է նման մոտեցում) մեկ պարզ պատճառով հին աշխարհը ուղղորդվում էր մեկ հստակ գաղափարախոսությամբ ՀԱՂԹԱՆԱԿ և վերջ:
Այս պատերազմում պարտվեց Հազկերտ Երկրորդը, որը ստիպված եղավ հրաժարվել իր մտադրություններից: Վասակի կորուստը մեծ բան չէր - մի դավաճան սատկեց: Վարդանն ափսոս էր, բայց դե... նա ռազմիկ էրՈվ պարտվեց այս պատերազմում ,ցավոք սրտի ՄԵՆՔ ,կորցրեցինք զին ուժը և երկու ազգային առաջնորդներին իդեմս Վարդանի և Վասակի և ապագան:
Մենք ինքներս հասանք այդ կոչմանը, առաջինն ընդունելով քրիստոնեությունը, որպես պետական կրոն:Պատերազմի վերջնական արդյունքը դարձավ այն ,որ մեզ որպես մի «կտոր ոսկոռ» նետեցին ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ կոչումը:
Մի քիչ չափազանցեցված է...Շատ դաժան վարվեցին Իրանի հետ ,այնպիսի լուծ դրեցին Իրանի վզին ,որ Իրանը երբեք չկարողանան ուշքի գալ:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Կարելի է կատարել տարբեր եզրակազություններ ,բայց ակնհայտ է որ այն Իրանի կողմից չի դիտվել որպես խոշոր բախում:
Սա միջ պետական ,այսինքն երկու պետույունների բախում չէր , միջ էթնիկական պատերազմ նույնպես չէր, այն չունեցավ շարունակություն:
Սա բացարձակապես կրոնական հենքի վրա առաջացած լոկալ բախում էր , վկա եկեղեցու կողմից Սրբացված Վարդանը յուր քաջերով ,մեր կրոնի համար սա ունիկալ երևույթ է :Այս մասին կարելի է երկար խոսել բայց կշեղվենք թեմայից:
Վիճարկելի է , «բարոյական հաղթանակ» ըստ էության բուն ռազմական բախման հետ կապ չունի: Այն պատերազմիհետագա իմաստավորման հետ է կապված:
Այո Արիականությունը ի դեմս Հազկերտի կրեց իր վերջնական պարտությունը:
Վասակը ներկայացնում էր Հայաստանում իրեն դեռև չսպառած դավանանքը իսկ Վարդանը նոր ծնված դավանանքը:
Եկուսի համար էլ ցավւոմ եմ նրանք հավատքի ռազմիկ էին:
Իսկ մինչև քրիստոնեության ընդունումը Առաելական բառը մի թե երկրորդական էր Հայ հավատամքի մեջ: Համոզված ասում եմ որ ոչ ,Առախելականությունը Հայ էթնոսի նախաքրիստոնեական հավատամքի հիմնասյուներից մեկն էր և նրա փոխանցումը նոր կրոնական դաշտ պարտադրված էր հազարամյա հավատամքի պատմությամբ:
Փակագծերը բաց անեմ Իսլամը տարածաշրջանում մեկ թիրախ էր տեսնում դա Իրանն էր իսկ մանցածը Իսլամի համար լուծելի էր վկա է պատմությունը:
Իսլամի գեր խնդիրն էր վերացնել Արևապաշտությունը համանման խնդիր ուներ Քրիստոնեությունը որոես նոր ուսմունք :
Վերջին խմբագրող՝ Մեղապարտ: 23.07.2009, 03:25:
Եթե գլուխ չունես, չի էլ ցավի
Ամենաքիչը հենց այդ եզրակացությունը կարելի է անել, թեև քրիստոնեությունը չսիրողները (լայն իմաստով) հենց այդ եզրակացությանն են ձգտում. ոչի՞նչ, որ Սասանյանների բանակի առնվազն յոթանասուն տոկոսը ներկա էր այս ճակատամարտում - ու սա "չի դիտվել որպես խոշոր բախում"Կարելի է կատարել տարբեր եզրակազություններ ,բայց ակնհայտ է որ այն Իրանի կողմից չի դիտվել որպես խոշոր բախում:, լավ էլի...
Շարունակությունը եղավ, ի դեմս հաջորդ տասնամյակներին բռնկված ապստամբությունների:Սա միջ պետական ,այսինքն երկու պետույունների բախում չէր , միջ էթնիկական պատերազմ նույնպես չէր, այն չունեցավ շարունակություն:
Սկզբունքորեն համաձայն չեմ: Սա հսկայական մի պատերազմ էր, որին մասնակցեցին հայ ժողովրդի բոլոր խավերը: Իսկ եկեղեցին Վարդանին ու Վարդանանց սրբացրեց, քանի որ նրանք դրան արժանի էին:Սա բացարձակապես կրոնական հենքի վրա առաջացած լոկալ բախում էր , վկա եկեղեցու կողմից Սրբացված Վարդանը յուր քաջերով ,մեր կրոնի համար սա ունիկալ երևույթ է :Այս մասին կարելի է երկար խոսել բայց կշեղվենք թեմայից:
Համաձայն եմ:Վիճարկելի է , «բարոյական հաղթանակ» ըստ էության բուն ռազմական բախման հետ կապ չունի: Այն պատերազմիհետագա իմաստավորման հետ է կապված:
Հազկերտն ու նրա մոգերը այնքան էին հեռու արիականությունից, ինչքան Եհովականները քրիստոնեությունից: Ասա խնդրեմ - սեփական աղջկա, մոր, հորաքրոջ կամ տատի հետ ամուսնանալը ի՞նչ կապ ունի արիականության հետ - իսկ այն ժամանակվա զրահադաշտականության համար դա լիովին ընդունելի մի բան էրԱյո Արիականությունը ի դեմս Հազկերտի կրեց իր վերջնական պարտությունը:
Համաձայն չեմ: Վասակը ներկայացնում էր նեղ էգոիզմի ու ստոր փառասիրության վրա հիմնված իմաստուն տականքի մի կերպար, իսկ Վարդանը՝ իր ազգին ու Հայրենիքին նվիրված մի քաջարի ռազմիկի:Վասակը ներկայացնում էր Հայաստանում իրեն դեռև չսպառած դավանանքը իսկ Վարդանը նոր ծնված դավանանքը:
Վասակի համար մազաչափ իկ չեմ ցավում - այդ տականքին դա դեռ քիչ էր. ինչքան կորուստներ կարող էին չկրել, եթե նա չդավաճաներԵկուսի համար էլ ցավւոմ եմ նրանք հավատքի ռազմիկ էին:
Չէի ասի այդքան միանշանակորեն, թեև ասվածի մեջ որոշակի իմաստ կա:Փակագծերը բաց անեմ Իսլամը տարածաշրջանում մեկ թիրախ էր տեսնում դա Իրանն էր իսկ մանցածը Իսլամի համար լուծելի էր վկա է պատմությունը:
Կասկածում եմ, որ Մուհամմեդն ու նրա անմիջական հաջորդ խալիֆները նման խնդիր ունեցած լինեն...Իսլամի գեր խնդիրն էր վերացնել Արևապաշտությունը համանման խնդիր ուներ Քրիստոնեությունը որոես նոր ուսմունք…
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
[QUOTE=Lion;1750629]Ամենաքիչը հենց այդ եզրակացությունը կարելի է անել, թեև քրիստոնեությունը չսիրողները (լայն իմաստով) հենց այդ եզրակացությանն են ձգտում. ոչի՞նչ, որ Սասանյանների բանակի առնվազն յոթանասուն տոկոսը ներկա էր այս ճակատամարտում - ու սա "չի դիտվել որպես խոշոր բախում"
Լիոն հարգեկիս հարկավոր է նաել բախման արդյունքին,ուրեմն մի պատճառ կար չէ որ այդ յոթանասոււն տոկոսանոց բանակը առաջ չգնաց :
Սկզբունքորեն համաձայն չեմ: Սա հսկայական մի պատերազմ էր, որին մասնակցեցին հայ ժողովրդի բոլոր խավերը: Իսկ եկեղեցին Վարդանին ու Վարդանանց սրբացրեց, քանի որ նրանք դրան արժանի էին:
Այդ ինչես եղավ ,որ հազար յոթհարյուր տարվա մեջ մեկ այլ ռազմիկ չըսրբացվեց ,ինչ է կռվողներ չունենինք թե նրանք քիչ հայրենասեր էին և քիչ նվիրյալ:
Հազկերտն ու նրա մոգերը այնքան էին հեռու արիականությունից, ինչքան Եհովականները քրիստոնեությունից: Ասա խնդրեմ - սեփական աղջկա, մոր, հորաքրոջ կամ տատի հետ ամուսնանալը ի՞նչ կապ ունի արիականության հետ - իսկ այն ժամանակվա զրահադաշտականության համար դա լիովին ընդունելի մի բան էր:
Մենք գործ ունենք փաստի հետ ,Հազկերտը արիականության վերջին ներկայացուցիչն էր: Այլ խնդիր է թե Հազկերտի օրոք Արիականությունից թե ինչ էր մնացել:
Կասկածում եմ, որ Մուհամմեդն ու նրա անմիջական հաջորդ խալիֆները նման խնդիր ունեցած լինեն...[/
Ունեին այն էլ շատ կոնկրետ :
Եթե գլուխ չունես, չի էլ ցավի
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ