Մեջբերում Anchi-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ես անկեղծ եմ ասում զարմանում եմ, թե ոնց ակրելի է նոստալգիայով խոսել 91-96 թվականների մասին:
Նույնիսկ չեմ ուզում հիշել, ու դրա համար էլ ատում եմ Լևոնին: Ինքը գողացելա իմ մանկությունը:
Մարդիկ լույս չունեին, գազ չունեին, փայտ չունեին, հացը, նույնիսկ հացը կտրոնով էին ստանում: Խայտառակություն:
Ամաչում եմ, որ մարդիկ կան, ովքեր դրանով հիանում են:
Ի՞Նչ ես խոսում է Էտ անտեր պատերազմի տարիներին Կապանի կողմերի ժողովուրդը էնքանա ռմբակոծվել ու արդեն սովորած են եղել գռադերի հարձակումներին...
Կամ Մեղրին որ մի 8 ամիս ոչմի ցամաքային սահման չի ունեցել Հայաստանի հետ, սով բան ման...ես մեր Երևանյան վիճակը դրա համեմատ խաղ ու պար են թվում...

Հայրենականի տարիներին մարդիկ սովից իրանց երեխաներին են կերեել...
Կարանք սենց անվերջ շարունակենք . . .

Մարդիկ սահմաններում արյուն եեն թափել...Մարդիկ ծնող, զավակ են կորցրել... Իսկ դուք հիշում եք այն որ մենք լույս չենք ունեցել... Վայ աման Լույս չենք ունեցել ամիսը մեկ ենք լողացել... Հետո ի՞նչ... էտքանը գնա մի հատ մարդու ասա որի Հայրը գնացելա իրա կյանքը զոհելա որ դու հիմա մեծ մեծ խոսաս...եթե իրան համոզես որր զրկանքներ ես կրել կասեմ ապրես...

Բա ի՞նչ էիք ուզում . . . Նորանկախ պետություն որը դեռ ոտի չէր կանգնել և ինչ պատերազմ 2 նագամ թվապես գերակշռող թշնամու հետ... և Հաղթանակ ... Եվ այդքանից հետո դուք հիշում եք ձեր 2 տարվա առանց լույսի զրկանքները... էհ տխուրա էես կասեի ցավալի... ինչքան մարդ արարածը կարա եսասեր լինի ու մանր... բա ի՞նչ էիք ուզում պատերազմի տարիներին դուք նենց կոմֆորտով կայֆերով ապրեիիք հա՞...

Մի մոռացեք որ այդ տարիների հաշվին է որ մենք հիմա կենդանի ենք...