Ժողովուրդ, ասում եք եկեք կերպարներին չբաժանենք լավի ու վատի, դրականի ու բացասականի, բայց նույն պահին գրողներիին եք նույն վիճակի մեջ դնում: Ամեն գրող իրա տեղն ունի ..ու կարծում եմ չկա <ամենա.> , որովհետև էդպես կարող ենք դիմել երևի թե միայն Աստծուն, որովհետև նա միակն է /ինչ անուն էլ նրան տանք/, իսկ գրողների առումով ուրիշ է: Նույն գրողը տարբեր գրական շրջաններ ունի և դրանք տարբեր են...Ասենք, Շեքսպիրի արյունոտ խռոնիկները, սոնետները, ողբերգությունները և հեքիաթները: Բնական ա, որ ձեռագիրը նույննա կարդաս չես ասի, որ դա Շիլլերի գրածնա, բայց ամեն դեպքում մեկը կարողա համարել,որ ողբերգություններն են կատարյալ, մյուսը` հեքիաթները: Եվ դա բացարձակ չի իջեցնում գրողին: Իսկ, օրինակ, Շիրվանզադեի առումով, իհարկե թույլ է, թեև իրոք դրա ընթերցողներն էլ կլինեն: Ինձ համար գրողն իր արժեքը կորցնում է միայն այն դեպքում, երբ զբաղվում է պլագիատությամբ...էդպես շաաաաատ բացասական վերաբերմունք ունեմ Իսահակյանի հանդեպ, ում "Աբու -Լալա-Մահարին" թխածա Օմար Խայամի քառյակներից ....Դրական բասասական կերպար էլ ՉԿԱ, որովհետև դրականի մեջ կարելիա լիքը բացասական գծեր գտնել և հակառակը, թեկուզ վերցնենք Աննա Կարենինային...
Կներեք, ոնց որ շատ ստացվեց..
Էջանիշներ